Telepathy

Can human beings <strong>communicate</strong> by thought alone? For more than a century the issue of telepathy has divided the scientific community, and even today it still sparks bitter controversy among top academics.
آیا انسان ها می توانند فقط از طریق فکر (با هم) <strong>ارتباط برقرار کنند</strong>؟ به مدت بیشتر از یک قرن، موضوع تله پاتی باعث ایجاد تفرقه در جامعه علمی شده بود، حتی امروزه نیز بحث های تلخی را در بین دانشگاهیان برتر به وجود می آورد.

Since the 1970s, parapsychologists at leading universities and research institutes around the world have risked the derision of <strong>sceptical colleagues</strong> by putting the various claims for telepathy to the test in dozens of rigorous scientific studies.
از دهه 1970، روانشناسان در دانشگاه ها و موسسات تحقیقاتی سرتاسر دنیا، ریسک تمسخر <strong>همکاران شکاک </strong>خود را با آزمایش کردن چندین تئوری تله پاتی با ده ها پژوهش دقیق و علمی به جان خریدند.

<strong>The results</strong> and their implications are dividing even the researchers who uncovered them.
<strong>نتایج و تفسیر </strong>آنها حتی برای محققانی که این پژوهش ها را پوشش نداده بودند، بسیار متفاوت است.

Some researchers say the results constitute compelling <strong>evidence</strong> that telepathy is genuine.
برخی از محققان می گویند که این نتایج، <strong>شواهد</strong> قانع کننده ای را درباره اصل بودن تله پاتی به وجود می آورد.

Other <strong>parapsychologists</strong> believe the field is on the brink of collapse, having tried to produce definitive scientific proof and failed.
دیگر <strong>روان شناسان </strong>معتقد هستند که این رشته (زمینه تحقیقاتی) در آستانه سقوط است، زیرا تلاش کرده اند تا اثبات علمی قطعی را ارائه دهند و شکست خوده اند.

<strong>Sceptics and advocates</strong> alike do concur on one issue, however: that the most impressive evidence so far has come from the so-called 'ganzfeld' experiments, a German term that means 'whole field'.
با این حال، افراد <strong>مخالف و مدافع </strong>در یک موضوع اتفاق نظر دارند: این موضوع نیز آن است که تاثیر گذار ترین شواهد تاکنون از آزمایش های موسوم به گانزفلد، که اصطلاحی آلمانی به معنی "تمام حوزه" است، به دست آمده است.

Reports of <strong>telepathic experiences</strong> had by people during meditation led parapsychologists to suspect that telepathy might involve 'signals' passing between people that were so faint that they were usually swamped by normal brain activity.
گزارشات مربوط به <strong>تجربیات تله پاتیک </strong>توسط افراد هنگام مراقبه باعث شد كه روانپزشكان گمان كنند كه تله پاتی ممكن است شامل 'سیگنالهایی' باشد كه بین افراد بسیار ضعیف است و معمولاً با فعالیت طبیعی مغز مملو از آنها می شود.

<strong>In this case</strong>, such signals might be more easily detected by those experiencing meditation-like tranquillity in a relaxing 'whole field' of light, sound and warmth.
<strong>در این حالت،</strong> این سیگنال ها به راحتی توسط افرادی که آرامش مدیتیشن مانند را در یک زمینه کلی از نور، صدا و گرما تجربه می کنند، قابل تشخیص هستند.

The ganzfeld <strong>experiment</strong> tries to recreate these conditions with participants sitting in soft reclining chairs in a sealed room, listening to relaxing sounds while their eyes are covered with special filters letting in only soft pink light.
<strong>آزمایش</strong> گانزفلد تلاش می کند تا این شرایط را با حضور شرکت کنندگان در صندلی های خوابیده و نرم در یک اتاق عایق و با گوش دادن به صداهای آرامش بخش در حالی که چشم های داوطلبان را به شکل خاصی پوشانده است و فقط نور صورتی ملایمی بر روی چشم ها می افتد را دوباره ایجاد کند.

In <strong>early </strong>ganzfeld experiments, the telepathy test involved identification of a picture chosen from a random selection of four taken from a large image bank.
در آزمایش های <strong>اولیه</strong> گانزفلد، آزمون تله پاتی شامل تشخیص یک تصویر از بین چهار تصویر تصادفی بود که از یک بانک تصویر بزرگ انتخاب شده است.

The idea was that a person acting as a 'sender' would attempt to beam the image over to the 'receiver' relaxing in the <strong>sealed room. </strong>
ایده به این صورت بود که شخصی که به عنوان "فرستنده" عمل می کند، سعی کند تصویر را به "گیرنده" که در <strong>اتاق مهر و موم</strong> شده است، منتقل نماید.  

