Roman tunnels

The Romans, who once controlled areas of Europe, North Africa and Asia Minor, adopted the construction techniques of other <strong>civilizations</strong> to build tunnels in their territories
رومی‌ها که زمانی مناطقی از اروپا، شمال آفریقا و آسیای صغیر را کنترل می‌کردند، تکنیک‌های ساخت <strong>تمدن‌های</strong> دیگر را برای ساختن تونل در قلمرو خود به کار گرفتند.

The Persians, who lived in present-day Iran, were one of the first civilizations to build tunnels that provided a reliable supply of water to human <strong>settlements</strong> in dry areas.
پارسیان که در ایران کنونی زندگی می‌کردند، یکی از اولین تمدن‌هایی بودند که تونل‌هایی ساختند که آب قابل اطمینانی را برای <strong>سکونتگاه‌های</strong> انسانی در مناطق خشک فراهم می‌کرد.

In the early first millennium BCE, they introduced the qanat method of tunnel construction, which consisted of placing posts over a hill in a straight line, to ensure that the tunnel kept to its route, and then digging vertical shafts down into the ground at regular <strong>intervals</strong>.
در اوایل هزاره اول پیش از میلاد، آنها روش قنات را برای ساخت تونل ابداع کردند که شامل قرار دادن پایه‌هایی بر فراز تپه در یک خط مستقیم بود تا اطمینان حاصل شود که تونل به مسیر خود ادامه می‌دهد و سپس شفت‌های عمودی را در زمین با <strong>فواصل</strong> منظم حفر می‌کردند.

Underground, workers removed the earth from between the ends of the shafts, creating a tunnel. The excavated soil was taken up to the surface using the shafts, which also provided <strong>ventilation</strong> during the work.
کارگران در زیر زمین، زمین را از بین انتهای شفت ها جدا کرده و یک تونل ایجاد می کردند. خاک حفاری شده با استفاده از شفت ها به سطح بالا برده می شد که <strong>تهویه</strong> را نیز در حین کار فراهم می کرد.

Once the tunnel was completed, it allowed water to flow from the top of a hillside down towards a canal, which <strong>supplied</strong> water for human use.
پس از تکمیل تونل، آب از بالای تپه به سمت کانالی که آب مورد نیاز انسان را <strong>تامین می‌کرد</strong>، جریان پیدا می کرد.

Remarkably, some qanats built by the Persians 2,700 years ago are still in use today.
شایان ذکر است، برخی از قنات‌هایی که ایرانیان در 2700 سال پیش ساخته‌اند، هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرند.

They later passed on their knowledge to the Romans, who also used the qanat method to construct water-supply tunnels for agriculture. Roma qanat tunnels were constructed with <strong>vertical</strong> shafts dug at intervals of between 30 and 60 meters.
آنها بعداً دانش خود را به رومیان منتقل کردند، آنها نیز از روش قنات برای ساختن تونل های تامین آب برای کشاورزی استفاده کردند. تونل های قنات روما با شفت های <strong>عمودی</strong> حفر شده در فواصل بین 30 تا 60 متر ساخته شد.

The shafts were equipped with handholds and footholds to help those climbing in and out of them and were <strong>covered</strong> with a wooden or stone lid.
شفت ها مجهز به دستگیره ها و پایه هایی برای کمک به افرادی بود که از داخل و خارج از آن بالا می رفتند و با درپوش چوبی یا سنگی <strong>پوشانده می شدند.</strong>

To ensure that the shafts were vertical, Romans hung a plumb line from a rod placed across the top of each shaft and made sure that the weight at the end of it <strong>hung</strong> in the center of the shaft.
رومی ها برای اطمینان از عمودی بودن شفت ها، یک شاقول را از میله ای که در بالای هر محور قرار داده بود آویزان کردند و مطمئن شدند که وزنه انتهای آن در مرکز شفت <strong>آویزان</strong> است.

Plumb lines were also used to <strong>measure</strong> the depth of the shaft and to determine the slope of the tunnel.
همچنین برای <strong>اندازه گیری</strong> عمق شفت و تعیین شیب تونل از خطوط شاقول استفاده شد.

