The impact of wilderness tourism

<strong>The market</strong> for tourism in remote areas is booming as never before.
<strong>بازار </strong>گردشگری در مناطق دور افتاده به شکلی در حال رونق است که هرگز قبلا نبوده است.

<strong>Countries</strong> all across the world are actively promoting their 'wilderness' regions - such as mountains, Arctic lands, deserts, small islands and wetlands - to high-spending tourists.
<strong>کشورها</strong> در سرتاسر جهان به صورت فعالانه مناطق بیابانی و بکر خود همچون کوه ها، سرزمین های قطب شمال، بیابان ها، جزایر کوچک و تالاب ها را به گردشگران پر درآمد (و پر هزینه) معرفی می کنند.

<strong>The attraction of</strong> these areas is obvious: by definition, wilderness tourism requires little or no initial investment.
<strong>جذابیت</strong> این مناطق واضح است: طبق تعریف، گردشگری در بیابان به سرمایه گذاری اولیه کمی نیاز دارد و گاهی حتی هیچ سرمایه گذاری نمی خواهد.

But that <strong>does not mean that</strong> there is no cost.
<strong>اما این به معنای آن نیست</strong> که این کار هیچ هزینه ای ندارد.

As the 1992 United Nations <strong>Conference </strong>on Environment and Development recognized, these regions are fragile (example: highly vulnerable to abnormal pressures) not just in terms of their ecology, but also in terms of the culture of their inhabitants.
همانطور که<strong> کنفرانس</strong> محیط زیست و توسعه سازمان ملل متحد در سال 1992 (این مناطق را) به رسمیت شناخت، (بیان شد) که این مناطق آسیب پذیرند؛ (به عنوان مثال در برابر فشارهای غیر طبیعی بسیار آسیب پذیرند) آسیب پذیری این مناطق نه فقط از نظر اکولوژیکی، بلکه از نظر فرهنگ ساکنان آن ها نیز مطرح است.

The three most significant types of <strong>fragile</strong> environment in these respects, and also in terms of the proportion of the Earth's surface they cover, are deserts, mountains and Arctic areas.
سه نوع محیط <strong>آسیب پذیر</strong> از این نوع وجود دارد که از نظر نسبت سطح زمینی که آن ها را در بر گرفته است نیز مورد توجه است: بیابان ها، کوه ها و مناطق قطب شمال.

<strong>An important characteristic</strong> is their marked seasonality, with harsh conditions prevailing for many months each year.
<strong>یکی از ویژگی های مهم، </strong>فصلی بودن با توجه به شرایط سختی است که ماه های زیادی از هر سال بر آن ها غالب است.

<strong>Consequently</strong>, most human activities, including tourism, are limited to quite clearly defined parts of the year.
<strong>در نتیجه</strong> بیشتر فعالیت های انسانی از جمله گردشگری به دوره های کاملا مشخصی از سال محدود می شوند.

<strong>Tourists</strong> are drawn to these regions by their natural landscape beauty and the unique cultures of their indigenous people.
<strong>گردشگران</strong> جذب زیبایی چشم انداز طبیعی و فرهنگ های منحصر به فرد مردم بومی به این مناطق می شوند.

<strong>And poor governments</strong> in these isolated areas have welcomed the new breed of 'adventure tourist', grateful for the hard currency they bring.
<strong>و دولت های فقیر</strong> در این مناطق دور افتاده به نسل جدید "جهانگردان ماجراجو" خوش آمد گفته و از ارز آوری آن ها قدردانی می کنند.

<strong>For several years now</strong>, tourism has been the prime source of foreign exchange in Nepal and Bhutan.
<strong>از چند سال پیش،</strong> گردشگری منبع اصلی ارز در نپال و بوتان بوده است.