Once the <strong>session</strong> was over, this person was asked to identify which of the four images had been used.
پس از پایان <strong>جلسه</strong>، از این شخص خواسته شد تا مشخص کند که از این چهار تصویر کدام یک استفاده شده است.

<strong>Random</strong> guessing would give a hit-rate of 25 per cent; if telepathy is real, however, the hit-rate would be higher.
حدس زدن <strong>تصادفی</strong> نرخ 25 درصدی داشت. اگر تله پاتی واقعی بود، این میزان بالاتر می بود.

In 1982, <strong>the results</strong> from the first ganzfeld studies were analysed by one of its pioneers, the American parapsychologist Charles Honorton.
در سال 1982، <strong>نتایج</strong> اولین مطالعات گانزفلد توسط یکی از پیشگامان آن به نام چارلز هونورتون، روانپزشک آمریکایی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

They <strong>pointed</strong> to typical hit-rates of better than 30 per cent - a small effect, but one which statistical tests suggested could not be put down to chance.
آنها به نرخهای معمولی بهتر از 30 درصد <strong>اشاره کردند</strong> - این یک تأثیر ناچیز است، اما اثری که آزمون های آماری نشان می دهند نمی تواند تصادفی باشد.

The <strong>implication</strong> was that the ganzfeld method had revealed real evidence for telepathy.
<strong>نتیجه </strong>این بود که روش گانزفلد شواهد واقعی برای تله پاتی را نشان داده بود.

But there was a crucial flaw in this argument - one routinely overlooked in more conventional areas of science.
اما یک کمبود مهم در این بحث وجود دارد- کمبودی که در بیشتر سطوح علمی نادیده گرفته می شود.

Just because chance had been ruled out as an explanation did not prove telepathy must <strong>exist</strong>; there were many other ways of getting positive results.
فقط به این دلیل که شانس، به عنوان یک توضیح، در نظر گرفته شد، اثبات نمی کرد که تله پاتی حتما <strong>وجود دارد</strong> چون روشهای زیادی برای بدست آوردن نتایج مثبت وجود داشت.

These ranged from 'sensory leakage' - where clues about the pictures accidentally reach the receiver - to outright fraud.
این روش ها می توانست شامل "نشت حسی" – در جاییکه که نشانه های مربوط به تصاویر به طور تصادفی به گیرنده می رسند یا رساندن تقلب باشد.

<strong>In response</strong>, the researchers issued a review of all the ganzfeld studies done up to 1985 to show that 80 per cent had found statistically significant evidence.
<strong>در پاسخ،</strong> محققان مروری بر تمام مطالعات گانزفلد انجام شده تا سال 1985 انجام دادند كه 80 درصد شواهد آماری قابل توجهی را پیدا کردند.

However, they also agreed that there were still too many problems in the experiments which could lead to positive results, and they drew up a list demanding new standards for future research.
همچنین آنها موافق بودند که هنوز مشکلات بسیار زیادی در این آزمایشات وجود دارد که توانسته منجر به گرفتن نتیجه مثبت شود و آنها لیستی از استانداردهای جدیدی که باید برای آزمایشات بعدی در نظر گرفته شود را تهیه کردند.

After this, many researchers switched to autoganzfeld tests - an automated variant of the technique which used computers to perform many of the key tasks such as the random selection of images.
بعد از آن، بسیاری از محققان به تستهای گانزفلد اتوماتیک روی آورند- یک سری از تکنیک های اتوماتیکی شده که از کامپیوترها برای انجام وظایف کلیدی مثل انتخاب تصاویر تصادفی استفاده می کند.

By minimising human involvement, the idea was to minimise the risk of flawed results.
با به حداقل رسیدن نقش انسان، ایده اصلی، به حداقل رساندن ریسک نتایج ناقص بود.

In 1987, results from hundreds of autoganzfeld tests were studied by Honorton in a 'meta-analysis', a <strong>statistical technique</strong> for finding the overall results from a set of studies.
در سال 1987، نتایج حاصل از صدها آزمایش اتوگانزفلد توسط هونورتون در یک "متاآنالیز" که یک <strong>روش آماری </strong>برای یافتن نتایج کلی از مجموعه مطالعات بود، مورد مطالعه قرار گرفت.

<strong>Though</strong> less compelling than before, the outcome was still impressive.
<strong>هرچند</strong> که نتیجه نسبت به قبل جذابیت کمتری داشت، اما هنوز هم چشمگیر بود.

