The truth about the environment

For many <strong>environmentalists</strong>, the world seems to be getting worse.
به نظر می رسد برای بسیاری از <strong>دوست داران محیط زیست </strong>(اوضاع) جهان رو به وخامت است.

They have <strong>developed</strong> a hit-list of our main fears: that natural resources are running out; that the population is ever growing, leaving less and less to eat; that species are becoming extinct in vast numbers, and that the planet's air and water are becoming ever more polluted.
آن ها فهرست مهمی از نگرانی های مهم ما را<strong> ساخته اند</strong>: اینکه منابع طبیعی رو به اتمام است، جمعیت هر روز رو به افزایش است و هر روز هم به هر فرد غذای کمتری می رسد، گونه های زیادی منقرض می شوند و آب و هوای این سیاره بیشتر آلوده می شود.

But a <strong>quick</strong> look at the facts shows a different picture.
اما نگاهی<strong> گذرا</strong> به واقعیت ها، تصویر متفاوتی را به ما نشان می دهد.

<strong>First,</strong> energy and other natural resources have become more abundant, not less so, since the book The Limits to Growth' was published in 1972 by a group of scientists.
<strong>نخست آن که </strong>از زمان انتشار کتاب "محدودیت هایی برای رشد" در سال 1972 توسط گروهی از دانشمندان، انرژی و سایر منابع طبیعی نه تنها کمتر نشده بلکه فراوان تر شده اند.

Second, more <strong>food</strong> is now produced per head of the world's population than at any time in history.
دوما آن که، بیشتر از هر زمان دیگری در طول تاریخ، به ازای هر فرد در جهان، <strong>غذا</strong>ی بیشتری تولید می شود.

Fewer people are <strong>starving.</strong><strong>
</strong>مردم کمتری <strong>گرسنه</strong> می مانند.

Third, <strong>although</strong> species are indeed becoming extinct, only about 0,7% of them are expected to disappear in the next 50 years, not 25-50%, as has so often been predicted.
سوما آن که،<strong> اگرچه</strong> گونه ها واقعا در معرض خطر انقراض قرار دارند، اما انتظار می رود که در 50 سال آینده فقط 0.7 درصد از آن ها منقرض شوند، نه 25 الی 50 درصد که پیش بینی شده است.

And finally, most forms of environmental <strong>pollution</strong> either appear to have been exaggerated, or are transient - associated with the early phases of industrialisation and therefore best cured not by restricting economic growth, but by accelerating it.
و سرانجام، به نظر می رسد که بیشتر انواع <strong>آلودگی</strong> زیست محیطی یا اغراق آمیز بوده و یا گذرا است- که مربوط به مراحل اولیه صنعتی شدن است و بنابراین نه با محدود کردن رشد اقتصادی، بلکه با تسریع روند آن، این مشکل بهتر رفع می شود.

One form of <strong>pollution</strong> - the release of greenhouse gases that causes global warming - does appear to be a phenomenon that is going to extend well into our future, but its total impact is unlikely to pose a devastating problem.
به نظر می رسد نوعی<strong> آلودگی</strong>- انتشار گازهای گلخانه ای که باعث گرم شدن کره زمین می شوند-پدیده ای است که قرار است در آینده به شدت زیادی گسترش پیدا کند، اما بعید به نظر می رسد که تاثیر کلی آن بر روی دنیا تبدیل به یک مشکل ویرانگر شود.

<strong>A bigger problem</strong> may well turn out to be an inappropriate response to it.
به نظر می رسد که <strong>مشکل بزرگتر </strong>در واقع نشان دادن واکنش نامناسب به این مشکل است.

<strong> </strong>

Yet <strong>opinion</strong> polls suggest that many people nurture the belief that environmental standards are declining and four factors seem to cause this disjunction between perception and reality.
با این وجود، نظرسنجی ها نشان می دهند که بنا به<strong> اعتقاد</strong> بسیاری از افراد، استانداردهای زیست محیطی در حال کاهش هستند و  گویا 4 عامل باعث ایجاد این اختلاف بین درک پیش بینی ها و واقعیت می شود.  

One is the <strong>lopsidedness</strong> built into scientific research.
مورد اول <strong>انعطاف پذیری </strong>است که در تحقیقات علمی به وجود آمده است.

<strong>Scientific</strong> funding goes mainly to areas with many problems.
بودجه <strong>علمی</strong> عمدتا به مناطقی تعلق می گیرد که مشکلات زیادی دارند.

That may be <strong>wise policy</strong>, but it will also create an impression that many more potential problems exist than is the case.
این موضوع ممکن است یک <strong>سیاست عاقلانه </strong>باشد، اما همچنین این تصور را هم ایجاد می کند که مشکلات بالقوه و ذاتی بیشتری نسبت به آنچه که هم اکنون هستند، وجود دارد.