<strong>Tourism</strong> is also a key element in the economies of Arctic zonessuch as Lapland and Alaska and in desert areas such as Ayers Rock in Australia and Arizona's Monument Valley.
همچنین <strong>گردشگری</strong> یکی از عناصر اصلی در اقتصاد منطقه قطب شمال همچون لاپلند و آلاسکا و مناطق کویری همچون صخره آیرز در استرالیا و دره مانومنت آریزونا است.

<strong> </strong>

<strong>Once a location</strong> is established as a main tourist destination, the effects on the local community are profound.
<strong>هنگامی که</strong> <strong>مکانی</strong> به عنوان مقصد اصلی گردشگری تاسیس می شد، تاثیرات آن بر روی جامعه محلی بسیار عمیق بود.

When <strong>hill-farmers</strong>, for example, can make more money in a few weeks working as porters for foreign trekkers than they can in a year working in their fields, it is not surprising that many of them give up their farm-work, which is thus left to other members of the family.
به عنوان مثال هنگامی که <strong>کشاورزان مناطق تپه ای و کوهستانی</strong>، می توانند با چند هفته کار بیشتر به عنوان باربر در بندرها برای مسافرانی که با گاری به آن منطقه می آیند، پول بیشتری را نسبت به یک سال کار در مزارع خود به دست آورند؛ جای تعجب ندارد که بسیاری از آن ها کار کشاورزی خود را رها کنند یا به دیگر اعضای خانواده بسپارند.

In some <strong>hill-regions</strong>, this has led to a serious decline in farm output and a change in the local diet, because there is insufficient labour to maintain terraces and irrigation systems and tend to crops.
در برخی از <strong>مناطق تپه مانند و کوهستانی شکل</strong>، این امر منجر به کاهش جدی میزان تولید مزارع و تغییر در رژیم غذایی محلی شده است، زیرا نیروی کافی برای کشاورزی و سیستم های آبیاری و همچنین متمایل به کاشت و برداشت محصول وجود ندارد.

<strong>The result</strong> has been that many people in these regions have turned to outside supplies of rice and other foods.
<strong>نتیجه</strong> آن شد که بسیاری از مردم در این مناطق به منابع خارجی برنج و دیگر مواد غذایی روی آورند.

<strong>In Arctic</strong> and desert societies, year-round survival has traditionally depended on hunting animals and fish and collecting fruit over a relatively short season.
<strong>در جوامع </strong>قطب شمال و صحرا، بقا در طول سال به شکل سنتی به شکار حیوانات و ماهی ها و جمع آوری میوه ها در یک فصل نسبتاً کوتاه بستگی دارد.

<strong>However,</strong> as some inhabitants become involved in tourism, they no longer have time to collect wild food; this has led to increasing dependence on bought food and stores.
<strong>با این حال،</strong> وقتی برخی از ساکنان درگیر گردشگری می شوند، دیگر زمانی برای جمع آوری غذا از حیات وحش ندارند. این امر باعث افزایش وابستگی به مواد غذایی و فروشگاه های مواد غذایی شده است.

<strong>Tourism</strong> is not always the culprit behind such changes.
<strong>گردشگری</strong> همیشه هم دلیل ایجاد چنین تغییراتی نیست.

All kinds of <strong>wage labour</strong>, or government handouts, tend to undermine traditional survival systems.
<strong>کارگران روزمزد</strong> مختلف، یا کمک های مالی دولت، باعث تضعیف سیستم های بقا سنتی می شود.

<strong>Whatever </strong>the cause, the dilemma is always the same: what happens if these new, external sources of income dry up? The physical impact of visitors is another serious problem associated with the growth in adventure tourism.
علت <strong>هرچه</strong> باشد، معضل همیشه یکسان است: در صورت از بین رفتن (و خشک شدن) منابع درآمد جدید و خارجی، چه اتفاقی می افتد؟ تأثیر فیزیکی بازدیدکنندگان یکی دیگر از مشکلات جدی مرتبط با رشد جهانگردی ماجراجویانه است.

