Play is a serious business

<strong> </strong>Playing is a serious <strong>business</strong>.
بازی یک <strong>کسب و کار</strong> جدی است

Children <strong>engrossed</strong> in a make-believe world, fox cubs play-fighting or kittens teasing a ball of string aren’t just having fun.
بچه ها در دنیای باورهای خود غرق میشوند، بازس توله های روباه به حالت مبارزه یا ور رفتن بچه گربه ها با یک کلاف کاموا فقط برای سرگرمی نیست.

Play may look like a <strong>carefree</strong> and exuberant way to pass the time before the hard work of adulthood comes along, but there’s much more to it than that.
بازی کردن ممکن است یک روش <strong>بی غدغه</strong> و پرشور برای گذراندن زمان پیش از سررسیدن دوران سخت بزرگسالی به نظر برسد، اما خیلی بیشتر از این حرف هاست.

For a start, play can even cost animals their lives.
برای شروع، بازی کردن حتی ممکن است به قیمت جان حیوانات تمام شود.

Eighty per cent of deaths among juvenile fur seals <strong>occur</strong> because playing pups fail to spot predators approaching.
هشتاد درصد مرگ و میرهایی که در میان فوک های مو دار <strong>رخ</strong> می دهد به این دلیل اتفاق می افتد که توله هایی که در حال بازی هستند موفق به دیدن شکارچیان نمی شوند.

It is also <strong>extremely</strong> expensive in terms of energy.
همچنین از نظر صرف انرژی نیز <strong>بسیار</strong> هزینه بر است.

<strong>Playful</strong> young animals use around two or three per cent of their energy cavorting, and in children that figure can be closer to fifteen per cent.
حیوانات جوان <strong>بازیگوش</strong> حدود دو یا سه درصد انرژی خود را به کار می گیرند و در کودکان، این مقدار می تواند به پانزده درصد نیز برسد.

‘Even two or three per cent is <strong>huge</strong>,’ says John Byers of Idaho University.
جان بایرز از دانشگاه آیداهو می گوید: "حتی دو یا سه درصد هم بسیار <strong>زیاد</strong> است."

‘You just don’t find animals <strong>wasting</strong> energy like that,’ he adds.
او در ادامه میگوید: " شما نمی توانید حیواناتی را پیدا کنید که انرژیشان را اینگونه <strong>هدر دهند"</strong>

There must be a <strong>reason</strong>.
باید <strong>دلیلی</strong> وجود داشته باشد

But if play is not simply a developmental hiccup, as biologists once thought, why did it evolve? The latest idea suggests that play has <strong>evolved</strong> to build big brains.
اما اگر بازی به سادگی یک توفق در روند تکامل نباشد چه؟ همانطور که در گذشته زیست شناسان فکر می کردند، چرا تکامل یافته است؟  آخرین ایده نشان می دهد که بازی برای ایجاد مغزهای بزرگ <strong>تکامل</strong> یافته است.

In other words, playing makes you <strong>intelligent</strong>.
به عبارت دیگر، بازی کردن شما را <strong>باهوش</strong> می کند

Playfulness, it seems, is common only among <strong>mammals</strong>, although a few of the larger-brained birds also indulge.
به نظر می رسد که بازیگوشی، تنها در میان <strong>پستانداران</strong> رایج است؛ اگرچه، تعداد کمی از پرندگان باهوش نیز در این زمینه افراط می کنند.

Animals at play often use <strong>unique</strong> signs - tail- wagging in dogs, for example - to indicate that activity superficially resembling adult behaviour is not really in earnest.
حیوانات در هنگام بازی کردن معمولا از علائم <strong>منحصربه فرد</strong>ی استفاده می کنند - مثلا سگ دمشان را تکان می دهند - تا نشان دهند فعالیتی که ظاهرا شبیه به رفتار بزرگسالان است، در واقع جدی نیست.

A popular <strong>explanation</strong> of play has been that it helps juveniles develop the skills they will need to hunt, mate and socialise as adults.
یک <strong>توضیح</strong> مشهور درباره بازی این است که به نوجوانان کمک می کند مهارت هایی را که برای شکار، جفت گیری و معاشرت در بزرگسالی نیاز دارند، پرورش دهند.

