Land of the rising sun

Japan has a significantly better record in terms of <strong>average</strong> mathematical attainment than England and Wales.
ژاپن از نظر <strong>متوسط</strong> پیشرفت ریاضی به طور قابل توجهی بهتر از انگلیس و ولز است.

Large sample international <strong>comparisons </strong>of pupils' attainments since the 1960s have established that not only did Japanese pupils at age 13 have better scores of average attainment, but there was also a larger proportion of 'low' attainers in England, where, incidentally, the variation in attainment scores was much greater.
<strong>مقایسه های </strong>بین المللی نمونه ای گسترده از موفقیت های دانش آموزان را از دهه 1960 نشان داده است، در این موفقیت ها نه تنها دانش آموزان ژاپنی در سن 13 سالگی نمره متوسط بهتری کسب کرده اند، بلکه در انگلستان نیز تعداد بیشتری از افراد کم سن و سال که اتفاقا کسب نمراتشان بهتر بوده است، نیز پیدا شده اند.

<strong>The percentage of</strong> Gross National Product spent on education is reasonably similar in the two countries, so how is this higher and more consistent attainment in maths achieved?
<strong>درصد</strong> تولید ناخالص ملی که در آموزش و پرورش هزینه می شود در دو کشور به شکل منطقی با هم شباهت دارد، بنابراین این موفقیت بیشتر و سازگارتر در ریاضیات چگونه به دست می آید؟

Lower <strong>secondary schools</strong> in Japan cover three school years, from the seventh grade (age 13) to the ninth grade (age 15).
<strong>مدارس متوسط </strong>پایین تر در ژاپن شامل 3 سال تحصیلی می شوند که از کلاس هفته (13 سالگی) تا کلاس نهم (15 سالگی) را در بر می گیرند.

<strong>Virtually</strong> all pupils at this stage attend state schools: only 3 per cent are in the private sector.
<strong>تقریبا</strong> تمام دانش آموزان در این مرحله در مدارس دولتی تحصیل می کنند که فقط 3 درصد از آن ها در بخش خصوصی هستند.

Schools are <strong>usually</strong> modern in design, set well back from the road and spacious inside.
طراحی مدارس <strong>معمولا</strong> مدرن است، فاصله مناسبی از جاده دارد و داخل مدرسه نیز بسیار جادارتر است.

<strong>Classrooms</strong> are large and pupils sit at single desks in rows.
<strong>کلاس های درس</strong> بزرگ است و دانش آموزان پشت میزهای ردیفی می نشینند.

Lessons last for a standardised 50 minutes and are always followed by a 10-minute break, which gives the pupils a chance to let off steam.
طول زمان کلاس ها به اندازه استاندارد و حدود 50 دقیقه است، همیشه نیز در ادامه کلاس 10 دقیقه زمان استراحت دارد که به دانش آموزان این فرصت را می دهد که هوایی تازه کنند.

Teachers begin with a formal address and <strong>mutual</strong> bowing, and then concentrate on whole-class teaching.
معلمان کار را با یک سخنرانی رسمی و همچنین تعظیم <strong>متقابل</strong> شروع می کنند، سپس تمام تمرکز خود را بر روی تدریس می گذارند.

Classes are large - usually about 40 - and are unstreamed.
کلاس ها بزرگ هستند- معمولا 40 متری هستند-و جریان هوا ندارند.

<strong>Pupils</strong> stay in the same class for all lessons throughout the school and develop considerable class identity and loyalty.
<strong>دانش آموزان </strong>در تمام درس ها در یک کلاس می مانند و از طریق مدرسه، هویت و وفاداری قابل توجهی را پیدا می کنند.   

Pupils attend the school in their own neighbourhood, which in theory removes <strong>ranking</strong> by school.
دانش آموزان در مدرسه ی محله خودشان به تحصیل مشغول می شوند که این موضوع از لحاظ تئوری باعث حذف <strong>رتبه بندی </strong>مدارس (از نظر کیفیت) می شود.

In practice in Tokyo, because of the <strong>relative concentration</strong> of schools, there is some competition to get into the 'better' school in a particular area.
اما در عمل در شهر توکیو، به دلیل <strong>متمرکز شدن نسبی </strong>مدارس، به منظور ورود به یک مدرسه بهتر در یک منطقه خاص، رقابت وجود دارد.

<strong> </strong>

<strong>Traditional ways</strong> of teaching form the basis of the lesson and the remarkably quiet classes take their own notes of the points made and the examples demonstrated.
<strong>روش های سنتی</strong> تدریس اساس و پایه درس را تشکیل می دهند و کلاس های بسیار ساکت و آرام به ارائه نکات خود در مورد مطالب بیان شده و مثال های نشان داده شده می پردازند.

