Bringing cinnamon to Europe

Cinnamon is a sweet, fragrant spice <strong>produced</strong> from the inner bark of trees of the genus Cinnamomum, which is native to the Indian sub-continent.  
دارچین ادویه ای شیرین و معطر است که از پوست داخلی درختان نوع Cinnamomum که بومی شبه قاره هند هستند، <strong>تولید می شود</strong>.

It was known in biblical times, and is <strong>mentioned</strong> in several books of the Bible, both as an ingredient that was mixed with oils for anointing people’s bodies, and also as a token indicating friendship among lovers and friends.  
این ادویه در دوران کتاب مقدس نیز شناخته شده بود، و در چندین کتاب انجیل هم به عنوان عنصری که برای روغن زدن بدن افراد با روغن مخلوط می شده، و هم به عنوان نشانه ای از دوستی بین عاشقان و دوستان <strong>ذکر شده است</strong>.

In ancient Rome, mourners attending funerals burnt cinnamon to create a pleasant scent. Most often, however, the spice found its primary use as an <strong>additive</strong> to food and drink. In the Middle Ages, Europeans who could afford the spice used it to flavor food, particularly meat, and to impress those around them with their ability to purchase an expensive condiment from the ‘exotic’ East.  
در روم باستان، عزاداران شرکت کننده در مراسم خاکسپاری، دارچین می سوزاندند تا رایحه ای دلپذیر ایجاد شود. با این حال، اغلب کاربرد اصلی این ادویه، به عنوان <strong>افزودنی</strong> در غذا و نوشیدنی بوده است. در قرون وسطی، اروپایی هایی که توانایی خرید این ادویه را داشتند، از آن برای طعم دادن به غذا، به ویژه گوشت و تحت تأثیر قرار دادن اطرافیان خود در خرید چاشنی گران قیمت از شرق "عجیب و غریب" استفاده می کردند.

At a banquet, a host would offer guests a plate with various <strong>spices</strong> piled upon it as a sign of the wealth at his or her disposal.
در یک ضیافت، میزبان یک بشقاب حاوی <strong>ادویه</strong> <strong>جات</strong> مختلف در آن را به میهمانان تعارف می کرد تا نشانه ای از ثروتمندی او باشد.

Cinnamon was also reported to have health <strong>benefits</strong>, and was thought to cure various ailments, such as indigestion.
همچنین دارچین <strong>فوایدی</strong> برای سلامتی دارد و تصور می شود که بیماری های مختلف مانند سوء هاضمه را درمان می کند.

Toward the end of the Middle Ages, the European middle classes began to desire the lifestyle of the <strong>elite</strong>, including their consumption of spices.  
در اواخر قرون وسطی، طبقات متوسط ​​اروپایی شروع به پیروی از سبک زندگی <strong>اشراف زادگان</strong>، از جمله مصرف ادویه جات کردند.

This led to a <strong>growth</strong> in demand for cinnamon and other spices.  
این منجر به <strong>افزایش</strong> تقاضا برای دارچین و سایر ادویه جات شد.

At that time, cinnamon was transported by Arab merchants, who closely guarded the secret of the source of the spice from <strong>potential</strong> rivals.  
در آن زمان، دارچین توسط تجار عرب حمل می شد، که راز منبع این ادویه را از رقبای <strong>احتمالی</strong> پنهان نگه می داشتند.

They took it from India, where it was grown, on <strong>camels</strong> via an overland route to the Mediterranean.  
آنها آن را از هند، جایی که رشد کرده بود، بر روی <strong>شترها</strong> از مسیر زمینی به مدیترانه می بردند.

Their journey ended when they reached Alexandria. European traders sailed there to <strong>purchase</strong> their supply of cinnamon, then brought it back to Venice.  
سفر آنها با رسیدن به اسکندریه به پایان می رسید. تجار اروپایی برای <strong>خرید</strong> دارچین خود به آنجا سفر می کردند و سپس آن را به ونیز می آوردند.