Another has been that it allows young animals to get in shape for adult life by improving their <strong>respiratory</strong> <strong>endurance</strong>.
دیگری این است که به حیوانات اجازه می دهد تا با بهبود <strong>مقاومت تنفسی</strong> شان برای زندگی بزرگسالی آماده شوند.

Both these ideas have been <strong>questioned</strong> in recent years.
اما این نظریه ها در سال های اخیر <strong>زیر سوال</strong> رفته اند.

<strong> </strong>

Take the exercise <strong>theory</strong>.
<strong>تئوری</strong> تمرین را در نظر بگیرید

If play evolved to build muscle or as a kind of endurance training, then you would expect to see <strong>permanent</strong> benefits.
اگر بازی برای ایجاد عضله یا به عنوان نوعی تمرین استقامتی تکامل یافته باشد، پس شما انتظار دارید که مزایای <strong>دائمی</strong> را مشاهده کنید.

But Byers points out that the benefits of increased exercise disappear rapidly after training stops, so any <strong>improvement</strong> in endurance resulting from juvenile play would be lost by adulthood.
اما بایرز خاطر نشان می کند که فواید تمرین های افزایش یافته پس از توقف تمرین به سرعت ناپدید می شود. بنابراین، هر گونه <strong>پیشرفت</strong> در استقامت ناشی از بازی در نوجوانان، تا بزرگسالی از بین می رود.

‘If the <strong>function</strong> of play was to get into shape,’ says Byers, ‘the optimum time for playing would depend on when it was most advantageous for the young of a particular species to do so.
بایرز می گوید: " اگر <strong>عملکرد</strong> بازی برای سر فرم آمدن باشد، زمان مناسب برای بازی کردن به این بستگی دارد که چه زمانی انجام آن برای نوجوانان یک گونه خاص، مفید تر است.

 But it doesn’t work like that.
اما اینگونه نیست.

’ Across <strong>species</strong>, play tends to peak about halfway through the suckling stage and then decline.
در بین <strong>گونه ها</strong>، بازی کردن تقریبا در نیمه راه شیرخوارگی به اوج خود می رسد و سپس کاهش می یابد.

<strong> </strong>

Then there’s the skills-training <strong>hypothesis</strong>.
سپس <strong>فرضیه</strong> آموزش مهارت وجود دارد.

At first glance, playing animals do appear to be practising the complex <strong>manoeuvres</strong> they will need in adulthood.
در نگاه اول، به نظر می رسد حیواناتی که بازی می کنند <strong>مانور ها</strong>ی پیچیده ای که در بزرگسالی به آنها احتیاج دارند را تمرین می کنند.

But a closer inspection reveals this interpretation as too <strong>simplistic</strong>.
اما یک بررسی دقیق تر این تفسیر را خیلی <strong>ساده لوحانه</strong> نشان می دهد.

In one study, behavioural <strong>ecologist</strong> Tim Caro, from the University of California, looked at the predatory play of kittens and their predatory behaviour when they reached adulthood.
تیم کارو، <strong>بوم شناس</strong> رفتاری از دانشگاه کالیفرنیا، در یک مطالعه، بازی شکار بچه گربه ها و رفتار شکاری آن ها را هنگام رسیدن به بزرگسالی، بررسی کرد.

He found that the way the cats played had no <strong>significant</strong> effect on their hunting prowess in later life.
او فهمید که نحوه بازی گربه ها تاثیر <strong>قابل توجهی</strong> در قدرت شکار آنها در زندگی بزرگسالی آنها ندارد.

<strong> </strong>

Earlier this year, Sergio Pellis of Lethbridge University, Canada, reported that there is a strong <strong>positive</strong> link between brain size and playfulness among mammals in general.
در اوایل سال جاری سرجیو پلیس از دانشگاه لتبریج کانادا، گزارش داد که به طور کلی، میان اندازه مغز و بازیگوشی در پستانداران یک رابطه <strong>مثبت</strong> قوی وجود دارد.

