Roman shipbuilding and navigation

Shipbuilding today is based on science and ships are built using computers and <strong>sophisticated</strong> tools.
امروزه کشتی سازی مبتنی بر علم است و کشتی ها با استفاده از رایانه و ابزار <strong>پیچیده</strong> ساخته می شوند.

Shipbuilding in ancient Rome, however, was more of an art relying on <strong>estimation</strong>, inherited techniques and personal experience.
کشتی سازی در روم باستان، بیشتر هنری بود که بر <strong>تخمین</strong>، تکنیک های موروثی و تجربه شخصی تکیه داشت.

The Romans were not traditionally sailors but mostly land-based people, who learned to build ships from the people that they <strong>conquered</strong>, namely the Greeks and the Egyptians.
رومی ها به طور سنتی دریانورد نبودند، بلکه بیشتر مردمی روی خشکی بودند که ساخت کشتی را از مردمی که سرزمین شان را <strong>فتح کردند</strong>، یعنی یونانی ها و مصری ها، آموختند.

There are a few surviving written documents that give <strong>descriptions</strong> and representations of ancient Roman ships, including the sails and rigging.
چند سند مکتوب باقی مانده است که <strong>شرح</strong> و نمای کشتی های روم باستان، از جمله بادبان ها و دکل ها را ارائه می دهد.

Excavated vessels also provide some clues about <strong>ancient</strong> shipbuilding techniques.
ظروف حفاری شده همچنین سرنخ هایی در مورد تکنیک های کشتی سازی <strong>باستانی</strong> ارائه می دهند.

Studies of these have taught us that ancient Roman shipbuilders built the outer hull first, then proceeded with the frame and the rest of the <strong>ship</strong>.
مطالعات روی اینها به ما آموخته است که کشتی سازان روم باستان ابتدا بدنه بیرونی را می ساختند، سپس ساخت چارچوب و بقیه <strong>کشتی</strong> را ادامه می دادند.

Planks used to build the outer hull were <strong>initially</strong> sewn together.
تخته های مورد استفاده برای ساخت بدنه بیرونی <strong>در ابتدا</strong> به هم دوخته می شدند.

Starting from the 6th century BCE, they were fixed using a method called mortise and tenon, whereby one plank locked into another without the need for <strong>stitching</strong>.
از قرن ششم قبل از میلاد، آنها را با استفاده از روشی به نام مورتیس و تنون ثابت می کردند که به موجب آن، یک تخته بدون نیاز به <strong>بخیه زدن</strong> در دیگری قفل می‌شد.

Then in the first centuries of the current era, Mediterranean shipbuilders shifted to another shipbuilding method, still in use today, which consisted of building the frame first and then proceeding with the hull and the other <strong>components</strong> of the ship.
سپس در قرن‌های اول عصر کنونی، کشتی‌سازان مدیترانه‌ای به روش دیگری برای ساخت کشتی روی آوردند که امروزه نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد، که شامل ساختن قاب در ابتدا و سپس ادامه بدنه و سایر <strong>اجزای</strong> کشتی بود.

This method was more systematic and dramatically shortened ship <strong>construction</strong> times.
این روش سیستماتیک تر بود و زمان <strong>ساخت</strong> کشتی را به طور چشمگیری کوتاه می کرد.

The ancient Romans built large merchant ships and <strong>warships</strong> whose size and technology were unequalled until the 16th century CE.
رومیان باستان، کشتی های تجاری و <strong>کشتی های جنگی</strong> بزرگی ساختند که اندازه و تکنولوژی آنها تا قرن شانزدهم میلادی بی نظیر بود.

Warships were built to be <strong>lightweight</strong> and very speedy.
کشتی های جنگی <strong>سبک وزن</strong> و بسیار سریعی ساخته شدند.

They had to be able to sail near the <strong>coast</strong> which is why they had no ballast or excess load and were built with a long, narrow hull.
آنها باید می توانستند در نزدیکی <strong>ساحل</strong> حرکت کنند، به همین دلیل است که آنها هیچ بالاست یا بار اضافی نداشتند و با بدنه ای بلند و باریک ساخته شده بودند.

