When evolution runs backwards

<strong>Evolution </strong>isn’t supposed to run backwards - yet an increasing number of examples show that it does and that it can sometimes represent the future of a species.
قرار نیست فرایند <strong>تکامل</strong> رو به عقب باشد - با این حال تعداد فزاینده ای از نمونه ها نشان می دهد که چگونه این روند انجام می شود و گاهی اوقات می تواند آینده یک گونه را نشان دهد.

<strong>The description</strong> of any animal as an ‘evolutionary throwback’ is controversial.
<strong>توصیف</strong> هر حیوان به عنوان روند "بازگشت تکاملی"، موضوعی بحث برانگیز است.

For the better part of a century, most <strong>biologists</strong> have been reluctant to use those words, mindful of a principle of evolution that says ‘evolution cannot run backwards’.
در بیشتر زمان یک قرن ، اکثر <strong>زیست شناسان </strong>تمایلی به استفاده از این کلمات نداشته اند و از یک اصل تکاملی که اظهار دارد"تکامل نمی تواند  رو به عقب باشد" استفاده نمی کردند.

But as more and more examples come to light and modern genetics <strong>enters</strong> the scene, that principle is having to be rewritten.
اما هر چه نمونه های بیشتری آشکار می شود و ژنتیک مدرن <strong>وارد صحنه می شود </strong>، این اصل هم باید بازنویسی شود.

Not only are <strong>evolutionary</strong> throwbacks possible, they sometimes play an important role in the forward march of evolution.
نه تنها <strong>تکامل های </strong>رو به عقب امکان پذیر است ، بلکه برخی اوقات نقش مهمی در حرکت رو به جلو تکامل نیز دارند.

<strong> </strong>

<strong>The technical term</strong> for an evolutionary throwback is an ‘atavism’, from the Latin atavus, meaning forefather.
<strong>اصطلاح فنی </strong>برای یک تکامل رو به گذشته، آناویسم است که از کلمه لاتین "آتاووس" به معنای پدر اقتباس شده است.

The word has ugly connotations thanks largely to Cesare Lombroso, a 19th-century Italian medic who <strong>argued that</strong> criminals were born not made and could be identified by certain physical features that were throwbacks to a primitive, sub-human state.
این کلمه بیشتر به لطف چزاره لومبروسو ، یک پزشک ایتالیایی قرن نوزدهم که <strong>ادعا می کرد </strong>جنایتکاران به صورت جنایتکار متولد نشده اند و می توان آنها را با برخی از ویژگی های جسمی شناسایی کرد که بازگشت به یک حالت بدوی و غیر بشری است ، بار معنایی پیدا می کند.

While Lombroso was measuring <strong>criminals</strong>, a Belgian palaeontologist called Louis Dollo was studying fossil records and conning to the opposite conclusion.
در حالی که لومبروسو در حال سنجش <strong>مجرمان</strong> بود ، یک دیرین شناس بلژیکی به نام لوئیس دولو در حال مطالعه سوابق فسیلی بود و به نتیجه مخالفی دست پیدا کرد.

In 1890 he proposed that evolution was irreversible: that ‘an organism is unable to return, even partially, to a previous stage already realised in the ranks of its ancestors.
 وی در سال 1890 اظهار داشت که تکامل در واقع روندی غیرقابل برگشت است: یک ارگانیسم (موجود زنده) قادر به بازگشت به عقب نیست، حتی به طور جزئی تا مرحله ای که در رتبه های اجدادش قبلا وجود داشته است.

Early 20th-century <strong>biologists</strong> came to a similar conclusion, though they qualified it in terms of probability, stating that there is no reason why evolution cannot run backwards -it is just very unlikely.
<strong>زیست شناسان </strong>در اوایل قرن 20 به یک نتیجه مشابه رسیدند ، اگرچه نتایج آنها از نظر احتمال شرایط لازم را داشتند ، اظهار داشتند که هیچ دلیلی وجود ندارد که تکامل نتواند به عقب برگردد – و این موضوع بسیار بعید است.