<strong>Much attention</strong> has focused on erosion along major trails, but perhaps more important are the deforestation and impacts on water supplies arising from the need to provide tourists with cooked food and hot showers.
<strong>توجه زیادی </strong>به فرسایش در مسیرهای اصلی شده است، اما شاید مهمتر از همه، جنگل زدایی و اثرات منابع آب ناشی از نیاز به آب برای تهیه غذای پخته شده و گرم و دوش آب گرم برای گردشگران باشد.

<strong>In both mountains</strong> and deserts, slow-growing trees are often the main sources of fuel and water supplies may be limited or vulnerable to degradation through heavy use.
<strong>در کوه ها </strong>و بیابان ها، درختانی با سرعت رشد کم اغلب منابع اصلی سوخت هستند و (ناگفته نماند) ممکن است منابع آبی به خاطر تخریب در اثر استفاده زیاد دچار محدودیت و یا آسیب پذیری شوند.

<strong> </strong>

<strong>Stories about</strong> the problems of tourism have become legion in the last few years.
<strong>داستان های مربوط به</strong> مشکلات گردشگری در چند سال گذشته به عنوان یک دسته از مشکلات مشخص شناخته شده است.

Yet it does not have to be a <strong>problem.</strong><strong>
</strong>با این حال این موضوع حتما نباید که یک <strong>مشکل</strong> خاص تلقی شود.

<strong>Although</strong> tourism inevitably affects the region in which it takes place, the costs to these fragile environments and their local cultures can be minimized.
<strong>اگرچه</strong> گردشگری به طور اجتناب ناپذیری بر منطقه ای که در آن اتفاق می افتد تأثیر می گذارد، اما هزینه های این محیط های آسیب پذیر و فرهنگ های محلی آنها می تواند به حداقل برسد.

<strong>Indeed</strong>, it can even be a vehicle for reinvigorating local cultures, as has happened with the Sherpas of Nepal's Khumbu Valley and in some Alpine villages.
<strong>در حقیقت،</strong> این موضوع حتی می تواند وسیله ای برای تقویت مجدد فرهنگ های محلی باشد، همانطور که در بومیان دره کامبو نپال و در برخی از روستاهای آلپ اتفاق افتاده است.

And a <strong>growing</strong> number of adventure tourism operators are trying to ensure that their activities benefit the local population and environment over the long term.
و تعداد <strong>رو به رشدی </strong>از اپراتورهای گردشگری ماجراجویی در تلاش هستند تا مطمنئ شوند که فعالیت های آنها در طولانی مدت به نفع مردم و محیط زیست محلی است.

In the Swiss Alps, <strong>communities</strong> have decided that their future depends on integrating tourism more effectively with the local economy.
در کوههای آلپ سوئیس، <strong>جوامع و قبیله ها </strong>تصمیم گرفته اند که آینده آنها به در هم آمیزی موثرتر گردشگری و اقتصاد محلی بستگی دارد.

<strong>Local concern</strong> about the rising number of second home developments in the Swiss Pays d'Enhaut resulted in limits being imposed on their growth.
<strong>نگرانی مردم محلی</strong> در خصوص افزایش تعداد خانه های دوم در منطقه Swiss Pays d'Enhaut موجب شد که رشد آنها محدودیت هایی را متحمل شود.

There has also been a renaissance in <strong>communal cheese</strong> production in the area, providing the locals with a reliable source of income that does not depend on outside visitors.
همچنین در تولید <strong>پنیر زراعی </strong>در این منطقه تجدید حیات صورت گرفته است و منبع درآمد قابل اعتمادی را برای مردم محلی فراهم کرده که به بازدید کنندگان خارجی بستگی ندارد.