They did not sink when damaged and often would lie <strong>crippled</strong> on the sea’s surface following naval battles.
آنها در صورت آسیب دیدن غرق نمی شدند و اغلب پس از نبردهای دریایی به صورت <strong>بی حرکت</strong> روی سطح دریا می خوابیدند.

They had a bronze battering ram, which was used to pierce the timber hulls or break the <strong>oars</strong> of enemy vessels.
آنها یک بازوی برنزی داشتند که برای سوراخ کردن بدنه های چوبی یا شکستن <strong>پاروهای</strong> کشتی های دشمن استفاده می شد.

Warships used both wind (sails) and human <strong>power</strong> (oarsmen) and were therefore very fast.
کشتی های جنگی هم از باد (بادبان) و هم از <strong>نیروی</strong> انسانی (پروزنان) استفاده می کردند و بنابراین بسیار سریع بودند.

Eventually, Rome’s navy became the largest and most <strong>powerful</strong> in the Mediterranean, and the Romans had control over what they therefore called Mare Nostrum meaning ‘our sea’.
سرانجام، نیروی دریایی رم به بزرگترین و <strong>قدرتمندترین</strong> نیروی دریایی در دریای مدیترانه تبدیل شد و رومیان بر آنچه که Mare Nostrum به معنای «دریای ما» می نامیدند، کنترل داشتند.

There were many kinds of <strong>warship</strong>.
انواع مختلفی از <strong>کشتی های جنگی</strong> وجود داشت.

The ‘trireme’ was the dominant warship from the 7th to 4th <strong>century</strong> BCE.
"Trireme"  پرکاربردترین کشتی جنگی از <strong>قرن</strong> هفتم تا چهارم قبل از میلاد بود.

It had rowers in the top, middle and lower levels, and approximately 50 rowers in each <strong>bank</strong>.
دارای پاروزن هایی در طبقه بالا، وسط و پایین و تقریباً 50 پاروزن در هر <strong>ساحل</strong> بود.

The rowers at the bottom had the most uncomfortable position as they were under the other rowers and were <strong>exposed to</strong> the water entering through the oar-holes.
پاروزنان در پایین ترین طبقه، بدترین وضعیت را داشتند زیرا در زیر پاروزنان دیگر، قرار داشتند و <strong>در معرض</strong> آب ورودی از سوراخ های پارو قرار می گرفتند.

It is worth noting that contrary to popular perception, rowers were not slaves but mostly Roman citizens enrolled in the military.
شایان ذکر است که برخلاف تصور رایج، پاروزنان برده نبودند، بلکه بیشتر شهروندان رومی بودند که در ارتش ثبت نام کرده بودند.

The trireme was superseded by larger ships with even more rowers.
trireme  با کشتی‌های بزرگ‌تر با پاروزن‌های بیشتر جایگزین می شدند.

Merchant ships were built to <strong>transport</strong> lots of cargo over long distances and at a reasonable cost.
کشتی های تجاری برای <strong>حمل و نقل</strong> محموله های زیادی در مسافت های طولانی و با هزینه ای مناسب ساخته می شدند.

They had a wider hull, double planking and a solid interior for added <strong>stability</strong>.
آنها بدنه عریض تر، تخته های دوتایی و فضای داخلی محکم برای <strong>ثبات</strong> بیشتر داشتند.

Unlike warships, their V-shaped hull was <strong>deep</strong> <strong>underwater</strong>, meaning that they could not sail too close to the coast.
برخلاف کشتی‌های جنگی، بدنه V شکل آنها در <strong>اعماق آب</strong> قرار داشت، به این معنی که نمی‌توانستند خیلی نزدیک به ساحل حرکت کنند.

They usually had two huge side rudders located off the stern and controlled by a small tiller bar <strong>connected</strong> to a system of cables.
آنها معمولاً دو سکان جانبی بزرگ داشتند که در قسمت عقب قرار داشتند و توسط میله اهرمی کوچک <strong>متصل</strong> به سیستمی از کابل ها کنترل می شدند.

They had from one to three <strong>masts</strong> with large square sails and a small triangular sail at the bow.
آنها از یک تا سه <strong>دکل</strong> با بادبان های مربع بزرگ و یک بادبان مثلثی کوچک در قوس داشتند.