And so the idea <strong>of irreversibility</strong> in evolution stuck and came to be known as ‘Dollo’s law.‘ 
و بنابراین ایده <strong>برگشت ناپذیری </strong>در تکامل می ماند و به عنوان "قانون دولو" شناخته می شود.

If Dollo’s law is right, <strong>atavisms</strong> should occur only very rarely, if at all.
اگر قانون دولو درست باشد ، در صورت وجود <strong>تجاوزات</strong>، باید خیلی کم اتفاق بیفتد.

Yet <strong>almost</strong> since the idea took root, exceptions have been cropping up.
<strong>تقریباً</strong> از زمانی که این ایده ریشه دوانده است ، موارد استثنایی در حال رشد است.

In 1919, for example, a <strong>humpback whale</strong> with a pair of leglike appendages over a metre long, complete with a full set of limb bones, was caught off Vancouver Island in Canada.
به عنوان مثال ، در سال 1919 ، یک <strong>نهنگ کوهان دار</strong> با یک جفت زائده شبیه پا با طولی بیش از یک متر ، با مجموعه ای کامل از استخوان های اندامی ، در جزیره ونکوور کانادا گرفتار شد.

<strong>Explorer </strong>Roy Chapman Andrews argued at the time that the whale must be a throwback to a land-living ancestor.
در آن زمان <strong>کاوشگر</strong> Roy Chapman Andrews این گونه استدلال کرد که این نهنگ باید یک تکامل پسرفتی به سوی یکی از نیاکان زنده زمین باشد.

‘I can see no other <strong>explanation</strong>, he wrote in 1921.
او در سال 1921 نوشت: من هیچ<strong> توضیح</strong> دیگری نمی بینم.

<strong>Since then</strong>, so many other examples have been discovered that it no longer makes sense to say that evolution is as good as irreversible.
<strong>از آن زمان به بعد </strong>، بسیاری از نمونه های دیگر کشف شده است که دیگر منطقی نیست که بگوییم تکامل دقیقا به همان اندازه قبل برگشت ناپذیر است.

And this poses a <strong>puzzle</strong>: how can characteristics that disappeared millions of years ago suddenly reappear? In 1994, Rudolf Raff and colleagues at Indiana University in the USA decided to use genetics to put a number on the probability of evolution going into reverse.
و این یک <strong>معما</strong> است: چگونه خصوصیاتی که میلیون ها سال پیش ناپدید شده اند می توانند ناگهان دوباره ظاهر شوند؟ در سال 1994 ، "رودولف راف" و همكارانش در دانشگاه ایندیانا در آمریكا تصمیم گرفتند با استفاده از روش های ژنتیكی ، تعدادی از آنها را به احتمال معكوس تبدیل كنند.

They reasoned that while some <strong>evolutionary</strong> changes involve the loss of genes and are therefore irreversible, others may be the result of genes being switched off.
آنها استدلال کردند که اگرچه برخی از تغییرات <strong>تکاملی</strong> شامل از دست دادن ژن ها هستند و غیرقابل برگشت محسوب می شوند ، اما برخی دیگر از تغییرات ممکن است نتیجه خاموش شدن ژن ها باشند.

If these <strong>silent genes</strong> are somehow switched back on, they argued, longlost traits could reappear.
اگر این <strong>ژن های خاموش </strong>به نوعی دوباره روشن شوند ، آنها اینگونه استدلال می کردند که صفات طولانی مدت می توانند دوباره ظاهر شوند.

Raff’s team went on to <strong>calculate</strong> the likelihood of it happening.
تیم راف برای <strong>محاسبه</strong> احتمال وقوع آن موضوع اقدام کردند.

Silent genes <strong>accumulate</strong> random mutations, they reasoned, eventually rendering them useless.
آنها اینگونه <strong>استدلال کردند </strong>که ژن های خاموش جهش های تصادفی را جمع آوری می کنند و درنهایت آنها را بی مصرف می کنند.