 Comparing <strong>measurements</strong> for fifteen orders of mammal, he and his team found larger brains (for a given body size) are linked to greater playfulness.
با مقایسه <strong>ارزیابی ها</strong>ی پانزده راس پستاندار، او و تیمش دریافتند که مغزهای بزرگتر (برای اندازه بدن مشخص) با بازیگوشیِ بیشتر، مرتبط هستند.

The <strong>converse</strong> was also found to be true.
بنظر میرسد که این <strong>گفته</strong> از صحت کاما برخوردار است.

Robert Barton of Durham University believes that, because large brains are more sensitive to developmental stimuli than smaller brains, they <strong>require</strong> more play to help mould them for adulthood.
رابرت بارتون، از دانشگاه دورهام معتقد است از آنجایی که مغزهای بزرگتر نسبت به مغزهای کوچکتر، نسبت به محرک های رشد حساسیت بیشتری دارند، به بازی بیشتری <strong>نیاز دارند</strong> تا برای بزرگسالی، شکل بگیرند.

 ‘I concluded it’s to do with learning, and with the importance of <strong>environmental</strong> data to the brain during development,’ he says.
او میگوید: "من نتیجه گرفتم که این امر مربوط به یادگیری و اهمیت داده های <strong>محیطی</strong> برای مغز در طول رشد است."

<strong> </strong>

According to Byers, the timing of the <strong>playful stage</strong> in young animals provides an important clue to what’s going on.
به گفته بایرز، زمابندی <strong>سطح بازیگوشی</strong> در حیوانات جوان سرنخ مهمی از آنچه در حال وقوع است ارائه می کند.

If you plot the amount of time a juvenile <strong>devotes</strong> to play each day over the course of its development, you discover a pattern typically associated with a ‘sensitive period’ - a brief development window during which the brain can actually be modified in ways that are not possible earlier or later in life.
اگر مقدار زمانی را که یک نوجوان هر روزه در طول رشد خود به بازی کردن <strong>اتخصاص</strong> می دهد ترسیم کنید، الگویی را کشف می کنید که معمولا با یک "دوره حساس" مرتبط است. یک پنجره مختصر به توسعه ای که در طی آن مغز می تواند واقعا به روش هایی اصلاح شود که زودتر یا دیرتر در زندگی ممکن نیست.

Think of the relative ease with which young children - but not <strong>infants</strong> or adults - absorb language.
به سهولت یادگیری زبان توسط کودکان - اما نه نوزادان یا بزرگسالان - فکر کنید.

Other researchers have found that play in cats, rats and mice is at its most <strong>intense</strong> just as this ‘window of opportunity’ reaches its peak.
دیگر محققان دریافته اند که بازی در گربه ها، موش ها و موش های کوچک زمانی که این "پنجره فرصت" به اوج خود می رسد در <strong>شدید</strong>ترین حالت خود است.

<strong> </strong>

‘People have not paid enough <strong>attention</strong> to the amount of the brain activated by play,’ says Marc Bekoff from Colorado University.
مارک بیکوف از دانشگاه کلرادو می گوید:" مردم به اندازه که توسط بازی فعال می شود، به اندازه کافی <strong>توجه</strong> نکرده اند."

Bekoff studied coyote pups at play and found that the kind of behaviour involved was markedly more <strong>variable</strong> and unpredictable than that of adults.
بیکوف بچه کایوت ها را در هنگام بازی مورد مطالعه قرار داد و دریاف که نوع رفتار به طور قابل توجهی <strong>متغیر</strong> و غیرقابل پیش بینی تر از بزرگسالان است.

Such <strong>behaviour</strong> activates many different parts of the brain, he reasons.
او دلیل می آورد که چنین <strong>رفتاری</strong>، قسمت های مختلف مغز را فعال می کند.

Bekoff likens it to a behavioural <strong>kaleidoscope</strong>, with animals at play jumping rapidly between activities.
بکوف آن را به رفتاری تغییر پذیر تشبیه می کند. حیوانات در حال بازی، به سرعت بین فعالیت ها جا به جا می شوند.

