Zoo conservation programmes

One of London Zoo’s recent advertisements caused me some irritation, so patently did it <strong>distort</strong> reality.
یکی از تبلیغات اخیر باغ وحش لندن باعث ناراحتی من شد، چرا که به شکل خیلی واضحی واقعیت را <strong>تحریف</strong> می کرد.

Headlined “Without zoos you might as well tell these animals to get stuffed”, it was bordered with illustrations of several endangered species and went on to extol the myth that without zoos like London Zoo these animals “will almost certainly disappear forever”. With the zoo world’s rather mediocre record on conservation, one might be forgiven for being slightly <strong>sceptical</strong> about such an advertisement.
با تیتر "نبود باغ وحش ها مثل این است که به این حیوانات بگویید بروند پی کارشان!"، که توسط تصاویر مختلفی از گونه های در معرض انقراض احاطه شده بود، این تبلیغ این افسانه را که حیوانات بدون باغ وحش هایی مانند باغ وحش لندن "تقریبا برای همیشه ناپدید می شوند" ارتقا می بخشید. با سابقه نسبتاً متوسط جهانی باغ وحش در حفاظت جانوران، یک نفر می تواند نسبت به چنین تبلیغی کمی <strong>مشکوک</strong> باشد.

Zoos were originally created as places of entertainment, and their suggested involvement with conservation didn’t seriously arise until about 30 years ago, when the Zoological Society of London held the first formal international meeting on the subject.  Eight years later, a series of world conferences took place, entitled “The Breeding of Endangered Species”, and from this point onwards conservation became the zoo community’s buzzword. This commitment has now been clear defined in The World Zpo Conservation Strategy (WZGS, September 1993), which although an important and welcome document does seem to be based on an unrealistic optimism about the nature of the zoo industry.
باغ وحش ها در ابتدا به عنوان مکان های تفریحی ایجاد شده بودند و پیشنهاد آنها در زمینه حفاظت به طور جدی بوجود نیامده بود، تا حدود 30 سال پیش که انجمن جانورشناسی لندن اولین نشست رسمی بین المللی را در این زمینه برگزار کرد. هشت سال بعد، یک سری کنفرانس های جهانی با عنوان "پرورش گونه های در معرض خطر" برگزار شد و از آن زمان به بعد حفاظت جانوران به <strong>کلمه باب </strong> در میان انجمن باغ وحش ها تبدیل شد. این تعهد اکنون در استراتژی جهانی حفاظت از باغ وحش (WZGS، سپتامبر 1993) کاملاً تعریف شده است که اگرچه یک سند مهم و مورد استقبال به نظر می رسد بر اساس یک خوش بینی غیرواقعی در مورد ماهیت صنعت باغ وحش است.

The WZCS estimates that there are about 10,000 zoos in the world, of which around 1,000 represent a core of quality collections capable of participating in coordinated conservation programmes.
WZCS تخمین می زند که حدود 10 هزار باغ وحش در جهان وجود دارد که از این تعداد حدود 1000 مورد، هسته ای از مجموعه های با کیفیت را تشکیل می دهند که قادر به شرکت در برنامه های حفاظت هماهنگ هستند.

 This is probably the document’s first failing, as I believe that 10,000 is a serious underestimate of the total number of places <strong>masquerading</strong> as zoological establishments. Of course it is difficult to get accurate data but, to put the issue into perspective, I have found that, in a year of working in Eastern Europe, I discover fresh zoos on almost a weekly basis.
این احتمالاً اولین نقطه شکست سند است، زیرا من معتقدم که تعداد 10،000 مورد با دست کم گرفتن کل مکانهایی است که<strong> به ظاهر</strong> به عنوان موسسات جانورشناسی معرفی می شوند. البته به دست آوردن داده های دقیق دشوار است، اما برای مشخص کردن چشم انداز این مشکل، می توانم بگویم که من در طی یک سال کار در اروپای شرقی، تقریباً به صورت هفتگی باغ وحش های تازه ای را کشف می کنم.

The second flaw in the reasoning of the WZCS document is the naive faith it places in its 1,000 core zoos. One would assume that the <strong>calibre</strong> of these institutions would have been carefully examined, but it appears that the criterion for inclusion on this select list might merely be that the zoo is a member of a zoo federation or association.
نقص دوم در استدلال سند WZCS ایمان ساده لوحانه آن نسبت به 1000 باغ وحش اصلی خود است. یک نفر ممکن است فرض کند که <strong>گنجایش</strong> این موسسات به دقت بررسی شده اند، اما به نظر می رسد كه ملاك درج باغ وحش ها در این لیست صرفاً بر اساس عضویت باغ وحش در یك فدراسیون یا انجمن باغ وحش باشد.

This might be a good starting point, working on the <strong>premise</strong> that members must meet certain standards, but again the facts don’t support the theory.
این ممکن است یک نقطه شروع خوب باشد، با این <strong>فرض</strong> که اعضا باید از استانداردهای خاصی برخوردار باشند، اما باز هم واقعیت ها از این تئوری پشتیبانی نمی کنند.