So how long can a gene <strong>survive</strong> in a species if it is no longer used? The team calculated that there is a good chance of silent genes surviving for up to 6 million years in at least a few individuals in a population, and that some might survive as long as 10 million years.
بنابراین اگر دیگر از آن ژن استفاده نشود ، آن ژن چه مدت می تواند در گونه ای <strong>زنده بماند</strong>؟ این تیم محاسبه کردند که احتمال زنده ماندن ژن های خاموش  تا حداقل 6 میلیون سال در حداقل تعداد کمی از افراد در یک جمعیت وجود دارد و برخی از آن ها ممکن است تا 10 میلیون سال نیز زنده بمانند.

<strong>In other words</strong>, throwbacks are possible, but only to the relatively recent evolutionary past.
<strong>به عبارت دیگر </strong>، بازگشت و تکامل رو به عقب امکان پذیر است ، اما فقط به گذشته ای امکان پذیر است که نسبتاً نزدیک باشد.

As a <strong>possible</strong> example, the team pointed to the mole salamanders of Mexico and California.
به عنوان نمونه <strong>احتمالی</strong> ، تیم به خال سمندرهای مکزیک و کالیفرنیا اشاره کرد.

Like most <strong>amphibians</strong> these begin life in a juvenile ‘tadpole’ state, then metamorphose into the adult form – except for one species, the axolotl, which famously lives its entire life as a juvenile.
مانند اکثر <strong>دوزیستان</strong> این موجودات زندگی را در حالت نوزادی قورباغه آغاز می کنند ، سپس در بزرگسالی متوقف می شوند - به جز یک گونه ، به نام آکسولوتی ، که معروف است تمام زندگی خود را به عنوان یک قورباغه نوجوان زندگی می کند.

<strong>The simplest explanation</strong> for this is that the axolotl lineage alone lost the ability to metamorphose, while others retained it.
<strong>ساده ترین توضیح </strong>برای این امر این است که گونه آکسولوتل به تنهایی توانایی دگردیسی را از دست می دهد ، این در حالی است که دیگران این روند را حفظ می کنند.

From a <strong>detailed</strong> analysis of the salamanders’ family tree, however, it is clear that the other lineages evolved from an ancestor that itself had lost the ability to metamorphose.
با این حال ، از تجزیه و تحلیل <strong>دقیق</strong> شجره نامه سمندرها ، مشخص می شود که سایر تبارها از اجدادی رشد کرده اند و گسترش یافته اند که خود توانایی دگرگونی و دگردیسی را از دست داده اند.

<strong>In other words</strong>, metamorphosis in mole salamanders is an atavism.
<strong>به عبارت دیگر </strong>، مسخ در سمندرهای خال یک اتاویسم به شمار می رود.

<strong>The salamander</strong> example fits with Raff’s 10million-year time frame.
نمونه <strong>سمندر</strong> که متناسب با بازه زمانی 10 میلیون ساله است، راف است.

More recently, however, examples have been <strong>reported </strong>that break the time limit, suggesting that silent genes may not be the whole story.
با این حال اخیراً ، نمونه هایی <strong>گزارش شده اند </strong>که محدودیت زمانی را از بین می برند و نشان می دهند که ممکن است ژن های خاموش تمام داستان نباشند.

In a paper <strong>published </strong>last year, biologist Gunter Wagner of Yale University reported some work on the evolutionary history of a group of South American lizards called Bachia.
در مقاله ای که سال گذشته <strong>منتشر شد </strong>، "گونتر واگنر" ، زیست شناسی از دانشگاه ییل ، ​​برخی از كارها را در مورد تاریخ تحول گروهی در خصوص مارمولك های آمریکای جنوبی به نام باخیا گزارش كرد.

Many of these have <strong>minuscule limbs</strong>; some look more like snakes than lizards and a few have completely lost the toes on their hind limbs.
بسیاری از این ها <strong>اندام های کمی </strong>دارند. برخی از آن ها بیشتر شبیه مار هستند تا مارمولک و تعدادی از انگشتان پا را کاملاً از دست داده اند.

