Let's go bats

<strong>Bats</strong> have a problem: how to find their way around in the dark.
<strong>خفاش ها </strong>یک مشکل دارند: چگونه در تاریکی راه خود را پیدا می کنند.

They <strong>hunt</strong> at night, and cannot use light to help them find prey and avoid obstacles.
آن ها شب ها <strong>شکار می کنند </strong>و نمی توانند از نور برای پیدا کردن طعمه و همچنین دور شدن از (و برخورد نکردن به) موانع استفاده کنند.

You might say that this is a problem of their own making, one that they could avoid simply by <strong>changing</strong> their habits and hunting by day.
ممکن است بگویید این مسئله مشکلی است که آن ها خودشان به وجود آورده اند و می توانند به سادگی با <strong>تغییر </strong>عادت و همچنین شکار کردن در (روشنایی) روز آن را حل کنند.

But the daytime economy is already heavily <strong>exploited</strong> by other creatures such as birds.
اما (مسئله اینجا است) که موجودات دیگر همچون پرندگان تقریبا به شکلی کامل از روشنایی روز <strong>بهره می برند</strong><strong>.</strong>

Given that there is a living to be made at night, and given that alternative daytime trades are thoroughly occupied, <strong>natural selection</strong> has favoured bats that make a go of the night-hunting trade.
با توجه به اینکه  زندگی در شب جریان دارد و با توجه به اینکه جایگزین آن یعنی شکار در روز کاملا توسط دیگر حیوانات اشغال شده است، <strong>غریزه طبیعی </strong>موجب شده خفاش ها شکار شبانه را ترجیح دهند.

It is <strong>probable</strong> that the nocturnal trades go way back in the ancestry of all mammals.
این<strong> احتمال </strong>وجود دارد که شکار شبانه به اجداد همه پستانداران باز می گردد .

In the time when the dinosaurs <strong>dominated</strong> the daytime economy, our mammalian ancestors probably only managed to survive at all because they found ways of scraping a living at night.
در زمانی که دایناسورها بر شکار روزانه <strong>تسلط داشتند</strong>، اجداد پستانداران ما احتمالا فقط به این دلیل موفق به زنده ماندن شدند که روش های زنده ماندن در شب را پیدا کردند. 

Only after the <strong>mysterious</strong> mass extinction of the dinosaurs about 65 million years ago were our ancestors able to emerge into the daylight in any substantial numbers.
تنها پس از انقراض <strong>پر رمز و راز </strong>دایناسورها در 65 میلیون سال پیش بود که نیاکان ما توانستند به شکل قابل توجهی روشنایی روز را ببینند (هنگام روز از سرپناه خود خارج شوند).

Bats have an engineering problem: how to find their way and find their prey in the <strong>absence of light</strong>.
یک مسئله مهندسی (و تکنیکی) درباره خفاش ها وجود دارد: چگونه می توانند در <strong>نبود نور </strong>طعمه های خود و همچنین راه خود را پیدا کنند؟

Bats are not the only <strong>creatures</strong> to face this difficulty today.
خفاش ها تنها <strong>موجوداتی</strong> نیستند که امروزه با این مسئله روبرو هستند.

<strong>Obviously </strong>the night-flying insects that they prey on must find their way about somehow.
<strong>کاملا واضح و روشن است که </strong>حشرات شب پروازی که در شب شکار می کنند نیز باید به طریقی راه خود را (در تاریکی شب) پیدا کنند.

<strong>Deep-sea</strong> fish and whales have little or no light by day or by night.
ماهی ها و نهنگ های<strong> دریای عمیق</strong> چه در طول روز و چه در طول شب، یا از نور کمی برخوردار هستند و یا هیچ نوری به آن ها نمی رسد.

Fish and dolphins that live in extremely muddy water cannot see because, although there is light, it is <strong>obstructed</strong> and scattered by the dirt in the water.
ماهی ها و دلفین هایی که در آب بسیار گل آلود زندگی می کنند، نمی توانند جایی را ببینند، زیرا اگرچه نور وجود دارد، اما به وسیله گل موجود در آب<strong> منکسر</strong> و پراکنده می شود.

Plenty of other modern animals make their living in conditions where seeing is difficult or <strong>impossible.</strong><strong>
</strong>بسیاری دیگر از حیوانات مدرن در شرایطی زندگی می کنند که دیدن یا بسیار مشکل است و یا حتی <strong>غیر ممکن</strong> است.

