The man who invented synthetic dyes

The man who invented <strong>synthetic dyes.</strong> William Henry Perkin was born on March 12,1838, in London, England.
مردی که <strong>رنگ های مصنوعی</strong> را ابداع کرد. ویلیام هنری پارکین بود که در ۱۲ مارس ۱۸۳۸ در لندن انگلستان متولد شد.

As a boy, Perkin’s <strong>curiosity</strong> prompted early interests in the arts, sciences, photography, and engineering.
از زمانی که یک پسر بچه بود، <strong>کنجکاوی</strong> پارکین از همان ابتدا علاقه او را به هنر، علم، عکاسی و مهندسی برانگیخت.

But it was a chance stumbling upon a run-down, yet functional, laboratory in his late grandfather’s home that solidified the young man’s <strong>enthusiasm</strong> for chemistry.
اما شانس که بدون اینکه انتظارش را داشته باشد، به او روی آورد یک کتابخانه‌ قدیمی اما هنوز قابل استفاده در خانه قدیمی پدربزرگش بود که <strong>اشتیاق</strong> مرد جوان را به شیمی بارور کرد.

As a student at the City of London School, Perkin became <strong>immersed</strong> in the study of chemistry.
پارکین، به عنوان یک دانش آموز در مدرسه City of London در مطالعه شیمی <strong>غرق شد</strong>.

His talent and devotion to the subject were perceived by his teacher, Thomas Hall, who <strong>encouraged</strong> him to attend a series of lectures given by the eminent scientist Michael Faraday at the Royal Institution.
استعداد و تعلق خاطر او به این موضوعات، توسط معلمش توماس هال کشف شد که او را <strong>تشویق کرده</strong> در یک سری لکچر هایی که توسط دانشمند برجسته مایکل فارادی در موسسه رویال برگزار می‌شد، شرکت کند.

Those <strong>speeches</strong> fired the young chemist’s enthusiasm further, and he later went on to attend the Royal College of Chemistry, which he succeeded in entering in 1853, at the age of 15.
این <strong>سخنرانی ها،</strong> آتش اشتیاق شیمیدان جوان را بیشتر شعله ور کرد و او بعدها در کالج شیمی رویال شرکت کرد که در سال ۱۸۵۳ در سن ۱۵ سالگی موفق به ورود به آن شد.

At the time of Perkin’s enrolment, the Royal College of Chemistry was <strong>headed</strong> by the noted German chemist August Wilhelm Hofmann.
در زمان تحصیل پارکین، کالج شیمی رویال توسط یک شیمیست آلمانی به نام آگوست ویلیام هافمن <strong>سرپرستی</strong> می شد.

Perkin’s scientific gifts soon caught Hofmann’s <strong>attention</strong> and, within two years, he became Hofmann’s youngest assistant.
جوایز علمی پارکین به زودی <strong>توجه</strong> هافمن را به خود جلب کرد و طی دو سال او به جوانترین دستیار هافمن تبدیل شد.

<strong>Not long after</strong> that, Perkin made the scientific breakthrough that would bring him both fame and fortune.
<strong>مدتی نه چندان بعد</strong>، پارکین، کشف علمی خود را که او را به دومین فرد مشهور و ثروتمند تبدیل کرد، ارائه داد.

At the time, quinine was the only viable medical <strong>treatment</strong> for malaria.
در آن زمان کینین، تنها روش <strong>درمان</strong> دارویی مالاریا بود.

The drug is derived from the bark of the cinchona tree, native to South America, and by 1856 demand for the drug was surpassing the <strong>available</strong> supply.
این دارو از شاخه درخت گنه گنه بومی آمریکای جنوبی گرفته می شد و تا سال ۱۸۵۶ تقاضا برای این دارو فراتر از میزان تامین شده <strong>در دسترس</strong> بود.

Thus, when Hofmann made some passing comments about the desirability of a synthetic substitute for quinine, it was unsurprising that his <strong>star pupil </strong>was moved to take up the challenge.
بعد از اینکه هافمن بیاناتی را درباره یک داروی مصنوعی به جای کویینی مطرح کرد، جای تعجبی نبود که <strong>دانشجوی ستاره</strong> او تصمیم گرفت که که از پس این چالش بر آید.

During his vacation in 1856, Perkin spent his time in the <strong>laboratory</strong> on the top floor of his family’s house.
پارکین، در تعطیلات سال ۱۸۵۶ تمام زمان خود را در <strong>آزمایشگاه</strong> در طبقه بالای خانه پدری‌اش گذراند.

He was attempting to <strong>manufacture</strong> quinine from aniline, an inexpensive and readily available coal tar waste product.
او تلاش کرد کنین را از آنیلین <strong>بسازد</strong> که به عنوان محصول جانبی تار زغالسنگ در دسترس، آماده و ارزان بود.

