Raising the Mary Rose

How a sixteenth-century warship was recovered from the <strong>seabed</strong>.
چگونه یک کشتی جنگی قرن شانزدهم از <strong>بستر دریا </strong>کشف شد.

On 19 July 1545, English and French fleets were <strong>engaged</strong> in a sea battle off the coast of southern England in the area of water called the Solent, between Portsmouth and the Isle of Wight.
در 19 ژوئیه 1545، ناوگان انگلیسی و فرانسوی در نبرد دریایی در سواحل جنوب انگلیس در منطقه آبی به نام سولنت که  بین پورتسموث و جزیره وایت بود، <strong>درگیر شدند</strong>.

Among the English <strong>vessels</strong> was a warship by the name of Mary Rose.
در میان <strong>شناورهای</strong> انگلیسی، کشتی جنگی به نام ماری رز بود.

<strong>Built</strong> in Portsmouth some 35 years earlier, she had had a long and successful fighting career, and was a favourite of King Henry VIII.
این کشتی که حدود 35 سال زودتر در پورتسموث <strong>ساخته شد</strong>، مبارزات طولانی و موفقی داشت و مورد علاقه پادشاه هنری هشتم بود.

Accounts of what happened to the ship vary: while witnesses agree that she was not hit by the French, some maintain that she was outdated, overladen and sailing too low in the water, others that she was mishandled by <strong>undisciplined</strong> crew.
گزارش آنچه برای کشتی اتفاق افتاده متفاوت است: در حالی که شاهدان اتفاق نظر دارند که این کشتی توسط فرانسه مورد اصابت قرار نگرفته است، برخی معتقدند که فرسوده شده بود و دراثر بار بیش از حد به عمق بسیار پایینی از آب دریا رانده شد، برخی دیگر معتقدند که توسط خدمه <strong>بی انضباط </strong>استفاده نادرستی از آن شده است.

What is undisputed, however, is that the Mary Rose <strong>sank</strong> into the Solent that day, taking at least 500 men with her.
چیزی که جای بحث ندارد این است که مری رز در آن روز در سولنت غرق شد و حداقل 500 نفر را نیز با خود به اعماق دریا برد.

After the battle, <strong>attempts</strong> were made to recover the ship, but these failed.
پس از نبرد، <strong>تلاش هایی </strong>برای بازیابی کشتی صورت گرفت، اما تمام آنها ناکام ماند..

The Mary Rose came to <strong>rest</strong> on the seabed, lying on her starboard (right) side at an angle of approximately 60 degrees.
مری رز در بستر دریا <strong>آرام گرفت </strong>و در زاویه تقریباً 60 درجه به طرف استاربرد (سمت راست کشتی) خود آرمیده بود

The hull (the body of the ship) acted as a trap for the sand and mud carried by Solent <strong>currents</strong>.
لاشه آن (بدنه کشتی) مانند تله ای برای شن و ماسه حمل شده توسط <strong>جریان های سولنت</strong> عمل می کرد.<strong> </strong>عمل می کرد

As a result, the starboard side filled rapidly, leaving the exposed port (left) side to be eroded by marine organisms and mechanical <strong>degradation</strong>.
در نتیجه، سمت راست کشتی به سرعت پر شده، و باعث شد سمت درگاه (سمت چپ کشتی) توسط موجودات دریایی و <strong>تخریب</strong> مکانیکی فرسوده شود.

Because of the way the ship sank, nearly all of the starboard half survived <strong>intact</strong>.
به دلیل نحوه غرق شدن کشتی، تقریباً نیمی از تمام سمت راست کشتی <strong>دست نخورده </strong>و سالم ماندند.

During the seventeenth and eighteenth centuries, the entire site became covered with a layer of hard grey clay, which minimised further <strong>erosion</strong>.
در طول قرن هفدهم و هجدهم، کل آن ناحیه با یک لایه خاک رس خاکستری تیره پوشانده شد، که <strong>فرسایش</strong> بیشتر را به حداقل می رساند.

Then, on 16 June 1836, some fishermen in the Solent found that their <strong>equipment</strong> was caught on an underwater obstruction, which turned out to be the Mary Rose.
سپس، در 16 ژوئن 1836، برخی از ماهیگیران در دریافتند که <strong>تجهیزات</strong> آنها در یک مانع زیر آب گرفتار شده است، که معلوم شد این مانع ماری رز است.

