How much higher how much faster?

Limits to human sporting <strong>performance</strong> are not yet in sight.
در <strong>عملکرد</strong> ورزشی انسان هنوز محدودیتی دیده نمی شود.

Since the early years of the twentieth century, when the International Athletic Federation began keeping records, there has been a steady <strong>improvement</strong> in how fast athletes run, how high they jump and how far they are bale to hurl massive objects, themselves included, through space.
از سالهای ابتدایی قرن بیستم، زمانی که فدراسیون بین المللی دو و میدانی شروع به ثبت سوابق می کند، در سرعت دویدن، میزان پرش از ارتفاع و حدود پرتاب اشیا عظیم، از جمله خودشان، در فضا یک <strong>پیشرفت</strong> مداوم وجود دارد.

For the so-called power events –that require a relatively brief, <strong>explosive</strong> release of energy, like the 100-metre sprint and the long jump -times and distances have improved ten to twenty percent.
برای رویدادهای به اصطلاح قدرتی - که به آزادسازی نسبتاً کوتاه، و <strong>انفجاری</strong> انرژی نیاز دارد، مانند دو سرعت 100 متری و پرش طول - زمانها و مسافت ها ده تا بیست درصد بهبود یافته است.

In the <strong>endurance</strong> events the results have been more dramatic.
در رویدادهای <strong>استقامتی</strong> نتایج چشمگیرتر بوده است.

At the 1908 Olympics, John Hayes of the US team ran to <strong>marathon</strong> in a time of 2:55:18.
در المپیک 1908، جان هیز از تیم ایالات متحده در دو <strong>ماراتن</strong> زمان 2:55:18 را به ثبت رساند.

In 1999, Morocco’s Khalid Khannouchi set a new world record of 2:05:42, almost thirty <strong>percent</strong> faster.
در سال 1999، خالد خانوچی از مراکش رکورد جهانی جدید 2:05:42 را به ثبت رساند، تقریباً سی <strong>درصد</strong> سریعتر.

<strong> </strong>

No one <strong>theory</strong> can explain improvements in performance, but the most important factor has been genetics.
هیچ <strong>نظریه</strong> ای نمی تواند این پیشرفت در عملکرد را توضیح دهد، اما مهمترین عامل ژنتیک بوده است.

‘The athlete must choose his parents carefully,’ says Jesus Dapena, a sports scientist at Indiana University, invoking an oft-cited <strong>adage</strong>.
عیسی داپنا، دانشمند ورزشی در دانشگاه ایندیانا، با استناد به یک <strong>ضرب المثل</strong> متداول، می گوید: "ورزشكار باید والدین خود را با دقت انتخاب كند."

Over the past century, the composition of the human gene <strong>pool</strong> has not changed appreciably, but with increasing global participation in athletics-and greater rewards to tempt athletes-it is more likely that individuals possessing the unique complement of genes for athletic performance can be identified early.
در طول قرن گذشته، ترکیب <strong>گروه</strong> ژن انسانی تغییر چشمگیری نکرده است، اما با افزایش مشارکت جهانی در دو و میدانی - و جوایز بیشتر برای وسوسه ورزشکاران - این احتمال وجود دارد که افرادی که دارای مکمل منحصر به فرد ژن ها برای عملکرد ورزشی هستند، خیلی زود شناسایی شوند.

‘Was there someone like [<strong>sprinter</strong>] Michael Johnson in the 1920s?’ Dapena asks.
داپنا می پرسد: "آیا شخصی مانند [<strong>دونده سرعتی</strong>] مایکل جانسون در دهه 1920 وجود داشت؟"

‘I’m sure there was, but his talent was <strong>probably</strong> never realized.’ 
...من مطمئن هستم که وجود داشت، اما استعداد او <strong>احتمالاً</strong> هرگز کشف نشد.

<strong> </strong>

Identifying genetically talented <strong>individuals</strong> is only the first step.
شناسایی <strong>افراد</strong> با استعداد ژنتیکی تنها اولین قدم است.

Michael Yessis, an emeritus professor of Sports Science at California State University at Fullerton, <strong>maintains</strong> that ‘genetics only determines about one third of what an athlete can do.
مایکل یسیس، استاد برجسته علوم ورزشی در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در فولرتون، <strong>معتقد است</strong> که ژنتیک فقط حدود یک سوم آنچه یک ورزشکار می تواند انجام دهد را تعیین می کند.

But with the right training we can go much <strong>further</strong> with that one third than we’ve been going.
اما با آموزش صحیح می توانیم با این یک سوم خیلی <strong>بیشتر</strong> از آنچه که قرار بوده است پیش برویم.