Despite his best <strong>efforts</strong>, however, he did not end up with quinine.
با وجود <strong>تلاش های</strong> بسیار زیادی که کرد نتوانست به کنین دست پیدا کند.

Instead, he produced a mysterious dark <strong>sludge</strong>.
در عوض یک <strong>لجن</strong> سیاه رنگ اسرار آمیز تولید کرد.

Luckily, Perkin’s scientific training and nature prompted him to <strong>investigate</strong> the substance further.
خوشبختانه، تعلیمات علمی و ذات پارکین او را تشویق کرد تا <strong>بررسی</strong> بیشتری روی این ماده <strong>انجام دهد</strong>.

Incorporating potassium dichromate and alcohol into the aniline at various stages of the <strong>experimental</strong> process, he finally produced a deep purple solution.
مقادیر مختلفی از پتاسیم دی کرومات و الکل را در آزمایشات <strong>تجربی</strong> به آنیلین ضافه کرد و در نهایت یک محلول بنفش پررنگ را تولید کرد.

And, proving the truth of the famous scientist Louis Pasteur’s words ‘chance favours only the <strong>prepared</strong> mind’, Perkin saw the potential of his unexpected find.
و به این ترتیب گفته دانشمند مشهور لویی پاستور درباره حقایق علمی را تایید کرد:"شانس فقط به ذهن های <strong>آماده</strong> روی می آورد." پارکین متوجه خصوصیات بالقوه آنچه که ناخواسته پیدا کرده بود شد.

Historically, <strong>textile dyes</strong> were made from such natural sources as plants and animal excretions.
در طول تاریخ <strong>رنگهای پارچه</strong> از چنین مواد طبیعی مثل درختان و مدفوع جانوران ساخته می شدند.

Some of these, such as the glandular <strong>mucus</strong> of snails, were difficult to obtain and outrageously expensive.
به دست آوردن برخی از این مواد، مثل <strong>مخاط</strong> غده ای مارها، بسیار سخت و به شدت گران بود.

Indeed, the purple colour <strong>extracted</strong> from a snail was once so costly that in society at the time only the rich could afford it.
در حقیقت رنگ بنفشی که از یک مار <strong>استخراج می شد</strong>، آنقدر گران بود که فقط در آن زمان افراد ثروتمند می توانستند هزینه آن را بپردازند.

Further, natural dyes tended to be muddy in hue and <strong>fade</strong> quickly.
علاوه بر این، رنگ های طبیعی در عمل تیره شده و به سرعت <strong>کمرنگ</strong> می شدند.

It was against this backdrop that Perkin’s <strong>discovery</strong> was made.
در مقابل این معایب بود که پارکین <strong>کشف</strong> خود را ارائه داد.

Perkin quickly grasped that his purple <strong>solution</strong> could be used to colour fabric, thus making it the world’s first synthetic dye.
پارکین به سرعت متوجه شد که <strong>محلول</strong> بنفش رنگش را می‌تواند برای رنگ کردن پارچه ها به کار ببرد. بنابراین، اولین رنگ مصنوعی جهان ساخته شد.

Realising the importance of this breakthrough, he lost no time in <strong>patenting</strong> it.
به محض اینکه اهمیت کشف خود را متوجه شد، زمان را برای <strong>ثبت حق امتیاز</strong> آن تلف کرد.

But perhaps the most fascinating of all Perkin’s reactions to his find was his nearly instant <strong>recognition</strong> that the new dye had commercial possibilities.
اما شاید جالب ترین وجه واکنش پارکین به یافته اش این بود که او به سرعت <strong>تشخیص</strong> داد که رنگ جدید می‌تواند فرصت های تجاری برایش ایجاد کند.

Perkin originally <strong>named</strong> his dye Tyrian Purple, but it later became commonly known as mauve (from the French for the plant used to make the colour violet).
پارکین ابتدا <strong>نام</strong> رنگ خود را بنفش تیریان <strong>گذاشت</strong> اما بعدها این رنگ با عنوان ارغوانی (mauve) (که یک کلمه فرانسوی است و به گیاهانی که برای ایجاد رنگ ارغوانی مورد استفاده قرار می گیرند، اطلاق می شود،) بین عموم معروف شد.

He asked advice of Scottish <strong>dye work</strong>s owner Robert Pullar, who assured him that manufacturing the dye would be well worth it if the colour remained fast (would not fade) and the cost was relatively low. 
او از صاحب <strong>کارخانه رنگ سازی</strong> اسکاتلندی، رابرت پولار که که تصور می کرد ساختن این رنگ ارزش بالایی دارد اگر رنگ به اندازه کافی ثابت باقی بماند و کمرنگ نشود و قیمت آن نیز نسبتاً پایین باشد، درخواست پیشنهاداتی کرد.