<strong>Many of</strong> the Arctic tourist destinations have been exploited by outside companies, who employ transient workers and repatriate most of the profits to their home base.
<strong>بسیاری از</strong> مقاصد گردشگری قطب شمال به وسیله شرکت های خارج از کشور مورد بهره برداری قرار گرفته اند که کارگران موقت استخدام می کنند و بیشترین سود خود را از گردشگری آنها را به کشور خود باز می گردانند.

But some <strong>Arctic communities</strong> are now operating tour businesses themselves, thereby ensuring that the benefits accrue locally.
اما برخی از <strong>جوامع قطب شمال </strong>اکنون خودشان در حال فعالیت در زمینه تورهای مسافرتی هستند و از این طریق اطمینان حاصل می کنند که منافع به صورت محلی و بومی به خود آنها تعلق می گیرد.

<strong>For instance</strong>, a native corporation in Alaska, employing local people, is running an air tour from Anchorage to Kotzebue, where tourists eat Arctic food, walk on the tundra and watch local musicians and dancers.
<strong>به عنوان مثال،</strong> یک شرکت بومی در آلاسکا، با استخدام افراد محلی، در حال اجرای یک تور هوایی از آنکوریج به کوتزبو است، جایی که گردشگران غذای قطب شمال را می خورند، بر روی تاندرا قدم می زنند و نوازندگان و رقصندگان محلی (قطب شمال) را تماشا می کنند.

<strong>Native people</strong> in the desert regions of the American Southwest have followed similar strategies, encouraging tourists to visit their pueblos and reservations to purchase high-quality handicrafts and artwork.
<strong>مردم بومی </strong>در مناطق کویری جنوب غربی آمریکا نیز استراتژی های مشابهی را دنبال کرده و گردشگران را برای بازدید از آثار هنری و رزرو نوبت برای خرید صنایع دستی و آثار هنریشان با کیفیت بالا ترغیب می کنند.

The Acoma and San Ildefonso pueblos have <strong>established</strong> highly profitable pottery businesses, while the Navajo and Hopi groups have been similarly successful with jewellery.
آکوما و سان پابلوس تجارت سفالگری بسیار سودآوری را <strong>به راه انداختند</strong> و این در حالی بود که گروه های ناواهو و هوپی در زمیه جواهرات به همین میزان موفق بودند.

<strong>Too many people</strong> living in fragile environments have lost control over their economies, their culture and their environment when tourism has penetrated their homelands.
<strong>افراد زیادی </strong>هستند که در محیط های آسیب پذیر زندگی می کنند و حال که گردشگری به وطن آنها نفوذ کرده و در واقع وارد شده است، کنترل اقتصادی، فرهنگی و محیطی خود را از دست داده اند.

Merely restricting tourism cannot be <strong>the solution</strong> to the imbalance, because people's desire to see new places will not just disappear.
تنها محدود کردن گردشگری نمی تواند <strong>راه حلی </strong>برای عدم تعادل باشد، زیرا تمایل مردم به دیدن مکان های جدید از بین نخواهد رفت.

<strong>Instead</strong>, communities in fragile environments must achieve greater control over tourism ventures in their regions; in order to balance their needs and aspirations with the demands of tourism.
<strong>در عوض،</strong> جوامع در محیط های آسیب پذیر بایستی کنترل بیشتری را بر روی فعالیت های گردشگری به منظور متعادل سازی نیازها و خواسته های آن ها و (تطبیق این خواسته ها) با خواسته های توریستان، در مناطق خود داشته باشند.

<strong>A growing number</strong> of communities are demonstrating that, with firm communal decision-making, this is possible.
<strong>تعداد رو به</strong> <strong>افزایشی</strong> از جوامع نشان می دهند که با تصمیم گیری قاطع و مشترک، این امکان وجود دارد.

<strong>The critical question</strong> now is whether this can become the norm, rather than the exception.
اکنون<strong> سوال اساسی </strong>این جا است که آیا این موضوع می تواند به یک قاعده و قانون تبدیل شود یا آن که تنها یک استثنا است؟