Beyond the blue horizon

Ancient <strong>voyagers</strong> who settled the far-flung islands of the Pacific Ocean.
<strong>مسافران</strong> کهن که در جزایر دور از دسترس اقیانوس آرام مستقر شدند.

An important archaeological discovery on the island of Efate in the Pacific archipelago of Vanuatu has revealed traces of an ancient seafaring people, the distant <strong>ancestors</strong> of todays, Polynesians.
یک کشف باستان شناسی در جزیره افتات در الجزایر پسیفیک وانواتو، نشانه هایی از یک مردم دریانورد کهن به عنوان <strong>اجداد</strong> دور پولینیزی امروزی را آشکار کرد.

The site came to light only by <strong>chance</strong>.
این محل به صورت کاملا <strong>تصادفی</strong> پیدا شد.

An <strong>agricultural</strong> worker, digging in the grounds of a derelict plantation , scraped open a grave – the first of dozens in a burial ground some 3,000 years old.
یک کارگر <strong>کشاورز</strong> که در حال کندن زمین های مزارع متروک بود، ناگهان یک گور را حفاری کرد، ده ها چیز اول که در زمین دفن شده بود، قدمتی ۳۰۰۰ ساله داشتند.

It is the oldest <strong>cemetery</strong> ever found in the Pacific islands, and it harbors the remains of an ancient people archaeologists call the Lapita.
این قدیمی‌ترین <strong>گورستانی</strong> بود که تاکنون در جزایر پسیفیک و خلیج های آن از بقایای مردم کهنی که باستان شناسان آنها را لاپیتا می نامند کشف شده بود.

They were daring blue-water adventurers who used basic canoes to rove across the <strong>ocean</strong>.
آنها ماجراجویان دریای آبی پردل و جرأتی بودند که از کانو {نوعی قایق} های ابتدایی برای دریانوردی در <strong>اقیانوس</strong> استفاده می‌کردند.

But they were not just <strong>explorers</strong>.
اما آنها تنها <strong>کاشفان</strong> این ناحیه نبودند.

They were also pioneers who carried with them everything they would need to build new lives – their livestock , taro seedlings and stone <strong>tools</strong>.
همراهان دیگری نیز وجود داشتند که چیزهای دیگری را همراه آنها می آوردند که برای ساخت یک زندگی جدید مورد نیاز بود مثل دام هایشان، نهال های {گیاه} تارو و <strong>ابزارهای</strong> سنگی.

Within the span of several centuries, the Lapita stretched the boundaries of their world from the jungle-clad <strong>volcanoes</strong> of Papua New Guinea to the loneliest coral outliers of Tonga.
با گذشت چندین قرن، لاپیتا ها مرزهای جهان خود را از <strong>آتشفشان های</strong> پوشیده از جنگل پاپوآ گینه نو تا متروکه های پرتگاه های مرجانی تونگا گسترش دادند.

The Lapita left precious few clues about themselves, but Efate expands the volume of data available to <strong>researchers</strong> dramatically.
لاپیتا ها نشانه های دقیق بسیار کمی از خود به جا گذاشتند اما افتات، حجم داده های بسیار زیاد و قابل توجهی را در دسترس <strong>محققین</strong> قرار داد.

The remains of 62 individuals have been uncovered so far, and <strong>archaeologists</strong> were also thrilled to find six complete Lapita pots.
بقایای ۶۲ نفر تا کنون کشف شده و <strong>باستان شناسان</strong> از اینکه ۶ دیگ لاپیتایی کامل را پیدا کردند، هیجان زده اند.

Other items included a Lapita burial urn with modeled birds arranged on the rim as though peering down at the human <strong>remains</strong> sealed inside.
اقلام {کشف شده} دیگر شامل یک گلدان دفن شده لاپیتایی ای با پرندگان طراحی شده که روی لبه آن چیده شده اند و انگار به <strong>بقایای</strong> انسان که داخل آن محکم چسبیده، نگاه می کنند.