The spice then travelled from that great trading city to markets all around Europe. Because the overland trade route allowed for only small quantities of the spice to reach Europe, and because Venice had a virtual monopoly of the <strong>trade</strong>, the Venetians could set the price of cinnamon exorbitantly high.  
این ادویه از آن شهر تجاری بزرگ به بازارهای سراسر اروپا رفت. از آنجا که مسیر تجارت زمینی اجازه می داد فقط مقادیر کمی از ادویه به اروپا برسد، و چون ونیز انحصار واقعی این <strong>تجارت</strong> را داشت، ونیزی ها می توانستند قیمت دارچین را بسیار بالا تعیین کنند.

These prices, coupled with the increasing <strong>demand</strong>, spurred the search for new routes to Asia by Europeans eager to take part in the spice trade.
این قیمتها، همراه با افزایش <strong>تقاضا</strong>، اروپاییان را که مشتاق به مشارکت در تجارت ادویه جات بودند، ترغیب کرد تا مسیرهای جدیدی را به سوی آسیا جستجو کنند.

Seeking the high profits promised by the cinnamon <strong>market</strong>, Portuguese traders arrived on the island of Ceylon in the Indian Ocean toward the end of the 15th century.  
تاجران پرتغالی که به دنبال سود بالای <strong>بازار</strong> دارچین بودند، در اواخر قرن پانزدهم وارد جزیره سیلان در اقیانوس هند شدند.

Before Europeans arrived on the island, the state had organized the <strong>cultivation</strong> of cinnamon.  
قبل از ورود اروپاییان به این جزیره، دولت <strong>کشت</strong> دارچین را سازماندهی کرده بود.

People belonging to the ethnic group called the Salagama would peel the bark off young shoots of the cinnamon plant in the rainy season, when the wet <strong>bark</strong> was more pliable.  
افراد متعلق به یک قوم، به نام سالاگاما، پوست درختچه های جوان دارچین را در فصل بارانی که <strong>پوست</strong> مرطوب آن انعطاف پذیرتر بود، جدا می کردند.

During the peeling <strong>process</strong>, they curled the bark into the ‘stick’ shape still associated with the spice today.  
در طول <strong>فرایند</strong> لایه برداری، آنها پوست را به شکل "چوب" می پیچاندند که هنوز هم امروزه برای این ادویه متداول است.

The Salagama then gave the finished <strong>product</strong> to the king as a form of tribute.  
سپس سالاگاما، <strong>محصول</strong> نهایی را به عنوان ادای احترام به پادشاه می دادند.

When the Portuguese arrived, they needed to <strong>increase</strong> production significantly, and so enslaved many other members of the Ceylonese native population, forcing them to work in cinnamon harvesting.  
هنگامی که پرتغالی ها وارد شدند، آنها نیاز به <strong>افزایش</strong> چشمگیر تولید داشتند و بنابراین بسیاری دیگر از اعضای بومی سیلان را به بردگی گرفتند و آنها را مجبور به کار در برداشت دارچین کردند.

In 1518, the Portuguese built a fort on Ceylon, which enabled them to <strong>protect</strong> the island, so helping them to develop a monopoly in the cinnamon trade and generate very high profits.  
در سال 1518، پرتغالی ها قلعه ای در سیلان ساختند، که آنها را قادر ساخت تا از جزیره <strong>محافظت</strong> کنند، بنابراین به آنها کمک کرد تا در تجارت دارچین انحصار ایجاد کنند و سود بسیار بالایی را کسب کنند.

In the late 16th century, for example, they enjoyed a tenfold profit when shipping cinnamon over a <strong>journey</strong> of eight days from Ceylon to India.
به عنوان مثال، در اواخر قرن 16، آنها هنگام حمل دارچین در <strong>سفری</strong> هشت روزه از سیلان به هند، از سود ده برابری برخوردار شدند.

When the Dutch arrived off the coast of southern Asia at the very <strong>beginning</strong> of the 17th century, the set their sights on displacing the Portuguese as kings of cinnamon.  
هنگامی که هلندی ها در <strong>ابتدای</strong> قرن هفدهم به سواحل جنوب آسیا رسیدند، قصد داشتند پرتغالی ها را به عنوان پادشاهان دارچین جابجا کنند.

