What destroyed the civilisation of Easter Island?

Easter Island, or Rapu Nui as it is known locally, is home to several hundred <strong>ancient</strong> human statues - the moai.
جزیره ایستر یا همانطور که به زبان محلی از آن راپو نوئی می دانند، محل زندگی چند صد مجسمه از انسان های دوران <strong>باستان</strong> – موآی ها است.

After this <strong>remote</strong> Pacific island was settled by the Polynesians, it remained isolated for centuries.
پس از اینکه پلنیزی ها در این جزیره <strong>دورافتاده</strong> از اقیانوس آرام مستقر شدند، قرنها در این منطقه منزوی باقی ماندند.

All the energy and <strong>resources</strong> that went into the moai - some of which are ten metres tall and weigh over 7,000 kilos - came from the island itself.
تمام انرژی و <strong>منابعی</strong> که برای ساخت موآی ها مصرف می شد - بعضی از آنها ده متر قد و بیش از 7000 کیلو وزن داشتند - از خود این جزیره تامین می شد.

Yet when Dutch explorers landed in 1722, they met a Stone Age <strong>culture</strong>.  
با این وجود وقتی کاوشگران هلندی در سال 1722 وارد این سرزمین شدند، با یک <strong>فرهنگ</strong> عصر حجری روبرو شدند.

The moai were carved with stone tools, then transported for many kilometres, without the use of animals or <strong>wheels</strong>, to massive stone platforms.
موآی ها با ابزار سنگی تراشیده می شدند، سپس کیلومترها بدون استفاده از حیوانات یا <strong>چرخ</strong>ها به سکوهای سنگی سنگین منتقل می شدند.

The <strong>identity</strong> of the moai builders was in doubt until well into the twentieth century.
<strong>هویت</strong> سازندگان موآی ها تا قرن بیستم مورد تردید واقع بود.

Thor Heyerdahl, the Norwegian ethnographer and <strong>adventurer</strong>, thought the statues had been created by pre-Inca peoples from Peru.
ثور حيدرال، مردم شناس و <strong>ماجراجوي</strong> نروژي، تصور كرد كه اين مجسمه ها توسط مردم قبل از اينكاها از پرو ساخته شده اند.

<strong>Bestselling</strong> Swiss author Erich von Daniken believed they were built by stranded extraterrestrials.
اریک فون دانیکن، نویسنده <strong>کتاب های پرفروش</strong> سوئیسی معتقد بود که آنها توسط فرازمینی های فرود آمده در ساحل ساخته شده اند.

Modern science - linguistic, <strong>archaeological</strong> and genetic evidence - has definitively proved the moai builders were Polynesians, but not how they moved their creations.
دانش مدرن - شواهد زبانی،<strong> باستان شناسی</strong> و ژنتیکی - به طور قطعی ثابت کرده که سازندگان موآی ها، پولنیزی بوده اند، اما مشخص نشده که چگونه آنچه خلق کردند را حرکت داده اند.

Local folklore maintains that the statues walked, while researchers have tended to assume the ancestors dragged the <strong>statues</strong> somehow, using ropes and logs.
در داستان های محلی گفته می شود که مجسمه ها راه می رفتند، در حالی که محققان به این فرضیه رسیده اند که اجداد آنها، <strong>مجسمه ها</strong> را به طریقی با استفاده از طناب و چوب کشیده اند.

When the Europeans arrived, Rapa Nui was <strong>grassland</strong>, with only a few scrawny trees.
وقتی اروپایی ها به آنچا رسیدند، راپا نویی، <strong>علفزاری</strong> بود با چند درخت باریک معدود.

In the 1970s and 1980s, though, researchers found pollen preserved in lake sediments, which proved the island had been covered in lush <strong>palm</strong> forests for thousands of years.
اگرچه در دهه های 1970 و 1980، محققان دریافتند که گرده گل در رسوبات دریاچه حفظ شده که ثابت می کند این جزیره برای هزاران سال از جنگل های سرسبز <strong>نخل</strong> پوشیده شده بود.

Only after the Polynesians arrived did those forests <strong>disappear</strong>. 
فقط پس از ورود پولینزی ها، آن جنگل ها<strong> ناپدید شدند</strong>.

US scientist Jared Diamond believes that the Rapanui people - descendants of Polynesian settlers - wrecked their own <strong>environment</strong>.
دانشمند آمریکایی جارد دیاموند معتقد اند که مردم راپانویی - از نوادگان پلینزی های ساکن در آن محل - <strong>محیط زندگی </strong>خود را خراب کردند.

They had unfortunately settled on an extremely fragile island - dry, cool, and too remote to be properly <strong>fertilised</strong> by windblown volcanic ash.
آنها متأسفانه در یک جزیره بسیار شکننده - خشک، خنک و آنقدر دور از دسترس که نمی توانست توسط خاکستر آتشفشانی بادآورده به درستی <strong>بارور</strong> شود، ساکن شدند.