‘It’s an important discovery,’ says Matthew Spriggs, professor of archaeology at the Australian National University and head of the international team <strong>digging up</strong> the site, ‘for it conclusively identifies the remains as Lapita.
متیو اسپریگز- پروفسور باستان شناسی در دانشگاه ملی استرالیا می سرپرست تیم بین المللی <strong>حفاری</strong> این سایت می گوید:"این یک کشف مهم ست، زیرا به طور قطع بقایای باقی مانده به عنوان لاپیتا شناسایی می شوند."

DNA teased from these human remains may help answer one of the most puzzling questions in Pacific anthropology: did all Pacific islanders spring from one <strong>source</strong> or many?  
DNA تحریک شده از این بقایای انسانی می تواند به پاسخ یکی از گیج کننده ترین سوالات در انسان شناسی اقیانوس آرام کمک کند: آیا همه جزایر اقیانوس آرام از یک منشا سرچشمه گرفته اند یا از چند <strong>منشا</strong>؟

Was there only one outward <strong>migration</strong> from a single point in Asia, or several from different points? ‘This represents the best opportunity we’ve had yet,’ says Spriggs, ‘to find out who the Lapita actually were, where they came from, and who their closest descendants are today.
آیا فقط یک <strong>مهاجرت</strong> به خارج از یک نقطه در آسیا وجود داشته است ، یا چندین مورد از نقاط مختلف؟ Spriggs می گوید: "این نشان دهنده بهترین فرصتی است که ما تاکنون داشته ایم ،" برای یافتن اینکه لاپیتا در واقع چه کسانی هستند ، از کجا آمده اند و نزدیکترین فرزندان آنها امروز چه کسانی هستند

There is one stubborn question for which archaeology has yet to provide any answers: how did the Lapita <strong>accomplish</strong> the ancient equivalent of a moon landing, many times over? No-one has found one of their canoes or any rigging, which could reveal how the canoes were sailed.
یک سوال سختگیرانه وجود دارد که باستان شناسی هنوز پاسخی برای آن ارائه نداده است: چگونه لاپیتا ها توانستند در دوران باستان کاری معادل با فرود آمدن روی ماه را <strong>به سرانجام برسانند</strong>؟ هیچ کس نتوانسته یکی از کانویی ها یا هرگونه تجهیزاتی را پیدا کند که بتواند نحوه قایقرانی قایق ها را نشان دهد.

Nor do the oral histories and traditions of later Polynesians offer any insights, for they turn into <strong>myths</strong> long before they reach as far back in time as the Lapita .
حتی تاریخ های شفاهی و سنت های پولینزی های بعد از آنها  که <strong>افسانه</strong> آنها به مدت ها قبل یعنی زمان رسیدن لاپیتا برمی گردد نیز هیچگونه اثری را نشان نمی دهد.

‘All we can say for certain is that the Lapita had canoes that were capable of ocean <strong>voyages</strong>, and they had the ability to sail them,’ says Geoff Irwin, a professor of archaeology at the University of Auckland.
جف ایروین ، استاد باستان شناسی در دانشگاه اوکلند می گوید:" به طور حتم می توانیم بگوییم این است که لاپیتا دارای قایق هایی بود که توانایی <strong>سفرهای</strong> اقیانوسی را داشتند و توانایی حرکت با آنها را داشتند."

Those sailing skills, he says, were developed and passed down over thousands of years by earlier <strong>mariners</strong> who worked their way through the archipelagoes of the western Pacific, making short crossings to nearby islands.
او می گوید ، این مهارت های قایقرانی در طی هزاران سال توسط <strong>دریانوردان</strong> قبلی که از طریق مجمع الجزایر اقیانوس آرام غربی عبور می کردند و سفرهای دریایی های کوتاهی به جزایر مجاور داشتند، بدست آمده بود.

