Attitudes to language

It is not easy to be systematic and <strong>objective</strong> about language study.
آسان نیست که برای مطالعه زبان سیستماتیک و <strong>هدفمند</strong> باشیم.

Popular linguistic <strong>debate</strong> regularly deteriorates into invective and polemic.
<strong>مناظره</strong> های متداول در زمینه زبان، معمولا به مجادله و پرخاشگری منجر می شود.

Language belongs to everyone, so most people feel they have a <strong>right</strong> to hold an opinion about it.
زبان به همه تعلق دارد پس اکثر افراد احساس می کنند این <strong>حق</strong> را دارند تا نظری درباره آن داشته باشند.

And when opinions differ, <strong>emotions</strong> can run high.
و وقتی که نظرات متفاوت باشد، <strong>احساسات</strong> اوج می گیرد.

<strong>Arguments</strong> can start as easily over minor points of usage as over major policies of linguistic education.
<strong>بحث و جدل</strong> به راحتی می تواند درباره نظرات جزئی برای استفاده از زبان تا سیاست های مهم در خصوص آموزش زبان شروع شود.

Language, moreover, is a very public behaviour, so it is easy for different usages to be noted and <strong>criticised</strong>.
به علاوه زبان یک رفتار عمومی است بنابراین، بسیار راحت است که استفاده های مختلفی از آن مورد توجه قرار گرفته و <strong>نقد شود</strong>.

No part of society or social behaviour is <strong>exempt</strong>: linguistic factors influence how we judge personality, intelligence, social <strong>status</strong>, educational standards, job aptitude, and many other areas of identity and social survival.
هیچ بخشی از جامعه یا رفتارهای اجتماعی از این قاعده <strong>استثنا</strong> نیست. فاکتورهای زبانی روی اینکه چطور ما شخصیت، هوش، <strong>سطح</strong> اجتماعی، استانداردهای تحصیلی، صلاحیت شغلی و بسیاری از موارد دیگر هویتی و بقای اجتماعی قضاوت می‌کنیم، تاثیر می گذارد.

As a result, it is easy to hurt, and to be hurt, when language use is unfeelingly <strong>attacked</strong>.
در نتیجه آسیب دیدن و آسیب رساندن در شرایطی که زبان بدون احساسات <strong>مورد حمله قرار می‌گیرد</strong>، بسیار راحت است.

In its most general sense, prescriptivism is the view that one <strong>variety</strong> of language has an inherently higher value than others, and that this ought to be imposed on the whole of the speech community.
در معقول ترین حالت خودش، تجویزگرایی دیدگاهی است که طبق آن، یک <strong>گویش</strong> زبانی به صورت ذاتی ارزش بیشتری نسبت به سایر گویش ها دارد و باید در کل مکالمه جامعه غالب شود.

The view is propounded especially in relation to grammar and vocabulary, and frequently with reference to <strong>pronunciation</strong>.
این دیدگاه به خصوص در رابطه با قواعد و لغات و به طور مداوم با رجوع به <strong>تلفظ</strong> پیشنهاد می‌شود.

The variety which is favoured, in this account, is usually a version of the 'standard' written language, especially as encountered in <strong>literature</strong>, or in the formal spoken language which most closely reflects this style.
گویشی که به این ترتیب متداول می شود، معمولا نسخه‌ای از زبان نوشتاری استاندارد به خصوص آن طور که در <strong>نوشته های ادبی</strong> وجود دارد یا در زبان رسمی گفتاری که نزدیکترین بازتاب را با این سبک دارد، می باشد.

Adherents to this variety are said to speak or write 'correctly'; <strong>deviations</strong> from it are said to be 'incorrect'.
طرفداران این گویش معتقدند که باید "به درستی" در گفتار صحبت شود و نوشته شود. <strong>انحرافات</strong> از آن نیز "غلط" در نظر گرفته می شود.

All the main languages have been studied prescriptively, especially in the 18th century approach to the writing of grammars and dictionaries.
 تمام زبان های اصلی به خصوص در قرن هجدهم باتوجه به نوشتار از لحاظ گرامری و دیکته ای به روش تجویزگرایی مطالعه شده اند.

The aims of these early <strong>grammarians</strong> were threefold: (a) they wanted to codify the principles of their languages, to show that there was a system beneath the apparent chaos of usage, (b) they wanted a means of settling disputes over usage, and (c) they wanted to point out what they felt to be common errors, in order to 'improve' the language.
این <strong>متخصصین دستور زبان</strong> سه هدف را دنبال می کردند: الف- آنها می‌خواستند اصول زبان های خود را کد گذاری کنند تا نشان دهند که یک سیستم فرای آشوب های ظاهری استفاده از آن وجود دارد، ب- آنها به دنبال روشهایی برای پایان دادن به نزاع ها بودند، ج- آنها می خواستند مشخص کنند چه چیزهایی خطاهای متداول در نظر گرفته می شود تا زبان را بهبود بخشند.