Other <strong>species,</strong> however, sport up to four toes on their hind legs.
با این حال <strong>گونه های </strong>دیگر با چهار انگشت پا روی پاهای عقب خود حرکت می کنند.

<strong>The simplest explanation</strong> is that the toed lineages never lost their toes, but Wagner begs to differ.
<strong>ساده ترین توضیح </strong>این است که دودمان جانداران دارای انگشتان پا هرگز انگشتان پای خود را از دست نمی دهند ، اما واگنر اصرار دارد که ماجرا چیز دیگری است.

<strong>According to</strong> his analysis of the Bachia family tree, the toed species re-evolved toes from toeless ancestors and, what is more, digit loss and gain has occurred on more than one occasion over tens of millions of years.
<strong>با توجه به </strong>تجزیه و تحلیل او از شجره خانواده باخیا ، گونه های دارای انگشتان پا که از اجداد بدون پا دوباره تغییر شکل داده اند و مهمتر از همه ، این از دست دادن و افزایش یافتن بیش از یک مورد در طی ده ها میلیون سال اتفاق افتاده است، را تجربه کرده اند.

So what’s going on? One <strong>possibility</strong> is that these traits are lost and then simply reappear, in much the same way that similar structures can independently arise in unrelated species, such as the dorsal fins of sharks and killer whales.
چه خبر است؟ یک <strong>احتمال</strong> این است که این صفات از بین رفته و پس از آن به سادگی ظاهر می شوند ، این اتفاق تقریباً به همان روشی رخ می دهد که ساختارهای مشابه می توانند به طور مستقل در گونه های غیرمرتبط مانند باله های پشتی کوسه ها و نهنگ های قاتل بوجود آیند.

Another more <strong>intriguing</strong> possibility is that the genetic information needed to make toes somehow survived for tens or perhaps hundreds of millions of years in the lizards and was reactivated.
احتمال <strong>جالب توجه </strong>دیگر این است که اطلاعات ژنتیکی مورد نیاز برای ایجاد انگشتان پا به گونه ای ده ها و یا شاید صدها میلیون سال در مارمولک ها به جا مانده و دوباره فعال شده است.

These atavistic traits <strong>provided </strong>an advantage and spread through the population, effectively reversing evolution.
این صفات آتاویستی یک مزیت را <strong>فراهم می کرد </strong>و در میان افراد گسترش می داد، به شکل موثری نیز روند معکوس را تغییر می داد.

But if silent genes degrade within 6 to million years, how can long-lost traits be reactivated over longer timescales? The answer may lie in the <strong>womb</strong>.
اما اگر ژن های خاموش 6 میلیون سال تخریب شوند ، چگونه می توان صفاتی که مدت زیادی است از دست رفته اند را در بازه های زمانی بیشتری فعال کرد؟ پاسخ ممکن است در <strong>رحم</strong> نهفته شده باشد.

Early <strong>embryos</strong> of many species develop ancestral features.
<strong>جنین های </strong>اولیه بسیاری از گونه ها ویژگی های اجدادی را از خود بروز می دهند.

<strong>Snake</strong> embryos, for example, sprout hind limb buds.
به عنوان مثال در جنین های <strong>مار</strong> جوانه های اندام های عقبی جوانه می زنند.

Later in <strong>development</strong> these features disappear thanks to developmental programs that say ‘lose the leg’.
بعدها در <strong>توسعه</strong> ، این ویژگی ها به لطف برنامه های توسعه ای که گرایش به سمت حذف پا دارند، از بین می روند.

If for any reason this does not happen, the <strong>ancestral </strong>feature may not disappear, leading to an atavism.
اگر به هر دلیلی این اتفاق نیفتد ، ممکن است ویژگی <strong>اجدادی</strong> و وراثتی از بین نرود و منجر به یک آتاویسم شود.