Venus in transit

June 2004 saw the first <strong>passage</strong>, known as a ‘transit’, of the planet Venus across the face of the Sun in 122 years.
در ژوئن سال 2004، اولین <strong>گذرگاه</strong> که معروف به "ترنزیت" بود، از سیاره زهره روبروی خورشید در طی 122 سال گذشته مشاهده شد.

Transits have helped <strong>shape</strong> our view of the whole Universe, as Heather Cooper and Nigel Henbest explain. On 8 June 2004, more than half the population of the world were treated to a rare astronomical event.
همانطور که "هدر کوپر" و "نایجل هنبست" توضیح می دهند، ترانزیت ها به <strong>شکل </strong>دادن دیدگاه ما نسبت به کل جهان کمک کرده است. در 8 ژوئن سال 2004، بیش از نیمی از جمعیت جهان با یک اتفاق نجومی نادر روبرو شد.

For over six hours, the planet Venus <strong>steadily</strong> inched its way over the surface of the Sun.
به مدت بیشتر از شش ساعت، سیاره زهره <strong>به طور مداوم </strong>از جلوی خورشید عبور کرد.

This ‘<strong>transit</strong>’ of Venus was the first since 6 December 1882.
این <strong>ترانزیت و عبور </strong>سیاره زهره برای نخستین بار از 6 دسامبر سال 1882 بود.

<strong>On that occasion</strong>, the American astronomer Professor Simon Newcomb led a party to South Africa to observe the event.
<strong>به همین مناسبت</strong>، پروفسور سیمون نیوکامب، ستاره شناس آمریکایی، یک گروه را به منظور مشاهده این رویداد به سمت آفریقای جنوبی برد.

They were <strong>based</strong> at a girls’ school, where - it is alleged - the combined forces of three schoolmistresses outperformed the professionals with the accuracy of their observations.
آن ها در یک مدرسه دخترانه <strong>مستقر بودند</strong>، جایی که ادعا می شود دقت مشاهدات یک گروه متشکل از 3 مدیر مدرسه بیشتر از گروه حرفه ای مستقر در آنجا بوده است.   

<strong> </strong>

<strong>For centuries</strong>, transits of Venus have drawn explorers and astronomers alike to the four corners of the globe.
<strong>قرن ها است </strong>که گذرهای سیاره زهره، کاشفان و ستاره شناسان را به چهار گوشه جهان کشانده است.

And you can put it all down to the extraordinary <strong>polymath</strong> Edmond Halley.
و می توانید همه این ها را به گردن یک <strong>دانشمند همه چیز دان </strong>فوق العاده به نام "ادموند هالی" بیندازید.  

In November 1677, Halley <strong>observed </strong>a transit of the innermost planet, Mercury, from the desolate island of St Helena in the South Pacific.
در نوامبر سال 1677، "هالی"، عبور درونی ترین سیاره یعنی عطارد را از یک جزیره ویرانه به نام "سنت هلنا" در اقیانوس آرام جنوبی <strong>مشاهده کرد. </strong>

He realised that, from <strong>different latitudes</strong>, the passage of the planet across the Sun’s disc would appear to differ.
او متوجه شد که به نظر می رسد ترانزیت سیاره از روبروی خورشید در <strong>عرض های جغرافیایی مختلف</strong>، متفاوت است.

By timing the transit from two widely-separated <strong>locations</strong>, teams of astronomers could calculate the parallax angle - the apparent difference in position of an astronomical body due to a difference in the observer’s position.
با تعیین زمان گذر از دو <strong>مکان</strong> کاملا تفکیک شده، تیم های ستاره شناس می توانند زاویه اختلاف منظر – یعنی تفاوت آشکار در موقعیت نجومی یک شی به دلیل تفاوت در موقعیت ناظر - را محاسبه کنند.

<strong>Calculating</strong> this angle would allow astronomers to measure what was then the ultimate goal: the distance of the Earth from the Sun.
<strong>محاسبه</strong> این زاویه به ستاره شناسان اجازه می دهد آنچه را که در آن زمان هدف نهایی بود، یعنی فاصله زمین از خورشید را اندازه گیری کنند.

This <strong>distance</strong> is known as the astronomical unit’ or AU.
این <strong>فاصله</strong> به عنوان واحد نجومی یا AU شناخته می شود.

<strong> </strong>

Halley was <strong>aware</strong> that the AU was one of the most fundamental of all astronomical measurements.
"هالی"<strong> آگاه</strong> بود که ای.یو یکی از اساسی ترین اندازه گیری های نجومی است.

Johannes Kepler, in the early 17th century, had shown that the <strong>distances</strong> of the planets from the Sun governed their orbital speeds, which were easily measurable.
"یوهانس کپلر" در ابتدای قرن هفدهم نشان داده بود که <strong>فاصله</strong> سیاره ها از خورشید، کنترل کننده سرعت حرکت مدار آن ها است که به راحتی قابل اندازه گیری و سنجش هستند.