Everyone has their own copy of <strong>the textbook</strong> supplied by the central education authority, Monbusho, as part of the concept of free compulsory education up to the age of 15.
 هر کسی نسخه شخصی خود از<strong> کتاب درسی</strong> را که توسط مرکز آموزش و پرورش مرکزی، مونبوشو، به عنوان بخشی از مفهوم آموزش اجباری رایگان تا 15 سالگی تهیه شده است، در اختیار خود دارد.

These textbooks are, on the whole, small, presumably <strong>inexpensive</strong> to produce, but well set out and logically developed.
در مجموع، این کتاب های درسی کوچک و کاملا <strong>ارزان</strong> هستند، اما به خوبی تنظیم شده و به شکل منطقی توزیع گشته اند.

One teacher was particularly keen to introduce colour and pictures into maths textbooks: he felt this would make them more accessible to pupils brought up in a cartoon <strong>culture</strong>.
یکی از معلمان علاقه ویژه ای به معرفی رنگ و تصاویر در کتاب های ریاضی داشت: او احساس می کرد که این موضوع باعث می شود تا دانش آموزان با <strong>فرهنگ</strong> کارتون (و رنگ ها) بیشتر آشنا شوند.

<strong>Besides</strong> approving textbooks, Monbusho also decides the highly centralised national curriculum and how it is to be delivered.
<strong>علاوه بر </strong>تایید کتب درسی، مونیوشو درباره برنامه درسی ملی بسیار متمرکز و همچنین نحوه ارائه آن تصمیم گیری می کند.

Lessons all follow the same pattern.
تمام دروس از یک الگوی یکسان پیروی می کنند.

At the beginning, the pupils put <strong>solutions</strong> to the homework on the board, then the teachers comment, correct or elaborate as necessary.
در ابتدا دانش آموزان <strong>راه حل هایی </strong>را برای انجام تکالیف عنوان می کنند، سپس معلمان در صورت لزوم در خصوص این راه حل ها نظر می دهند، آن ها را تصحیح می کنند و یا شرح می دهند.

Pupils mark their own homework: this is an <strong>important principle</strong> in Japanese schooling as it enables pupils to see where and why they made a mistake, so that these can be avoided in future.
دانش آموزان تکالیف خود را نمره دهی می کنند: این یک <strong>اصل مهم </strong>در آموزش ژاپن است زیرا دانش آموزان را قادر می سازد تا ببینند در کجا و به چه دلیلی اشتباه کرده اند، بنابراین در آینده می توان از این مشکلات جلوگیری کرد.

No one minds <strong>mistakes</strong> or ignorance as long as you are prepared to learn from them.
هیچ کس تا زمانی که آمادگی یادگیری نداشته باشد، نمی تواند <strong>اشتباه</strong> و یا خطایی را یاد بگیرد.

After the homework has been <strong>discussed,</strong> the teacher explains the topic of the lesson, slowly and with a lot of repetition and elaboration.
پس از بحث در خصوص تکالیف، معلم موضوع درس را به آرامی و با تکرار و همچنین شرح زیاد <strong>توضیح می دهد. </strong>

Examples are demonstrated on the board; questions from the textbook are worked through first with the class, and then the class is set <strong>questions</strong> from the textbook to do individually.
مثال ها در صفحه نشان داده شده است. سوالات کتاب درسی در ابتدا با کلاس کار می شود و سپس در کلاس <strong>سوالاتی</strong> از کتاب درسی تنظیم می شود تا به صورت جداگانه به آن ها پرداخته شود.  

Only <strong>rarely</strong> are supplementary worksheets distributed in a maths class.
فقط<strong> به ندرت</strong> کاربرگ های تکمیلی در کلاس ریاضیات پخش می شوند.

<strong>The impression</strong> is that the logical nature of the textbooks and their comprehensive coverage of different types of examples, combined with the relative homogeneity of the class, renders work sheets unnecessary.
<strong>تصور</strong> این است که منطقی بودن کتاب های درسی و پوشش جامع آن ها از انواع مختلف نمونه ها، همراه با همگنی نسبی کلاس، استفاده از کاربرگ ها را غیر ضروری می کند.

<strong>At this point</strong>, the teacher would circulate and make sure that all the pupils were coping well.
<strong>در این مرحله </strong>معلم در کلاس می گردد و مطمئن می شود که تمام دانش آموزان به خوبی (با این موضوع) کنار آمده اند.