Just like warships, merchant ships used oarsmen, but coordinating the hundreds of rowers in both types of ship was not an easy task.
درست مانند کشتی های جنگی، کشتی های تجاری از پاروزنان استفاده می کردند، اما هماهنگ کردن صدها پاروزن در هر دو نوع کشتی کار آسانی نبود.

In order to assist them, music would be played on an <strong>instrument</strong>, and oars would then keep time with this.
برای کمک به آنها، موسیقی با یک <strong>ساز</strong> نواخته می‌شود و پاروزنان طبق آن آهنگ، پارو می زدند.

The cargo on merchant ships included raw materials (e.g. iron bars, copper, marble and granite), and agricultural <strong>products</strong> (e.g. grain from Egypt’s Nile valley).
محموله کشتی های تجاری شامل مواد خام (مانند شمش های آهن، مس، مرمر و گرانیت) و <strong>محصولات</strong> کشاورزی (مانند غلات آمده از دره نیل مصر) بود.

During the Empire, Rome was a huge city by ancient standards of about one million <strong>inhabitants</strong>.
در کل امپراتوری، رم شهری بزرگ طبق استانداردهای دوره باستان با حدود یک میلیون نفر <strong>ساکن</strong> بود.

Goods from all over the world would come to the city through the port of Pozzuoli situated west of the <strong>bay</strong> of Naples in Italy and through the gigantic port of Ostia situated at the mouth of the Tiber River.
کالاها از سراسر جهان از طریق بندر Pozzuoli واقع در غرب <strong>خلیج</strong> ناپل در ایتالیا و از طریق بندر غول پیکر Ostia واقع در دهانه رودخانه تیبر به شهر می ر سیدند.

Large merchant ships would <strong>approach</strong> the destination port and, just like today, be intercepted by a number of towboats that would drag them to the quay.
کشتی‌های بزرگ تجاری به بندر مقصد <strong>نزدیک می‌شدند</strong> و مانند امروز، تعدادی یدک‌کش، آن‌ها را به سمت اسکله می‌کشیدند.

The time of travel along the many <strong>sailing</strong> routes could vary widely.
زمان سفر در بسیاری از مسیرهای <strong>قایقرانی</strong> می تواند بسیار متفاوت باشد.

Navigation in ancient Rome did not <strong>rely</strong> on sophisticated instruments such as compasses but on experience, local knowledge and observation of natural phenomena.
دریانوردی در روم باستان بر ابزارهای پیچیده ای مانند قطب نما <strong>متکی نبود</strong> بلکه بر تجربه، دانش محلی و مشاهده پدیده های طبیعی متکی بود.

In conditions of good visibility, seamen in the Mediterranean often had the mainland or islands in sight, which greatly <strong>facilitated</strong> navigation.
در شرایط دید خوب، دریانوردان در دریای مدیترانه اغلب سرزمین اصلی یا جزایر را در معرض دید داشتند، که دریانوردی را بسیار <strong>تسهیل می کرد</strong>.

 They sailed by noting their position relative to a succession of <strong>recognisable</strong> landmarks.
  آنها با توجه به موقعیت خود نسبت به مجموعه ای از مکان های دیدنی <strong>قابل تشخیص</strong>، دریانوردی می کردند.

When weather <strong>conditions</strong> were not good or where land was no longer visible, Roman mariners estimated directions from the pole star or, with less accuracy, from the Sun at noon.
زمانی که <strong>شرایط</strong> آب و هوایی خوب نبود یا خشکی، دیگر قابل مشاهده نبود، دریانوردان رومی مسیر را از روی ستاره قطبی یا با دقت کمتری از روی خورشید ظهر تخمین می زدند.

They also estimated directions relative to the wind and swell. Overall, shipping in ancient Roman times resembled shipping today with large vessels regularly crossing the seas and bringing <strong>supplies</strong> from their Empire.
آنها همچنین جهت را نسبت به باد و وزش تخمین زدند. به طور کلی، کشتی‌رانی در دوران روم باستان شبیه کشتی‌رانی امروزی بود که کشتی‌های بزرگ به طور منظم از دریاها عبور می‌کردند و از امپراتوری خود <strong>تدارکات</strong> می‌آوردند.