A chronicle of timekeeping

Our <strong>conception</strong> of time depends on the way we measure it.
<strong>برداشت</strong> ما از زمان به نحوه اندازه گیری آن بستگی دارد.

According to <strong>archaeological evidence</strong>, at least 5,000 years ago, and long before the advent of the Roman Empire, the Babylonians began to measure time, introducing calendars to co-ordinate communal activities, to plan the shipment of goods and, in particular, to regulate planting and harvesting.
طبق <strong>شواهد و آثار باستان شناسی</strong> حداقل 5 هزار سال پیش و مدت ها پیش از ظهور امپراطوری روم، بابلی ها شروع به اندازه گیری زمان، معرفی تقویم ها برای هماهنگی فعالیت های مشترک، برنامه ریزی برای حمل و نقل کالا و تنظیم کاشت و برداشت محصول، کردند.

They based their <strong>calendars</strong> on three natural cycles: the solar day, marked by the successive periods of light and darkness as the earth rotates on its axis; the lunar month, following the phases of the moon as it orbits the earth; and the solar year, defined by the changing seasons that accompany our planet's revolution around the sun.
آن ها <strong>تقویم های </strong>خود را بر اساس سه چرخه طبیعی بنا کردند: روز خورشیدی که با چرخش زمین در محور خود با دوره های متوالی نور و تاریکی مشخص شده است؛  ماه قمری که طبق مراحل چرخش ماه دور زمین را دنبال می کند و سومین مورد سال خورشیدی است که به وسیله تغییر فصل ها که باعث تغییرات سیاره ما و گردش زمین به دور خورشید هستند، معرفی می شود.

Before the <strong>invention</strong> of artificial light, the moon had greater social impact.
پیش از<strong> اختراع </strong>نور مصنوعی، ماه تاثیرات بیشتری بر روی اجتماع داشت (تاثیر اجتماعی بیشتری داشت).

And, for those living near the equator in particular, its waxing and waning was more <strong>conspicuous</strong> than the passing of the seasons.
این موضوع به ویژه برای افرادی که در نزدیکی خط استوا زندگی می کنند، <strong>تاثیر </strong>کمتری را نسبت به گذر فصل ها دارد و حتی گاهی اوقات کاملا بی تاثیر است.   

<strong>Hence</strong>, the calendars that were developed at the lower latitudes were influenced more by the lunar cycle than by the solar year.
<strong>به همین دلیل بود که </strong>تقویم هایی که در مناطقی با عرض های جغرافیایی پایین تر نوشته می شدند، بیشتر از آن که تحت تاثیر سال شمسی باشند، تحت تاثیر چرخه ماه قرار داشتند.

In more northern climes, however, where seasonal <strong>agriculture</strong> was practised, the solar year became more crucial.
با این حال در مناطق آب و هوایی شمالی که در آنجا <strong>کشاورزی</strong> فصلی انجام می شد، سال خورشیدی نقش بسیار مهم تری داشت. 

As the Roman <strong>Empire </strong>expanded northward, it organised its activity chart for the most part around the solar year.
زمانی که <strong>امپراطوری</strong> روم به سمت شمال گسترش پیدا کرد، نمودار (تقویم) فعالیت های خود را بیشتر به سمت گردش سال های خورشیدی پیش برند و بر طبق آن فعالیت های خود را تنظیم کردند.  

<strong>Centuries </strong>before the Roman Empire, the Egyptians had formulated a municipal calendar having 12 months of 30 days, with five days added to approximate the solar year.
<strong>قرن ها </strong>پیش از امپراطوری روم، مصری ها تقویم شهرداری ر با 12 ماه و 30 روز تنظیم کرده بودند که پنج روز به طور تقریبی برای هر سال شمسی اضافه کرده بودند.

Each <strong>period</strong> of ten days was marked by the appearance of special groups of stars called decans.
هر<strong> دوره</strong> ده روزه با ظهور گروه های خاصی از ستارگان به نام دکن مشخص میشد.

At the rise of the star Sirius just before <strong>sunrise</strong>, which occurred around the all-important annual flooding of the Nile, 12 decans could be seen spanning the heavens.
در زمان طلوع ستاره سیریوس درست پیش از <strong>طلوع آفتاب </strong>که در حوالی مهم ترین طغیان سالانه رود نیل رخ داد، 12 دکن در آسمان ها دیده می شود.

The cosmic <strong>significance</strong> the Egyptians placed in the 12 decans led them to develop a system in which each interval of darkness (and later, each interval of daylight) was divided into a dozen equal parts.
<strong>اهمیت</strong> کیهانی مصریان در 12 دکن ان ها را به سمت توسعه سیستمی سوق داد که در آن هر بازه تاریکی (و بعدا هر بازه روشنایی روز) به 12 قسمت مساوی تقسیم میشد.

