How baby talk gives infant brains a boost

The typical way of talking to a baby – high-pitched, exaggerated and repetitious – is a source of fascination for linguists who hope to understand how ‘baby talk’ <strong>impacts</strong> on learning.  
روش معمول صحبت با نوزاد-تند، مبالغه آمیز و تکراری-منبع جذابی برای زبان شناسانی است که امیدوارند بفهمند "صحبت کودکانه" چگونه بر یادگیری او <strong>تأثیر می گذارد</strong>.

Most babies start <strong>developing</strong> their hearing while still in the womb, prompting some hopeful parents to play classical music to their pregnant bellies.
اکثر نوزادان در حالی که هنوز در رحم مادر هستند، شنوایی خود را <strong>رشد می دهند</strong> که باعث می شود برخی از والدین امیدوار بتوانند برای شکم باردار خود موسیقی کلاسیک بنوازند.

Some research even suggests that infants are listening to adult speech as early as 10 weeks before being born, <strong>gathering</strong> the basic building blocks of their family’s native tongue.
برخی تحقیقات حتی نشان می دهد که نوزادان 10 هفته قبل از تولد به صحبت های بزرگسالان گوش می دهند و اجزای اصلی زبان مادری خانواده خود را <strong>جمع آوری </strong>می کنند.

Early language exposure seems to have benefits to the brain – for instance, studies suggest that babies raised in bilingual homes are better at learning how to mentally <strong>prioritize</strong> information.  
به نظر می رسد قرار گرفتن زودهنگام در معرض زبان برای مغز مفید است - به عنوان مثال، مطالعات نشان می دهد که نوزادان بزرگ شده در خانه های دو زبانه در یادگیری نحوه <strong>اولویت بندی</strong> اطلاعات در ذهن، بهتر هستند.

So how does the sweet if sometimes absurd sound of infant-directed speech <strong>influence</strong> a baby’s development?  
بنابراین چگونه صحبت های شیرین و گاهی پوچ با صدای کودکانه، بر رشد کودک <strong>تأثیر</strong> می گذارد؟

Here are some recent <strong>studies</strong> that explore the science behind baby talk.
در ادامه برخی از <strong>تحقیقات</strong> اخیر آورده شده که علم مربوط به صحبت کودکانه را کشف می کند.

Fathers don’t use baby talk as often or in the same ways as mothers – and that’s <strong>perfectly</strong> OK, according to a new study.  
پدران به اندازه مادران به دفعات یا به شیوه های یکسان از صحبت کودکانه استفاده نمی کنند - و طبق یک مطالعه جدید، این <strong>کاملا</strong> خوب است.

Mark VanDam of Washington State University at Spokane and colleagues <strong>equipped</strong> parents with recording devices and speech-recognition software to study the way they interacted with their youngsters during a normal day.  
مارک ون دم از دانشگاه ایالتی واشنگتن در اسپوکن و همکارانش، والدین را به دستگاه های ضبط و نرم افزار تشخیص گفتار <strong>مجهز</strong> کردند تا نحوه تعامل آنها با نوباوه های خود را در یک روز عادی مطالعه کنند.

‘We found that moms do exactly what you’d <strong>expect</strong> and what’s been described many times over,’ VanDam explains.  
VanDam توضیح می دهد: "ما دریافتیم که مادران دقیقاً همان کاری را انجام می دهند که شما <strong>انتظار</strong> داشتید و آنچه بارها توصیف شده است."

‘But we found that dads aren’t doing the same thing. Dads didn’t <strong>raise</strong> their pitch or fundamental frequency when they talked to kids.’  
اما متوجه شدیم که پدرها همین کار را نمی کنند. وقتی پدرها با بچه ها صحبت می کردند، سرعت یا فرکانس اصلی صدای خود را <strong>افزایش</strong> نمی دادند. "

Their <strong>role</strong> may be rooted in what is called the bridge hypothesis, which dates back to 1975.  
<strong>نقش</strong> آنها ممکن است در آنچه فرضیه پل نامیده می شود ریشه داشته باشد، که به سال 1975 باز می گردد.

