Stepwells

A millennium ago, stepwells were fundamental to life in the <strong>driest</strong> parts of India.  
در عصر هزاره، چاه های پله دار برای زندگی در <strong>خشک ترین </strong>بخش های هند ضروری بودند.

Richard Cox travelled to north-western India to document these spectacular <strong>monuments</strong> from a bygone era.
ریچارد کاکس به شمال غرب هند سفر کرد تا این <strong>آثار باستانی</strong> بی نظیر را از یک دوره فراموش شده ثبت کند.

During the sixth and seventh centuries, the inhabitants of the modern-day states of Gujarat and Rajasthan in north-western India developed a method of gaining access to clean, fresh groundwater during the dry season for drinking, bathing, watering animals and <strong>irrigation</strong>.
در قرن ششم و هفتم، ساکنین عصر مدرن گاجارات و راجاستان در شمال غرب هند، روشی برای دسترسی به آبهای زیرزمینی تازه و تمیز در طول فصل خشک برای نوشیدن، حمام کردن، آب دادن به حیوانات و <strong>آبیاری</strong> پیدا کردند.

However, the significance of this <strong>invention</strong> - the stepwell – goes beyond its utilitarian application.    
اما نکته قابل توجه این <strong>ابداع</strong>، چاه های پله ای بود که کاربرد عملی آن فراتر رفت.

Unique to this region, stepwells are often architecturally <strong>complex</strong> and vary widely in size and shape. 
چاه های پله ای که مختص به این ناحیه هستند از لحاظ معماری بسیار <strong>پیچیده</strong> و از لحاظ اندازه و شکل به شدت متغیر هستند.

During their heyday, they were places of <strong>gathering</strong>, of leisure and relaxation and of worship for villagers of all but the lowest classes.   
آنها محلی برای <strong>دور هم جمع شدن</strong>، تفریح و استراحت و عبادت تمام روستاییان به جز پایین ترین طبقه اجتماعی بودند.

Most stepwells are found dotted round the desert areas of Gujarat (where they are called vav) and Rajasthan (where they are called baori), while a few also <strong>survive</strong> in Delhi. 
اکثر چاه های پله ای به وفور اطراف نواحی بیابانی گاجارات (که در این نواحی با نام واو و شناخته می شوند) و راجاستان (که در این نواحی بائوری نامیده می شوند) دیده می شود، در حالی که تعدادی از آنها نیز در دهلی <strong>سالم باقی مانده اند</strong>.

Some were located in or near villages as public spaces for the <strong>community</strong>; others were positioned beside roads as resting places for travellers.     
برخی از آن ها در داخل یا نزدیک روستاها به عنوان فضای عمومی برای <strong>جامعه</strong> قرار گرفته بودند، در حالیکه مابقی در اطراف جاده هابه عنوان مکان های استراحت برای مسافران، قرار داشتند.

As their name suggests, stepwells <strong>comprise</strong> a series of stone steps descending from ground level to the water source (normally an underground aquifer) as it recedes following the rains.
همان طور که از نامشان پیداست، چاه های پله ای از یک سری پله سنگی <strong>تشکیل شده</strong> که از سطح زمین به سمت پایین تا رسیدن به منبع آب (به طور معمول یک چشمه آب زیرزمینی) ساخته شده اند، به طوری که پس از بارش باران عقب می نشینند.

When the water level was high, the user needed only to descend a few steps to <strong>reach</strong> it; when it was low, several levels would have to be negotiated.     
هرچقدر سطح آب بالا تر باشد باید تعداد پله های کمتری برای <strong>رسیدن</strong> به آب طی شود اما اگر سطح آب پایین باشد باید چند طبقه پایین رفت تا به آب رسید.

Some wells are vast, open craters with hundreds of steps <strong>paving</strong> each sloping side, often in tiers.
بعضی از چاه ها، بسیار پهن با دهانه های باز و چند صد راه پله هستند که شیب های اطراف <strong>سنگفرش شده</strong> و اغلب طبقاتی هستند.

Others are more elaborate, with long <strong>stepped passages </strong>leading to the water via several storeys. 
برخی دیگر استادانه تر ساخته شده اند چون دارای <strong>معابر پلکانی</strong> با چندین طبقه که به آب می رسد، می باشند.

Built from stone and supported by pillars, they also included pavilions that sheltered visitors from the <strong>relentless</strong> heat. 
آنها از سنگ ساخته شده و توسط ستون ها حمایت می شوند و همچنین دارای طاق نما هایی هستند که بازدید کننده ها را از گرمای <strong>بی امان</strong> محافظت می کند.

