Air traffic control in the USA

An accident that <strong>occurred </strong>in the skies over the Grand Canyon in 1956 resulted in the establishment of the Federal Aviation Administration (FAA) to regulate and oversee the operation of aircraft in the skies over the United States, which were becoming quite congested.
تصادفی که در سال 1956 در آسمان های گرند کانیون <strong>رخ داد، </strong>باعث شد تا اداره هواپیمایی فدرال به منظور تنظیم و همچنین نظارت بر فعالیت و (رفت و آمد) هواپیماها در آسمان های ایالت متحده تاسیس شود که بسیار شلوغ می شدند.

The resulting <strong>structure</strong> of air traffic control has greatly increased the safety of flight in the United States, and similar air traffic control procedures arealso in place over much of the rest of the world.
<strong>ساختاری</strong> که در نتیجه کنترل ترافیک هوایی رخ داد، ایمنی پرواز در ایالات متحده را بسیار افزایش داده و (باعث شد) تا روش های مشابه کنترل ترافیک هوایی در دیگر نقاط دنیا نیز وجود داشته باشد.

<strong> </strong>

<strong>Rudimentary </strong>air traffic control (ATC) existed well before the Grand Canyon disaster.
پیش از فاجعه گرند کانیون، کنترل ترافیک هوایی به شکل <strong>ابتدایی</strong> وجود داشت.

As early as the 1920s, the earliest air traffic controllers manually guided aircraft in the vicinity of the airports, using lights and <strong>flags,</strong> while beacons and flashing lights were placed along cross-country routes to establish the earliest airways.
از ابتدای دهه 1920، نخستین کنترل کننده های ترافیک هوایی با استفاده از چراغ ها و <strong>پرچم ها</strong>، هواپیماها را در مجاورت فرودگاه ها به صورت دستی هدایت می کردند، این در حالی بود که چراغ های راهنما و چشمک زن در مسیرهای بین کشوری قرار گرفتند تا اولین راه های هوایی را ایجاد کنند.

However, this <strong>purely visual system</strong> was useless in bad weather, and, by the 1930s, radio communication was coming into use for ATC. 
با این حال این <strong>سیستم که کاملا تصویری </strong>بود در هوای نامناسب بی فایده بود و در دهه 1930، این ارتباطات رادیویی برای ای.تی.سی (کنترل ترافیک هوایی ابتدایی) بود که استفاده می شدند.

<strong>The first region</strong> to have something approximating today’s ATC was New York City, with other major metropolitan areas following soon after.
<strong>اولین منطقه ای </strong>که چیزی مشابه با کنترل ترافیک هوایی ابتدایی امروزی داشت شهر نیویورک بود که بلافاصله پس از آن دیگر کلان شهرهای مهم دیگر نیز به آن توجه کردند.

In the 1940s, ATC centres could and did take <strong>advantage</strong> of the newly developed radar and improved radio communication brought about by the Second World War, but the system remained rudimentary.
در دهه 1940، مراکز کنترل ترافیک هوایی ابتدایی می توانستند از <strong>مزیت</strong> رادار تازه توسعه یافته و ارتباطات رادیویی بهبود یافته حاصل از جنگ جهانی دوم بهره ببرند و استفاده کنند، اما سیستم به همان صورت ابتدایی باقی ماند.

It was only after the <strong>creation </strong>of the FAA that full-scale regulation of America’s airspace took place, and this was fortuitous, for the advent of the jet engine suddenly resulted in a large number of very fast planes, reducing pilots’ margin of error and practically demanding some set of rules to keep everyone well separated and operating safely in the air.
فقط پس از<strong> ایجاد </strong>اف.ای.ای بود که تنظیم مقیاس وسیعی از حریم هوایی آمریکا صورت گرفت و این موضوع نیز کاملا اتفاقی رخ داد، زیرا پیدایش موتور جت ناگهان منجر به تعداد زیادی از هواپیماهای سریع شد که باعث کاهش حاشیه خطای خلبان ها می شد و عملا مجموعه ای از قوانین را نیاز داشت تا همه چیز به خوبی از هم تفکیک شود و با فراغ خاطر (هواپیماها) در آسمان حرکت کنند.

Many people think that ATC <strong>consists of</strong> a row of controllers sitting in front of their radar screens at the nation’s airports, telling arriving and departing traffic what to do.
بسیاری از مردم اینگونه تصور می کنند که مرکز ترافیک هوایی در واقع از یک ردیف افراد کنترل کننده <strong>تشکیل شده است </strong>که مقابل مانیتورهای رادار خود در فرودگاه های کشور نشسته اند و آنچه که انجام می دهند، اعلام ورود و خروج هواپیماها است.

This is a very <strong>incomplete</strong> part of the picture.
این تصور یک چشم انداز <strong>ناقص</strong> از ماجرا است.