<strong> </strong>

Given the questions of how to manoeuvre in the dark, what solutions might an engineer consider? The first one that might occur to him is to manufacture light, to use a <strong>lantern</strong> or a searchlight.
با توجه به سوالاتی که درباره نحوه مانور (و عملکرد) در تاریکی مطرح می شود، یک مهندس چه راه حل هایی را ممکن است در نظر بگیرد؟ اولین موضوعی که ممکن است به ذهنش خطور کند، تولید کردن نور با استفاده از <strong>فانوس</strong> یا یک چراغ جستجو است.

Fireflies and some fish (usually with the help of bacteria) have the power to manufacture their own light, but the process seems to consume a <strong>large amount</strong> of energy.
کرم شب تاب و برخی از ماهی ها(معمولا با کمک باکتری ها) توانایی تولید نور از خود را دارند، اما به نظر می رسد که این فرایند، انرژی<strong> زیادی</strong> را مصرف می کند.

<strong>Fireflies</strong> use their light for attracting mates.
<strong>کرم شب تاب </strong>از نور خود برای جلب جفت استفاده می کند.

This doesn't require a prohibitive amount of energy: a male’s tiny pinprick of light can be seen by a female from some distance on a dark night, since her eyes are exposed <strong>directly</strong> to the light source itself.
این موضوع نیازمند مقدار زیادی انرژی نیست: نور کمی از کرم شب تاب نر توسط یک گونه ماده، در شب تاریک از فاصله (دوری) دیده می شود، زیرا چشم های شب تاب ماده <strong>مستقیما</strong> در معرض منبع نور قرار می گیرد.

However using light to find one's own way around requires vastly more energy, since the eyes have to <strong>detect</strong> the tiny fraction of the light that bounces off each part of the scene.
با این حال استفاده از نور برای یافتن راه به انرژی بیشتری نیاز دارد، زیرا چشم ها باید بخش کوچکی از نور را که از هر قسمت محیط بازتاب می کند، <strong>تشخیص دهند</strong><strong>.</strong> 

<strong>The light source</strong> must therefore be immensely brighter if it is to be used as a headlight to illuminate the path, than if it is to be used as a signal to others.
بنابراین، استفاده از <strong>منبع نور </strong>برای پیدا کردن راه، خود به انرژی بسیار بیشتری نیاز دارد، زیرا چشم ها باید بخش کوچکی از نور بازتاب شده از هر قسمت محیط را تشخیص دهد.

<strong>In any event,</strong> whether or not the reason is the energy expense, it seems to be the case that, with the possible exception of some weird deep-sea fish, no animal apart from man uses manufactured light to find its way about.
<strong>در هر صورت</strong>، صرف نظر از اینکه دلیل صرف این انرژی چه چیزی است، گویا به جز برخی از ماهی های عجیب که در اعماق دریا زندگی می کنند، هیچ حیوانی به غیر از انسان برای پیدا کردن راه خود از نور تولید شده (از یک منبع) استفاده نمی کند.

What else might the engineer think of? Well, <strong>blind </strong>humans sometimes seem to have an uncanny sense of obstacles in their path.
مهندس به چه چیز دیگری فکر می کند؟ به نظر می رسد انسان <strong>نابینا</strong> گاهی اوقات به صورت غیر عادی موانع سر راه خود را حس می کند.

It has been given the name <strong>'facial vision’</strong>, because blind people have reported that it feels a bit like the sense of touch, on the face.
نام آن را «بینایی صورت» گذاشته‌اند، زیرا افراد نابینا گزارش داده‌اند که کمی شبیه حس لامسه در صورت است.

One report tells of a totally blind boy who could ride his <strong>tricycle </strong>at good speed round the block near his home, using facial vision.
یکی از گزارشات که مربوط به پسری کاملا نابینا بود، نشان می داد که می تواند با استفاده از بینایی صورت با سرعت خوبی <strong>سه چرخه </strong>خودش را دور بلوکی در نزدیکی خانه شان هدایت کند.