These <strong>periods</strong> became known as temporal hours because their duration varied according to the changing length of days and nights with the passing of the seasons.
این <strong>دوره ها </strong>به عنوان ساعت های زمانی شناخته می شوند، زیرا مدت زمان آن ها ب توجه به تغییر طول روزها و شب ها با گذشت فصل متفاوت است.

Summer hours were long, winter ones short; only at the spring and <strong>autumn</strong> equinoxes were the hours of daylight and darkness equal.
ساعت های تابستان طولانی و زمستان کوتاه بود. فقط در فصل های بهاری و <strong>پاییزی</strong> بود که ساعت های روشنایی و تاریکی روز و شب برابر بودند.

<strong>Temporal</strong> hours, which were first adopted by the Greeks and then the Romans, who disseminated them through Europe, remained in use for more than 2,500 years.
ساعت های<strong> موقتی </strong>که ابتدا توسط یونانیان و سپس رومی ها که آن ها را از طریق اروپا منتشر کردند، به تصویب رساندند؛ این ساعت ها بیش از 2500 سال باقی ماندند.

In order to track <strong>temporal hours</strong> during the day, inventors created sundials, which indicate time by the length or direction of the sun's shadow.
مخترعین به منظور ردیابی <strong>ساعت های زمانی </strong>که در طول روز، ساعت های آفتابی شکل دادند که زمان را با طول یا با جهت سایه خورشید نشان می دهد.

<strong>The sundial's counterpart</strong>, the water clock, was designed to measure temporal hours at night.
<strong>همتای ساعت آفتابی</strong>، همان ساعت آبی است که برای اندازه گیری ساعت های زمانی شب طراحی شده است.

One of the first water clocks was a basin with a small hole near <strong>the bottom</strong> through which the water dripped out.
یکی از اولین ساعت های آبی، حوضچه ای با یک سوراخ کوچک در نزدیکی <strong>ته</strong> آن بود که آب از آن بیرون می ریخت.

<strong>The falling</strong> water level denoted the passing hour as it dipped below hour lines inscribed on the inner surface.
<strong>پایین آمدن </strong>سطح آب نشانگر آن است که ساعت عبور کرده است چون آب به زیر خطوط ساعتی که روی سطح داخلی حک شده اند، فرو می رود.

<strong>Although</strong> these devices performed satisfactorily around the Mediterranean, they could not always be depended on in the cloudy and often freezing weather of northern Europe.
<strong>اگرچه</strong> این دستگاهها در اطراف مدیترانه عملکرد مطلوبی دارند ، اما در هوای ابری و غالبا یخبندان شمال اروپا نمی توان همیشه به آن ها تکیه کرد.

<strong>The advent</strong> of the mechanical clock meant that although it could be adjusted to maintain temporal hours, it was naturally suited to keeping equal ones.
<strong>ظهور</strong> ساعت مکانیکی به این معنی بود که اگرچه می توان آن را برای حفظ ساعات زمانی تنظیم کرد ، اما طبیعتاً این ساعت ها برای حفظ ساعت های برابر نیز مناسب بودند.

With these, <strong>however,</strong> arose the question of when to begin counting, and so, in the early 14th century, a number of systems evolved.
<strong>با این حال </strong>، این سوال پیش آمد که چه موقع باید شمارش را شروع کرد ، و بنابراین ، در اوایل قرن 14 ، تعدادی از سیستم ها تکامل پیدا کردند.

<strong>The schemes</strong> that divided the day into 24 equal parts varied according to the start of the count: Italian hours began at sunset, Babylonian hours at sunrise, astronomical hours at midday and 'great clock' hours, used for some large public clocks in Germany, at midnight.
<strong>طرح هایی </strong>که روز را به 24 قسمت مساوی تقسیم می کردند ، با توجه به شروع شمارش متفاوت بودند: ساعات ایتالیایی از غروب آفتاب ، ساعت های بابلی هنگام طلوع آفتاب ، ساعت های نجومی در ظهر و ساعت هایی با نام "ساعت گریت" که برای برخی از ساعت های بزرگ عمومی در آلمان استفاده می شود ، از نیمه شب شروع می شد.

Eventually these were superseded by 'small clock', or French, hours, which split the day into two 12-hour periods commencing at midnight.
در نهایت این ساعتها با "ساعت کوچک" یا فرانسوی جایگزین می شوند که روز را به دو دوره 12 ساعته تقسیم می کند که از نیمه شب شروع می شود.

The earliest recorded weight-driven mechanical clock was built in 1283 in Bedfordshire in England.
نخستین ساعت مکانیکی ثبت شده بر اساس وزن در سال 1283 در بدفوردشایر انگلیس ساخته شد.

