BAKELITE : The birth of modern plastics

In 1907, Leo Hendrick Baekeland, a <strong>Belgian scientist</strong> working in New York, discovered and patented a revolutionary new synthetic material.
در سال 1907، "لئو هندریک بکلیت"، <strong>دانشمند بلژیکی </strong>که در نیویورک کار می کرد، یک ماده مصنوعی انقلابی جدید را کشف و به ثبت رساند.

<strong>His invention</strong>, which he named 'Bakelite', was of enormous technological importance, and effectively launched the modern plastics industry.
<strong>اختراع وی </strong>که آن را "باکلیت" نامید، از اهمیت زیادی در عرصه فناوری برخوردار بود و صنعت پلاستیک مدرن را راه اندازی کرد.

<strong> </strong>

The term '<strong>plastic' </strong>comes from the Greek plassein, meaning 'to mould'.
اصطلاح<strong> پلاستیک </strong>از زبان یونانی و از کلمه "پلاسی" به معنای "قالب گیری" گرفته شده است.

Some plastics are derived from <strong>natural sources</strong>, some are semi-synthetic (the result of chemical action on a natural substance), and some are entirely synthetic, that is, chemically engineered from the constituents of coal or oil.
برخی از پلاستیک ها از <strong>منابع طبیعی </strong>به دست می آیند، برخی از آن ها نیمه مصنوعی بوده (نتیجه اثر شیمیایی روی یک ماده مصنوعی) و برخی دیگر نیز کاملا مصنوعی هستند، یعنی از مواد تشکیل دهنده ذغال سنگ یا روغن های فراوری شده شیمیایی ساخته شده اند.

Some are '<strong>thermoplastic'</strong>, which means that, like candlewax, they melt when heated and can then be reshaped.
برخی از پلاستیک ها<strong>، ترموپلاستیک </strong>هستند، یعنی همچون موم شمع در هنگام گرم شدن ذوب می شوند و می توانند مجددا شکل بگیرند.

Others are 'thermosetting': like <strong>eggs</strong>, they cannot revert to their original viscous state, and their shape is thus fixed for ever Bakelite had the distinction of being the first totally synthetic thermosetting plastic.
برخی دیگر از پلاستیک ها حرارتی هستند: همچون <strong>تخم مرغ</strong>؛ این نوع از مواد نمی توانند به حالت چسبناک اولیه خود برگردند و بنابراین شکل آن ها برای همیشه ثابت می شود، با این حال باکلیت این امتیاز را دارد که اولین پلاستیک حرارتی کاملا مصنوعی باشد. 

The <strong>history</strong> of today's plastics begins with the discovery of a series of semi-synthetic thermoplastic materials in the mid-nineteenth century.
<strong>تاریخچه</strong> پلاستیک های امروزی با کشف یک سری از مواد ترموپلاستیک نیمه مصنوعی در اواسط قرن نوزدهم آغاز شد.

The <strong>impetus</strong> behind the development of these early plastics was generated by a number of factors - immense technological progress in the domain of chemistry, coupled with wider cultural changes, and the pragmatic need to find acceptable substitutes for dwindling supplies of 'luxury' materials such as tortoiseshell and ivory.
<strong>انگیزه</strong> توسعه بخشی این پلاستیک های اولیه به دلیل برخی از عوامل ایجاد شد-پیشرفت تکنولوژیکی عظیم در حوزه شیمی، همراه با تغییرات گسترده تر فرهنگی و نیاز عملی به یافتن جایگزین های قابل قبول برای کاهش منابع مواد "لوکس و گران" همچون لاک لاکپشت و عاج فیل، باعث این رخداد شد.

<strong> </strong>

Baekeland's <strong>interest</strong> in plastics began in 1885 when, as a young chemistry student in Belgium, he embarked on research into phenolic resins, the group of sticky substances produced when phenol (carbolic acid) combines with an aldehyde (a volatile fluid similar to alcohol).
<strong>علاقه</strong> آقای بیکلند به پلاستیک از سال 1885 آغاز شد، زمانی که وی به عنوان یک دانشجوی جوان شیمی در بلژیک، تحقیقاتش را در مورد رزین های فنولیک آغاز کرده بود؛ این گروه از رزین ها، مواد چسبنده ای هستند که هنگام ترکیب فنول (اسید کربولیک) با یک آلدهید (مایع فرار مشابه الکل) تولید می شوند.

He soon <strong>abandoned</strong> the subject, however, only returning to it some years later.
او خیلی زود این موضوع را <strong>رها کرد</strong>، اما چند سال بعد مجددا به سراغ آن بازگشت.