<strong>Experiments</strong> showed that, in fact, facial vision is nothing to do with touch or the front of the face, although the sensation may be referred to the front of the face, like the referred pain in a phantom limb.
<strong>آزمایشات</strong> نشان داد که در حقیقت، "بینایی صورت" هیچ ارتباطی با حس لامسه یا قسمت جلویی صورت ندارد؛ اگرچه ممکن است حس مذکور به قسمت جلویی صورت مربوط شود، همانند درد اندام فانتوم (اندامی که قطع شده است ولی احساس درد از ناحیه قطع شده احساس می شود). 

<strong>The sensation</strong> of facial vision, it turns out, really goes in through the ears.
به نظر می رسد <strong>حس</strong> "بینایی صورت" از طریق گوش ها انتقال پیدا می کند.

Blind people, without even being aware of the fact, are actually using echoes of their own footsteps and of other sounds, to sense the <strong>presence of obstacles.</strong><strong>
</strong>افراد نابینا بدون اینکه حتی از این واقعیت آگاهی داشته باشند، در واقع از صدای قدم های خود و صدای دیگران برای درک <strong>وجود موانع </strong>استفاده می کنند.

Before this was discovered, engineers had already built instruments to exploit the principle, for example to <strong>measure </strong>the depth of the sea under a ship.
پیش از کشف این موضوع، مهندسان ابزارهایی را با بهره برداری از این اصل ساخته بودند که از جمله آن می توان به اندازه گیر<strong> </strong>عمق دریا در زیر کشتی (ها) اشاره کرد.

After this <strong>technique</strong> had been invented, it was only a matter of time before weapons designers adapted it for the detection of submarines.
پس از ابداع شدن این <strong>تکنیک</strong>، فقط نیاز به زمان بود تا طراحان اسلحه، آن را برای تشخیص زیردریایی ها سازگار کنند.

Both sides in the Second World War relied heavily on these devices, under such codenames as Asdic (British) and Sonar (American), as well as Radar (American) or RDF (British), which uses radio echoes rather than <strong>sound echoes.</strong><strong>
</strong>در جنگ جهانی دوم هر دو طرف به شدت به این دستگاه ها متکی بودند که با نام های رمزگذاری شده ای همچون آسدیک (انگلیسی)، سونار (آمریکایی) و رادار (آمریکایی) یا آر.دی.اف (انگلیسی) از پژواک های رادیویی در عوض <strong>پژواک صدا </strong>استفاده می کردند.

<strong> </strong>

The Sonar and Radar <strong>pioneers</strong> didn't know it then, but all the world now knows that bats, or rather natural selection working on bats, had perfected the system tens of millions of years earlier; and their radar' achieves feats of detection and navigation that would strike an engineer dumb with admiration.
<strong>پیشگامان</strong> سونار و رادار در آن زمان این موضوع را نمی دانستند، اما هم اکنون همه دنیا می دانند که خفاش ها یا بهتر بگوییم، غریزه طبیعی اعمال شده بر روی خفاش ها در حدود ده ها میلیون سال پیش چنین سیستمی را کامل کرده بوده که اکنون یک مهندس برای کشف آن تحسین می شود.

It is technically incorrect to talk about bat 'radar', since they do not use radio waves.
صحبت در خصوص رادار خفاش از نظر فنی موضوع اشتباهی است، زیرا خفاش ها از امواج رادیویی استفاده نمی کنند.

 It is sonar.
بلکه این، یک سیستم ردیاب صوتی است.

But the underlying mathematical theories of radar and sonar are very similar; and much of our <strong>scientific </strong>understanding of the details of what bats are doing has come from applying radar theory to them.
اما مبانی تئوری ریاضیات و سیستم های ردیاب صوتی بسیار مشابه هم هستند؛ درک عمده <strong>علمی</strong> ما نیز از جزئیات عملکرد خفاش ها، ناشی از استفاده از تئوری رادار درخصوص عملکرد آن ها است.

The American zoologist Donald Griffin, who was largely responsible for the discovery of sonar in bats, coined the term 'écholocation' to cover both <strong>sonar</strong> and radar, whether used by animals or by human instruments.
جانور شناس آمریکایی به نام دونالد گریفین، که تا حد زیادی مسئول کشف ردیاب صوتی در خفاش ها بود، اصطلاح اکولوکیشن را به جای ترکیب <strong>ردیاب صوتی </strong>و رادار که توسط حیوانات یا به وسیله ابزارهای انسانی، مورد استفاده قرار می گیرد، مطرح کرد.