The 5.6-kilometer-long Claudius tunnel, built in 41 CE to drain the Fucine Lake in central Italy, had shafts that were up to 122 meters deep, took 11 years to build and involved <strong>approximately</strong> 30,000 workers.
تونل کلودیوس به طول 5.6 کیلومتر که در سال 41 پس از میلاد برای تخلیه دریاچه فوسینه در مرکز ایتالیا ساخته شد، دارای چاه هایی بود که تا 122 متر عمق داشتند، ساخت آن 11 سال طول کشید و <strong>تقریباً</strong> 30000 کارگر در آن شرکت داشتند.

By the 6th century BCE, a second method of tunnel construction appeared called the counter-<strong>excavation</strong> method, in which the tunnel was constructed from both ends.
در قرن ششم قبل از میلاد، روش دوم ساخت تونل به نام روش <strong>حفاری</strong> متقابل ابداع شد که در آن تونل از دو طرف ساخته می‌شد.

It was used to cut through high mountains when the qanat method was not a practical <strong>alternative</strong>.
از این روش زمانی که روش قنات <strong>جایگزین</strong> قابل استفاده ای نبود، برای حفر کوه های بلند استفاده می شد.

This method required greater planning and advanced knowledge of surveying, mathematics and geometry as both ends of a tunnel had to <strong>meet</strong> correctly at the center of the mountain.
این روش مستلزم برنامه ریزی بیشتر و دانش پیشرفته نقشه برداری، ریاضیات و هندسه بود زیرا هر دو انتهای یک تونل باید به درستی در مرکز کوه <strong>به هم می رسیدند</strong>.

Adjustments to the direction of the tunnel also had to be made whenever builders <strong>encountered</strong> geological problems or when it deviated from its set path.
همچنین هر زمان که سازندگان با مشکلات زمین شناسی <strong>مواجه می شدند</strong> یا از مسیر تعیین شده منحرف می شد، باید جهت تونل را تنظیم میشد.

They constantly checked the tunnel’s advancing direction, for example, by looking back at the light that penetrated through the tunnel mouth, and made <strong>corrections</strong> whenever necessary.
آنها به طور مداوم جهت پیشروی تونل را بررسی می کردند، برای مثال، با نگاه کردن به نوری که از دهانه تونل نفوذ می کرد، و هر زمان که لازم بود <strong>اصلاحاتی</strong> انجام می دادند.

Large deviations could happen, and they could result in one end of the tunnel not being <strong>usable</strong>.
انحرافات بزرگی ممکن بود اتفاق بیفتد و باعث شود یک انتهای تونل <strong>قابل استفاده</strong> نباشد.

An inscription written on the side of a 428-meter tunnel, built by the Romans as part of the Saldae aqueduct system in modern-day Algeria, describes how the two teams of builders missed each other in the mountain and how the later construction of a lateral link between both <strong>corridors</strong> corrected the initial error.
کتیبه ای نوشته شده در کنار یک تونل 428 متری که رومی ها به عنوان بخشی از سیستم قنات سالده در الجزایر امروزی ساخته اند، توضیح می دهد که چگونه دو تیم سازنده در کوه به یکدیگر نرسیدند و چگونه ساخت بعدی یک قنات برای ایجاد اتصال جانبی، خطای اولیه بین هر دو <strong>راهرو</strong> را تصحیح کرد.

The Romans dug tunnels for their roads using the counter-excavation method, whenever they encountered <strong>obstacles</strong> such as hills or mountains that were too high for roads to pass over.
رومی ها هر زمان که با <strong>موانعی</strong> مانند تپه ها یا کوه هایی که برای عبور جاده ها خیلی مرتفع بودند مواجه می شدند، تونل هایی را برای جاده های خود با روش حفاری متقابل حفر می کردند.

An example is the 37-meter-long, 6-meter-high, Furlo Pass Tunnel built in Italy in 69-79 CE. Remarkably, a modern <strong>road</strong> still uses this tunnel today.
به عنوان مثال می توان به تونل گذرگاه Furlo به طول 37 متر و ارتفاع 6 متر اشاره کرد که در سال های 69-79 پس از میلاد در ایتالیا ساخته شد. شایان ذکر است، یک <strong>جاده</strong> مدرن هنوز هم از این تونل استفاده می کند.

Tunnels were also built for mineral <strong>extraction</strong>.
تونل هایی نیز برای <strong>استخراج</strong> مواد معدنی ساخته شد.