’ Yesis believes that US runners, despite their impressive <strong>achievements</strong>, are ‘running on their genetics’.
یسیس بر این باور است که دوندگان ایالات متحده، با وجود <strong>دستاوردها</strong>ی چشمگیر خود، در حال استفاده از ژنتیک خود هستند.

By applying more scientific <strong>methods</strong>, ‘they’re going to go much faster’.
با استفاده از <strong>روش ها</strong>ی علمی بیشتر، "آنها خیلی سریعتر پیش می روند".

These methods include strength training that duplicates what they are doing in their running events as well as plyometrics, a technique <strong>pioneered</strong> in the former Soviet Union.
این روش ها شامل تمرینات قدرتی است که همان کاری را که آنها در مسابقات خود انجام می دهند و همچنین پلایومتریک است، تکنیکی <strong>پیشگام</strong> در اتحاد جماهیر شوروی سابق.

<strong> </strong>

Whereas most exercises are designed to build up strength or endurance, plyometrics focuses on increasing power -the rate at which an athlete can expend energy.
در حالی که بیشتر تمرینات برای ایجاد قدرت یا استقامت طراحی شده اند، پلایومتریک بر افزایش قدرت - سرعت مصرف انرژی توسط یک ورزشکار متمرکز است.

When a sprinter runs, Yesis explains, her foot stays in contact with the ground for just under a tenth of a second, half of which is devoted to landing and the other half to pushing off.
یسیس توضیح می دهد، وقتی یک دونده سرعتی می دود، پای او فقط زیر یک دهم ثانیه با زمین در تماس است، نیمی از آن به فرود و نیمه دیگر به فشار دادن اختصاص دارد.

Plyometric exercises help athletes make the best use of this brief interval.
تمرینات پلایومتریک به ورزشکاران کمک می کند تا از این فاصله کوتاه بهترین استفاده را ببرند.

<strong> </strong>

<strong>Nutrition</strong> is another area that sports trainers have failed to address adequately.
<strong>تغذیه</strong> حوزه دیگری است که مربیان ورزشی نتوانسته اند به اندازه کافی به آن رسیدگی کنند.

‘Many athletes are not getting the best nutrition, even through <strong>supplements</strong>,’ Yessis insists.
یسیس اصرار دارد که: "بسیاری از ورزشکاران حتی از طریق <strong>مکمل ها</strong> نیز، بهترین تغذیه را دریافت نمی کنند."

Each <strong>activity</strong> has its own nutritional needs.
هر <strong>فعالیت</strong>ی نیازهای غذایی خاص خود را دارد.

Few coaches, for instance, understand how deficiencies in trace <strong>minerals</strong> can lead to injuries.
به عنوان مثال، تعداد کمی از مربیان درک می کنند که چگونه کمبود مواد <strong>معدنی</strong> می تواند منجر به آسیب شود.

Focused training will also play a <strong>role</strong> in enabling records to be broken.
آموزش متمرکز نیز در امکان شکسته شدن رکوردها <strong>نقش</strong> دارد.

‘If we <strong>applied</strong> the Russian training model to some of the outstanding runners we have in this country,’ Yessis asserts, ‘they would be breaking records left and right.
یسیس اظهار داشت: "اگر ما مدل آموزش روسی را برای برخی از دونده های برجسته ای که در این کشور داریم <strong>به کار میگرفتیم</strong>، آنها از هر طرف رکورد ها را می شکستند."

’ He will not <strong>predict</strong> by how much, however: ‘Exactly what the limits are it’s hard to say, but there will be increases even if only by hundredths of a second, as long as our training continues to improve.
با این حال، او مقدار را نمیتواند <strong>پیش بینی</strong> کند. گفتن این که دقیقاً محدودیت هایی که وجود دارند چه هستند دشوار است، تا زمانی که آموزش ما پیشرفت میکنند، افزایش خواهد بود حتی اگر فقط صدم ثانیه ای باشد.

<strong> </strong>

One of the most important new methodologies is biomechanics, the study of the body in <strong>motion</strong>.
کی از مهمترین روشهای جدید بیومکانیک، مطالعه بدن در حال <strong>حرکت</strong>، است.

A biomechanic films an athlete in action and then digitizes her performance, recording the motion of every <strong>joint</strong> and limb in three dimensions.
یک بیومکانیک از یک ورزشکار در حال حرکت فیلم برداری استفاده می کند و سپس عملکرد او را دیجیتالی می کند و حرکت هر <strong>مفصل</strong> و اندام را به صورت سه بعدی ضبط می کند.