It suggests that fathers use less familial language to provide their children with a <strong>bridge</strong> to the kind of speech they’ll hear in public.  
این نشان می دهد که پدران از زبان خانوادگی کمتری استفاده می کنند تا با یک <strong>پل</strong> ارتباطی، فرزندان خود را در ارتباط با نوع گفتاری که در جمع می شنوند، قرار دهند.

‘The idea is that a kid gets to <strong>practice</strong> a certain kind of speech with mom and another kind of speech with dad, so the kid then has a wider repertoire of kinds of speech to practice,’ says VanDam.
VanDam می گوید: "ایده این است که یک کودک می تواند نوع خاصی از گفتار را با مادر و نوع دیگری از صحبت را با پدر <strong>تمرین</strong> <strong>کند</strong>، بنابراین کودک مجموعه وسیع تری از انواع گفتار را برای تمرین کردن دارد."

Scientists from the University of Washington and the University of Connecticut collected thousands of 30-second conversations between parents and their babies, fitting 26 children with audio-recording vests that <strong>captured</strong> language and sound during a typical eight-hour day.  
دانشمندان دانشگاه واشنگتن و دانشگاه کانکتیکات به 26 کودک، جلیقه های ضبط صدا که در یک روز هشت ساعته معمولی زبان و صدا را <strong>ضبط</strong> <strong>می کردند</strong>، پوشاندند و هزاران مکالمه 30 ثانیه ای بین والدین و نوزادان آنها را جمع آوری کردند.

The study found that the more baby talk parents used, the more their youngsters <strong>began</strong> to babble.  
این مطالعه نشان داد که هرچه والدین بیشتر از صحبت کودکانه استفاده می کنند، بچه هایشان زودتر <strong>شروع</strong> به زبان باز کردن می کنند.

And when researchers saw the same babies at age two, they found that <strong>frequent</strong> baby talk had dramatically boosted vocabulary, regardless of socioeconomic status.  
و هنگامی که محققان همان نوزادان را در دو سالگی مشاهده کردند، دریافتند که صحبت های <strong>مکرر</strong> با نوزاد بدون در نظر گرفتن وضعیت اقتصادی و اجتماعی، دامنه واژگان او را به طرز چشمگیری افزایش می دهد.

‘Those children who listened to a lot of baby talk were talking more than the babies that listened to more <strong>adult</strong> talk or standard speech,’ says Nairán Ramirez-Esparza of the University of Connecticut.  
نایران رامیرز اسپارزا از دانشگاه کانکتیکات می گوید: "آن دسته از کودکانی که به صحبت های کودکانه بسیار بیشتری گوش می دادند، بیشتر از نوزادانی که به صحبت های <strong>بزرگسالان</strong> یا صحبت های استاندارد گوش می دادند، صحبت می کردند."

‘We also found that it really <strong>matters</strong> whether you use baby talk in a one-on-one context,’ she adds.  
او می افزاید: "ما همچنین متوجه شدیم که استفاده از صحبت های کودکانه به صورت تک به تک بسیار <strong>مهم</strong> است."

‘The more parents use baby talk one-on-one, the more babies babble, and the more they babble, the more words they produce <strong>later</strong> in life.’
"هرچه والدین بیشتر از مکالمه کودکانه به صورت تک به تک استفاده کنند، نوزادان بیشتر زبان باز می کنند و هرچه بیشتر زبان باز کنند، <strong>بعدها</strong> کلمات بیشتری در زندگی می توانند تولید می کنند."

Another study <strong>suggests</strong> that parents might want to pair their youngsters up so they can babble more with their own kind.  
یک مطالعه دیگر <strong>نشان می دهد</strong> که والدین ممکن است بخواهند بچه ها با هم حرف بزنند تا بتوانند با هم زبان خود بیشتر صحبت کنند.

Researchers from McGill University and Université du Québec à Montréal found that babies seem to like listening to each other rather than to adults – which may be why baby talk is such a universal tool among <strong>parents</strong>.  
محققان دانشگاه مک گیل و دانشگاه دو کبک مونترال دریافتند که به نظر می رسد نوزادان بیش از آنکه به بزرگسالان گوش دهند به حرف یکدیگر گوش می دهند - شاید به همین دلیل است که صحبت کودکانه به چنین روند جهانی بین <strong>والدین</strong> تبدیل شده است.