Miners would locate a mineral vein and then <strong>pursue</strong> it with shafts and tunnels underground.
معدنچیان یک رگه را در معدن پیدا می‌کنند و سپس آن را با شفت‌ها و تونل‌های زیرزمینی <strong>تعقیب می‌کنند.</strong>

<strong>Traces</strong> of such tunnels used to mine gold can still be found at the Dolaucothi mines in Wales.
<strong>آثاری</strong> از چنین تونل هایی که برای استخراج طلا مورد استفاده قرار می گیرند هنوز در معادن Dolaucothi در ولز یافت می شود.

When the sole purpose of a tunnel was mineral extraction, construction required less planning, as the tunnel route was <strong>determined</strong> by the mineral vein.
زمانی که تنها هدف یک تونل استخراج مواد معدنی بود، ساخت و ساز نیاز به برنامه ریزی کمتری داشت، زیرا مسیر تونل با توجه به رگه در معدن <strong>تعیین می شد.</strong>

Roman tunnel projects were carefully <strong>planned</strong> and carried out.
پروژه های تونل رومی با دقت <strong>برنامه ریزی</strong> و اجرا شد.

The length of time it took to construct a tunnel depended on the method being used and the type of rock being <strong>excavated</strong>.
مدت زمانی که برای ساخت یک تونل طول می کشید به روش مورد استفاده و نوع سنگ <strong>حفاری</strong> بستگی داشت.

The qanat <strong>construction</strong> method was usually faster than the counter-excavation method as it was more straightforward.
روش <strong>ساخت</strong> قنات معمولاً سریعتر از روش حفاری متقابل بود زیرا ساده تر بود.

This was because the <strong>mountain</strong> could be excavated not only from the tunnel mouths but also from shafts.
این به این دلیل بود که <strong>کوه</strong> را می‌توان نه تنها از دهانه‌های تونل، بلکه از شفت‌ها نیز حفر کرد.

The type of rock could also <strong>influence</strong> construction times.
نوع سنگ نیز می توانست بر زمان ساخت <strong>تاثیر بگذارد.</strong>

When the rock was hard, the Romans employed a technique called fire quenching which consisted of heating the rock with fire, and then <strong>suddenly</strong> cooling it with cold water so that it would crack.
هنگامی که سنگ سخت بود، رومی ها از تکنیکی به نام خاموش کردن آتش استفاده می کردند که شامل گرم کردن سنگ با آتش و سپس سرد کردن <strong>ناگهانی</strong> آن با آب سرد بود تا ترک بخورد.

Progress through hard rock could be very slow, and it was not <strong>uncommon</strong> for tunnels to take years, if not decades, to be built.
پیشرفت با وجود سنگ سخت می‌توانست بسیار کند باشد و طول کشیدن ساخت تونل‌ها، سال‌ها، اگر نه دهه‌ها، <strong>غیرعادی</strong> نبود.

Construction marks left on a Roman tunnel in Bologna show that the rate of <strong>advance</strong> through solid rock was 30 centimeters per day.
آثار ساخت و ساز به جا مانده در تونل رومی در بولونیا نشان می دهد که سرعت <strong>پیشروی</strong> از میان سنگ جامد 30 سانتی متر در روز بوده است.

In contrast, the rate of advance of the Claudius tunnel can be <strong>calculated</strong> at 1.4 meters per day.
در مقابل، میزان پیشروی تونل کلودیوس را می توان 1.4 متر در روز <strong>محاسبه کرد.</strong>

Most tunnels had inscriptions showing the names of patrons who <strong>ordered</strong> construction and sometimes the name of the architect.
بیشتر تونل ها دارای کتیبه هایی بودند که اسامی حامیانی را که <strong>دستور</strong> ساخت و ساز را <strong>داده بودند</strong> و گاهی اوقات نام معمار را نشان می داد.

For example, the 1.4-kilometer Çevlik tunnel in Turkey, built to divert the floodwater threatening the harbor of the ancient city of Seleuceia Pieria, had inscriptions on the entrance, still visible today, that also <strong>indicate</strong> that the tunnel was started in 69 CE and was completed in 81 CE.
به عنوان مثال، تونل 1.4 کیلومتری چولیک در ترکیه که برای منحرف کردن سیلابی که بندر شهر باستانی Seleuceia Pieria را تهدید می کرد، ساخته شده ، دارای کتیبه هایی بر روی ورودی است که امروزه هنوز قابل مشاهده است، که همچنین <strong>نشان می دهد</strong> که ساخت تونل در سال 69 پس از میلاد آغاز شده و در سال 81 میلادی تکمیل شد.