So, Over the fierce objection of his mentor Hofmann, he left college to give birth to the modern chemical industry.
بنابراین، او به دلیل اعتراض شدید هافمن، مشاور خود، دانشگاه را رها کرد تا شیمی صنعتی مدرن را متولد کند.

With the help of his father and brother, Perkin set up a factory <strong>not far from</strong> London.
با کمک پدر و برادرش، پارکین یک کارخانه <strong>نه چندان دور</strong> از لندن را راه اندازی کرد.

Utilising the cheap and plentiful coal tar that was an almost unlimited <strong>by product </strong>of London’s gas street lighting, the dye works began producing the world’s first synthetically dyed material in 1857.
با بکار بردن تار زغال سنگ فراوان و ارزان که <strong>محصول جانبی</strong> بیشتر چراغ های گازی خیابان های لندن بود، کارخانه رنگ شروع به تولید اولین ماده رنگ شده مصنوعی در سال ۱۸۵۷ کرد.

The company received a <strong>commercial boost</strong> from the Empress Eugenie of France, when she decided the new colour flattered her.
این شرکت، <strong>یک پیشنهاد تجاری پرسود</strong> از طرف ملکه یوجنی فرانسه دریافت کرد زمانی که او تصمیم گرفت رنگ جدید او را بهتر از واقعیت نشان دهد.

Very soon, mauve was the necessary shade for all the <strong>fashionable</strong> ladies in that country.
خیلی زود ارغوانی رنگ قطعی برای تمام بانوان <strong>مد روز</strong> در آن کشور شد.

Not to be outdone, England’s Queen Victoria also appeared in public <strong>wearing</strong> a mauve gown, thus making it all the rage in England as well.
ملکه ویکتوریای انگلیس نیز برای این که عقب نماند، در میان عموم یک لباس شب ارغوانی <strong>پوشید</strong> و بنابراین، این رنگ را در سرتاسر انگلستان مد کرد.

The <strong>dye</strong> was bold and fast, and the public clamoured for more.
این <strong>رنگ</strong> به سرعت مورد توجه قرار گرفته و تقاضای آن در میان عموم شدت گرفت.

Perkin went back to the <strong>drawing </strong>board.
پارکین دوباره به <strong>صحنه طراحی</strong> برگشت.

Although Perkin’s fame was achieved and <strong>fortune</strong> assured by his first discovery, the chemist continued his research.
اگرچه پارکین مشهور شده بود و و <strong>ثروت</strong> او نیز با اولین کشفش تضمین شده بود، این شیمیدان به تحقیقات خود ادامه داد.

Among other dyes he developed and <strong>introduced</strong> were aniline red (1859) and aniline black (1863) and, in the late 1860s, Perkin’s green.
از میان رنگ هایی که او ساخت و <strong>معرفی کرد</strong> می توان قرمز آنیلین در سال ۱۸۵۹ و سیاه ایلین در سال ۱۸۶۳ و آخرین مورد سبز پارکین در سال ۱۸۶۰ اشاره کرد.

It is important to note that Perkin’s synthetic dye discoveries had outcomes far beyond the merely <strong>decorative</strong>.
توجه به این نکته مهم است که کشفیات رنگ مصنوعی پارکین، نتایجی فراتر از فقط <strong>کاربرد تزیینی</strong> داشتند.

The dyes also became vital to <strong>medical research </strong>in many ways.
این رنگ‌ها همچنین برای <strong>تحقیقات دارویی</strong> به روش های مختلفی ضروری شد.

For instance, they were used to stain previously <strong>invisible</strong> microbes and bacteria, allowing researchers to identify such bacilli as tuberculosis, cholera, and anthrax.
به عنوان مثال، از آنها استفاده می شد تا باکتری ها و میکروب هایی که تا قبل از این <strong>نامرئی</strong> بودند، لکه دار شوند و به محققان اجازه داد تا باسیلی هایی مانند tuberculosis, cholera,  و anthraxرا تشخیص دهند.

Artificial dyes continue to play a <strong>crucial</strong> role today.
رنگهای مصنوعی امروزه نیز نقش <strong>مهمی</strong> را ایفا می کنند.

And, in what would have been particularly pleasing to Perkin, their <strong>current</strong> use is in the search for a vaccine against malaria.
و با توجه به آنچه که پارکین به طور خاص به مورد توجه قرار داده بود، کاربرد <strong>کنونی</strong> آنها در تحقیقات مربوط به واکسن مقابله با مالاریا نیز میباشد.