The real <strong>adventure</strong> didn’t begin, however, until their Lapita descendants sailed out of sight of land, with empty horizons on every side.
اما <strong>ماجراجویی</strong> واقعی آغاز نشد، تا این که نوادگان لاپیتایی آنها از هر طرف به سمت افق های خالی از چشم انداز زمین شروع به قایقرانی کردند.

This must have been as difficult for them as <strong>landing</strong> on the moon is for us today.
این سفرهای دریایی باید برای آنها باید به اندازه ای که <strong>فرود آمدن </strong>روی کره ماه امروزه برای ما سخت است، مشکل بوده باشد.

Certainly it <strong>distinguished</strong> them from their ancestors, but what gave them the courage to launch out on such risky voyages?  
مطمئنا همین مسئله، آنها را از اجدادشان <strong>متمایز کرده</strong> اما چه چیزی آنها را تشویق کرده که چنین سفر پرخطری را شروع کنند؟

The Lapitas thrust into the Pacific was eastward, against the prevailing trade winds, Irwin <strong>notes</strong>.
اروین <strong>خاطرنشان کرد</strong>: لاپیتاها در حالی به سمت اقیانوس آرام یعنی به سمت شرق حرکت می کردند که در برابر آنها بادهای گرمسیری جنوب شرقی غالب وجود داشت.

Those nagging headwinds, he argues, may have been the key to their <strong>success</strong>.
به گفته او ، این بادهای مخالف آزاردهنده ، رمز <strong>موفقیت</strong> آنها بوده است.

‘They could sail out for days into the <strong>unknown</strong> and assess the area, secure in the knowledge that if they didn’t find anything, they could turn about and catch a swift ride back on the trade winds.
آنها می توانستند روزها به سمت مسیرهای <strong>ناشناخته</strong> بروند و منطقه را ارزیابی کنند ، با این اطمینان که اگر چیزی پیدا نکردند ، می توانند دور بزنند و با بادهای گرمسیری به سرعت به مبدا برگردند.

This is what would have made the whole thing <strong>work</strong> .
این چیزی است که موجب شده کل این قضیه <strong>عملی شود</strong>.

Once out there, skilled seafarers would have detected abundant leads to follow to land: seabirds, coconuts and twigs carried out to sea by the tides, and the afternoon pile-up of clouds on the horizon which often indicates an island in the <strong>distance</strong>.
دریانوردان ماهر، هنگامی که از محیط خود خارج می شوند، سرنخ های زیادی را برای پیگیری و رسیدن به خشکی کشف می کنند: پرندگان دریایی ، نارگیل ها و شاخه هایی که توسط جزر و مد به دریا منتقل می شوند و ابرهای انباشه عصرگاهی در افق که اغلب نشان دهنده یک جزیره در <strong>فاصله دور</strong> است.

For returning <strong>explorers</strong>, successful or not, the geography of their own archipelagoes would have provided a safety net .
برای <strong>کاوشگرانی</strong> که بر می گشتند، با موفقیت یا عدم موفقیت، جغرافیای مجمع الجزایر، خود یک شبکه ایمن فراهم می کرد.

Without this to go by, overshooting their home ports, getting <strong>lost</strong> and sailing off into eternity would have been all too easy.
بدون این راهنماها، دور شدن بیش از حد از بنادر محل زندگیشان، <strong>گم شدن </strong>و حرکت به سمت ابدیت را بسیار آسان می کرد.

Vanuatu, for example, stretches more than 500 miles in a northwest-southeast trend, its scores of intervisible islands forming a backstop for mariners <strong>riding</strong> the trade winds home.
به عنوان مثال، وانواتو، بیش از 500 مایل در جهات شمال غربی تا جنوب شرقی امتداد دارد و تعداد زیادی از جزایر متوالی آن، یک پشتوانه برای دریانوردان سوار بر بادهای گرمسیری که به سمت خانه <strong>می راندند</strong>، بود.