By 1905 he was a <strong>wealthy</strong> New Yorker, having recently made his fortune with the invention of a new photographic paper.
در سال 1905 او تبدیل به یک مرد <strong>ثروتمند</strong> نیویورکی شده بود که اخیرا با اختراع یک کاغذ عکاسی جدید، ثروت (هنگفت) خود را به دست آورده بود.

While Baekeland had been <strong>busily </strong>amassing dollars, some advances had been made in the development of plastics.
در حالی که بیکلند به سختی <strong>مشغول</strong> پول در آوردن بود، پیشرفت هایی در زمینه تولید پلاستیک حاصل شد.  

The years 1899 and 1900 had seen the patenting of the first semi-synthetic thermosetting material that could be manufactured on an <strong>industrial</strong> scale.
در بین سال های 1899 تا 1900، اولین ماده حرارتی نیمه مصنوعی را که می تواند در مقیاس<strong> صنعتی</strong> تولید شود، ثبت اختراع کرده اند.

<strong>In purely scientific terms</strong>, Baekeland's major contribution to the field is not so much the actual discovery of the material to which he gave his name, but rather the method by which a reaction between phenol and formaldehyde could be controlled, thus making possible its preparation on a commercial basis.
<strong>در اصطلاحات و (مقالات) کاملا علمی</strong>، سهم عمده بیکلند در این زمینه نه تنها کشف واقعی ماده ای است که وی نام خود را بر روی آن گذاشته است، بلکه روشی را نیز پیدا کرده است که با استفاده از آن می توان واکنش بین فنول و فرمالدهید را کنترل کرد که در نتیجه، تهیه این ماده به صورت تجاری را امکان پذیر می سازد. 

On 13 July 1907, Baekeland took out his <strong>famous</strong> patent describing this preparation, the essential features of which are still in use today.
در ژوئن سال 1907، بیکلند، حق ثبت اختراع <strong>مشهور</strong> خود در زمینه این ماده را که امروزه از ویژگی های آن استفاده های بسیار می شود، گرفت.

<strong> </strong>

<strong>The original patent</strong> outlined a three-stage process, in which phenol and formaldehyde (from wood or coal) were initially combined under vacuum inside a large egg-shaped kettle.
<strong>حق ثبت اختراع اصلی </strong>یک فرایند سه مرحله ای را مشخص می کند که در آن فنل و فرمالدهید (از چوب یا ذغال سنگ) در ابتدا در خلا درون یک ظرف تخم مرغی شکل ترکیب می شوند.

The <strong>result </strong>was a resin known as Novalak, which became soluble and malleable when heated.
در <strong>نتیجه</strong> رزینی به نام نوالاک شناخته شد و به شهرت رسید که با گرم شدن به شکل محلول و دارای قابلیت انعطاف در می آمد.

<strong>The resin</strong> was allowed to cool in shallow trays until it hardened, and then broken up and ground into powder.
<strong>رزین</strong> بایستی در سینی هایی با عمق کم خنک شود تا سفت شده، شکسته شود و به شکل پودر دربیاید.

<strong>Other substances</strong> were then introduced: including fillers, such as woodflour, asbestos or cotton, which increase strength and moisture resistance, catalysts (substances to speed up the reaction between two chemicals without joining to either) and hexa, a compound of ammonia and formaldehyde which supplied the additional formaldehyde necessary to form a thermosetting resin.
پس از آن <strong>مواد دیگری </strong>اضافه می شوند: از جمله این مواد پر کننده  می توان به پودر چوب، آزبست یا پشم شیشه که باعث افزایش مقاومت در برابر رطوبت می شود، کاتالیزورها (مواد مورد استفاده برای سرعت بخشیدن به واکنش های شیمیایی بدون اتصال به هر کدام از مواد) و هگزا، که ترکیبی از آمونیاک و فرمالدهید است و فرمالدهید بیشتر که برای شکل گیری رزین گرما زا لازم است، اشاره کرد.

This resin was then left to <strong>cool </strong>and harden, and ground up a second time.
سپس این رزین را می گذارند تا <strong>خنک</strong> و سفت شود و برای بار دوم صاف می کنند.

<strong>The resulting</strong> granular powder was raw Bakelite, ready to be made into a vast range of manufactured objects.
پودر گرانول <strong>حاصل</strong>، باکلیت خام است و آماده ساخت طیف وسیعی از اشیا (و محصولات) می باشد.

<strong>In the last stage</strong>, the heated Bakelite was poured into a hollow mould of the required shape and subjected to extreme heat and pressure, thereby 'setting' its form for life.
<strong>در آخرین مرحله</strong>، باکلیت گرم شده و در قالب توخالی که به شکل طرح مورد نیاز است، ریخته می شود و تحت فشار و گرما قرار می گیرد، بدین ترتیب آن را برای استفاده کردن، شکل می دهند.

