A spark, a flint: How fire leapt to life

The control of fire was the first and perhaps greatest of humanity’s steps towards a<strong> life-enhancing</strong> technology.
کنترل آتش اولین و شاید بزرگترین گام بشر به سمت یک فناوری<strong> بهبود دهنده وضعیت زندگی</strong> بود.

To early man, fire was a divine gift randomly delivered in the form of lightning, forest fire or burning lava. Unable to make flame for themselves, the earliest peoples probably stored fire by keeping slow burning logs alight or by carrying charcoal in pots.
برای انسان اولیه، آتش هدیه ای الهی بود که به صورت رعد و برق، آتش سوزی جنگل یا گدازه سوزان به طور تصادفی به او داده می شد. مردم اولیه که قادر به ایجاد شعله برای خود نبودند و احتمالاً با روشن نگه داشتن کنده های کند سوز یا با حمل زغال در دیگ هایی آتش را ذخیره می کردند.

How and where man learnt how to produce flame at will is unknown. It was probably a secondary invention, accidentally made during tool-making operations with wood or stone. Studies of primitive societies suggest that the earliest method of making fire was through<strong> friction.</strong>
اینکه انسان چگونه و از کجا یاد گرفته به دلخواه خود شعله تولید کند، امری ناشناخته است. این احتمالاً یک اختراع ثانویه بوده که به طور تصادفی در طی عملیات ابزار سازی با چوب یا سنگ ساخته شده است. مطالعات جوامع بدوی نشان می دهد که اولین روش ساخت آتش از طریق <strong>اصطکاک</strong> بوده است.

European <strong>peasants</strong> would insert a wooden drill in a round hole and rotate it briskly between their palms This process could be speeded up by wrapping a cord around the drill and pulling on each end.
<strong>دهقانان</strong> اروپایی یک مته چوبی را درون یک سوراخ گرد قرار می دهند و آن را به سرعت در میان کف دست خود می چرخانند. این روند را می توانستند با پیچیدن طناب به دور مته و کشیدن هر دو انتهای آن، سرعت دهند.

The Ancient Greeks used lenses or <strong>concave</strong> mirrors to concentrate the sun’s rays and burning glasses were also used by Mexican Aztecs and the Chinese.
یونانیان باستان از لنزها یا آینه های <strong>مقعر</strong> برای متمرکز کردن اشعه خورشید استفاده می کردند و همچنین ازتک های مکزیکی و چینی ها از شیشه های سوزاننده استفاده می کردند.

Percussion methods of fire-lighting date back to Paleolithic times, when some Stone Age tool-makers discovered that chipping flints produced sparks. The technique became more efficient after the discovery of iron, about 5000 years ago In Arctic North America, the Eskimos produced a slow-burning spark by striking quartz against iron pyrites, a compound that contains sulphur. The Chinese lit their fires by <strong>striking</strong> porcelain with bamboo.
روشهای کوبه ای روشن کردن آتش به دوران پارینه سنگی برمی گردد، زمانی که برخی از سازندگان ابزار در عصر حجر کشف کردند که چخماق های خرد کننده جرقه تولید می کنند. این تکنیک پس از کشف آهن کارآمدتر شد، حدود 5000 سال پیش در آمریکای شمالی، اسکیموها با زدن کوارتز به پیریتهای آهن، ترکیبی حاوی گوگرد، جرقه ای با سرعت آهسته سوز تولید کردند. چینی ها با <strong>زدن</strong> چینی به بامبو آتش خود را روشن کردند.

In Europe, the combination of steel, <strong>flint</strong> and tinder remained the main method of fire-lighting until the mid 19th century.
در اروپا، ترکیب فولاد، سنگ <strong>چخماق</strong> و چوب تا اواسط قرن نوزدهم به عنوان روش اصلی روشن کردن آتش باقی ماند.

Fire-lighting was revolutionised by the discovery of phosphorus, isolated in 1669 by a German alchemist trying to transmute silver into gold. Impressed by the element’s <strong>combustibility,</strong> several 17th century chemists used it to manufacture fire-lighting devices, but the results were dangerously inflammable.
با کشف فسفر، در سال 1669 توسط کیمیاگر آلمانی که سعی در تبدیل نقره به طلا داشت، در روشن کردن آتش انقلابی ایجاد شد. تحت تأثیر قابلیت <strong>اشتعال</strong> این عنصر، چندین شیمیدان قرن 17 از آن برای تولید دستگاه های روشن کردن آتش استفاده کردند، اما نتایج آن به طور خطرناکی قابل اشتعال بودند.

With phosphorus costing the equivalent of several hundred pounds per ounce, the first matches were expensive.
به خاطر هزینه چند صد پوندی فسفر به ازای هر اونس، اولین چوب کبریت ها بسیار گران بودند.

The quest for a practical match really began after 1781 when a group of French chemists came up with the Phosphoric Candle or Ethereal Match, a <strong>sealed </strong>glass tube containing a twist of paper tipped with phosphorus.
تلاش برایساخت یک چوب کبریت عملی واقعاً پس از سال 1781 هنگامی آغاز شد که گروهی از شیمی دانان فرانسوی شمع فسفریک یا چوب کبریت اتریال، یک لوله شیشه ای <strong>مهر و موم شده</strong> با کاغذی پیچیده شده حاوی فسفر،  را ارائه دادند.

When the tube was broken, air rushed in, causing the phosphorus to <strong>self-combust</strong>. An even more hazardous device, popular in America, was the Instantaneous Light Box — a bottle filled with sulphuric acid into which splints treated with chemicals were dipped.
وقتی لوله شکسته می شد، هوا به داخل وارد شد و باعث <strong>خودسوزی</strong> فسفر می شد. یک وسیله خطرناک تر، معروف در آمریکا، جعبه نور لحظه ای بود- بطری پر از اسید سولفوریک که در آن آتل های آغشته به مواد شیمیایی غوطه ور می شدند.