All this presupposes one essential detail, says Atholl Anderson, professor of prehistory at the Australian National University: the Lapita had mastered the <strong>advanced</strong> art of sailing against the wind.
Atholl Anderson، استاد باستان شناسی دانشگاه ملی استرالیا می گوید: برای همه اینها، یک مسئله اساسی به صورت پیش فرض در نطر گرفته شده: لاپیتاها به هنر <strong>پیشرفته</strong> قایقرانی در برابر باد تسلط داشتند.

‘And there’s no <strong>proof</strong> they could do any such thing ,’ Anderson says.
اندرسون می گوید:"و هیچگونه <strong>اثباتی</strong> برای اینکه آنها اصلا می توانستند چنین کاری انجام دهند، وجود ندارد."

‘There has been this assumption they did, and people have built canoes to re-create those early voyages based on that <strong>assumption</strong>.
این فرض که آنها قایقرانی می کردند وجود داشته و مردم قایق هایی ساخته اند تا بر اساس آن <strong>فرض</strong>، همان سفرهای ابتدایی را دوباره انجام دهند.

But <strong>nobody</strong> has any idea what their canoes looked like or how they were rigged.
اما <strong>هیچکس</strong> نمی داند که قایق های آنها چه شکلی بوده و حتی آنها چطور قایقرانی می کردند.

Rather than give all the credit to human <strong>skill</strong>, Anderson invokes the winds of chance.
اندرسون به جای اینکه فقط روی <strong>مهارت</strong> انسان ها {برای قایقرانی} حساب کند، بادهای شانس را فرا می خواند.

El Nino, the same climate <strong>disruption</strong> that affects the Pacific today, may have helped scatter the Lapita , Anderson suggests.
اندرسون بیان می کند، ال نینو، همان <strong>اختلال</strong> آب و هوایی که امروز اقیانوس آرام را تحت تأثیر قرار داده، ممکن است به پراکنده شدن لاپیتا ها کمک کرده باشد.

He points out that climate data <strong>obtained</strong> from slow-growing corals around the Pacific indicate a series of unusually frequent El Ninos around the time of the Lapita expansion.
او اشاره می کند که داده های آب و هوایی <strong>به دست آمده</strong> از مرجان های با رشد کند در اطراف اقیانوس آرام نشان دهنده مجموعه ای از ال نینو های غیرمعمول در زمان گسترش لاپیتا ها است.

By <strong>reversing</strong> the regular east-to-west flow of the trade winds for weeks at a time, these super El Ninos might have taken the Lapita on long unplanned voyages.
با <strong>معکوس کردن</strong> جریان منظم شرق به غرب بادهای گرمسیری به مدت چند هفته در یک دوره زمانی، این سوپر ال نینوها ممکن است لاپیتاها را به سمتسفرهای طولانی و بدون برنامه ریزی سوق داده باشند.

However they did it, the Lapita spread themselves a third of the way across the Pacific, then called it quits for <strong>reasons</strong> known only to them.
به هرحال، آنها این کار را انجام دادند، لاپیتاها تا یک سوم از مسیر اقیانوس آرام به پیش رفتند و سپس به <strong>دلایلی</strong> که فقط برای آنها شناخته شده بود، آن را ترک کرد.

Ahead lay the vast emptiness of the central Pacific and perhaps they were too <strong>thinly</strong> stretched to venture farther.
روبروی آنها، خلأ وسیعی از اقیانوس آرام مرکزی قرار داشت و شاید آنها خیلی <strong>کم جمعیت</strong> تر از این بودند که برای رفتن به مسیرهای دورتر از این دست به کار شوند.

They probably never numbered more than a few thousand in total, and in their rapid migration eastward they <strong>encountered</strong> hundreds of islands – more than 300 in Fiji alone.
تعداد آنها هرگز احتمالاً بیش از چند هزار نفر نبود و در مهاجرت سریع خود به سمت شرق با صدها جزیره - بیش از 300 مورد فقط در فیجی - <strong>روبرو شدند</strong>.