The White Horse of Uffington

The cutting of huge <strong>figures</strong> or ‘geoglyphs’ into the earth of English hillsides has taken place for more than 3,000 years.
<strong>پیکره های</strong> عظیم یا "ژئوگلیف" کتده کاری شده در کوهپایه های خاک انگلیس،  بیش از 3000 سال است که وجود دارد.

There are 56 hill figures <strong>scattered</strong> around England, with the vast majority on the chalk downlands of the country’s southern counties.
56 پیکره در تپه های سراسر انگلستان <strong>پراکنده</strong> هستند که اکثریت آنها در نواحی گچی استان های جنوبی کشور قرار دارند.

The figures include giants, horses, <strong>crosses</strong> and regimental badges.
این پیکره ها شامل غول ها، اسب ها، <strong>صلیب ها </strong>و نشان های هنگ می شوند.

Although the <strong>majority</strong> of these geoglyphs date within the last 300 years or so, there are one or two that are much older.
اگرچه قدمت <strong>اکثر</strong> این ژئوگلیف ها در حدود 300 سال گذشته است، اما یکی دو تا از آنها بسیار قدیمی تر هستند.

The most famous of these figures is perhaps also the most <strong>mysterious</strong> – the Uffington White Horse in Oxfordshire.
مشهورترین این پیکره ها شاید <strong>مرموزترین</strong> آنها باشد - اسب سفید اوفینگتون در آکسفوردشایر.

The White Horse has recently been re-dated and shown to be even older than its previously <strong>assigned</strong> ancient pre-Roman Iron Age* date.
اسب سفید اخیراً مجدداً قدمت گذاری شده و نشان داده شده که حتی قدیمی تر از تاریخ <strong>تعیین شده </strong>قبلی خود در عصر آهن پیش از روم * است.

More <strong>controversial</strong> is the date of the enigmatic Long Man of Wilmington in Sussex.
موضوع <strong>بحث برانگیزتر</strong>، قدمت لانگ من مرموز ویلمینگتون در ساسکس است.

While many historians are convinced the figure is <strong>prehistoric</strong>, others believe that it was the work of an artistic monk from a nearby priory and was created between the 11th and 15th centuries.
در حالی که بسیاری از مورخان متقاعد شده‌اند که این پیکره مربوط به <strong>ماقبل تاریخ </strong>است، برخی دیگر معتقدند که این، اثر هنری یک راهب از محله‌ای نزدیک بوده و بین قرن‌های 11 و 15 خلق شده است.

The method of cutting these <strong>huge</strong> figures was simply to remove the overlying grass to reveal the gleaming white chalk below.
روش کتده کاری این پیکره‌های <strong>عظیم</strong> صرفاً کندن علف‌های پوشاننده آن بود تا گچ سفید درخشان زیرین نمایان شود.

However, the grass would soon grow over the geoglyph again unless it was <strong>regularly</strong> cleaned or scoured by a fairly large team of people.
با این حال، علف، به زودی دوباره روی ژئوگلیف رشد می کرد، مگر اینکه <strong>به طور منظم</strong> توسط گروه نسبتاً بزرگی از مردم تمیز یا پاکسازی می شد.

One reason that the vast majority of hill figures have disappeared is that when the traditions associated with the figures faded, people no longer <strong>bothered</strong> or remembered to clear away the grass to expose the chalk outline.
یکی از دلایل ناپدید شدن اکثریت قریب به اتفاق پیکره های روی تپه ها این است که وقتی سنت‌های مرتبط با این پیکره‌ها محو شدند، مردم دیگر خودشان را <strong>به زحمت نینداختند</strong> یا به خاطر نداشتند که باید علف ‌ها را پاک کنند تا طرح کلی گچی را آشکار کنند.

Furthermore, over hundreds of years the <strong>outlines</strong> would sometimes change due to people not always cutting in exactly the same place, thus creating a different shape to the original geoglyph.
علاوه بر این، طی صدها سال، <strong>خطوط دور پیکره</strong> گاهی اوقات تغییر می کردند، زیرا مردم همیشه دقیقاً در یک مکان علف ها را بر نمی داشتند، بنابراین شکلی متفاوت با ژئوگلیف اصلی ایجاد می شد.

That fact that any ancient hill figures survive at all in England today is testament to the strength and continuity of local <strong>customs</strong> and beliefs which, in one case at least, must stretch back over millennia.
این واقعیت که امروزه اصلا تپه های باستانی در انگلستان باقی مانده اند، گواهی بر استحکام و تداوم <strong>آداب و رسوم </strong>و باورهای محلی دارد که حداقل در یک مورد، باید به هزاران سال پیش برگردد.