The FAA realised that the airspace over the United States would at any time have many different kinds of planes, flying for many different <strong>purposes,</strong> in a variety of weather conditions, and the same kind of structure was needed to accommodate all of them. 
 اف.ای.ای متوجه شد که فضای هوایی و آسمان ایالات متحده در هر زمان دارای انواع مختلفی از هواپیماها است که به منظور دست یابی به<strong> اهداف</strong> مختلف، در شرایط مختلف آب و هوایی پرواز می کنند و ساختار یکسانی را لازم است تا بتوان تمام آن ها را مدیریت کرد.

To meet this challenge, the following <strong>elements</strong> were put into effect.
به منظور دسترسی به این چالش، <strong>مولفه هایی </strong>که در ادامه بیان می شوند، مورد توجه قرار گرفتند.

First, ATC <strong>extends</strong> over virtually the entire United States.
نخست کنترل هوایی در سرتاسر ایالات متحده <strong>گسترش پیدا کرد. </strong>

<strong>In general</strong>, from 365m above the ground and higher, the entire country is blanketed by controlled airspace.
<strong>به طور کلی </strong>می توان از ارتفاع 365 متری به بالا از روی زمین، تمام کشور توسط حریم هوایی کنترل شده پوشانده می شود.

In certain areas, mainly near airports, controlled airspace extends down to 215m above the ground, and, in the immediate vicinity of an airport, all the way down to the surface.
در مناطق خاص که عمدتا در نزدیکی فرودگاه ها است، این حریم هوایی کنترل شده تا ارتفاع 215 متری و در مجاورت یک فرودگاه تا <strong>سطح زمین </strong>امتداد پیدا می کند.

<strong>Controlled airspace</strong> is that airspace in which FAA regulations apply.
<strong>حریم هوایی کنترل شده</strong> همان فضایی است که مقررات اف.ای.ای در آن اعمال می شود. 

Elsewhere, in uncontrolled airspace, <strong>pilots</strong> are bound by fewer regulations.
در دیگر موارد، که جز حریم هوایی کنترل شده نیستند، <strong>خلبانان</strong> ملزم به رعایت مقررات کمتری هستند.

In this way, the recreational pilot who simply wishes to go flying for a while without all the <strong>restrictions</strong> imposed by the FAA has only to stay in uncontrolled airspace, below 365m, while the pilot who does want the protection afforded by ATC can easily enter the controlled airspace.
به این ترتیب خلبان هواپیمای تفریحی که می خواهد مدتی را بدون تمام <strong>محدودیت های </strong>اعمال شده توسط اف.ای.ای پرواز کند، فقط کافی است تا خارج از فضای کنترل شده یعنی زیر ارتفاع 365 متر بماند؛ زمانی هم که خلبان بخواهد تحت حفاظت کنترل حریم هوایی قرار گیرد، می تواند به سادگی وارد حریم هوایی کنترل شده شود.

The FAA then recognised two types of operating <strong>environments.
</strong>اف.ای.ای دو <strong>محیط</strong> عملیاتی (مختلف) را تشخیص داد.

In <strong>good meteorological conditions</strong>, flying would be permitted under Visual Flight Rules (VFR), which suggests a strong reliance on visual cues to maintain an acceptable level of safety.
در <strong>شرایط خوب هواشناسی </strong>پرواز تحت قوانین پرواز بصری مجاز است که نشان می دهد به منظور حفظ سطح قابل قبولی از ایمنی، اعتماد زیادی به نشانه های بصری دارند.

<strong>Poor visibility</strong> necessitated a set of Instrumental Flight Rules (IFR), underwhich the pilot relied on altitude and navigational information provided bythe plane’s instrument panel to fly safely.
<strong>ضعف دید </strong>موضوعی است که رعایت مجموعه ای از قوانین پروازی را ضروری می کند، این موضوع به این دلیل است که خلبان به منظور پرواز ایمن به اطلاعات ارتفاع و ناوبری ارائه شده توسط صفحه ابزار (و رادارهای) هواپیما اعتماد می کند. 

On a clear day, a <strong>pilot</strong> in controlled airspace can choose a VFR or IFR flight plan, and the FAA regulations were devised in a way which accommodates both VFR and IFR operations in the same airspace.
در یک روز روشن، یک <strong>خلبان</strong> در حریم هوایی کنترل شده می تواند یک طرح پروازی وی.اف.آر یا آی.اف.آر را انتخاب کند و مقررات اف.ای.ای را به روشی ابداعی که هر دو عملیات را در فضای هوایی یکسان پوشش می دهد، اجرا نماید.

<strong>However,</strong> a pilot can only choose to fly IFR if they possess an instrument rating which is above and beyond the basic pilot’s license that must also be held.
<strong>با این حال </strong>یک خلبان فقط در صورتی می تواند پرواز با آی.اف.آر را انتخاب کند که دارای درجه ابزاری باشد که بیش از حد مجاز مجوز خلبانی بوده و باید رعایت شود. 