The greatly respected American Association of Zoological Parks and Aquariums (AAZPA) has had extremely dubious members, and in the UK the Federation of Zoological Gardens of Great Britain and Ireland has occasionally had members that have been roundly censured in the national press.
انجمن بسیار مورد احترام پارکها و آکواریوم های جانورشناسی آمریکا (AAZPA) اعضای بسیار مشکوکی داشته است و انگلستان فدراسیون باغ وحش های انگلیس و ایرلند گاهی اوقات اعضایی داشته اند که در مطبوعات سانسور شده اند.

These include Robin Hill Adventure Park on the Isle of Wight, which many considered the most <strong>notorious</strong> collection of animals in the country.
از جمله می توان به پارک ماجراجویی رابین هیل در آیل آف وایت اشاره کرد که بسیاری آن را به عنوان <strong>بدنام ترین </strong>مجموعه حیوانات این کشور را قلمداد می کردند.

This establishment, which for years was protected by the Isle’s local council (which viewed it as a tourist <strong>amenity),</strong> was finally closed down following a damning report by a veterinary inspector appointed under the terms of the Zoo Licensing Act 1981.
این تأسیسات، که سالها توسط شورای محلی آیل آف وایت محافظت می شد (که آن را به عنوان یک <strong>مکان مناسب</strong> برای گردشگران قلمداد می کرد)، سرانجام پس از  یک گزارش نکوهیده توسط یک بازرس دامپزشکی که طبق قانون مجوز باغ وحش در سال 1981 منصوب شده بود، تعطیل شد.

As it was always a collection of <strong>dubious</strong> repute, one is obliged to reflect upon the standards that the Zoo Federation sets when granting membership.
به خاطر  اینکه فدراسیون باغ وحش همواره مجموعه ای از شهرت های <strong>مشکوک</strong> بوده است، هرکسی موظف است در استاندارد هایی که فدراسیون باغ وحش هنگام اعطای عضویت تعیین می کند، تأمل کند.

The situation is even worse in developing countries where little money is available for redevelopment and it is hard to see a way of <strong>incorporating</strong> collections into the overall scheme of the WZCS.
در کشورهای در حال توسعه که پول کمی برای توسعه مجدد در دسترس است و به سختی می توان راهی برای <strong>ادغام</strong> مجموعه ها در طرح کلی WZCS پیدا کرد، وضعیت حتی بدتر است.

Even assuming that the WZCS’s 1,000 core zoos are all of a high standard complete with scientific staff and research facilities, trained and <strong>dedicated</strong> keepers, accommodation that permits normal or natural behaviour, and a policy of co-operating fully with one another what might be the potential for conservation?
حتی با فرض اینکه 1000 باغ وحش مرکزی WZCS همه دارای استانداردهای بالا هستند و دارای پرسنل علمی و امکانات تحقیقاتی، نگهبانان آموزش دیده و <strong>متعهد،</strong> محل اقامتی که اجازه رفتار نرمال یا طبیعی را به جانوران می دهد و سیاست همکاری کامل با یکدیگر  باشد، چه چیزی می تواند برای حفاظت پتانسیل داشته باشد؟

Colin Tudge, author of Last Animals at the Zoo (Oxford University Press, 1992), argues that “if the world”s zoos worked together in co-operative breeding programmes, then even without further expansion they could save around 2,000 species of endangered land vertebrates’.
کالین تودج، نویسنده کتاب آخرین حیوانات در باغ وحش (انتشارات دانشگاه آکسفورد، 1992)، استدلال می کند که "اگر باغ وحش های جهان" در برنامه های پرورش تعاونی با هم کار کنند، حتی بدون گسترش بیشتر می توانند حدود 2000 گونه در معرض خطر مهره داران زمینی را نجات دهند.

This seems an extremely optimistic proposition from a man who must be aware of the failings and weaknesses of the zoo industry the man who, when a member of the council of London Zoo, had to <strong>persuade</strong> the zoo to devote more of its activities to conservation. Moreover, where are the facts to support such optimism?
به نظر می رسد این پیشنهادی بسیار خوش بینانه از سوی مردی باشد كه باید از شکست ها و ضعف های صنعت باغ وحش آگاه باشد، فردی كه هنگام عضویت در شورای باغ وحش لندن مجبور شد باغ وحش را <strong>ترغیب</strong> كند كه بیشتر فعالیت های خود را به حفاظت اختصاص دهد. علاوه بر این، حقایقی كه چنین خوش بینی را تأیید می كنند، کجا هستند؟

Today approximately 16 species might be said to have been “saved” by <strong>captive breeding</strong> programmes, although a number of these can hardly be looked upon as resounding successes.
امروزه ممکن است گفته شود که تقریباً 16 گونه توسط برنامه های <strong>تولید مثل در اسارت</strong> "نجات یافته اند"، اگرچه به سختی می توان به تعدادی از این گونه ها به عنوان موفقیتهای چشمگیر نگاه کرد.

Beyond that, about a further 20 species are being seriously considered for zoo <strong>conservation</strong> programmes. Given that the international conference at London Zoo was held 30 years ago, this is pretty slow progress, and a long way off Tudge’s target of 2,000.
علاوه بر این، حدود 20 گونه دیگر به طور جدی در برنامه های <strong>حفاظت</strong> از باغ وحش در نظر گرفته شده اند. با توجه به اینکه کنفرانس بین المللی در باغ وحش لندن 30 سال پیش برگزار شد، این پیشرفت بسیار کند است و تا رسیدن به هدف 2000 تایی تودج فاصله زیادی دارد.