Is there anybody out there? The search for Extra-terrestrial Intelligence

The question of whether we are alone in the Universe has <strong>haunted</strong> humanity for centuries, but we may now stand poised on the brink of the answer to that question, as we search for radio signals from other intelligent civilisations.
این سوال که آیا ما در جهان تنها هستیم، قرن هاست که که ذهن انسان را <strong>مشغول کرده</strong> اما ما در حال حاضر در نقطه ای قرار گرفتیم که می‌توانیم به این سوال پاسخ دهیم چون به دنبال سیگنال های رادیویی از تمدن های هوشمند دیگر هستیم.

This search, often known by the acronym SETI (Search for <strong>Extra-Terrestrial Intelligence</strong>), is a difficult one.
این تحقیق که اغلب با نام اکرونیم SETI یا تحقیق برای <strong>هوش فرازمینی</strong> نامیده می‌شود، تحقیق بسیار مشکلی است.

Although groups around the world have been searching <strong>intermittently</strong> for three decades, it is only now that we have reached the level of technology where we can make a determined <strong>attempt</strong> to search all nearby stars for any sign of life.
هرچند گروه هایی در سه دهه گذشته، <strong>به طور متناوب</strong> در سراسر جهان در حال جستجو بودند اما در همین زمان است که ما به سطحی از تکنولوژی رسیده‌ایم که بر اساس آن می‌توانیم یک <strong>تلاش</strong> هدفمند برای جستجوی تمام ستاره های نزدیک به منظور یافتن هر نشانه‌ای از زندگی داشته باشیم.

The primary reason for the search is basic curiosity - the same <strong>curiosity</strong> about the natural world that drives all pure science.
دلیل اصلی این تحقیقات، <strong>کنجکاوی</strong> انسان ها است همان کنجکاوی که درباره جهان طبیعی داریم و نیروی محرکه تمام علوم محض بوده است.

We want to <strong>know</strong> whether we are alone in the Universe.
ما می خواهیم <strong>بدانیم</strong> آیا در جهان تنها هستیم.

We want to know whether life evolves naturally if given the right conditions, or whether there is something very special about the Earth to have fostered the variety of life forms that we see around us on the <strong>planet</strong>.
ما می خواهیم بدانیم آیا به طور طبیعی اگر شرایط درستی وجود داشته باشد، زندگی شکل می گیرد یا آیا چیز خاصی درباره زمین وجود دارد که موجب تغییر اشکال زندگی که ما اکنون در اطراف <strong>سیاره</strong> خود می‌بینیم، شده است.

The simple <strong>detection</strong> of a radio signal will be sufficient to answer this most basic of all questions.
<strong>تشخیص</strong> ساده یک سیگنال رادیویی، برای پاسخ به بیشتر این سوالات اساسی کافی است.

In this sense, SETI is another cog in the machinery of pure science which is continually pushing out the horizon of our <strong>knowledge</strong>.
در این خصوص، SETI چرخدنده دیگری در ماشین علوم محض است که به طور مداوم افق <strong>دانش</strong> ما را رو به جلو می‌برد.

However, there are other reasons for being <strong>interested in</strong> whether life exists elsewhere.
البته دلایل دیگری برای <strong>علاقه داشتن به</strong> دانستن اینکه آیا زندگی در جاهای دیگر هست یا خیر نیز وجود دارد.

For example, we have had civilisation on Earth for perhaps only a few thousand years, and the threats of nuclear war and <strong>pollution</strong> over the last few decades have told us that our survival may be tenuous.
به عنوان مثال، شاید ما فقط چند هزار سال روی زمین تمدن ایجاد کرده باشیم و تهدیدهای جنگ هسته ای، <strong>آلودگی</strong> در چند دهه گذشته به ما نشان داده که زنده ماندن مان ممکن است بسیار کم قابل اتکا باشد.

