Population viability analysis

<strong>Part A.</strong> To make political decisions about the extent and type of <strong>forestry</strong> in a region it is important to understand the consequences of those decisions.
برای تصمیم گیری سیاسی در مورد میزان و نوع <strong>جنگلداری</strong> در یک منطقه درک عواقب این تصمیمات، مهم است.

One tool for <strong>assessing</strong> the impact of forestry on the ecosystem is population <strong>viability</strong> analysis (PVA). This is a tool for predicting the probability that a species will become extinct in a particular region over a specific period.
یک ابزار برای <strong>ارزیابی</strong> تأثیر جنگلداری بر اکوسیستم، تجزیه و تحلیل <strong>زیست پذیری</strong> جمعیت (PVA) است. این ابزاری برای پیش بینی احتمال انقراض گونه ای در یک منطقه خاص طی یک دوره خاص است.

It has been successfully used in the United States to provide input into resource <strong>exploitation</strong> decisions and assist wildlife managers and there is now enormous potential for using population viability to assist wildlife management in Australia’s forests.
این ابزار با موفقیت در ایالات متحده برای کمک به تصمیم گیری در مورد <strong>بهره برداری</strong> از منابع و کمک به مدیران حیات وحش مورد استفاده قرار گرفته است و در حال حاضر پتانسیل زیادی برای استفاده از زیست پذیری جمعیت برای کمک به مدیریت حیات وحش در جنگل های استرالیا وجود دارد.

A species becomes extinct when the last individual dies. This observation is a useful starting point for any discussion of extinction as it highlights the role of luck and chance in the extinction process. To make a prediction about extinction we need to understand the processes that can <strong>contribute</strong> to it and these fall into four broad categories which are discussed below.
یک گونه جانوری با مرگ آخرین فرد آن گونه منقرض می شود. این مشاهده یک نقطه شروع مفید برای بحث در مورد انقراض است زیرا نقش شانس و تصادف را در روند انقراض برجسته می کند. برای پیش بینی در مورد انقراض ما باید فرایندهایی را که می توانند به آن<strong> کمک کنند</strong> درک کنیم و اینها در چهار دسته گسترده قرار می گیرند که در زیر بحث می شود.

<strong>Part B.</strong> (A) Early attempts to predict population viability were based on <strong>demographic</strong> uncertainty.
تلاش های اولیه برای پیش بینی زیست پذیری جمعیت براساس عدم اطمینان <strong>جمعیتی</strong> بود.

Whether an individual <strong>survives</strong> from one year to the next will largely be a matter of chance. Some pairs may produce several young in a single year while others may produce none in that same year.
اینکه فردی از یک سال به سال دیگر <strong>زنده بماند</strong> تا حد زیادی یک مسئله تصادفی است. بعضی از جفت ها ممکن است در یک سال چند فرزند تولید کنند در حالی که بعضی دیگر ممکن است در همان سال تولید مثل نکنند.

Small populations will fluctuate enormously because of the random nature of birth and death and these chance fluctuations can cause species extinctions even if, on average, the population size should increase.
جمعیت های کوچک به علت ماهیت تصادفی تولد و مرگ دچار نوسانات شدیدی می شود و این نوسانات تصادفی می تواند منجر به انقراض گونه ها شود حتی اگر به طور متوسط، اندازه جمعیت رو به افزایش باشد.

Taking only this uncertainty of ability to reproduce into account, extinction is unlikely if the number of individuals in a population is above about 50 and the population is growing.
فقط با درنظر گرفتن این عدم قطعیت در توانایی تولید مثل، درصورتیکه تعداد افراد در یک جمعیت بیش از 50 نفر بوده و جمعیت در حال رشد باشد؛ انقراض بعید است.

(B) Small populations cannot avoid a certain amount of <strong>inbreeding.</strong> This is particularly true if there is a very small number of one sex.
جمعیت های کوچک نمی توانند از مقدار مشخصی از <strong>درون همسری</strong> جلوگیری کنند. این امر به ویژه اگر تعداد بسیار کمی از یک جنس وجود داشته باشد، صادق است.

For example, if there are only 20 individuals of a species and only one is a male, all future individuals in the species must be <strong>descended</strong> from that one male. For most animal species such individuals are less likely to survive and reproduce. Inbreeding increases the chance of extinction.
به عنوان مثال، اگر فقط 20 فرد از یک گونه وجود داشته باشد و فقط یک نفر نر باشد، همه افراد آینده در این گونه باید از <strong>تبار</strong> آن یک نر باشند. برای بیشتر گونه های جانوری، چنین گونه هایی احتمال زنده ماندن و تولید مثل کمتری دارند. درون همسری احتمال انقراض را افزایش می دهد.