When the islanders cleared the forests for firewood and farming, the forests didn’t <strong>grow</strong> back.
وقتی ساکنان جزیره جنگل ها را به عنوان هیزم و برای کشاورزی از بین بردند، جنگل ها دوباره <strong>رشد</strong> نکردند.

As trees became scarce and they could no longer <strong>construct</strong> wooden canoes for fishing, they ate birds.
وقتی درختان کمیاب شدند و آنها دیگر نتوانستند قایق های چوبی برای ماهیگیری <strong>بسازند</strong>، شروع به خوردن پرندگان کردند.

Soil <strong>erosion</strong> decreased their crop yields.
<strong>فرسایش</strong> خاک باعث کاهش بازدهی محصول شد.

Before Europeans arrived, the Rapanui had descended into civil war and <strong>cannibalism</strong>, he maintains.
وی ادامه می دهد قبل از ورود اروپایی ها، راپانویی ها به سمت جنگ داخلی و<strong> آدم خواری </strong>کشیده شده بودند.

The <strong>collapse</strong> of their isolated civilisation, Diamond writes, is a ’worst-case scenario for what may lie ahead of us in our own future’.
دیاموند اشاره می کند، <strong>فروپاشی</strong> تمدن منزوی آنها، می تواند "بدترین سناریو برای آنچه که در آینده پیش روی خود داریم" باشد.

The moai, he thinks, <strong>accelerated</strong> the self-destruction.
او فکر می کند موآی ها، تخریب آنها توسط خودشان را <strong>تسریع کرد</strong>.

Diamond interprets them as power displays by rival chieftains who, trapped on a remote little island, lacked other ways of asserting their <strong>dominance</strong>. 
دایموند آنها را به عنوان نمایش قدرت توسط سرداران رقیب تفسیر می کند که در یک جزیره کوچک و دور افتاده، راه دیگری برای اثبات <strong>تسلط</strong> خود ندارند. 

They competed by <strong>building</strong> ever bigger figures.
آنها با <strong>ساختن</strong> مجسمه های بزرگتر به رقابت پرداختند.

Diamond thinks they <strong>laid</strong> the moai on wooden sledges, hauled over log rails, but that required both a lot of wood and a lot of people.
دایموند فکر می کند آنها موآی ها را روی سورتمه های چوبی <strong>قرار داده </strong>و از ریل های چوبی عبور داده اند، اما این کار به چوب زیاد و افراد زیادی احتیاج داشت.

To feed the people, even more land had to be <strong>cleared</strong>.
برای تغذیه مردم باید زمین بیشتری <strong>پاکسازی می شد</strong>.

When the wood was gone and civil war began, the islanders began <strong>toppling</strong> the moai.
وقتی چوب تمام شد و جنگ داخلی آغاز شد، ساکنان جزیره شروع به <strong>سرنگونی</strong> موآی ها کردند.

By the nineteenth century none were <strong>standing</strong>.
تا قرن نوزدهم هیچ کدام شان <strong>سرپا</strong> نبودند.

Archaeologists Terry Hunt of the University of Hawaii and Carl Lipo of California State University agree that Easter Island lost its lush forests and that it was an ‘ecological catastrophe' - but they believe the islanders themselves weren’t to <strong>blame</strong>.
باستان شناسان تری هانت از دانشگاه هاوایی و کارل لیپو از دانشگاه ایالتی کالیفرنیا اتفاق نظر دارند که جزیره ایستر جنگلهای سرسبز خود را از دست داده و این یک فاجعه زیست محیطی بوده است - اما آنها معتقدند که خود جزایر <strong>مقصر</strong> نبوده اند.

And the moai <strong>certainly</strong> weren’t.
و موآی ها هم <strong>قطعاً</strong> مقصر نبودند.

Archaeological excavations <strong>indicate</strong> that the Rapanui went to heroic efforts to protect the resources of their wind-lashed, infertile fields.
کاوش های باستان شناسی <strong>نشان می دهد</strong> که راپانویی برای محافظت از منابع مزارع بادخیز و نابارور خود تلاش قهرمانانه ای انجام داده اند.

They built thousands of circular stone windbreaks and gardened inside them, and used <strong>broken</strong> volcanic rocks to keep the soil moist. 
آنها هزاران بادگیر دایره ای از سنگ ساخته و در داخل آنها باغبانی کردند و از سنگهای آتشفشانی <strong>شکسته</strong> برای مرطوب نگه داشتن خاک استفاده کردند.

In short, Hunt and Lipo argue, the prehistoric Rapanui were pioneers of <strong>sustainable</strong> farming.
به طور خلاصه، هانت و لیپو استدلال می کنند، راپانویی های ماقبل تاریخ پیشگامان کشاورزی <strong>پایدار</strong> بودند.

Hunt and Lipo contend that moai-building was an <strong>activity</strong> that helped keep the peace between islanders.
هانت و لیپو ادعا می کنند که ساختن موآی ها <strong>فعالیتی</strong> بوده که به حفظ صلح بین جزایر کمک می کرده است.