Will we last another two thousand years or will we wipe ourselves out? Since the lifetime of a planet like ours is several billion years, we can expect that, if other civilisations do survive in our galaxy, their ages will range from zero to several billion years.
آیا ما می توانیم دو هزار سال دیگر دوام بیاوریم یا این که خودمان، خودمان را از به این می بریم؟ از آنجایی که طول عمر سیاره‌ای شبیه به سیاره ما چندین بیلیون سال است ما میتوانیم انتظار داشته باشیم که اگر تمدن های دیگر در کهکشان ما زنده مانده باشند، سنین آنها از صفر تا چندین بیلیون سال باشد.

Thus, any other <strong>civilization</strong> that we hear from is likely to be far older, on average, than ourselves.
بنابراین، هر <strong>تمدن</strong> دیگری که درباره آن می شنویم احتمالاً به طور میانگین بسیار قدیمی تر از از ما بوده است.

The mere existence of such a civilization will tell us that long-term survival is possible, and gives us some cause for <strong>optimism</strong>.
 وجود چنین تمدنی برای ما مشخص می کند که زنده ماندن در طولانی مدت امکانپذیر است و به ما دلایلی برای <strong>خوش بینی</strong> می دهد.

It is even possible that the older civilization may pass on the benefits of their experience in dealing with <strong>threats</strong> to survival such as nuclear war and global pollution, and other threats that we haven’t yet discovered.
همچنین ممکن است که تمدن های قدیمی تر در تجربه خود به روش های مفیدی برای مقابله با تهدیدها و زنده ماندن، مثل جنگ هسته‌ای، آلودگی جهانی و <strong>تهدیدهای</strong> دیگری که ما هنوز آنها را کشف نکرده ایم، دست یافته باشند.

In discussing whether we are alone, most SETI scientists adopt two ground <strong>rules</strong>.
در این خصوص که آیا ما تنها هستیم، دانشمندان SETI دو <strong>قانون</strong> اصلی را مطرح می‌کنند.

First, UFQs (<strong>Unidentified</strong> Flying Objects) are generally ignored since most scientists don’t consider the evidence for them to be strong enough to bear serious consideration (although it is also important to keep an open mind in case any really convincing evidence emerges in the future).
اول UFQ ها ( چیز های در حال پرواز <strong>تشخیص داده نشده</strong>)  به طور معمولا نادیده گرفته می‌شوند چون اکثر دانشمندان مدرک مستدلی برای این که توجه خاصی به آن ها داشته باشند، پیدا نکرده اند. اگرچه مهم است که اگر در مواردی، مدارک قابل قبول در آینده ارائه شود، با آنها روشنفکرانه برخورد کنیم.

Second, we make a very <strong>conservative</strong> assumption that we are looking for a life form that is pretty well like us, since if it differs radically from us we may well not recognise it as a life form, quite apart from whether we are able to communicate with it.
دوم، ما فرضیات بسیار <strong>محافظه کارانه ای</strong> داریم که به دنبال یک شکل زندگی که تقریباً شبیه زندگی خودمان باشد می گردیم چون اگر این زندگی تفاوت های قابل توجهی با ما داشته باشد احتمالا نمی‌توانیم آن را به عنوان یک شکل زندگی که کاملاً با آنچه که ما می توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم، متفاوت است، تشخیص دهیم.

In other words, the life form we are looking for may well have two green heads and seven fingers, but it will nevertheless resemble us in that it should communicate with its <strong>fellows</strong>, be interested in the Universe, live on a planet orbiting a star like our Sun, and perhaps most restrictively, have a chemistry, like us, based on carbon and water.
به عبارت دیگر، شکل زندگی که ما به دنبال آن هستیم ممکن است دارای دو سر و هفت انگشت باشند اما با این اوصاف  باید همانند ما با <strong>هم نوعانش</strong> ارتباط برقرار کند و به جهان ور زندگی روی سیاره ای که دور ستاره ای مثل خورشید می گردد، علاقه‌مند باشند و شاید به طور دقیق تر از مواد شیمیایی بر مبنای کربن و آب تشکیل شده باشند.

Even when we make these <strong>assumptions</strong>, our understanding of other life forms is still severely limited.
حتی زمانی که ما این <strong>فرضیات</strong> را میسازیم، فهم ما از اشکال زندگی هنوز دیگر به شدت محدود است.