<strong>Controlled airspace</strong> is divided into several different types, designated byletters of the alphabet.
<strong>حریم هوایی کنترل شده </strong>به چند نوع مختلف تقسیم می شود که با حروف الفبا آن ها را تعیین می کنند.

Uncontrolled airspace is <strong>designated</strong> Class F, while controlled airspace below 5,490m above sea level and not in the vicinity of an airport is Class E.
حریم هوایی کنترل نشده با حرف اف نشان داده می شود، این در حالی است که حریم هوایی کنترل شده با ارتفاع زیر 5490 متر بالاتر از سطح دریا که در مجاورت فرودگاه نباشد، با رده "ای" <strong>نشان داده می شود.</strong> 

All <strong>airspace</strong> above 5,490m is designated Class A.
تمام <strong>حریم هوایی </strong>بالاتر از 5490 متر، با حرف "الف" تعیین شده است.

The reason for the <strong>division </strong>of Class E and Class A airspace stems from the type of planes operating in them.
 دلیل <strong>تقسیم</strong> حریم هوایی به دو قسمت "آ" و "ایی" به دلیل حضور هواپیماهایی است که در آن مناطق فعالیت دارند.

<strong>Generally,</strong> Class E airspace is where one finds general aviation aircraft (few of which can climb above 5,490m anyway), and commercial turboprop aircraft.
<strong>به طور کلی </strong>حریم هوایی کنترل شده "ایی" جایی است که می توان هواپیماهای هوانوردی عمومی (که تعداد کمی از آن ها می توانند از 5490 متر بالاتر روند) هواپیماهای تجاری توربوپراپ را پیدا کنیم.

Above 5,490m is the realm of the heavy jets, since jet engines operate more efficiently at <strong>higher altitudes</strong>.
بالاتر از ارتفاع 5490 متر، قلمرو جت های سنگین محسوب می شود، زیرا موتورهای جت در <strong>ارتفاعات بالاتر</strong> کارایی بیشتری دارند.

<strong>The difference</strong> between Class E and A airspace is that in Class A, all operations are IFR, and pilots must be instrument-rated, that is, skilled and licensed in aircraft instrumentation.
<strong>تفاوت</strong> بین فضای هوایی کاس "ایی" و "آ" این است که در کلاس "آ" تمام عملیات ها آی.اف.آر هستند و خلباان باید دارای درجه بندی ابزاری باشند که به معنی آن است که (خلبانان) ماهر و دارای مجوز و گواهینامه مربوط به ابزار دقیق هواپیما باشند.

This is because ATC control of the entire space is <strong>essential</strong>.
این موضوع بدان دلیل است که کنترل حریم هوایی تمام فضا <strong>ضروری</strong> است.

Three other types of airspace, Classes D, C and B, govern the <strong>vicinity</strong> of airports.
سه نوع دیگر از حریم های هوایی، محیط های دی، سی و بی هستند که در <strong>مجاورت</strong> فرودگاه ها هستند.

These correspond roughly to small <strong>municipal,</strong> medium-sized metropolitan and major metropolitan airports respectively, and encompass ani ncreasingly rigorous set of regulations.
این (رده های) فرودگاه ها به ترتیب با فرودگاه های کوچک<strong> شهری</strong>، کلانشهرهای متوسط و کلانشهرهای بزرگ مطابقت دارند و مجموعه ای از قوانین را که به طور فزاینده ای دقیق هستند را در بر می گیرند.

For example, all a VFR pilot has to do to enter Class C airspace is establish two-way <strong>radio contact</strong> with ATC.
به طور مثال می توان گفت تمام تلاش یک خلبان وی.اف.آر به منظور ورود به حریم هوایی رده "سی" و ایجاد <strong>ارتباط رادیویی </strong>دو طرفه با ای.تی.سی است.

<strong>No explicit permission</strong> from ATC to enter is needed, although the pilot must continue to obey all regulations governing VFR flight.
<strong>هیچ اجازه ورود صریحی </strong>از ای.تی.سی برای ورود مورد نیاز نیست، اگرچه خلبان ملزم به اطاعت از تمام مقررات مربوط به پرواز وی.اف.آر و ادامه پرواز بر طربق آن مقررات است.

<strong>To enter</strong> Class B airspace, such as on approach to a major metropolitan airport, an explicit ATC clearance is required.
<strong>به منظور ورود به </strong>حریم هوایی رده "بی"، همچون نزدیک شدن به یک فرودگاه بزرگ شهری، نیاز به مجوز صریح و شفاف از ای.تی.سی است.

<strong>The private pilot</strong> who cruises without permission into this airspace risks losing their license.
یک<strong> خلبان خصوصی </strong>که بدون مجوز به این فضای هوایی وارد شود، ممکن است مجوز خود را از دست بدهد.