The Uffington White Horse is a <strong>unique</strong>, stylised representation of a horse consisting of a long, sleek back, thin disjointed legs, a streaming tail, and a bird-like beaked head.
اسب سفید اوفینگتون یک پیکره <strong>منحصر به فرد</strong> و سبک خاصی از اسبی است که از یالی بلند و براق، پاهای باریک لگام گسیخته، دم در حال حرکت ک سر پرنده مانند دارای منقار تشکیل شده است.

The elegant <strong>creature</strong> almost melts into the landscape.
این <strong>موجود</strong> زیبا تقریباً در منظره محو می شود.

The horse is situated 2.5 km from Uffington village on a <strong>steep</strong> close to the Late Bronze Age* (c. 7th century BCE) hillfort of Uffington Castle and below the Ridgeway, a long-distance Neolithic** track.
این اسب در 2.5 کیلومتری روستای اوفینگتون در تپه ای نزدیک به <strong>تپه</strong> قلعه اوفینگتون مربوط به اواخر عصر برنز* (حدود قرن هفتم پیش از میلاد) و در زیر ریج وی، مسیر دوردست دوران نوسنگی** واقع شده است.

The Uffington Horse is also <strong>surrounded</strong> by Bronze Age burial mounds.
اسب اوفینگتون نیز توسط دخمه های دفینه عصر برنز <strong>احاطه شده است.</strong>

It is not far from the Bronze Age <strong>cemetery</strong> of Lambourn Seven Barrows, which consists of more than 30 well-preserved burial mounds.
فاصله چندانی با <strong>گورستان</strong> عصر برنز Lambourn Seven Barrows ندارد که از بیش از 30 دخمه دفینه کاملا حفظ شده تشکیل شده است.

The carving has been placed in such a way as to make it extremely difficult to see from close quarters, and like many geoglyphs is best appreciated from the air.
کنده کاری به گونه ای انجام شده است که دیدن آن را از فاصله نزدیک بسیار دشوار می کند و مانند بسیاری از ژئوگلیف ها از بالا به خوبی قابل مشاهده است.

Nevertheless, there are certain areas of the Vale of the White Horse, the valley containing and named after the enigmatic creature, from which an adequate impression may be <strong>gained</strong>.
با این وجود، مناطق خاصی از دره اسب سفید وجود دارد، دره ای که این موجود مرموز را در خود جای داده و به نام آن نامگذاری شده است، که می توان از آن مناطق، دید خوبی از آن <strong>بدست آورد.</strong>

Indeed on a clear day the <strong>carving</strong> can be seen from up to 30 km away.
در واقع در یک روز صاف، <strong>کنده کاری </strong>را می توان از فاصله 30 کیلومتری دید.

The earliest evidence of a horse at Uffington is from the 1070s CE when ‘White Horse Hill’ is mentioned in documents from the nearby Abbey of Abingdon, and the first <strong>reference</strong> to the horse itself is soon after, in 1190 CE.
اولین شواهد وجود اسب در اوفینگتون مربوط به دهه 1070 پس از میلاد است، زمانی که نام «تپه اسب سفید» در مدارک Abbey ابینگدون در نزدیکی آن منطقه ذکر شده است، و اولین <strong>اشاره</strong> به خود اسب بلافاصله پس از آن، در سال 1190 پس از میلاد است.

However, the carving is <strong>believed</strong> to date back much further than that.
با این حال، <strong>اعتقاد</strong> بر این است که قدمت این کنده کاری بسیار بیشتر از آن است.

Due to the similarity of the Uffington White Horse to the stylised depictions of horses on 1st century BCE coins, it had been thought that the creature must also date to that <strong>period</strong>.
با توجه به شباهت اسب سفید اوفینگتون به سبک ضرب تصویر اسب ها بر روی سکه های قرن اول قبل از میلاد، تصور می شد که این موجود نیز باید به آن <strong>دوره</strong> مربوط باشد.

However, in 1995 Optically <strong>Stimulated</strong> Luminescence (OSL) testing was carried out by the Oxford Archaeological Unit on soil from two of the lower layers of the horse’s body, and from another cut near the base.
با این حال، در سال 1995 آزمایش لومینسنس <strong>تحریک شده</strong> با نورOSL  توسط واحد باستان شناسی آکسفورد بر روی خاک از دو لایه زیرین بدن اسب، و از برش دیگری در نزدیکی پایه انجام شد.

The result was a date for the horse’s <strong>construction</strong> somewhere between 1400 and 600 BCE – in other words, it had a Late Bronze Age or Early Iron Age origin.
در نتیجه، قدمت <strong>ساخت</strong> اسب بین 1400 تا 600 قبل از میلاد بود - به عبارت دیگر، منشأ آن عصر برنز پسین یا اوایل عصر آهن بود.