But perhaps the most impressive features are the intricate decorative sculptures that embellish many stepwells, showing activities from <strong>fighting</strong> and dancing to everyday acts such as women combing their hair or churning butter.
شاید تاثیرگذارترین خصوصیت آنها، مجسمه های تزیینی پیچیده ای باشد که زینت بخش بسیاری از چاه ها است و فعالیت های روزمره از <strong>جنگیدن</strong> و رقصیدن گرفته تا فعالیت‌های روزمره مثل زنانی که موهای خود را شانه می کنند یا کره می گیرند را شامل می شود.

Down the centuries, thousands of wells were constructed throughout northwestern India, but the majority have now fallen into disuse; many are derelict and dry, as groundwater has been diverted for industrial use and the wells no longer reach the <strong>water table</strong>.   
تا چندین قرن، هزاران چاه در شمال غرب هند ساخته شد اما اکثر آن ها دیگر مورد استفاده قرار نگرفته و متروک و خشک شده‌اند چون آب زیرزمینی برای مصارف صنعتی تخلیه شده و چاه‌ها دیگر به <strong>سفره آب</strong> دسترسی ندارند.

Their condition hasn’t been helped by recent dry spells: southern Rajasthan suffered an eight-year <strong>drought</strong> between 1996 and 2004.
شرایط آنها با دوره های خشکسالی اخیر وضع بهتری پیدا نکرده: راجاستان جنوبی با هشت سال <strong>خشکسالی</strong> بین سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۴ مواجه شد.

However, some important sites in Gujarat have recently undergone major restoration, and the state government announced in June last year that it plans to <strong>restore</strong> the stepwells throughout the state.         
اما برخی از مهمترین مکان ها در گاجارات در سال های اخیر با وسعت زیادی احیا شده است و دولت حاضر در ماه جون سال گذشته اعلام کرد که تصمیم گرفته تا چاه های پله ای را در کل استان <strong>احیا کند</strong>.

In Patan, the state’s <strong>ancient</strong> capital, the stepwell of Rani Ki Vav (Queen’s Stepwell) is perhaps the finest current example. 
در پایتخت <strong>کهن</strong> این استان یعنی پاتان چاه پلهای Rani Ki Vav  (یا چاه ملکه) شاید بهترین نمونه کنونی باشد.

It was built by Queen Udayamati during the late 11th century, but became silted up following a <strong>flood</strong> during the 13th century. 
این چاه توسط ملکه ادایا ماتی در اواخر قرن یازدهم ساخته شد اما در اثر یک <strong>سیل</strong> در طول قرن سیزدهم پر از گل و لای شد.

But the Archaeological <strong>Survey</strong> of India began restoring it in the 1960s, and today it is in pristine condition. 
اما <strong>تحقیق</strong> یک زمین شناس هندی منجر به احیای آن در سال ۱۹۶۲ شد و در حال حاضر در وضعیت طبیعی به سر می‌برد.

At 65 metres long, 20 metres wide and 27 metres deep, Rani Ki Vav features 500 sculptures <strong>carved</strong> into niches throughout the monument. 
Rani Ki Vav با ۶۵ متر طول و ۲۰ متر عرض و 27 متر عمق دارای ۵۰۰ مجسمه است که در جای جای این بنای تاریخی <strong>کنده کاذب</strong> شده است.

Incredibly, in January 2001, this ancient structure survived an <strong>earthquake</strong> that measured 7,6 on the Richter scale. 
به‌طور شگفت آوری این سازه کهن در ژانویه ۲۰۰۱ پس از <strong>زمین‌لرزه‌ ای</strong> به بزرگی ۷.۶ ریشتر سالم باقی ماند.

Another example is the Surya Kuncl in Modhera, northern Gujarat, next to the Sun Temple, built by King Bhima I in 1026 to <strong>honour</strong> the sun god Surya. 
نمونه دیگری از این چاه ها  Surya Kuncl در Modhera شمال Gujarat مجاور سان تمپل است که توسط شاه Bhima اول در سال 1026 برای <strong>گرامیداشت</strong> خدای خورشید ثریا ساخته شد.

It actually resembles a tank (kund means reservoir or pond) rather than a well, but displays the hallmarks of stepwell architecture,including four sides of steps that descend to the bottom in a stunning geometrical formation. 
در این چاه، یک مخزن (kund به معنی آب انبار یا حوضچه) به جای یک چاه داشت اما حال علائم مشخصه معماری چاه پله ای شامل چهار طرف پله که به سمت زیرزمین با یک شکل هندسی خیره کننده اس می رفتند را به نمایش گذاشت.

The terraces <strong>house</strong> 108 small, intricately carved shrines between the sets of steps. 
این تراس ها، ۱۰۸ معبد حکاکی شده کوچک بین مجموعه ای از پله ها را در خود <strong>جای داده </strong><strong>‏</strong><strong>اند</strong>.