The first matches <strong>resembling</strong> those used today were made in 1827 by John Walker, an English pharmacist who borrowed the formula from a military rocket-maker called Congreve.
اولین کبریت های <strong>شبیه</strong> به کبریت های امروزه، در سال 1827 توسط جان واکر، داروساز انگلیسی ساخته شد که فرمول آن را از یک موشک ساز به نام کنگرو قرض گرفت.

Costing a shilling a box, Congreves were <strong>splints</strong> coated with sulphur and tipped with potassium chlorate. To light them, the user drew them quickly through folded glass paper.
کنگرو با هزینه یه شیلینگ به ازای هر جعبه، از <strong>آتل</strong> هایی ساخته شده بود که با گوگرد پوشانده شده و با کلرات پتاسیم مخلوط شده بودند. کاربر برای روشن کردن این کبریت ها، آنها را سریع روی سمباده می کشید.

Walker never patented his invention, and three years later it was copied by a Samuel Jones, who marketed his product as Lucifers. About the same time, a French chemistry student called Charles Sauria produced the first “strike-anywhere” match by substituting white phosphorus for the potassium chlorate in the Walker formula.
واکر هرگز اختراع خود را ثبت نکرد و اختراع او سه سال بعد توسط ساموئل جونز کپی شد که محصول خود را با عنوان Lucifers به بازار عرضه کرد. تقریباً در همان زمان، یک دانشجوی شیمی فرانسوی به نام چارلز ساوریا با جایگزینی فسفر سفید به جای کلرات پتاسیم در فرمول واکر، اولین کبریت "همه جا روشن کن" را تولید کرد.

However, since white phosphorus is a deadly poison, from 1845 match-makers exposed to its <strong>fumes</strong> succumbed to necrosis, a disease that eats away jaw-bones. It wasn’t until 1906 that the substance was eventually banned.
با این حال، از آنجا که فسفر سفید یک سم مهلک است، از سال 1845 سازندگان کبریت که در معرض <strong>دود</strong> آن قرار گرفتند، دچار نکروز شدند، بیماری که استخوان های فک را می خورد. سرانجام در سال 1906 استفاده از  این ماده ممنوع شد.

That was 62 years after a Swedish chemist called Pasch had discovered non-toxic red or amorphous phosphorus, a development <strong>exploited</strong> commercially by Pasch’s compatriot J E Lundstrom in 1885.
این 62 سال بعد از آن بود که یک شیمی دان سوئدی به نام پاش فسفر قرمز یا آمورف غیر سمی کشف کرد، کشفی که توسط هموطن پاش، جی ای لونداستورم، در سال 1885 مورد<strong> بهره برداری</strong> تجاری قرار گرفت.

 Lundstrom’s safety matches were safe because the red phosphorus was non-toxic; it was painted on to the striking surface instead of the match tip, which contained potassium chlorate with a relatively high <strong>ignition</strong> temperature of 182 degrees centigrade.
به دلیل سمی نبودن فسفر قرمز، کبریت های ایمنی لونداستورم ایمن بودند و به جای نوک چوب کبریت که حاوی پتاسیم کلرات با دمای <strong>اشتعال</strong> نسبتا زیاد 182 درجه سانتی گراد بود، فسفر قرمز روی سطح اشتعال پخش شده بود.

America <strong>lagged</strong> behind Europe in match technology and safety standards.
آمریکا از نظر تکنولوژی مطابقت و استانداردهای ایمنی از اروپا <strong>عقب</strong> بود.

It wasn’t until 1900 that the Diamond Match Company bought a French patent for safety matches — but the formula did not work properly in the different climatic conditions <strong>prevailing</strong> in America and it was another 11 years before scientists finally adapted the French patent for the US.
در سال 1900 بود که شرکت Diamond Match حق ثبت اختراعی فرانسوی برای کبریت های ایمن خریداری کر - اما این فرمول در شرایط مختلف آب و هوایی <strong>حاکم</strong> بر آمریکا به درستی کار نکرد و 11 سال بعد بود که دانشمندان سرانجام حق ثبت اختراع فرانسه را برای شرایط ایالات متحده تطبیق دادند.

The Americans, however, can claim several “firsts” in match technology and marketing. In 1892 the Diamond Match Company <strong>pioneered</strong> book matches.
با این وجود آمریکایی ها می توانند ادعای چندین "اولین" در فناوری و بازاریابی چوب کبریت ها داشته باشند. در سال 1892 شرکت Diamond Match <strong>پیشگام</strong> چوب کبریت های کتابی بود.

The innovation didn’t catch on until after 1896, when a <strong>brewery</strong> had the novel idea of advertising its product in match books. Today book matches are the most widely used type in the US, with 90 percent handed out free by hotels, restaurants and others.
این نوآوری تا پس از سال 1896، زمانی که یک<strong> کارخانه آبجوسازی</strong> ایده جدیدی برای تبلیغ محصول خود در چوب کبریت های کتابی داشت، متداول نشد. امروزه چوب کبریت های کتابی بیشترین استفاده را در ایالات متحده دارند که 90 درصد آنها توسط هتل ها، رستوران ها و دیگران به صورت رایگان توزیع می شود.

Other American innovations include an anti-after-glow solution to prevent the match from <strong>smouldering</strong> after it has been blown out; and the waterproof match, which lights after eight hours in water.
از دیگر نوآوری های آمریکایی می توان به یک راه حل ضدِ پس از درخشش برای جلوگیری از <strong>دود</strong> کردن کبریت بعد از خاموش شدن، اشاره کرد. و کبریت ضد آب که تا هشت ساعت در آب روشن می شود.