The latter end of this date range would tie the carving of the horse in with occupation of the nearby Uffington hillfort, indicating that it may represent a tribal emblem making the land of the <strong>inhabitants</strong> of the hillfort. Alternatively, the carving may have been carried out during a Bronze or Iron Age ritual.
در اواخر این دوره تاریخی، کتده کاری اسب با اشغال تپه اوفینگتون در نزدیکی آن گره می‌ خورد، که نشان می‌دهد ممکن است نماد قبیله‌ای باشد که سرزمین <strong>ساکنان</strong> تپه را تشکیل می دادند. از طرف دیگر، کنده کاری ممکن است طی مراسمی در عصر برنز یا آهن انجام شده باشد.

Some researchers see the horse as representing the Celtic*** horse goddess Epona, who was worshipped as a protector of horses, and for her associations with <strong>fertility</strong>.
برخی از محققان این اسب را نماینده الهه اسب سلتیک *** اپونا می دانند که به عنوان محافظ اسب ها و به دلیل ارتباط آن با <strong>باروری</strong> پرستیده می شد.

However, the cult of Epona was not imported from Gaul (France) until around the first <strong>century</strong> CE.
با این حال، آیین اپونا تا حدود <strong>قرن</strong> اول پس از میلاد از گول (فرانسه) وارد نشده بود.

This date is at least six centuries after the Uffington Horse was probably carved. Nevertheless, the horse had great ritual and economic significance during the Bronze and Iron Ages, as attested by its <strong>depictions</strong> on jewellery and other metal objects.
این تاریخ، حداقل شش قرن پس از کنده کاری طرح اسب اوفینگتون است. با این وجود، اسب در دوران برنز و آهن، همانطور که <strong>تصاویر</strong> آن بر روی جواهرات و سایر اشیاء فلزی نشان می دهد، از لحاظ آیینی و اقتصادی اهمیت زیادی داشت.

It is possible that the carving <strong>represents</strong> a goddess in native mythology, such as Rhiannon, described in later Welsh mythology as a beautiful woman dressed in gold and riding a white horse.
ممکن است این کنده کاری <strong>نشان دهنده</strong> الهه ای در اساطیر بومی باشد، مانند ریانون، که در اساطیر بعدی ولز به عنوان زنی زیبا با لباس طلا و سوار بر اسب سفید توصیف شده است.

The fact that geoglyphs can disappear easily, along with their associated rituals and meaning, indicates that they were never intended to be anything more than <strong>temporary</strong> gestures. But this does not lessen their importance.
این واقعیت که ژئوگلیف‌ها همراه با تشریفات و مفاهیم مرتبط با خود، می‌توانند به راحتی ناپدید شوند، نشان می‌دهد که آنها هرگز چیزی جز حرکات <strong>موقتی</strong> نبوده‌اند. اما این از اهمیت آنها نمی کاهد.

These <strong>giant</strong> carving are a fascinating glimpse into the minds of their creators and how they viewed the landscape in which they lived.
این کتده کاری‌های <strong>غول‌پیکر</strong> نگاهی اجمالی به ذهن سازندگانشان و دیدگاه آن‌ها از منطقه ای است که در آن زندگی می‌کردند.

*Iron Age: a period (in Britain 800 BCE – 43 CE) that is <strong>characterised</strong> by the use of iron tools
*عصر آهن: دوره ای (در بریتانیا 800 قبل از میلاد تا 43 پس از میلاد) که <strong>مشخصه</strong> آن استفاده از ابزار آهنی بوده است.

*Bronze Age: a period (in Britain c. 2,500 BCE – 800 BCE) that is characterised by the development of bronze <strong>tools</strong>
*عصر مفرغ: دوره ای (در بریتانیا حدود 2500 قبل از میلاد - 800 قبل از میلاد) که با توسعه <strong>ابزارهای</strong> برنزی برجسته می شود.

**Neolithic: a period (in Britain c. 4,000 BCE – c. 2,500 BCE) that is significant for the spread of <strong>agricultural</strong> practices, and the use of stone tools
** نوسنگی: دوره ای (در بریتانیا حدود 4000 سال قبل از میلاد - حدود 2500 قبل از میلاد) که برای گسترش شیوه های <strong>کشاورزی</strong> و استفاده از ابزار سنگی مهم است.

***Celtic: an ancient people who <strong>migrated</strong> from Europe to Britain before the Romans
***سلتیک: قوم باستانی که قبل از رومیان از اروپا به بریتانیا <strong>مهاجرت</strong> کردند