Effects of noise

<strong>In general</strong>, it is plausible to suppose that we should prefer peace and quiet to noise.
<strong>به طور کلی </strong>تصور این موضوع که ما باید آرامش را نسبت به سرو صدا و شلوغی ترجیح دهیم، موضوع قابل قبولی است.

And yet most of us have had the <strong>experience</strong> of having to adjust to sleeping in the mountains or the countryside because it was initially ‘too quiet’, an experience that suggests that humans are capable of adapting to a wide range of noise levels.
و با این وجود، اکثر ما<strong> تجربه </strong>این را داشته ایم که باید در کوه و حومه شهر بخوابیم، زیرا در ابتدا "خیلی آرام" بوده است، این نیز تجربه ای است که نشان می دهد انسان قادر به سازگاری با طیف گسترده ای از سطوح صداها است.

Research <strong>supports</strong> this view.
پژوهش ها از این نظریه <strong>پشتیبانی می کنند. </strong>

For example, Glass and Singer (1972) exposed people to short bursts of very loud noise and then <strong>measured</strong> their ability to work out problems and their physiological reactions to the noise.
به عنوان مثال، گلس و سینگر (1972) افراد را در معرض سر و صداهای کوتاه مدت و ناگهانی قرار دادند و سپس توانایی آن ها را برای حل مشکلات و واکنش های فیزیولوژیکی آن ها نسبت به سروصدا <strong>مورد سنجش قرار گرفتند.</strong>

The noise was <strong>quite</strong> disruptive at first, but after about four minutes the subjects were doing just as well on their tasks as control subjects who were not exposed to noise.
سر و صدا در ابتدا <strong>کاملا</strong> مختل کننده بود، اما بعد از حدود 4 دقیقه افراد به همان اندازه ای که در معرض سر و صدا نبودند، توانستند وظایف خود را به خوبی انجام دهند. 

Their <strong>physiological arousal</strong> also declined quickly to the same levels as those of the control subjects.
<strong>تحریک فیزیولوژیکی </strong>آن ها نیز به سرعت همان سطوح افراد تحت کنترل، کاهش پیدا کرد.

<strong> </strong>

But there are limits to <strong>adaptation</strong> and loud noise becomes more troublesome if the person is required to concentrate on more than one task.
اما برای <strong>سازگار شدن </strong>محدودیت هایی وجود دارد و اگر نیاز باشد تا فرد بیش از حد بر روی یک کار تمرکز کند، سر و صدای زیاد دردسرساز تر می شود.

For example, high noise levels <strong>interfered with</strong> the performance of subjects who were required to monitor three dials at a time, a task not unlike that of an aeroplane pilot or an air-traffic controller (Broadbent, 1957).
به عنوان مثال، میزان سر و صدای زیاد در عملکرد افرادی که باید همزمان 3 صفحه (مانیتور) را کنترل کنند، <strong>تداخل ایجاد می کند </strong>و این وظیفه ای است که شبیه به وظیفه یک خلبان هواپیما یا کنترل کننده ترافیک هوایی نیست.

Similarly, noise did not <strong>affect</strong> a subject’s ability to track a moving line with a steering wheel, but it did interfere with the subject’s ability to repeat numbers while tracking (Finkelman and Glass, 1970).
به همین ترتیب بود که می توان گفت نویز بر توانایی سوژه در ردیابی یک خط متحرک با فرمان<strong> تاثیری</strong> ندارد، اما در توانایی سوژه به منظور تکرار اعداد در هنگام ردیابی، تداخل به وجود می آورد.

<strong> </strong>

<strong>Probably</strong> the most significant finding from research on noise is that its predictability is more important than how loud it is.
<strong>احتمالا </strong>مهم ترین موضوعی که در این تحقیق نتیجه گیری شده است آن است که قابل پیش بینی بودن آن از میزان بلند بودن آن اهمیت بیشتری دارد.

We are much more able to ‘tune out’ chronic background noise, even if it is quite loud, than to work under <strong>circumstances</strong> with unexpected intrusions of noise.
ما به تنظیم صدای مزمن در پس زمینه محیط حتی اگر صدا کاملا هم بلند باشد، بیشتر توانایی داریم تا آن که در <strong>شرایطی</strong> که سرو صداهای غیر منتظره ای دارد، کار کنیم.

In the Glass and Singer study, in which subjects <strong>were exposed</strong> to bursts of noise as they worked on a task, some subjects heard loud bursts and others heard soft bursts.
در این پژوهش، که در آن افراد در هنگام کار <strong>در معرض </strong>سر و صداهای ناگهانی <strong>قرار می گیرند</strong>، یک گروه از افراد سر و صداهای بسیار بلند و شدید و گروه دیگر نیز صداهای نرم تر و ملایم تری را می شنیدند.

For some subjects, the bursts were spaced <strong>exactly</strong> one minute apart (predictable noise); others heard the same amount of noise overall, but the bursts occurred at random intervals (unpredictable noise).
فاصله ی صداهای انفجاری با برخی از افراد <strong>دقیقا</strong> یک دقیقه بود (سر و صدا قابل پیش بینی بود)، دیگران به صورت کلی همان مقدار سر و صدا را شنیدند، اما این انفجارهای صوتی در فاصله های تصادفی (صدای غیر قابل پیش بینی) رخ داد.

<strong></strong>

<strong>Subjects</strong> reported finding the predictable and unpredictable noise equally annoying, and all subjects performed at about the same level during the noise portion of the experiment.
افراد <strong>گزارشاتی</strong> را دادند که طبق آن ها سر و صدای قابل پیش بینی و غیر قابل پیش بینی را به یک اندازه آزار دهنده می دانند و تمام افراد در طی آزمایش نیز تقریبا در همین سطح عملکردی بودند.

