Architecture - Reaching for the Sky

Architecture is the art and science of designing buildings and structures. A building reflects the scientific and technological achievements of the age as well as the ideas and <strong>aspirations</strong> of the designer and client. The appearance of individual buildings, however, is often controversial.
معماری هنر و دانش طراحی ساختمان ها و سازه ها است. یک ساختمان منعکس کننده دستاوردهای علمی و فناوری عصر حاضر و همچنین ایده ها و <strong>آرزوهای</strong> طراح و مشتری است. اما ظاهر ساختمانهای منفرد، اغلب بحث برانگیز است.

The use of an architectural style cannot be said to start or finish on a specific date. Neither is it possible to say exactly what characterises a particular movement. But the origins of what is now generally known as modern architecture can be <strong>traced</strong> back to the social and technological changes of the 18th and 19th centuries.
نمی توان گفت که استفاده از یک سبک معماری در یک تاریخ خاص شروع شده یا به پایان می رسد. همچنین نمی توان دقیقاً آنچه را که یک جنبش خاص را مشخص می کند، بیان کرد. اما ریشه آنچه امروزه به طور کلی به عنوان معماری مدرن شناخته می شود، می تواند به تغییرات اجتماعی و فناوری در قرن 18 و 19 <strong>بازگردد.</strong>

Instead of using <strong>timber</strong>, stone and traditional building techniques, architects began to explore ways of creating buildings by using the latest technology and materials such as steel, glass and concrete strengthened steel bars, known as reinforced concrete.
به جای استفاده از <strong>چوب،</strong> سنگ و تکنیک های سنتی ساختمان سازی، معماران شروع به کشف روش های ساخت ساختمان ها با استفاده از جدیدترین فناوری و موادی مانند فولاد، شیشه و میله های فولادی تقویت شده با بتن، معروف به بتن آرمه کردند.

Technological advances also helped bring about the decline of rural industries and an increase in urban populations as people moved to the towns to work in the new factories. Such rapid and uncontrolled growth helped to turn parts of cities into <strong>slums.</strong>
پیشرفت های فنی همچنین باعث زوال صنایع روستایی و افزایش جمعیت شهری با نقل و انتقال مردم به شهرها برای کار در کارخانه های جدید شد. چنین رشد سریع و کنترل نشده ای به تبدیل بخشی از شهرها به <strong>محله های فقیرنشین </strong>کمک کرد.

By the 1920s architects throughout Europe were reacting against the conditions created by industrialisation. A new style of architecture emerged to reflect more idealistic <strong>notions</strong> for the future. It was made possible by new materials and construction techniques and was known as Modernism.
در دهه 1920 معماران در سراسر اروپا در برابر شرایط ایجاد شده توسط انقلاب صنعتی واکنش نشان می دادند. سبک جدیدی از معماری ظهور کرد تا <strong>ایده</strong> های ایده آل گرایانه تری را برای آینده منعکس کند. این کار با استفاده از مواد و تکنیک های ساختمانی جدید امکان پذیر شده و به مدرنیسم معروف بود.

By the 1930s many buildings emerging from this movement were designed in the International Style. This was largely characterised by the <strong>bold</strong> use of new materials and simple, geometric forms, often with white walls supported by stilt-like pillars.
در دهه 1930 بسیاری از ساختمانهای برخاسته از این جنبش به سبک بین المللی طراحی شدند. این ویژگی عمدتا با استفاده <strong>جسورانه</strong> از مواد جدید و اشکال هندسی ساده، اغلب با دیوارهای سفید پشتیبانی شده توسط ستون های چوبی شکل مشخص می شد.

These were stripped of unnecessary decoration that would <strong>detract from</strong> their primary purpose — to be used or lived in.
این ساختمان ها تزئینات غیرضروری را که آنها را از هدف اصلی آنها یعنی استفاده یا زندگی در آنها <strong>دور می کرد،</strong> نداشتند.

Walter Gropius, Charles Jeanneret (better known as Le Corbusier) and Ludwig Mies van der Rohe were among the most <strong>influential</strong> of the many architects who contributed to the development of Modernism in the first half of the century.
والتر گروپیوس، چارلز ژانرت (معروف به لوکوربوزیه) و لودویگ میس ون روهه از <strong>تأثیرگذارترین</strong> معماران در پیشرفت مدرنیسم در نیمه اول قرن بودند.

But the economic depression of the 1930s and the second world war (1939-45) <strong>prevented</strong> their ideas from being widely realised until the economic conditions improved and war-torn cities had to be rebuilt. By the 1950s, the International Style had developed into a universal approach to building, which standardised the appearance of new buildings in cities across the world.
اما رکود اقتصادی دهه 1930 و جنگ جهانی دوم (45-1939) <strong>مانع</strong> تحقق گسترده ایده های آنها شد تا اینکه شرایط اقتصادی بهتر شد و شهرهای جنگ زده باید از نو ساخته می شدند. در دهه 1950، سبک بین المللی به یک رویکرد جهانی برای ساختمان سازی تبدیل شد که ظاهر ساختمان های جدید را در شهرهای جهان استاندارد می کرد.

Unfortunately, this Modernist interest in geometric simplicity and function became <strong>exploited</strong> for profit.
متأسفانه، این علاقه مدرنیست ها به سادگی و عملکرد هندسی برای سودآوری مورد <strong>سو استفاده</strong> قرار گرفت.