They also believe that moving the moai required few people and no wood, because they were walked <strong>upright</strong>.
 آنها همچنین معتقدند که جابجایی موآی ها به نفرات کمی نیاز داشت و بدون چوب ممکن بود، زیرا آنها به صورت <strong>ایستاده</strong> راه می رفتند.

On that issue, Hunt and Lipo say, <strong>archaeological</strong> evidence backs up Rapanui folklore.
هانت و لیپو در مورد این موضوع، می گویند، شواهد <strong>باستان شناسی </strong>از فرهنگ عامیانه راپانویی پشتیبانی می کند.

Recent experiments indicate that as few as 18 people could, with three strong <strong>ropes</strong> and a bit of practice, easily manoeuvre a 1,000 kg moai replica a few hundred metres.
آزمایش های اخیر نشان می دهد که کمتر از 18 نفر با سه <strong>طناب</strong> قوی و کمی تمرین، می توانند با ماکت 1000 کیلویی موآی ها تا چند صد متر به راحتی مانور دهند.

The figures’ fat bellies tilted them <strong>forward</strong>, and a D-shaped base allowed handlers to roll and rock them side to side.
شکم برآمده مجسمه ها، آنها را <strong>به سمت جلو</strong> متمایل می کند و یک پایه D شکل به نگهدارنده ها اجازه می دهد تا بغلتند و آنها را در کنار هم حرکت دهند.

Moreover, Hunt and Lipo are convinced that the settlers were not wholly <strong>responsible</strong> for the loss of the island’s trees.
علاوه بر این، هانت و لیپو متقاعد شده اند که فقط شهر نشینان <strong>مسئول</strong> از بین رفتن درختان جزیره نبودند.

Archaeological finds of nuts from the <strong>extinct</strong> Easter Island palm show tiny grooves, made by the teeth of Polynesian rats.
یافته های باستان شناسی در خصوص هسته های کشف شده از درختان خرمای <strong>منقرض شده </strong>جزیره ایستر، شیارهای ریزی را نشان می دهد که توسط دندان های موش های پلینزی ایجاد شده است.

The rats arrived along with the <strong>settlers</strong>, and in just a few years, Hunt and Lipo calculate, they would have overrun the island.
موش ها همراه با <strong>مهاجران</strong> وارد جزیره شدند، هانت و لیپو محاسبه کردند، آنها فقط طی چند سال، سراسر جزیره را فرا گرفتند.

They would have <strong>prevented</strong> the reseeding of the slow-growing palm trees and thereby doomed Rapa Nui’s forest, even without the settlers’ campaign of deforestation.
آنها می توانستند از کاشت مجدد درختان خرمایی که کند رشد می کنند، <strong>جلوگیری کنند </strong>و در نتیجه جنگل Rapa Nui را حتی صرفنظر از جنگل زدایی شهر نشینان محکوم به نابودی کنند.

Hunt and Lipo also see no evidence that Rapanui civilisation <strong>collapsed</strong> when the palm forest did.
هانت و لیپو همچنین هیچ مدرکی در مورد <strong>فروپاشی</strong> تمدن راپانویی هنگامی که جنگل نخل نابود شد، نمی بینند.

They think its population grew rapidly and then remained more or less stable until the arrival of the Europeans, who introduced <strong>deadly</strong> diseases to which islanders had no immunity.
 آنها فکر می کنند که جمعیت آن به سرعت رشد کرد و سپس تا زمان ورود اروپاییان که بیماری های <strong>مهلکی</strong> را برای آنها ایجاد کرد که جزیره ای ها از هیچ مصونیتی در برابر آن برخوردار نبودند، کم و بیش پایدار ماند.

Then in the nineteenth century slave traders decimated the <strong>population</strong>, which shrivelled to 111 people by 1877.
سپس در قرن نوزدهم تاجران برده <strong>جمعیت</strong> را کاهش دادند، که احتمالا تا سال 1877 به 111 نفر کاهش یافت.

Hunt and Lipo’s vision, therefore, is one of an island populated by peaceful and ingenious moai builders and careful stewards of the land, rather than by reckless destroyers <strong>ruining</strong> their own environment and society.
از این رو، نظر هانت و لیپو، به جای ویرانگران بی پروایی که محیط و جامعه خود را <strong>خراب کردند</strong>، جزیره ای پرشده از سازندگان موآی های صلح طلب و مبتکر و مباشران دقیق این سرزمین است.

‘Rather than a case of abject <strong>failure</strong>, Rapu Nui is an unlikely story of success’, they claim.
آنها ادعا می کنند: "به جای یک <strong>شکست</strong> عظیم، راپونویی، داستانی نامحتمل از موفقیت است".

Whichever is the case, there are surely some <strong>valuable</strong> lessons which the world at large can learn from the story of Rapa Nui.
هر کدام که باشد، مطمئناً عبرت های <strong>ارزشمندی</strong> وجود دارد که کل جهان می تواند از داستان راپانویی بیاموزد.