The authoritarian nature of the approach is best characterised by its <strong>reliance on</strong> ‘rules' of grammar.
ماهیت اقتدارگرای این رویکرد بهتر است <strong>با تکیه بر</strong> "قواعد" گرامری مشخصه سازی شود.

Some usages are 'prescribed,' to be learnt and <strong>followed</strong> accurately; others are 'proscribed,' to be avoided.
برخی از کاربردها، "تجویز شدند" تا یاد گرفته شده و به طور دقیق <strong>دنبال شوند</strong>. برخی دیگر "منع شدند" تا از آن ها پرهیز شود.

In this early period, there were no half-measures: usage was either right or wrong, and it was the task of the grammarian not simply to record <strong>alternatives</strong>, but to pronounce judgement upon them.
در این دوره ابتدایی ارزیابیهای نصفه کاره وجود نداشت. نحوه استفاده یا درست بود یا غلط و این وظیفه متخصصین دستور زبان نبود که صرفاً <strong>جایگزین ها</strong> را ثبت کند بلکه باید قضاوت خود را درباره آنها بیان می کرد.

These attitudes are still with US, and they motivate a widespread concern that linguistic standards should be <strong>maintained</strong>.
این گرایشات همچنان در آمریکا وجود دارد و آن ها به طور گسترده ای، این نگرانی که استاندارد های زبانی باید <strong>حفظ شود</strong> را مد نظر قرار می‌دهند.

Nevertheless, there is an alternative point of view that is concerned less with standards than with the facts of linguistic <strong>usage</strong>.
. با این وجود، دیدگاه جایگزینی وجود دارد که به جای اینکه نگران استانداردها باشد، نگران نحوه درست <strong>استفاده از</strong> زبان است.

This approach is summarised in the statement that it is the task of the grammarian to describe, not prescribe to record the facts of linguistic diversity, and not to attempt the <strong>impossible</strong> tasks of evaluating language variation or halting language change.
این رویکرد را به طور خلاصه می توان این طور بیان کرد که وظیفه متخصصین دستور زبان توضیح دادن و نه تجویز کردن برای حفظ نحوه درست استفاده از تنوع زبانی و نه تلاش برای وظایف <strong>غیرممکن</strong> ارزیابی گویش های زبانی یا متوقف کردن تغییر زبان است.

In the second half of the 18th century, we already find advocates of this view, such as Joseph Priestiey, whose Rudiments of English Grammar (1761) insists that 'the custom of speaking is the <strong>original</strong> and only just standard of any language! Linguistic issues, it is argued, cannot be solved by logic and legislation.
در نیمه دوم قرن هجدهم می‌توانید طرفداران این دیدگاه را مثل Joseph Priestiey که Rudiments of English Grammar  (۱۷۶۱) او تاکید می کند که نحوه صحبت کردن <strong>منشاء</strong> اصلی است و دقیقاً استاندارد هر زبانی می باشد. مسائل زبان شناسی که مورد بحث قرار می گیرد نمی تواند با منطق و قانونگذاری حل شود.

And this <strong>view</strong> has become the tenet of the modern linguistic approach to grammatical analysis.
و این <strong>دیدگاه</strong>، اصول رویکرد زبانی مدرن برای تحلیل های گرامری شد.

In our own time, the opposition between <strong>'descriptivists'</strong> and 'prescriptivists' has often become extreme, with both sides painting unreal pictures of the other.
 در دوره ما، تضاد بین "<strong>توصیف</strong> <strong>گرایان</strong>" و "تجویزگرایان" معمولاً فوق العاده زیاد میشود که هر کدام تصویر غیر واقعی بودن طرف دیگر را به نمایش می گذارد.

Descriptive grammarians have been presented as people who do not care about standards, because of the way they see all forms of usage as equally <strong>valid</strong>.
متخصصین دستور زبان توصیف گرا، به ‌عنوان اشخاصی که به استانداردهای زبانی اهمیتی نمی دهند، شناخته می شوند چون آنها تمام اشکال استفاده از زبان را به طور یکسان <strong>معتبر</strong> می دانند.

Prescriptive grammarians have been presented as blind <strong>adherents</strong> to a historical tradition.
متخصصین دستور زبان تجویز گرا، به ‌عنوان <strong>پیروان</strong> بی بصیرتی که سابقه تاریخی را نادیده می گیرند، در نظر گرفته می شوند.

The <strong>opposition</strong> has even been presented in quasi-political terms - of radical liberalism vs elitist conservatism.
این <strong>تضاد</strong> در عبارات سیاسی، مثل لیبرالیسم رادیکال در مقایسه با محافظه کار نخبه گرا نیز دیده می‌شود.