By <strong>applying</strong> Newton’s law to these motions, ‘we can say that this athlete’s run is not fast enough; that this one is not using his arms strongly enough during take-off,’ says Dapena, who uses these methods to help high jumpers.
با <strong>اعمال</strong> قانون نیوتن در این حرکات، "می توان گفت که دویدن این ورزشکار به اندازه کافی سریع نیست"؛ داپنا، که از این روش ها برای کمک به پرش های بلند استفاده می کند، می گوید که: "این یکی به اندازه کافی در هنگام پرواز از بازوهای خود استفاده نمی کند".

To date, however, biomechanics has made only a small <strong>difference</strong> to athletic performance.
با این حال، تا به امروز، بیومکانیک <strong>تفاوت</strong> کمی در عملکرد ورزشی ایجاد کرده است.

<strong> </strong>

<strong>Revolutionary</strong> ideas still come from the athletes themselves.
ایده های <strong>انقلابی</strong> هنوز از طرف خود ورزشکاران سرچشمه می گیرد.

For example, during the 1968 Olympics in Mexico City, a relatively unknown high jumper named Dick Fosbury won the gold by going over the bar <strong>backwards</strong>, in complete contradiction of all the received high-jumping wisdom, a move instantly dubbed the Fosbury flop.
به عنوان مثال، در طول بازی های المپیک 1968 در مکزیکو سیتی، یک ورزشکار پرش ارتفاع نسبتاً ناشناخته به نام دیک فوسبری با پرش به صورت <strong>برعکس</strong> از روی میله، در تناقض کامل با تمام خردهای پرش از ارتفاع، طلا را برد، این حرکت پرش فوسبری لقب گرفت.

Fosbury himself did not know what he was doing.
خود فوزبری نمی دانست چکار می کند.

That <strong>understanding</strong> took the later analysis of biomechanics specialists.
آن <strong>درک</strong> با کمک تجزیه و تحلیل های متخصصان بیومکانیک حاصل شد.

who put their minds to comprehending something that was too complex and <strong>unorthodox</strong> ever to have been invented through their own mathematical simulations.
که فکر خود را برای درک چیزی که بیش از حد پیچیده و <strong>غیر عادی است</strong> از طریق شبیه سازی های ریاضی خودشان ساخته شده به کار انداختند.

Fosbury also required another <strong>element</strong> that lies behind many improvements in athletic performance: an innovation in athletic equipment.
فوزبری همچنین به <strong>عنصر</strong> دیگری که در پس بسیاری از پیشرفتهای عملکرد ورزشی نهفته است، نیاز داشت: نوآوری در تجهیزات ورزشی.

In Fosbury’s case, it was the <strong>cushions</strong> that jumpers land on.
درمورد فوسبری، <strong>تشک هایی</strong> که ورزشکار بعد از پرش روی آن فرود می آید نیاز بود.

<strong>Traditionally</strong>, high jumpers would land in pits filled with sawdust.
<strong>در روش سنتی</strong>، پرش کنندگان از ارتفاع در چاله های پر از خاک اره فرود می آمدند.

But by Fosbury’s time, sawdust pits had been replaced by soft <strong>foam</strong> cushions, ideal for flopping.
اما در زمان فاسبری، چاله های خاک اره با تشک های <strong>ابری</strong> نرم جایگذین شدند، تا برای فرود آمدن بر روی کمر مناسب باشند.

<strong> </strong>

In the end, most people who examine human performance are humbled by the <strong>resourcefulness</strong> of athletes and the powers of the human body.
در پایان، بیشتر افرادی که عملکرد انسانی را بررسی می کنند، از زیرکی مهارت و <strong>کاردانی</strong> ورزشکاران و قدرت های بدن انسان تحقیر می شوند.

‘Once you study athletics, you learn that it’s a <strong>vexingly</strong> complex issue,’ says John S Raglin, a sports psychologist at Indiana University.
جان اس راگلین، روانشناس ورزشی در دانشگاه ایندیانا می گوید، هنگامی که در رشته دو و میدانی تحصیل می کنید، می فهمید که این موضوع به طرز <strong>آزار دهنده</strong> ای پیچیده است.

‘<strong>Core</strong> performance is not a simple or mundane thing of higher, faster, longer.
عملکرد <strong>اصلی</strong> یک کار ساده یا پیش پا افتاده مثل بالاتر، سریعتر، طولانی تر باشد نیست.

So many <strong>variables</strong> enter into the equation, and our understanding in many cases is fundamental.
بنابراین بسیاری از <strong>متغیرها</strong> وارد معادله می شوند و درک ما در بسیاری از موارد اساسی است.

We’re got a long way to go.’ 
ما همچنان راه زیادی برای رفتن داریم.

For the <strong>foreseeable</strong> future, records will be made to be broken.
برای آینده <strong>قابل پیش بینی</strong>، رکوردها ایجاد میشوند تا شکسته شوند.