‘They use behaviour from a lot of different contexts - predation, aggression, <strong>reproduction</strong>,’ he says.
او می گوید: "آن ها از رفتارهایی با مفاهیم بسیار متفاوتی استفاده می کنند - شکار، پرخاشگری، <strong>تولید مثل</strong>."

 ‘Their developing brain is getting all sorts of <strong>stimulation</strong>.'
مغز در حال توسعه آنها انواع <strong>محرک</strong> ها را دریافت میکند.

<strong> </strong>

Not only is more of the brain <strong>involved</strong> in play than was suspected, but it also seems to activate higher cognitive processes.
مغز نه تنها بیش از آنچه که انتظار می رفت با بازی <strong>درگیر</strong> می شود، بلکه به نظر می رسد که فرایند های شناختی بالاتر را نیز فعال می کند.

 ‘There’s enormous <strong>cognitive</strong> involvement in play,’ says Bekoff.
بکوف می گوید:" درگیری <strong>شناختی</strong> بسیار زیادی در بازی وجود دارد."

He points out that play often involves <strong>complex</strong> assessments of playmates, ideas of reciprocity and the use of specialised signals and rules.
او اشاره می کند که بازی اغلب شامل ارزیابی <strong>پیچیده</strong> همبازیان، ایده های متقابل و استفاده از سیگنال ها و قوانین خاص است.

He believes that play creates a brain that has greater behavioural flexibility and improved <strong>potential</strong> for learning later in life.
او اعتقاد دارد که بازی مغزی را ایجاد می کند که دارای انعطاف پذیری رفتاری بیشتر و <strong>پتانسیل</strong> بهبود یافته برای یادگیری در زندگی است.

The idea is <strong>backed up</strong> by the work of Stephen Siviy of Gettysburg College.
این ایده با کار استفان سیوی از کالج گتیسبورگ، <strong>حمایت می شود.</strong>

Siviy studied how bouts of play affected the brain’s levels of a <strong>particular</strong> chemical associated with the stimulation and growth of nerve cells.
سیوی مطالعه کرد که چگونه مراحل بازی بر میزان یک ماده شیمیایی <strong>خاص</strong> مرتبط با تحریک و رشد سلول های عصبی در مغز، تاثیر می گذارد.

He was surprised by the extent of the <strong>activation</strong>.
او با میزان <strong>فعال سازی</strong> شگفت زده شده بود.

‘Play just lights everything up,’ he says.
او میگوید: "بازی کرده همه چیز را روشن میکند"

By allowing link-ups between brain areas that might not normally <strong>communicate</strong> with each other, play may enhance creativity.
با ایجاد <strong>ارتباط</strong> میان نواحی مغزی که ممکن است به طور معمول با یکدیگر ارتباط برقرار نکنند، بازی می تواند خلاقیت را افزایش دهید.

<strong> </strong>

What might further experimentation suggest about the way children are raised in many societies today? We already know that rat pups denied the chance to play grow smaller brain <strong>components</strong> and fail to develop the ability to apply social rules when they interact with their peers.
آزمایش های بیشتر ممکن است چه چیزی در مورد شیوه تربیت کودکان در بسیاری از جوامع امروزی پیشنهاد کند؟ ما هم اکنون می دانیم که بچه موش های صحرایی  فرصت بازی کردن برای رشد<strong> اجزای</strong> مغز کوچکتر را ندارند و در هنگام برقراری ارتباط با همسالان خود، توانایی اجرای قوانین اجتماعی را ندارند.

With schooling beginning earlier and becoming increasingly <strong>exam</strong><strong>-</strong><strong>orientated,</strong> play is likely to get even less of a look-in.
با شروع مدارس و <strong>امتحان محور</strong> شدن هرچه بیشتر، بنظر میرسد که بازی حتی کمتر در نظر از قبل مورد توجه قرار گیرد.

Who knows what the <strong>result</strong> of that will be?.
چه کسی می داند که نتایج آن چه چیزی خواهد بود؟