(C) Variation within a species is the raw material upon which natural selection acts. Without genetic variability a species lacks the <strong>capacity</strong> to evolve and cannot adapt to changes in its environment or to new predators and new diseases.
تنوع درون گونه ای ماده اولیه ای است که انتخاب طبیعی بر اساس آن عمل می کند. بدون تنوع ژنتیکی، گونه ها <strong>ظرفیت</strong> تکامل را ندارند و نمی توانند خود را با تغییرات محیط خود یا با شکارچیان جدید و بیماری های جدید سازگار کنند.

The loss of genetic <strong>diversity</strong> associated with reductions in population size will contribute to the likelihood of extinction.
از بین رفتن <strong>تنوع</strong> ژنتیکی همراه با کاهش اندازه جمعیت به افزایش احتمال انقراض کمک خواهد کرد.

(D) Recent research has shown that other factors need to be considered. Australia’s environment <strong>fluctuates</strong> enormously from year to year.
تحقیقات اخیر نشان داده است که عوامل دیگری نیز باید مورد توجه قرار گیرند. محیط زیست استرالیا سال به سال بسیار زیاد <strong>نوسان</strong> می کند.

These fluctuations add yet another degree of uncertainty to the survival of many species. Catastrophes such as fire, flood, <strong>drought</strong> or epidemic may reduce population sizes to a small fraction of their average level.
این نوسانات درجه دیگری از عدم اطمینان را به بقای بسیاری از گونه ها اضافه می کنند. فاجعه هایی مانند آتش سوزی، سیل، <strong>خشکسالی</strong> یا اپیدمی ممکن است اندازه جمعیت را به بخش کوچکی از سطح متوسط آنها کاهش دهد.

When allowance is made for these two additional elements of uncertainty the population size necessary to be confident of <strong>persistence</strong> for a few hundred years may increase to several thousand.
هنگامی که هزینه این دو عنصر عدم اطمینان نیز در نظر گرفته شود، اندازه جمعیت لازم برای اطمینان از <strong>پایداری</strong> چند صد ساله ممکن است به چند هزار نفر افزایش یابد.

<strong>Part C.</strong> Beside these processes we need to bear in mind the <strong>distribution</strong> of a population. A species that occurs in five isolated places each containing 20 individuals will not have the same probability of extinction as a species with a single population of 100 individuals in a single locality.
در کنار این فرآیندها، ما باید <strong>توزیع</strong> جمعیت را در ذهن داشته باشیم. گونه ای که در پنج مکان جدا شده و هر یک شامل 20 نفر باشد، احتمال انقراض یکسانی با یک گونه با جمعیت 100 نفره در یک مکان واحد نخواهد داشت.

Where logging occurs (that is, the cutting down of forests for <strong>timber)</strong> forest- dependent creatures in that area will be forced to leave. <strong>Ground-dwelling</strong> <strong>herbivores</strong> may return within a decade.
در صورت قطع درختان (یعنی از بین بردن جنگل ها برای <strong>الوار)</strong> موجودات وابسته به جنگل در آن منطقه مجبور به ترک آنجا می شوند. <strong>گیاهخواران ساکن در آن زمین </strong>ممکن است ظرف یک دهه برگردند.

However, arboreal marsupials (that is animals which live in trees) may not recover to<strong> pre-logging</strong> densities for over a century.
با این حال، کیسه داران درختی (یعنی حیواناتی که در درختان زندگی می کنند) ممکن است تا صد سال به تراکم <strong>پیش از قطع درختان</strong> نرسند.

As more forests are logged, animal population sizes will be reduced further. Regardless of the theory or model that we choose, a <strong>reduction</strong> in population size decreases the genetic diversity of a population and increases the probability of extinction because of any or all of the processes listed above.
با از بین بردن جنگل های بیشتر، اندازه جمعیت حیوانات بیشتر کاهش می یابد. صرف نظر از تئوری یا مدلی که انتخاب می کنیم، کاهش جمعیت تنوع ژنتیکی جمعیت را <strong>کاهش</strong> می دهد و احتمال انقراض را به دلیل هر یک یا تمام فرایندهای ذکر شده در بالا افزایش می دهد.

It is therefore a scientific fact that increasing the area that is loaded in any region will increase the probability that forest-<strong>dependent</strong> animals will become extinct.
بنابراین این یک واقعیت علمی است که افزایش مساحت قطع درختان در هر منطقه احتمال از بین رفتن حیوانات <strong>وابسته</strong> به جنگل را افزایش می دهد.