Diver John Deane happened to be exploring another sunken ship nearby, and the fishermen <strong>approached</strong> him, asking him to free their gear.
جان دین غواص اتفاقاً در حال کاوش یک کشتی غرق شده دیگر در همان حوالی بود و ماهیگیران به او <strong>نزدیک شدند</strong> و از او خواستند تا تجهیزات آنها را آزاد کند.

Deane <strong>dived</strong> down, and found the equipment caught on a timber protruding slightly from the seabed.
دین، <strong>غواصی</strong> کرد و متوجه شد وسایل روی یک الوار که اندکی از کف دریا بیرون زده، گیر کرده اند.

<strong>Exploring</strong> further, he uncovered several other timbers and a bronze gun.
با <strong>کاوش</strong> بیشتر، چندین الوار دیگر و یک اسلحه برنز کشف کرد.

Deane <strong>continued</strong> diving on the site intermittently until 1840, recovering several more guns, two bows, various timbers, part of a pump and various other small finds.
دین تا سال 1840 به طور متناوب به غواصی در محل<strong> ادامه داد</strong> و چندین اسلحه، دو کمان، الوارهای مختلف، بخشی از پمپ و سایر یافته های کوچک دیگر را بازیابی کرد.

The Mary Rose then <strong>faded</strong> into obscurity for another hundred years.
مری رز سپس برای صد سال دیگر در تیرگی <strong>محو شد</strong>.

But in 1965, military historian and amateur diver Alexander McKee, in conjunction with the British Sub-Aqua Club, <strong>initiated</strong> a project called ‘Solent Ships’.
اما در سال 1965، الكساندر مك كی، مورخ نظامی و غواص آماتور، همراه با باشگاه ساب آکوا پروژه ای به نام "کشتی های سولنت" را <strong>آغاز کرد</strong>.  "

While on paper this was a plan to examine a number of known wrecks in the Solent, what McKee really <strong>hoped for</strong> was to find the Mary Rose.
در حالی که روی کاغذ، این (پروژه) طرحی برای بررسی تعدادی از لاشه های شناخته شده در سولنت بود، اما آنچه که  مک کی واقعاً به آن <strong>امیدوار بود </strong>یافتن ماری رز بود.

<strong>Ordinary</strong> search techniques proved unsatisfactory, so McKee entered into collaboration with Harold Edgerton, professor of electrical engineering at the Massachusetts Institute of Technology.
تکنیک های جستجوی <strong>معمولی</strong> رضایت بخش نبود، بنابراین مک کی با هارولد اجرتون، استاد مهندسی برق در انستیتوی فناوری ماساچوست همکاری کرد.

In 1967, Edgerton’s side-scan sonar systems <strong>revealed</strong> a large, unusually shaped object, which McKee believed was the Mary Rose.
در سال 1967، سیستم های سونار اسکن جانبی اجرتون یک شی بزرگ و با شکل غیر معمول را <strong>کشف کردند</strong>، که به عقیده مک کی مری رز بود.

Further <strong>excavations</strong> revealed stray pieces of timber and an iron gun.
در <strong>کاوش های </strong>بعدی قطعات الوار و یک اسلحه آهنی کشف شد.

But the climax to the operation came when, on 5 May 1971, part of the ship’s <strong>frame</strong> was uncovered.
اما اوج عملیات زمانی بود که در 5 مه 1971، بخشی از <strong>اسکلت</strong> کشتی کشف شد.

McKee and his team now knew for certain that they had found the wreck, but were as yet unaware that it also housed a <strong>treasure</strong> trove of beautifully preserved artefacts.
مک کی و تیمش اکنون به طور قطعی می دانستند که این لاشه را پیدا کرده اند، اما هنوز نمی دانستند که در آنجا <strong>گنجینه ای </strong>از آثار زیبای حفظ شده نیز قرار دارد.

Interest in the project <strong>grew</strong>, and in 1979, The Mary Rose Trust was formed, with Prince Charles as its President and Dr Margaret Rule its Archaeological Director.
علاقه به این پروژه<strong> افزایش یافت</strong> و در سال 1979، با شاهزاده چارلز به عنوان رئیس جمهور و دکتر مارگارت رول مدیر باستان شناسی گروه تشکیل شد.