The rediscovery of quick-and-easy-to-handle reinforced concrete and an improved ability to prefabricate building sections meant that builders could meet the budgets of commissioning authorities and handle a renewed demand for development quickly and cheaply. But this led to many badly designed buildings, which <strong>discredited</strong> the original aims of Modernism.
کشف مجدد بتن آرمه با کارآیی سریع و آسان و بهبود توانایی در پیش ساختن مقاطع ساختمانی به این معنی بود که سازندگان می توانستند بودجه موردنظر مقامات را برآورده کنند و تقاضای جدید توسعه را به سرعت و ارزان برآورده کنند. اما این امر منجر به ساخت بسیاری از بناهای با طراحی بد شد که اهداف اصلی مدرنیسم را <strong>بی اعتبار</strong> می کردند.

<strong>Influenced</strong> by Le Corbusier’s ideas on town planning, every large British city built multi-storey housing estates in the 1960s. Mass- produced, low-cost high-rises seemed to offer a solution to the problem of housing a growing inner-city population.
<strong>تحت تأثیر</strong> ایده های لوکوربوزیه در زمینه شهرسازی، در هر شهر بزرگ انگلیس در دهه 1960 املاک مسکونی چند طبقه ای ساخته شد. به نظر می رسید که با افزایش و تولیدهای انبوه و کم هزینه می شد راه حلی برای مشکل اسکان جمعیت در حال رشد در داخل شهر ارائه داد.

But far from meeting human needs, the new estates often proved to be windswept deserts lacking essential social facilities and services. Many of these buildings were poorly designed and constructed and have since <strong>been demolished.</strong>
اما این املاک جدید غالباً صحراهای بادگیر و فاقد امکانات و خدمات اجتماعی اساسی بودند که نیازهای انسان را تامین نمی کردند. بسیاری از این ساختمانها ضعیف طراحی و ساخته شده بودند و به همین دلیل <strong>تخریب</strong> شدند.

By the 1970s, a new respect for the place of buildings within the existing townscape arose. Preserving historic buildings or keeping only their <strong>facades</strong> (or fronts) grew common. Architects also began to make more use of building styles and materials that were traditional to the area.
در دهه 1970 احترام تازه ای نسبت به نقش ساختمان ها در منظره شهر به وجود آمد. حفظ بناهای تاریخی یا حفظ صرف <strong>نمای</strong> آنها امری معمول شد. همچنین معماران شروع به استفاده بیشتر از سبک های ساختمانی و مصالحی کردند که سنت هر منطقه بود.

The architectural style usually referred to as High Tech was also <strong>emerging.</strong> It celebrated scientific and engineering achievements by openly parading the sophisticated techniques used in construction. Such buildings are commonly made of metal and glass; examples are Stansted airport and the Lloyd’s building in London.
سبک معماری که معمولاً از آن به عنوان High Tech یاد می شود نیز در حال <strong>ظهور</strong> بود. این سبک با رد و بدل کردن تکنیک های پیچیده ای که در ساخت و ساز استفاده می شد، دستاوردهای علمی و مهندسی را تحسین می کرد. چنین ساختمانهایی معمولاً از فلز و شیشه ساخته می شدند. نمونه آن فرودگاه استنستد و ساختمان لوید در لندن است.

<strong>Disillusionment</strong> at the failure of many of the poor imitations of Modernist architecture led to interest in various styles and ideas from the past and present. By the 1980s the coexistence of different styles of architecture in the same building became known as Post Modern. Other architects looked back to the classical tradition.
<strong>سرخوردگی</strong> از شکست بسیاری از تقلیدهای ضعیف معماری مدرنیست منجر به علاقه به سبک ها و ایده های مختلف از گذشته و حال شد. در دهه 1980 حضور همزمان سبکهای مختلف معماری در یک ساختمان به عنوان سبک پست مدرن شناخته شد. معماران دیگری نیز از سبک کلاسیک استفاده می کردند.

The trend in architecture now favours smaller scale building design that reflects a growing public awareness of environmental issues such as energy efficiency. Like the Modernists, people today recognise that a well designed environment improves the quality of life but is not necessarily achieved by adopting one well defined style of architecture.
روند معماری در حال حاضر از طراحی ساختمان در مقیاس کوچکتر طرفداری می کند که نشان دهنده آگاهی روزافزون مردم نسبت به مسائل زیست محیطی مانند بهره وری انرژی است. مانند مدرنیست ها، امروزه مردم تشخیص می دهند که یک محیط طراحی شده کیفیت زندگی را بهبود می بخشد اما لزوماً با استفاده از یک سبک کاملاً مشخص معماری حاصل نمی شود.

Twentieth century architecture will mainly be remembered for its tall buildings. They have been made possible by the development of light steel frames and safe passenger <strong>lifts.</strong>
معماری قرن بیستم را عمدتاً به خاطر ساختمانهای بلندش به یاد خواهند آورند. ساخت این ساختمان های بلند با توسعه قاب های سبک فولادی و <strong>آسانسورهای</strong> ایمن برای افراد امکان پذیر شده اند.

 They originated in the US over a century ago to help meet the <strong>demand</strong> for more economical use of land. As construction techniques improved, the skyscraper became a reality.
این ساختمان ها بیش از یک قرن پیش در ایالات متحده به وجود آمدند تا بتوانند <strong>تقاضا</strong> برای استفاده اقتصادی تر از زمین را تأمین کنند. با پیشرفت تکنیک های ساختمان سازی، آسمان خراش به یک واقعیت تبدیل شد.