But no-one had found a way to <strong>calculate</strong> accurate distances to the planets from the Earth.
اما هیچکس روشی برای<strong> محاسبه </strong>دقیق فاصله سیاره ها از زمین پیدا نکرده بود.

The goal was to <strong>measure</strong> the AU; then, knowing the orbital speeds of all the other planets round the Sun, the scale of the Solar System would fall into place.
هدف نهایی در واقع <strong>اندازه گیری </strong>میزان AU بود، سپس با دانستن سرعت مداری تمام سیارات دیگر دور خورشید، مقیاس منظومه شمسی جایگاه خود را پیدا می کرد (به دست می آمد).

However, Halley realised that Mercury was so far away that its parallax angle would be very difficult to <strong>determine</strong>."
با این حال "هالی" متوجه شد که سیاره زهره به قدری دور است که<strong> تعیین </strong>زاویه اختلاف منظر آن بسیار دشوار است.  

As Venus was closer to the Earth, its parallax angle would be larger, and Halley worked out that by using Venus it would be possible to measure the Suns distance to 1 part in 500.
از آنجایی که سیاره ناهید به زمین نزدیک تر بود،  زاویه اختلاف منظر آن بزرگتر خواهد بود و هالی به نوعی کار کرد که با استفاده از سیاره ناهید می توان فاصله خورشیدها را به نسبت یک به 500 محاسبه کرد.

But there was a <strong>problem:</strong> transits of Venus, unlike those of Mercury, are rare, occurring in pairs roughly eight years apart every hundred or so years.
اما یک <strong>مشکل</strong> وجود داشت: گذرهای ناهید، برخلاف عطارد حرکت نادری است و به صورت جفتی با فاصله هشت در هر صد سال کمی بیشتر یا کمتر، اتفاق می افتد.

<strong>Nevertheless</strong>, he accurately predicted that Venus would cross the face of the Sun in both 1761 and 1769 - though he didn’t survive to see either.
<strong>با این وجود</strong>، او به دقت پیش بینی کرد که سیاره زهره در سال 1761 و 1769 از سطح خورشید عبور خواهد کرد- هرچند که برای دیدن این ترانزیت زنده نماند.

<strong> </strong>

<strong>Inspired by</strong> Halley’s suggestion of a way to pin down the scale of the Solar System, teams of British and French astronomers set out on expeditions to places as diverse as India and Siberia.
تیم های ستاره شناسی انگلیسی و فرانسوی <strong>با الهام </strong>از پیشنهاد "هالی" در خصوص راهی برای تعیین مقیاس منظومه شمسی در اعزام تیم هایی به مکان های متنوع هند و سیبری تلاش کردند.

But things weren’t helped by Britain and France being at <strong>war.</strong><strong>
</strong>اما انگلیس و فرانسه که در <strong>جنگ</strong> بودند، به این مسئله کمکی نکردند.

The person who <strong>deserves</strong> most sympathy is the French astronomer Guillaume Le Gentil.
ستاره شناس فرانسوی، "گیوم لو ژنتیل" شخصی است که <strong>سزاوار</strong> همدردی است.

He was <strong>thwarted</strong> by the fact that the British were besieging his observation site at Pondicherry in India.
او (و ایده هایش) با توجه به این حقیقت که انگلیسی ها سایت رصدی وی را در پاندیچری در هند محاصره کردند، <strong>خنثی شد. </strong>

Fleeing on a French warship crossing the Indian Ocean, Le Gentil saw a wonderful transit - but the ship’s pitching and rolling ruled out any attempt at making accurate <strong>observations</strong>.
"لی جنتلی" شاهد یک ترانزیت فوق العاده در زمان فرار از یک ناو جنگی فرانسوی بود- اما حرکت و همچنین جابجایی های کشتی هرگونه تلاش برای انجام <strong>مشاهدات</strong> دقیق را ناممکن کرد.

<strong>Undaunted</strong>, he remained south of the equator, keeping himself busy by studying the islands of Mauritius and Madagascar before setting off to observe the next transit in the Philippines.
<strong>بدون اینکه دلسرد شود</strong>، در جنوب خط استوا باقی ماند و پیش از عزیمت برای مشاهده ترانزیت بعدی در فیلیپین، خود را با مطالعه جزایر موریس و ماداگاسکار مشغول کرد.

<strong>Ironically</strong> after travelling nearly 50,000 kilometres, his view was clouded out at the last moment, a very dispiriting experience.
<strong>از قضا </strong>پس از پیمودن یک مسیر تقریبا 50 هزار کیلومتری، در آخرین لحظه ابر جلوی دید او را گرفت که تجربه ای بسیار تحقیر آمیز بود.