The Dutch <strong>allied</strong> themselves with Kandy, an inland kingdom on Ceylon.  
هلندی ها با کندی، پادشاهی سرزمین بومی سیلان، <strong>متحد</strong> شدند.

In return for payments of elephants and cinnamon, they protected the native king from the Portuguese. By 1649, the Dutch broke the 150-year Portuguese monopoly when they overran and <strong>occupied</strong> their factories.  
آنها در ازای پرداخت فیل و دارچین، از پادشاه بومی در برابر پرتغالی ها محافظت کردند. تا سال 1649، هلندی ها پس از تسخیر و <strong>اشغال</strong> کارخانه های آنها، انحصار 150 ساله پرتغال را شکستند.

By 1658, they had permanently expelled the Portuguese from the island, thereby gaining control of the <strong>lucrative</strong> cinnamon trade.
تا سال 1658، آنها پرتغالی ها را برای همیشه از جزیره بیرون کردند و بدین ترتیب کنترل تجارت <strong>سودآور</strong> دارچین را در دست گرفتند.

In order to protect their hold on the market, the Dutch, like the Portuguese before them, treated the native <strong>inhabitants</strong> harshly.  
هلندی ها مانند پرتغالی های قبل از خود برای محافظت از دارایی های خود در بازار، با <strong>ساکنان</strong> بومی برخورد خشنی داشتند.

Because of the need to boost production and satisfy Europe’s ever-increasing <strong>appetite</strong> for cinnamon, the Dutch began to alter the harvesting practices of the Ceylonese.  
به دلیل نیاز به افزایش تولید و برآورده ساختن <strong>اشتهای</strong> روزافزون اروپا برای دارچین، هلندی ها شروع به تغییر شیوه های برداشت سیلانی کردند.

Over time, the supply of cinnamon trees on the island became nearly exhausted, due to <strong>systematic</strong> stripping of the bark.  
با گذشت زمان، نیاز به کاشت درختان دارچین در جزیره تقریباً به دلیل کندن <strong>اصولی</strong> پوست آنها، از بین رفت.

Eventually, the Dutch began <strong>cultivating</strong> their own cinnamon trees to supplement the diminishing number of wild trees available for use.
سرانجام، هلندی ها شروع به <strong>کشت</strong> درختان دارچین خود را تکمخود کردند تا تعداد کم درختان وحشی قابل استفاده را تکمیل کنند.

Then, in 1996, the English arrived on Ceylon, <strong>thereby</strong> displacing the Dutch from their control of the cinnamon monopoly.
سپس، در سال 1996، انگلیسی ها وارد سیلان شدند و <strong>بدین ترتیب</strong> هلندی ها از کنترل انحصاری دارچین خارج شدند.

By the middle of the 19th century, production of cinnamon reached 1,000 tons a year, after a lower grade <strong>quality</strong> of the spice became acceptable to European tastes.  
در اواسط قرن 19، پس از آنکه <strong>کیفیت</strong> پایین تر ادویه برای سلیقه اروپایی قابل قبول شد، تولید دارچین به 1000 تن در سال رسید.

By that time, cinnamon was being grown in other parts of the Indian <strong>Ocean</strong> region and in the West Indies, Brazil, and Guyana.
در آن زمان، دارچین در سایر بخش های منطقه <strong>اقیانوس</strong> هند و در غرب هند، برزیل و گویان در حال رشد بود.

Not only was a monopoly of cinnamon becoming impossible, but the spice trade overall was diminishing in economic potential, and was eventually <strong>superseded</strong> by the rise of trade in coffee, tea, chocolate, and sugar.
نه تنها انحصار دارچین غیرممکن شد، بلکه تجارت ادویه جات به طور کلی از نظر اقتصادی کاهش یافت و سرانجام با افزایش تجارت قهوه، چای، شکلات و شکر، <strong>جایگزین</strong> شد.