We do not even know, for example, how many stars have planets, and we <strong>certainly</strong> do not know how likely it is that life will arise naturally, given the right conditions.
ما حتی نمی دانیم به عنوان مثال، چه تعداد ستاره دارای سیاره هستند و ما <strong>مطمئنا</strong> نمی دانیم چقدر احتمال دارد که زندگی به طور طبیعی حتی با وجود شرایط درست به وجود آید.

However, when we look at the 100 billion stars in our <strong>galaxy</strong> (the Milky Way), and 100 billion galaxies in the observable Universe, it seems inconceivable that at least one of these planets does not have a life form on it; in fact, the best educated guess we can make, using the little that we do know about the conditions for carbon-based life, leads us to estimate that perhaps one in 100,000 stars might have a life-bearing planet orbiting it.
اما وقتی ما به ۱۰۰ میلیون ستاره در <strong>کهکشان</strong> (راه شیری) نگاه می‌کنیم و ۱۰۰ میلیون کهکشان در جهان قابل دید ما، به نظر غیر قابل قبول می رسد که حداقل یک شکل از زندگی روی یکی از این سیاره ها، وجود نداشته باشد. در حقیقت بهترین حدس علمی که با وجود علم کمی که داریم می توانیم بیان کنیم این است که قطعاً می دانیم که شرایط برای زندگی بر اساس کربن منجر شده که تخمین بزنیم احتمالاً از هر صد هزار  ستاره یکی از آنها می تواند در سیاره‌ای که به دور آن می چرخد شرایط زندگی را فراهم کند.

That means that our nearest <strong>neighbors</strong> are perhaps 100 light years away, which is almost next door in astronomical terms.
که به این معنی است که نزدیک ترین <strong>همسایه های</strong> ما احتمالاً 100 سال نوری دورتر هستند که قدم بعدی در عبارتهای فضا شناسی است.

An alien civilization could choose many different ways of sending information across the galaxy, but many of these either require too much energy, or else are severely <strong>attenuated</strong> while traversing the vast distances across the galaxy.
یک تمدن فضایی می تواند روش های مختلفی را برای ارسال اطلاعات در کهکشان مورد استفاده قرار دهد اما بسیاری از این روش ها، نیاز به انرژی بسیار زیادی دارند یا اینکه در حالی که فواصل بسیار طولانی در کهکشان را طی می کنند، به شدت <strong>تضعیف می شوند</strong>.

It turns out that, for a given amount of transmitted power, radio waves in the frequency range 1000 to 3000 MHz travel the greatest distance, and so all searches to date have <strong>concentrated</strong> on looking for radio waves in this frequency range.
به نظر می رسد برای یک مقدار انرژی ارسال شده مشخص، موج های رادیویی در فرکانس محدوده 1000 تا ۳۰۰۰ مگا هرتز بیشترین فاصله را طی کنند. به همین علت تمام محققین تا به امروز  روی پیدا کردن موج های رادیویی در این محدوده فرکانس <strong>تمرکز کرده‌اند</strong>.

So far there have been a number of searches by <strong>various</strong> groups around the world, including Australian searches using the radio telescope at Parkes, New South Wales.
تاکنون تحقیقات <strong>متعددی</strong> توسط گروه های مختلف در سراسر جهان از جمله تحقیقات استرالیا با استفاده از تلسکوپ رادیویی در New South Wales واقع در Parkes انجام شده است.

Until now there have not been any <strong>detections</strong> from the few hundred stars which have been searched.
تا به حال هیچ موردی در خصوص چند ستاره‌ای که مورد بررسی قرار گرفته اند، <strong>تشخیص</strong> داده نشده است.

The scale of the searches has been increased dramatically since 1992, when the US Congress voted NASA $10 million per year for ten years to <strong>conduct</strong> a thorough search for extra-terrestrial life.
مقیاس تحقیقات به طور قابل توجهی از سال ۱۹۹۲ افزایش یافته است. زمانی که کنگره آمریکا رای به بودجه ۱۰ میلیون دلار در سال به مدت ۱۰ سال به ناسا داد تا تحقیقاتی درباره زندگی فرا زمینی <strong>انجام دهد</strong>.