But the different noise conditions had quite different after-effects when the subjects were required to proofread written material under conditions of no noise.
اما شرایط متفاوت نویز تاثیرات کاملا متفاوتی را در زمانی که افراد باید در شرایط بدون شنیدن صدا، ورقه هایی را تصحیح می کردند، متفاوت بود.

As shown in Table 1 the unpredictable noise produced more errors in the later proofreading task than predictable noise; and soft, unpredictable noise actually produced slightly more errors on this task than the loud, <strong>predictable </strong>noise.
همان طور که در جدول یک نشان داده شده است، سر و صداهای غیر قابل پیش بینی، خطاهای بیشتری را در کار اصلاحی بعدی نسبت به سر و صدای قابل پیش بینی ایجاد می کند. نویزهای ملایم و غیر قابل پیش بینی در واقع نسبت به سر و صدای <strong>قابل پیش بینی</strong> و بلندتر اختلال بیشتری را به وجود می آورند.

<strong>Apparently</strong>, unpredictable noise produces more fatigue than predictable noise, but it takes a while for this fatigue to take its toll on performance.
<strong>اینطور به نظر می رسد </strong>که سرو صدای غیر قابل پیش بینی، خستگی بیشتری نسبت به سرو صدای قابل پیش بینی ایجاد می کند، اما مدتی طول می کشد تا این خستگی تاثیرات خود را بر جای بگذارد.

<strong> </strong>

<strong>Predictability</strong> is not the only variable that reduces or eliminates the negative effects of noise.
<strong>توانایی پیش بینی</strong> تنها متغیری نیست که بتواند اثرات منفی صدا را کاهش دهد و یا از بین ببرد.

Another is control.
مورد دیگر کنترل است.

If the <strong>individual</strong> knows that he or she can control the noise, this seems to eliminate both its negative effects at the time and its after-effects.
اگر<strong> فرد </strong>بداند که توانایی کنترل سر و صدا را دارد، گویا این موضوع هم اثرات منفی آن را در زمان کنونی و هم اثرات و تبعات بعدی آن را از بین می برد.

This is true even if the individual never actually exercises his or her option to turn the <strong>noise </strong>off (Glass and Singer, 1972).
این موضع یک واقعیت محض است، حتی در زمانی که فرد هرگز از قدرت و اختیارش برای از بین بردن <strong>سر و صدا</strong> استفاده نکند، (باز هم این حقیقت تغییر نمی کند). (گلس و سینگر، سال 1972).

Just the <strong>knowledge</strong> that one has control is sufficient.
فقط<strong> آگاهی</strong> داشتن از اینکه فرد کنترل و توانایی مهار صدا را دارد، کافی است.

<strong> </strong>

<strong>The studies</strong> discussed so far exposed people to noise for only short periods and only transient effects were studied.
<strong>مطالعات</strong> مورد بحث تاکنون افراد را فقط برای مدت کوتاهی در معرض سر و صدا قرار داده و فقط اثرات گذرای آن مورد مطالعه قرار گرفته است.

But the <strong>major worry</strong> about noisy environments is that living day after day with chronic noise may produce serious, lasting effects.
اما <strong>نگرانی عمده </strong>در مورد محیط های پر سر و صدا این است که زندگی روزمره با سر و صدای مزمن ممکن است اثرات جدی و ماندگاری ایجاد کند.

<strong>One study,</strong> suggesting that this worry is a realistic one, compared elementary school pupils who attended schools near Los Angeles’s busiest airport with students who attended schools in quiet neighbourhoods (Cohen et al, 1980).
<strong>یک پژوهش </strong>نشان می دهد که این نگرانی کاملا واقع بینانه است؛ دانش آموزان دبستانی که در مدارس نزدیک به شلوغ ترین فرودگاه لس آنجلس تحصیل کرده اند را با دانش آموزانی که در مدارس محله های آرام تر تحصیل می کردند، مقایسه کردند (کوهن و همکاران).

It was found that children from the <strong>noisy schools</strong> had higher blood pressure and were more easily distracted than those who attended the quiet schools.
مشخص شد كه كودكان حاضر در <strong>مدارس پر سر و صدا </strong>فشار خون بالاتری دارند و حواس پرتی بیشتری را نسبت به افرادی كه در مدارس آرام زندگی می كنند، نشان می دهند.

<strong>Moreover</strong>, there was no evidence of adaptability to the noise.
<strong>علاوه بر این،</strong> هیچ شواهدی از سازگاری با سر و صدا وجود نداشت.

<strong>In fact,</strong> the longer the children had attended the noisy schools, the more distractible they became.
<strong>در حقیقت،</strong> هرچه کودکان حضور بیشتری در مدارس پر سر و صدا داشتند، حواس پرتی آنها بیشتر می شد.

<strong>The effects</strong> also seem to be long lasting.
به نظر می رسد که <strong>تاثیرات</strong> نیز طولانی مدت خواهد بود.

<strong>A follow-up study</strong> showed that children who were moved to less noisy classrooms still showed greater distractibility one year later than students who had always been in the quiet schools (Cohen et al, 1981).
<strong>یک پژوهش پساپیگیری </strong>نشان داد کودکانی که در کلاس های پر سر و صدا هستند، نسبت به دانش آموزانی که همواره در مدارس آرام بوده اند، یک سال دیرتر علائم حواس پرتی را نشان می دهند. (کوهن و همکارانش، سال 1981).

<strong>It should be noted that</strong> the two groups of children had been carefully matched by the investigators so that they were comparable in age, ethnicity, race, and social class.
<strong>لازم به ذکر است که </strong>دو گروه از کودکان توسط محققان به دقت تطبیق داده شده اند تا از نظر سن، قومیت، نژاد و طبقه اجتماعی قابل قیاس باشند.