Rajasthan also has a <strong>wealth</strong> of wells. 
راجا استان نیز <strong>غنی</strong> از چاهها است.

The ancient city of Bundi, 200 kilometres south of Jaipur, is renowned for its <strong>architecture</strong>, including its stepwells. 
شهر کهن Bundi در ۲۰۰ کیلومتری جنوب که به علت <strong>معماری</strong> کهن مشهور است، چاه های پله ای خود را دارد.

One of the larger examples is Raniji Ki Baori, which was built by the <strong>queen</strong> of the region, Nathavatji, in 1699. 
یکی از نمونه های بزرگتر در  Raniji Ki Baori دیده شده که توسط <strong>ملکه</strong> این ناحیه Nathavatji در سال ۱۶۹۹ ساخته شد.

At 46 metres <strong>deep</strong>, 20 metres wide and 40 metres long, the intricately carved monument is one of 21 baoris commissioned in the Bundi area by Nathavatji. 
این اثر تاریخی با حکاکی های پیچیده و ۴۶ متر <strong>عمق</strong>، ۲۰ متر عرض و 40 متر طول یکی از 21 بائوری ساخته شده در بوندی توسط Nathavatji است.

In the old ruined town of Abhaneri, about 95 kilometres east of Jaipur, is Chand Baori, one of India’s oldest and deepest wells; <strong>aesthetically</strong> it’s perhaps one of the most dramatic.
در شهر قدیمی و مخروبه Abhaneri حدود ۶۹ کیلومتری شرق جایپور، بائوری Chand واقع شده که یکی از قدیمی ترین و عمیق ترین چاه های هند شناخته می شود و شاید از لحاظ <strong>زیبایی شناسی</strong> یکی از جالب ترین انواع آن باشد.

Built in around 850 AD next to the temple of Harshat Mata, the baori comprises hundreds of zigzagging steps that run along three of its sides, steeply descending 11 storeys, resulting in a striking <strong>pattern</strong> when seen from afar.
این چاه حدود ۸۵۰ AD  بعد از معبد Harshat Mata ساخته شده و این بائوری صدها پله زیگزاگی دارد که از سه طرف آن به پیش می‌روند و 11 طبقه به سمت پایین پله می خورند که در نتیجه یک <strong>الگوی</strong> برجسته وقتی که از بالا نگاه می کنید را بوجود می‌آورند.

On the fourth side, verandas which are supported by ornate pillars overlook the steps.  
در هر چهار طرف، ایوان هایی قرار دارد که توسط ستون های گرد احاطه شده و بر پلکان مسلط است.

Still in public use is Neemrana Ki Baori, located just off the Jaipur-Delhi <strong>highway</strong>.  
Neemrana Ki Baori که در نزدیکی <strong>بزرگراه</strong> جایپور محلی واقع شده هنوز توسط عادی مورد استفاده قرار می گیرد.

Constructed in around 1700, it is nine storeys deep, with the last two being <strong>underwater</strong>.
این بنا در حدود سال 1700 در 9 طبقه پله عمیق که دو طبقه آن<strong> زیر آب</strong> واقع شده، ساخته شده است.

At ground level, there are 86 colonnaded openings from where the visitor <strong>descends</strong> 170 steps to the deepest water source.       
در سطح زمین، ۸۶ دهانه ستون دار وجود دارد که از آنجا بازدیدکننده ۱۷۰ پله به سمت عمیق‌ترین منبع آب <strong>پایین میرود</strong>.

Today, following years of neglect, many of these monuments to medieval engineering have been saved by the Archaeological Survey of India, which has recognised the importance of preserving them as part of the country’s rich history.
امروزه پس از سالها نادیده گرفته شدن، بسیاری از این بناهای تاریخی با مهندسی قرون وسطایی توسط Archaeological Survey  هند حفظ شده است که اهمیت حفظ آنها را به عنوان بخشی از تاریخ غنی این کشور تشخیص داده اند.

Tourists flock to wells in far-flung corners of northwestern India to <strong>gaze</strong> in wonder at these architectural marvels from hundreds of years ago, which serve as a reminder of both the ingenuity and artistry of ancient civilisations and of the value of water to human existence.
گردشگران به صورت دسته جمعی به دیدن چاه ها در گوشه و کنار دور از دسترس هند می روند تا با تعجب به این آثار معماری فوق العاده که از صدها سال پیش به عنوان یادگاری از نبوغ و هنر شهروندان کهن و یادآوری برای ارزش آب در موجودیت انسان شناخته می شود، <strong>خیره شوند</strong>.