Much of the money in this project is being spent on <strong>developing</strong> the special hardware needed to search many frequencies at once.
بیشتر بودجه اختصاص داده شده به این پروژه، صرف <strong>توسعه</strong> سخت افزارهای خاصی شد که برای تحقیق درباره چندین فرکانس به طور همزمان مورد نیاز است.

The <strong>project</strong> has two parts.
این <strong>پروژه</strong> دو قسمت دارد.

One part is a <strong>targeted</strong> search using the world’s largest radio telescopes, the American-operated telescope in Arecibo, Puerto Rico and the French telescope in Nancy in France.
یک قسمت، تحقیق <strong>هدفمند</strong> با استفاده از بزرگترین تلسکوپ های رادیویی جهان است که شامل تلسکوپ در حال کار آمریکا در Arecibo  پورتوریکو و تلسکوپ فرانسوی در نانسی فرانسه می شود.

This part of the project is searching the nearest 1000 likely stars with high <strong>sensitivity</strong> for signals in the frequency range 1000 to 3000 MHz.
این بخش از پروژه، روی هزار سیاره نزدیک کار می‌کند که <strong>حساسیت</strong> بالایی به سیگنال هایی در محدوده فرکانس 1000 تا ۳۰۰۰ مگاهرتز دارد.

The other part of the project is an undirected search which is <strong>monitoring</strong> all of space with a lower sensitivity, using the smaller antennas of NASA’s Deep Space Network.
بخش دیگر پروژه، یک تحقیق بدون جهت است که تمام فضا را با حساسیت کمتری با استفاده از آنتن های شبکه ای فضای عمیق ناسا (NASA’s Deep Space Network) <strong>رصد</strong> می‌کند.

There is considerable debate over how we should <strong>react</strong> if we detect a signal from an alien civilization.
دیدگاه های قابل توجهی در خصوص اینکه اگر یک سیگنال از تمدن فضایی را کشف کردیم، چه <strong>واکنشی</strong> نشان دهیم، وجود دارد.

Everybody agrees that we should not <strong>reply</strong> immediately.
همه موافقند که ما نباید فورا <strong>پاسخ</strong> بدهیم.

Quite apart from the impracticality of sending a reply over such large <strong>distances</strong> at short notice, it raises a host of ethical questions that would have to be addressed by the global community before any reply could be sent.
جدا از غیر قابل انجام بودن ارسال یک پاسخ در چنین <strong>فواصل</strong> بلندی در مدت کوتاه مدت، این کار میتواند زمینه ایجاد سوالات اخلاقی باشد که باید قبل از اینکه هر پاسخی ارسال شود، مورد توجه کل جامعه جهانی قرار گیرد.

Would the human race face the <strong>culture</strong> shock if faced with a superior and much older civilisation? Luckily, there is no urgency about this.
آیا نسل انسان به یک <strong>شوک</strong> فرهنگی برخورد می‌کند اگر با یک تمدن برتر و بسیار قدیمی تر مواجه شود؟ خوشبختانه هیچ عجله یا اضطراری برای پاسخ به آن وجود ندارد.

The stars being searched are hundreds of light years away, so it takes hundreds of years for their signal to reach us, and a further few hundred years for our reply to <strong>reach</strong> them.
ستاره هایی که درباره آنها تحقیق شده صدها سال نوری دورتر از ما هستند. بنابراین، صدها سال طول می‌کشد تا سیگنال آنها به ما برسد و و همین تعداد سال هم برای این که پاسخ ما به آنها <strong>برسد</strong>، طول می کشد.

It’s not important, then, if there’s a delay of a few years, or decades, while the human race debates the question of whether to reply, and perhaps carefully <strong>drafts</strong> a reply.
بنابراین، اگر ما چند سال کوتاه یا چند دهه برای ارسال پاسخ صبر کنیم تا نسل انسان به پاسخ این سوال که آیا پاسخی بدهد و شاید <strong>پیش نویس های</strong> دقیقی برای یک پاسخ تهیه کند، طول بدهیم، چندان اهمیتی ندارد.