<strong> </strong>

<strong>Secondly,</strong> environmental groups need to be noticed by the mass media.
<strong>ثانیا</strong> گروه های محیطی بایستی مورد توجه رسانه های جمعی قرار گیرند.

They also <strong>need </strong>to keep the money rolling in.
آن ها همچنین <strong>باید</strong> پول را در جریان نگه دارند.

Understandably, <strong>perhaps</strong>, they sometimes overstate their arguments.
<strong>ممکن است </strong>گاهی اوقات استدلال های خود را بزرگ و اغراق آمیز جلوه دهند که قابل درک است.

In 1997, <strong>for example</strong>, the World Wide Fund for Nature issued a press release entitled: 'Two thirds of the world's forests lost forever'.
<strong>به عنوان مثال </strong>در سال 1997، صندوق جهانی طبیعت، بیانیه ای را تحت عنوان: "دو سوم از جنگل های جهان برای همیشه از دست رفتند" صادر کرد.

<strong>The truth</strong> turns out to be nearer 20%.
اما <strong>حقیقت</strong> نشان داد که این مقدار حدود 20 درصد بوده است.

<strong> </strong>

<strong>Though</strong> these groups are run overwhelmingly by selfless folk, they nevertheless share many of the characteristics of other lobby groups.
<strong>گرچه</strong> این گروه ها به شکلی گسترده توسط افراد فداکار و از خود گذشته اداره می شوند، اما بسیاری از ویژگی های دیگر گروه های لابی کننده را نیز دارند.

<strong>That would matter less</strong> if people applied the same degree of scepticism to environmental lobbying as they do to lobby groups In other fields.
در صورتی که افراد به همان میزانی که نسبت به گروه های لابی در زمینه های دیگر بدبین هستند، به گروه های لابی محیط زیستی هم بدبین باشند، موضوع <strong>اهمیت چندانی پیدا نمی کند.</strong>

A <strong>trade</strong> organisation arguing for, say, weaker pollution controls is instantly seen as self-interested.
اگر یک سازمان <strong>تجاری</strong> درباره رعایت کمتر کنترل آلودگی صحبت کند، فورا به عنوان منافع شخصی او تلقی می شود.

Yet <strong>a green organisation</strong> opposing such a weakening is seen as altruistic, even if an impartial view of the controls in question might suggest they are doing more harm than good.
با این وجود یک <strong>سازمان سبز </strong>(طبیعت دوست) اگر مخالف کاهش چنین عملکردهایی باشد، نوع دوستانه تلقی می شود؛ حتی اگر با یک نگاه بی طرفانه بتوان شک کرد که عملکرد آنها بیشتر از اینکه به نفع طبیعت باشد به آن ضربه می زند.

<strong> </strong>

<strong>A third source</strong> of confusion is the attitude of the media.
<strong>سومین منبع </strong>سردرگمی مربوط به نگرش و زاویه دید رسانه ها است.

<strong>People </strong>are clearly more curious about bad news than good.
<strong>مردم</strong> به شکل کاملا واضحی بیشتر کنجکاو و پیگیر اخبار بد هستند تا اخبار خوب.

<strong>Newspapers </strong>and broadcasters are there to provide what the public wants.
<strong>روزنامه</strong> ها و صدا و سیما برای تهیه آنچه مردم دوست دارند {ببینند و بشنوند} حضور پیدا می کنند.

That, however, can lead to significant <strong>distortions</strong> of perception.
به این ترتیب<strong>،</strong> این موضوع می تواند موجب <strong>تحریف</strong> قابل توجه ادراک (عمومی) شود.

An example was America's <strong>encounter</strong> with El Nino in 1997 and 1998.
به عنوان مثال می توان به <strong>رویارویی</strong> آمریکا و ال نینو در سال 1997 و 1998 اشاره کرد.

This <strong>climatic </strong>phenomenon was accused of wrecking tourism, causing allergies, melting the ski-slopes and causing 22 deaths.
این پدیده<strong> آب و هوایی </strong>متهم به تخریب جهانگردی، ایجاد آلرژی، ذوب پیست های اسکی و مرگ 22 نفر شد.

<strong>However,</strong> according to an article in the Bulletin of the American Meteorological Society, the damage it did was estimated at US$4 billion but the benefits amounted to some US$19 billion.
<strong>با این حال، </strong>طبق مقاله ای که در بولتن، انجمن هواشناسی آمریکا، منتشر شد، خسارتی که به آن وارد آمد 4 میلیارد دلار و سود حاصل از آن 19 میلیارد دلار تخمین زده شد.

These came from <strong>higher</strong> <strong>winter temperatures</strong> (which saved an estimated 850 lives, reduced heating costs and diminished spring floods caused by meltwaters).
این پدیده ها، حاصل <strong>بالاتر رفتن دما در زمستان </strong>بود (که زندگی 850 نفر را نجات داد، موجب کاهش هزینه های گرمایش و کاهش سیلاب های بهاری ناشی از یخ های مذاب نیز شد.)