Yet some parapsychologists remain disturbed by the <strong>lack of consistency</strong> between individual ganzfeld studies.
با این وجود برخی از روانشناسان به دلیل <strong>عدم انسجام</strong> بین مطالعات مجزای گانزفلد دچار اشفتگی و سرگردانی شده اند.

Defenders of telepathy point out that demanding impressive evidence from every study ignores one basic statistical fact: it takes large samples to detect small effects.
مدافعین دیدگاه تله پاتی اشاره کردند که در درخواست برای مستندات تاثیرگزار از هر مطالعه، یک حقیقت اساسی نادیده گرفته شده: تشخیص اثرات کوچک نیازمند نمونه های بزرگی است.

If, as <strong>current results</strong> suggest, telepathy produces hit-rates only marginally above the 25 per cent expected by chance, it's unlikely to be detected by a typical ganzfeld study involving around 40 people: the group is just not big enough.
اگر همانطور که <strong>نتایج فعلی </strong>نشان می دهد، تله پاتی صرفا نرخی بیش از 25 درصدی که تصادفاً انتظار می رود به وجود بیاید، باشد، بعید است که با یک مطالعه معمول گانزفلد در حدود 40 نفر تشخیص داده شود: این گروه به اندازه کافی بزرگ نیست.

Only when many studies are combined in a meta-analysis will the faint signal of telepathy really become apparent.
تنها زمانیکه چندین مطالعه بایکدیگر در یک تحلیل گسترده ترکیب شوند، نشانه های ضعیفی از تله پاتی واقعا ظاهر می شود.

And that is what researchers do seem to be finding.
و این چیزی است که محققان واقعا به دنبال پیدا کردن آن هستند.

What they are <strong>certainly</strong> not finding, however, is any change in attitude of mainstream scientists: most still totally reject the very idea of telepathy.
با این حال، چیزی که آنها <strong>قطعاً</strong> نمی توانند به دست آورند، تغییر در نگرش دانشمندان متعارف است: اکثر آنها هنوز هم ایده تله پاتی را به صورت کامل رد می کنند.

The <strong>problem</strong> stems at least in part from the lack of any plausible mechanism for telepathy.
این <strong>مشکل</strong> حداقل تا حدودی ناشی از فقدان هر گونه مکانیسم قابل قبولی برای تله پاتی است.

<strong> </strong>

Various theories have been put forward, many focusing on esoteric ideas from theoretical physics.
تئوری های مختلفی در حال شکل گیری است که بیشتر آنها روی ایده های اکوستیک از فیزیک نظری تمرکز دارند.

They include 'quantum entanglement', in which events affecting one group of atoms instantly affect another group, no matter how far apart they may be.
این ایده ها شامل "درهم تنیدگی کوانتوم" می شوند که در آن اتفاقاتی که روی یک گروه از اتم ها تاثیر گذاشته، به طور ناگهانی روی گروه دیگری تاثیر می گذارد صرفنظر از این که چقدر از هم فاصله داشته باشند.

While physicists have demonstrated entanglement with specially prepared atoms, no-one knows if it also exists between atoms making up human minds.
درحالیکه فیزیکدانان با اتم های خاص اماده شده، ازمایش درهم تنیدگی را انجام دادند هنوز کسی نمی داند آیا بین اتم های تشکیل دهنده مغز انسان نیز چنین چیزی وجود دارد.

Answering such questions would transform parapsychology.
پاسخگویی به چنین سوالاتی، فراروانشناسی را متحول خواهد کرد.

This has prompted some researchers to argue that the future lies not in collecting more evidence for telepathy, but in probing possible mechanisms.
این مسئله برخی از محققان را بر آن داشته تا بگویند، آینده روی جمع آوری مدارک برای تله پاتی بنا نشود بلکه روی جستجو به دنبال مکانیزم های ممکن بنا شود.

Some work has begun already, with researchers trying to identify people who are particularly successful in autoganzfeld trials.
مطالعاتی نیز در حال انجام است که در آن، محققان سعی دارند افرادی که در تست های اتوگانزفیلد موفق باشند، شناسایی کنند.

Early results show that creative and artistic people do much better than average: in one study at the University of Edinburgh, musicians achieved a hit-rate of 56 per cent.
نتایج اخیر نشان می داد که افراد هنرمند و خلاق بهتر از میانگین هستند: در یک مطالعه انجام شده در دانشگاه ادینبرگ نشان داده شده موسیقیدانان به درصد قابل توجه ۵۶ درصد رسیده اند.

Perhaps more tests like these will eventually give the researchers the evidence they are seeking and strengthen the case for the existence of telepathy.
 شاید آزمون های بیشتری شبیه این بتواند به تدریج به محققان مدارکی بدهد که به دنبال آن هستند و مسئله وجود تله پاتی را تقویت کند.