While the early transit timings were as precise as instruments would allow, the <strong>measurements</strong> were dogged by the ‘black drop’ effect.
در حالی که زمان بندی ترانزیت اولیه به همان اندازه که (امکانات) و ابزار اجازه می داد، دقیق بود، اما اثرات "قطره سیاه" باعث توقف <strong>اندازه گیری ها </strong>شد.

When Venus begins to cross the Sun’s disc, it looks smeared not circular - which makes it difficult to establish <strong>timings.</strong><strong> </strong><strong>
</strong>زمانی که ونوس شروع به عبور از روی دایره خورشید می کند، به شکل یک لکه به نظر می رسد نه دایره- که <strong>زمان بندی </strong>را دشوار می کند.

This is <strong>due to</strong> diffraction of light.
این موضوع <strong>به دلیل </strong>انکسار نور است.

The second problem is that Venus exhibits a halo of light when it is seen just <strong>outside</strong> the Sun’s disc.
مشکل دوم در این است که ونوس زمانی که <strong>در بیرون از</strong> سطح خورشید دیده می شود، هاله ای از نور را در اطراف خود نشان می دهد.

While this showed <strong>astronomers</strong> that Venus was surrounded by a thick layer of gases refracting sunlight around it, both effects made it impossible to obtain accurate timings.
در حالی که این موضوع به <strong>ستاره شناسان </strong>نشان داد که سیاره ناهید توسط لایه ضخیمی از گازها که باعث شکست نور خورشید در اطراف آن می شود، احاطه شده است، و این موضوع هر دو اثر دستیابی به زمان بندی دقیق را غیرممکن می کند.

<strong> </strong>

But <strong>astronomers</strong> laboured hard to analyse the results of these expeditions to observe Venus transits.
اما <strong>ستاره شناسان </strong>تلاش زیادی کردند تا نتایج این اعزام ها به منظور مشاهده گذر سیاره زهره را تجزیه و تحلیل کنند.

Johann Franz Encke, <strong>Director</strong> of the Berlin Observatory, finally determined a value for the AU based on all these parallax measurements: 153,340,000 km.
"یوهان فرانتس انکه"، <strong>مدیر </strong>رصدخانه برلین، سرانجام بر اساس تمام این اندازه گیری های اختلاف منظر، مقداری را برایAU  تعیین کرد: 153.340 هزار کیلومتر.

Reasonably accurate for the time, that is quite close to today’s value of 149,597,870 km, determined by radar, which has now superseded transits and all other <strong>methods</strong> in accuracy.
این عدد {با توجه به امکانات آن زمان} تقریبا دقیق بود، و به مقدار 149.597.870 کیلومتری امروز که توسط رادار تعیین شده و هم اکنون دقت آن جایگزین روش هایی مثل ترانزیت ها و دیگر <strong>روش ها </strong>شده است، نزدیک بود.

The AU is a cosmic <strong>measuring</strong> rod, and the basis of how we scale the Universe today.
AU  یک میله اندازه گیری کیهانی است و اساس چگونگی <strong>مقیاس گذاری </strong>جهان امروز به حساب می آید.

The parallax <strong>principle</strong> can be extended to measure the distances to the stars.
<strong>اصل و بنیان</strong> اختلاف منظر را می توان برای اندازه گیری فاصله تا ستاره ها گسترش داد.

If we look at a star in January - when Earth is at one point in its <strong>orbit</strong> - it will seem to be in a different position from where it appears six months later.
اگر در ماه ژانویه به ستاره ای نگاه کنیم- زمانی که زمین در یک نقطه از <strong>مدار</strong> خود قرار دارد- به نظر می رسد در موقعیت متفاوتی از مکانی که شش ماه بعد در آن ظاهر می شود، قرار دارد.

Knowing the width of Earth’s <strong>orbit</strong>, the parallax shift lets astronomers calculate the distance.
با دانستن عرض <strong>مدار</strong> زمین، تغییر منظر به ستاره شناسان اجازه می دهد تا فاصله را محاسبه کنند.

<strong> </strong>

June 2004’s transit of Venus was thus more of an <strong>astronomical spectacle</strong> than a scientifically important event.
ترانزیت ونوس در ژوئن سال 2004، بیشتر از اینکه یک رویداد مهم علمی باشد، در واقع یک <strong>منظره نجومی</strong> بود.

But such transits have paved the way for what might prove to be one of the most vital breakthroughs in the cosmos - <strong>detecting</strong> Earth-sized planets orbiting other stars.
اما چنین مواردی راه را برای آنچه که مهم ترین موفقیت در کیهان است- یعنی <strong>کشف</strong> سیاراتی به اندازه زمین که در حال چرخش دور سایر ستارگان هستند- هموار کرده است.