The <strong>decision</strong> whether or not to salvage the wreck was not an easy one, although an excavation in 1978 had shown that it might be possible to raise the hull.
<strong>تصمیم</strong> در مورد نجات دادن یا ندادن کشتی غرق شده، کار آسانی نبود، اگرچه در یک کاوش در سال 1978 نشان داده شد که امکان بالا آوردن بدنه آن وجود دارد.

While the original aim was to <strong>raise</strong> the hull if at all feasible, the operation was not given the go-ahead until January 1982, when all the necessary information was available.
در حالی که هدف اصلی <strong>بالا آوردن </strong>بدنه در صورت امکان بود، اما عملیات تا ژانویه 1982 که همه اطلاعات لازمی که در دسترس بود، عملیاتی نشد.

An important factor in trying to salvage the Mary Rose was that the remaining hull was an open <strong>shell</strong>.
یک عامل مهم در تلاش برای نجات ماری رز این بود که بدنه باقی مانده یک <strong>پوسته</strong> باز بود.

This led to an important decision being taken: namely to carry out the lifting <strong>operation</strong> in three very distinct stages.
این امر منجر به اتخاذ یک تصمیم مهم شد: یعنی انجام <strong>عملیات</strong> بلند کردن در سه مرحله کاملاً مشخص.

The hull was attached to a lifting frame via a <strong>network</strong> of bolts and lifting wires.
بدنه از طریق <strong>شبکه ای </strong>از پیچ و مهره ها و سیم های بالابر به یک قاب بالابر متصل شد.

The problem of the hull being sucked back downwards into the mud was <strong>overcome</strong> by using 12 hydraulic jacks.
با استفاده از 12 جک هیدرولیکی مشکل مکش بدنه به سمت پایین در گل و لای <strong>برطرف شد</strong>.

These raised it a few centimetres <strong>over a period</strong> of several days, as the lifting frame rose slowly up its four legs.
این تجهیزات، توانستند آن را چند سانتی متر <strong>طی</strong> چند روز بالا بیاورند، زیرا قاب بالابر به آرامی چهار پایه خود را بالا می کشید.

It was only when the hull was hanging freely from the lifting frame, clear of the seabed and the suction effect of the surrounding mud, that the salvage operation <strong>progressed</strong> to the second stage.
زمانی که بدنه آزادانه از قاب بالابر آویزان شد و اثرات کف دریا و مکش گل و لای اطراف کاملا از روی آن پاک شد، عملیات نجات به مرحله دوم <strong>رسید</strong>.

In this <strong>stage</strong>, the lifting frame was fixed to a hook attached to a crane, and the hull was lifted completely clear of the seabed and transferred underwater into the lifting cradle.
در این <strong>مرحله</strong>، قاب بالابر با یک قلاب متصل به جرثقیل، ثابت شد، و بدنه به طور کامل از کف دریا بلند شد و زیر آب به چهارچوب بالابر منتقل شد.

This required precise positioning to locate the <strong>legs</strong> into the stabbing guides’ of the lifting cradle.
این انتقال، نیاز به موقعیت سنجی دقیق <strong>پایه ها</strong> برای قرارگیری روی تیغه های راهنمای چهارچوب بالابر داشت.

The lifting cradle was designed to fit the hull jusing archaeological survey drawings, and was fitted with air bags to <strong>provide</strong> additional cushioning for the hull’s delicate timber framework.
چهارچوب بالابر به نحوی طراحی شده بود تا با نقشه های نقشه برداری باستان شناسی بدنه کشتی تطابق داشته باشد و مجهز به کیسه های هوا بود تا بالشتک اضافی برای اسکلت چوبی ظریف بدنه کشتی <strong>فراهم کند</strong>.

The third and final stage was to lift the entire <strong>structure</strong> into the air, by which time the hull was also supported from below.
مرحله سوم و آخرین مرحله بالا کشیدن کل <strong>ساختار</strong> به هوا (خارج از آب) بود که به طور همزمان بدنه نیز از زیر پشتیبانی می شد.

Finally, on 11 October 1982, millions of people around the world held their breath as the timber skeleton of the Mary Rose was lifted clear of the water, ready to be <strong>returned</strong> home to Portsmouth.
سرانجام، در 11 اکتبر 1982، میلیون ها نفر در سراسر جهان نفس خود را حبس کردند زیرا اسکلت چوبی ماری رز کاملا از آب خارج شده و آماده <strong>بازگشت</strong> به خانه یعنی پورتسموث شد.