<strong> </strong>

<strong>The design</strong> of Bakelite objects, everything from earrings to television sets, was governed to a large extent by the technical requirements of the moulding process.
<strong>طراحی</strong> اشیایی با جنس باکلیت، از گوشواره ها گرفته تا تلویزیون ها، تا حد زیادی با توجه به الزامات فنی مربوط به فرایند قالب سازی اداره می شود. 

<strong>The object</strong> could not be designed so that it was locked into the mould and therefore difficult to extract.
نمی توان <strong>جسم </strong>مورد نظر را طوری طراحی کرد که به قالب چسبانده شده و به اصطلاح در آن قفل شود، و به این ترتیب استخراج و درآوردن باکلیت شکل گرفته سخت شود.

<strong>A common</strong> general rule was that objects should taper towards the deepest part of the mould, and if necessary the product was moulded in separate pieces.
یک قاعده عمومی و <strong>معمول</strong> این بود که اشیا بایستی به سمت عمیق ترین قسمت قالب به شکل مخروطی دربیایند و در صورت لزوم، محصول را در قطعات جداگانه ای در قالب های (مختف) می ریختند.

Moulds had to be <strong>carefully </strong>designed so that the molten Bakelite would flow evenly and completely into the mould.
قالب ها بایستی <strong>به دقت</strong> طراحی می شدند تا باکلیت مذاب به طور مساوی و کامل در قالب جریان پیدا کند.

<strong>Sharp</strong> corners proved impractical and were thus avoided, giving rise to the smooth, 'streamlined' style popular in the 1930s.
قالب هایی با گوشه های <strong>تیز </strong>کاربردی نداشتند و به همین دلیل از استفاده از آن ها اجتناب میشد، همین موضوع باعث به راه افتادن سبک استریم لاین در دهه 1930 شد.

<strong>The thickness</strong> of the walls of the mould was also crucial.
<strong>ضخامت</strong> دیواره های قالب نیز بسیار مهم بود.

<strong>Thick walls</strong> took longer to cool and harden, a factor which had to be considered by the designer in order to make the most efficient use of machines.
در قالبی با <strong>دیواره های ضخیم</strong>، مدت زمان بیشتری برای خنک شدن و سخت شدن ماده لازم است، این یکی از عواملی است که برای استفاده بهینه از ماشین آلات (و ابزار آلات) بایستی مورد توجه قرار می گرفت.

<strong> </strong>

Baekeland's <strong>invention</strong>, although treated with disdain in its early years, went on to enjoy an unparalleled popularity which lasted throughout the first half of the twentieth century.
<strong>اختراع</strong> بیکلند اگرچه در سال های ابتدایی، مورد بی توجهی قرار گرفت، اما (بعدها) از محبوبیتی بی نظیر برخوردار شد که تا نیمه اول قرن بیستم هم ادامه داشت.

It became the wonder <strong>product</strong> of the new world of industrial expansion - 'the material of a thousand uses'.
باکلیت به <strong>محصول</strong> شگفت انگیز دنیای جدید گسترده صنعتی تبدیل شد-ماده ای با هزاران کاربرد.

Being both non-porous and <strong>heat-resistant</strong>, Bakelite kitchen goods were promoted as being germ-free and sterilisable.
کالاهای آشچزخانه باکلیت به عنوان محصولاتی غیر متخلخل و<strong> مقاوم در برابر گرما</strong> و همچنین استریل پذیر معرفی شدند.

<strong>Electrical manufacturers</strong> seized on its insulating properties, and consumers everywhere relished its dazzling array of shades, delighted that they were now, at last, no longer restricted to the wood tones and drab browns of the preplastic era.
<strong>تولید کنندگان برق </strong>ویژگی های عایق کاری آن را به دست آورند و مصرف کنندگان نیز در همه جا از نور و سایه خیره کننده این نیرو بهره می بردند، (درست مثل اختراع باکلیت بود که) مردم دیگر خوشحال بودند که دیگر قرار نیست تا فقط از رنگ چوبی و قهوه ای کمرنگ که در دوران قبل از پلاستیک رواج داشت، استفاده کنند.

It then fell from favour <strong>again</strong> during the 1950s, and was despised and destroyed in vast quantities.
<strong>مجددا</strong> در دهه 1950 بود که محبوبیتش را از دست داد و مورد مذمت و طرد شدگی گسترده ای قرار گرفت.

<strong>Recently</strong>, however, it has been experiencing something of a renaissance, with renewed demand for original Bakelite objects in the collectors' marketplace, and museums, societies and dedicated individuals once again appreciating the style and originality of this innovative material.
با این وجود، <strong>اخیرا</strong> با تقاضای مجدد برای اشیا باکلیتی در بازار کلکسیونرها، موزه ها، انجمن ها و...مجددا از سبک و اصالت این مده ابتکاری قدر دانی کرده اند.