<strong>The revolutionary aspect</strong> of this new timekeeper was neither the descending weight that provided its motive force nor the gear wheels (which had been around for at least 1,300 years) that transferred the power; It was the part called the escapement.
<strong>جنبه انقلابی </strong>این محاسبه گر جدید زمان نه وزن نزولی بود که نیروی محرکه آن را تأمین می کرد و نه چرخ دنده ها (که حداقل برای 1300 سال وجود داشته است) که نیرو را منتقل می کرد، بلکه بخشی به نام فرار (گریز از مرکز) بود.

In the early 1400s came the <strong>invention</strong> of the coiled spring or fusee which maintained constant force to the gear wheels of the timekeeper despite the changing tension of its mainspring.
در اوایل دهه 1400 <strong>اختراع</strong> فنر پیچ خورده یا بدنه ساخته شده که علی رغم تغییر تنش در منبع تغذیه ، انتقال نیروی ثابت خود را به چرخ دنده های نگهدارنده زمان حفظ می کند، رخ داد.

By the 16th century, a <strong>pendulum clock</strong> had been devised, but the pendulum swung in a large arc and thus was not very efficient.
در قرن شانزدهم ، یک <strong>ساعت آونگ دار </strong>طراحی شده بود ، اما آونگ در یک قوس بزرگ می چرخید و بنابراین آنچنان کارآمد نبود.

To address this, <strong>a variation</strong> on the original escapement was invented in 1670, in England.
برای پرداختن به این موضوع ، <strong>تغییراتی</strong> در مورد نیروی گریز از مرکز اصلی در سال 1670 ، در انگلیس اختراع شد.

It was called the <strong>anchor</strong> escapement, which was a lever-based device shaped like a ship's anchor.
به آن (آونگ)<strong> لنگر </strong>گریز از مرکز می گفتند که وسیله ای مبتنی بر یک اهرم بوده و شبیه لنگر کشتی بود.

<strong>The motion of</strong> a pendulum rocks this device so that it catches and then releases each tooth of the escape wheel, in turn allowing it to turn a precise amount.
<strong>حرکت</strong> آونگ این دستگاه را سنگین می کند به طوری که هر دندانه چرخ دنده نیروی گریز از مرکز را می گیرد و سپس آزاد می کند ، در عوض اجازه می دهد مقدار دقیقی (از عقربه و چرخ دنده) آن را بچرخاند.

<strong>Unlike </strong>the original form used in early pendulum clocks, the anchor escapement permitted the pendulum to travel in a very small arc.
<strong>برخلاف</strong> شکل اصلی که در ساعت های اولیه آونگ دار استفاده می شد ، نیروی گریز از لنگر اجازه می داد تا آونگ در یک قوس بسیار کوچک حرکت کند.

<strong>Moreover</strong>, this invention allowed the use of a long pendulum which could beat once a second and thus led to the development of a new floor - standing case design, which became known as the grandfather clock.
<strong>علاوه بر این </strong>، این اختراع اجازه استفاده از یک آونگ بلند را می داد که می توانست در هر یک ثانیه ضربه بزند و در نتیجه منجر به ایجاد یک طرح جدید برای (ساخت) مواردی می شود که به عنوان ساعت پدربزرگ معروف شدند.

Today, highly accurate timekeeping <strong>instruments</strong> set the beat for most electronic devices.
امروزه <strong>ابزارهای</strong> بسیار دقیقی برای اکثر دستگاه های الکترونیکی وجود دارند که ضرب آهنگ ساعت را تنظیم می کند.

<strong>Nearly</strong> all computers contain a quartz-crystal clock to regulate their operation.
<strong>تقریباً</strong> همه رایانه ها دارای یک ساعت بلوری کوارتز برای تنظیم عملکرد آنها هستند.

Moreover, not only do time signals beamed down from <strong>Global Positioning System</strong> satellites calibrate the functions of precision navigation equipment, they do so as well for mobile phones, instant stock-trading systems and nationwide power-distribution grids.
علاوه بر این ، نه تنها سیگنال های زمانی که از ماهواره های <strong>سیستم موقعیت یابی جهانی </strong>تابیده می شوند عملکرد تجهیزات ناوبری دقیق را کالیبره می کنند ، بلکه این کار را برای تلفن های همراه ، سیستم های تجارتی سهام و شبکه های توزیع برق سریع السیر در سراسر کشور نیز انجام می دهند.

So integral have these time-based technologies become to day-to-day existence that our dependency on them is recognised only when they <strong>fail to work. </strong><strong>
</strong>این فناوری های مبتنی بر زمان به صورت یکپارچه و دارای کاربردهای روزمره درآمده اند که وابستگی ما به آن ها تنها در صورتی مشخص می شود که آن ها <strong>از کار بیفتند. </strong>