It is <strong>remarkable</strong> that large, mixed-ability classes could be kept together for maths throughout all their compulsory schooling from 6 to 15.
<strong>قابل توجه </strong>است که کلاس های بزرگ و دارای امکان ترکیب کردن را می توان برای درس ریاضیات در تمام دوران تحصیل اجباری خود از 6 تا 15 سال برگزار کرد.

Teachers say that they give individual help at the end of a lesson or after school, setting extra work if <strong>necessary</strong>.
معلمان می گویند که آن ها در پایان یک درس یا پس از ساعت مدرسه به هر دانش آموز کمک می کنند و <strong>در صورت لزوم</strong> یک تکالیف اضافی را تعیین می کنند.

<strong>In observed lessons</strong>, any strugglers would be assisted by the teacher or quietly seek help from their neighbour.
<strong>در دروس مشخص شده</strong> در هر درس به هر دانش آموز توسط معلم کمک می شود، یا او می تواند از دانش آموز بغل دستی خودش کمک بگیرد.

Carefully fostered <strong>class identity</strong> makes pupils keen to help each other - anyway, it is in their interests since the class progresses together.
<strong>هویت طبقاتی </strong>که به دقت پرورش پیدا کرده است، باعث مشتاق شدن دانش آموزان نسبت به هم می شود- به هر حال از آنجایی که (تمام) کلاس با هم پیشرفت می کند، این موضوع به نفع آنان است.

This scarcely <strong>seems</strong> adequate help to enable slow learners to keep up.
<strong>به نظر می رسد </strong>این کمک برای ممکن ساختن ادامه روند یادگیری یادگیرندگانی که کند هستند، کافی نیست.

<strong>However,</strong> the Japanese attitude towards education runs along the lines of 'if you work hard enough, you can do almost anything'.
<strong>با این حال </strong>نگرش ژاپنی ها نسبت به آموزش و پرورش این است که اگر به اندازه کافی سخت کار کنید، تقریبا می توانید هر کاری را انجام دهید.

Parents are kept closely informed of their children's <strong>progress</strong> and will play a part in helping their children to keep up with class, sending them to 'Juku' (private evening tuition) if extra help is needed and encouraging them to work harder.
والدین از نزدیک در جریان <strong>روند</strong> پیشرفت فرزندان خود قرار دارند و در کمک به فرزندان خود برای ادامه کلاس و در صورت نیاز به کمک بیشتر، آن ها را به کلاس های شب خصوصی می فرستند و تشویق به کار بیشتر می کنند.

It seems to work, <strong>at least</strong> for 95 per cent of the school population.
به نظر می رسد اسن روش<strong> حداقل</strong> برای 95 درصد از جمعیت مدارس کارساز باشد.

So what are the <strong>major </strong>contributing factors in the success of maths teaching? Clearly, attitudes are important.
بنابراین <strong>مهم ترین </strong>عوامل موثر در موفقیت در آموزش ریاضیات کدام اند؟ واضح است که نگرش ما بسیار مهم است.

<strong>Education</strong> is valued greatly in Japanese culture; maths is recognised as an important compulsory subject throughout schooling; and the emphasis is on hard work coupled with a focus on accuracy.
<strong>تحصیلات</strong> در فرهنگ ژاپن ارزش بسیاری دارد. ریاضیات به عنوان یک موضوع اجباری مهم در طول دوران تحصیل شناخته می شود و تاکید بر روی کار کردن سخت به همراه تمرکز و دقت است.

Other <strong>relevant points</strong> relate to the supportive attitude of a class towards slower pupils, the lack of competition within a class, and the positive emphasis on learning for oneself and improving one's own standard.
دیگر <strong>نکات مربوط </strong>به نگرش حمایتی یک کلاس نسبت به دانش آموزانی با سرعت یادگیری کندتر، عدم رقابت در یک کلاس و تاکید مثبت بر یادگیری برای خود و همچنین ارتقا سطح استاندارد است.

And the view of <strong>repetitively</strong> boring lessons and learning the facts by heart, which is sometimes quoted in relation to Japanese classes, may be unfair and unjustified.
ممکن است دیدگاه های<strong> تکراری</strong> خسته کننده و یادگیری حقایق با میل درونی که گاهی اوقات در رابطه با کلاس های درس ژاپن بیان می شوند، ناعادلانه، غیر موجه و غیر منطقی باشند.

No poor maths lessons were <strong>observed</strong>.
هیچ نمره ضعیفی در درس ریاضی <strong>مشاهده</strong> نشد.

They were mainly good and one or two were <strong>inspirational. </strong><strong>
</strong>عمدتا موارد خوبی بودند، یک الی دو مورد از آن ها نیز <strong> </strong> بودند.