<strong> </strong>

The <strong>fourth </strong>factor is poor individual perception.
عامل <strong>چهارم</strong> ادراک درک پایین هر شخص است.

People <strong>worry that</strong> the endless rise in the amount of stuff everyone throws away will cause the world to run out of places to dispose of waste.
مردم<strong> نگران </strong>آن هستند که افزایش بی حد و حصر مقدار زباله های انسانی باعث می شود تا دنیا تماما به محل تخلیه زباله تبدیل شود. 

Yet, even if America's trash output <strong>continues</strong> to rise as it has done in the past, and even if the American population doubles by 2100, all the rubbish America produces through the entire 21st century will still take up only one-12,000th of the area of the entire United States.
با این حال (بر فرض مثال) حتی اگر میزان تولید زباله آمریکا همچون گذشته <strong>ادامه پیدا کند </strong>و حتی اگر جمعیت آمریکا تا سال 2100، دو برابر شود، تمام زباله های تولیدی آمریکا در طول قرن بیست و یکم، باز هم فقط یک دوازده هزارم از کل خاک آمریکا را اشغال خواهند کرد.

<strong> </strong>

So what of <strong>global warming</strong>? As we know, carbon dioxide emissions are causing the planet to warm.
پس موضوع <strong>گرمایش جهانی</strong> چه می شود؟ همان طور که می دانیم انتشار کربن دی اکسید باعث گرم شدن کره زمین می شود.

<strong>The best estimates</strong> are that the temperatures will rise by 2-3°C in this century, causing considerable problems, at a total cost of US$5,000 billion.
<strong>بهترین برآورد و</strong> تخمین آن است که دما در طول این قرن 2 الی 3 درجه گرم تر می شود و مشکلات قابل توجهی با هزینه کلی 5 هزار میلیارد دلار را ایجاد می کند.

<strong> </strong>

<strong>Despite</strong> the intuition that something drastic needs to be done about such a costly problem, economic analyses clearly show it will be far more expensive to cut carbon dioxide emissions radically than to pay the costs of adaptation to the increased temperatures.
<strong>علی رغم </strong>این شواهد که باید در خصوص چنین مشکل پر هزینه ای کار جدی انجام شود، تحلیل های اقتصادی به وضوح نشان داده اند که کاهش رادیکالی انتشار کربن دی اکسید به مراتب بسیار گران تر از پرداخت هزینه های سازگاری با افزایش دما است.

<strong>A model</strong> by one of the main authors of the United Nations Climate Change Panel shows how an expected temperature increase of 2,1 degrees in 2100 would only be diminished to an increase of 1,9 degrees.
<strong>مدلی</strong> که توسط یکی از نویسندگان اصلی صفحه تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد طراحی شده است، نشان می دهد که چگونه افزایش دمای 2.1 درجه ای در سال 2100 تنها به افزایش 1.9 درجه ای تقلیل پیدا می کند.

Or to put in another way, the <strong>temperature</strong> increase that the planet would have experienced in 2094 would be postponed to 2100.
یا به عبارت دیگر، افزایش <strong>دمایی</strong> که این سیاره باید در سال 2094 تجربه کند، به 2100 موکول می شود.

<strong> </strong>

So this does not <strong>prevent </strong>global warming, but merely buys the world six years.
بنابراین این موضوع از گرم شدن کره زمین <strong>جلوگیری</strong> نمی کند، بلکه صرفا شش سال زمان بیشتری می خرد.

Yet <strong>the cost</strong> of reducing carbon dioxide emissions, for the United States alone, will be higher than the cost of solving the world's single, most pressing health problem: providing universal access to clean drinking water and sanitation.
با این وجود <strong>هزینه</strong> کاهش انتشار کربن دی اکسید فقط برای آمریکا، بالاتر از هزینه های لازم برای حل مشکل بهداشت جهانی به صورت فوری است: این روند شامل فراهم کردن دسترسی جهانی به آب آشامیدنی پاک و بهداشت می شود.

<strong>Such measures</strong> would avoid 2 million deaths every year, and prevent half a billion people from becoming seriously ill.
<strong>با چنین اقداماتی </strong>از رخداد 2 میلیون مرگ در سال و بیمار شدن نیم میلیارد نفر جلوگیری می شود.

<strong> </strong>

<strong>It is crucial</strong> that we look at the facts if we want to make the best possible decisions for the future.
اگر میخواهیم بهترین تصمیمات را برای آینده بگیریم، نگاه به واقعیت ها <strong>بسیار مهم </strong>است.

It may be <strong>costly</strong> to be overly optimistic - but more costly still to be too pessimistic.
خوش بینی بیش از حد، ممکن است<strong> پر هزینه </strong>باشد- اما نگاه بیش از حد بدبینانه می تواند هزینه های بیشتری داشته باشد.