They played repeating vowel sounds made by a special synthesizing device that mimicked sounds made by either an adult woman or another baby. This way, only the impact of the auditory cues was <strong>observed</strong>.  
آنها صداهای مصوت تکرار شونده ای را که توسط یک دستگاه سنتز کننده ویژه ساخته شده بود، پخش می کردند که صداهای یک زن بالغ یا یک نوزاد دیگر را تقلید می کرد. به این ترتیب، فقط تأثیر نشانه های شنوایی <strong>مشاهده شد</strong>.

The team then measured how long each type of sound held the infants’ <strong>attention</strong>.  
سپس تیم محاسبه کرد که هر نوع صدا، چقدر <strong>توجه</strong> نوزادان را به خود جلب می کند.

They <strong>found</strong> that the ‘infant’ sounds held babies’ attention nearly 40 percent longer.  
آنها <strong>دریافتند</strong> که صداهای "نوزاد" توجه نوزادان را تقریباً 40 درصد بیشتر به خود جلب می کند.

The baby noises also induced more <strong>reactions</strong> in the listening infants, like smiling or lip moving, which approximates sound making.  
همچنین، سر و صداهای کودکان مانند لبخند زدن یا حرکت دادن لب، که تقریباً به ایجاد صدا منجر می شود، <strong>واکنش</strong> <strong>های</strong> بیشتری را در نوزادان در حال شنیدن ایجاد می کرد.

The team theorizes that this <strong>attraction</strong> to other infant sounds could help launch the learning process that leads to speech.
این تیم نظر داد که این <strong>جذب شدن</strong> به صداهای سایر نوزادان می تواند فرایند یادگیری که به صحبت کردن منجر می شود را شروع کند.

 ‘It may be some property of the <strong>sound</strong> that is just drawing their attention,’ says study co-author Linda Polka.
لیندا پولکا، محقق این مطالعه می گوید: "ممکن است فقط برخی از ویژگی های <strong>صدا</strong> باشد که توجه آنها را به خود جلب کند."

 ‘Or maybe they are really <strong>interested in</strong> that particular type of sound because they are starting to focus on their own ability to make sounds.
یا شاید آنها واقعاً به آن نوع خاص صدا <strong>علاقه مند هستند</strong> زیرا شروع به تمرکز بر توانایی خود برای ایجاد صدا می کنند.

 We are speculating here but it might catch their attention because they <strong>recognize</strong> it as a sound they could possibly make.’
ما در اینجا حدس و گمان می زنیم اما ممکن است توجه آنها را به این دلیل به خود جلب کرده باشد که آنها آن را به عنوان صدایی که احتمالاً خودشان هم می توانند ایجاد کنند، <strong>تشخیص می دهند</strong>. "

In a study published in Proceedings of the National Academy of Sciences, a total of 57 babies from two slightly different age groups – seven months and eleven and a half months – were played a number of syllables from both their <strong>native</strong> language (English) and a non-native tongue (Spanish).  
در تحقیقی که در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شد برای در مجموع، 57 نوزاد از دو گروه سنی کمی متفاوت - هفت ماه و یازده و نیم ماه - تعدادی هجا از زبان <strong>مادری</strong> (انگلیسی) و زبان غیر مادری (اسپانیایی) پخش شد.

The infants were placed in a brain-activation scanner that recorded <strong>activity</strong> in a brain region known to guide the motor movements that produce speech.  
نوزادان را در یک اسکنر فعال سازی مغز قرار دادند که <strong>فعالیت</strong> ناحیه ای از مغز را که به عنوان راهنمای حرکات محرک تولید کننده گفتار شناخته می شود، ثبت می کرد.

The results suggest that listening to baby talk prompts infant brains to start <strong>practicing</strong> their language skills.  
نتایج نشان می دهد که گوش دادن به صحبت های کودکانه باعث می شود مغز نوزادان <strong>تمرین</strong> مهارت های زبانی خود را آغاز کنند.

‘Finding activation in motor areas the baby brain is engaged in trying to talk back right from the start, and suggests that seven-month-olds’ brains are already trying to figure out how to make interesting finding was that while the seven-month-olds responded to all speech sounds regardless of language, the brains of the older infants worked harder at the motor activations of non-native sounds <strong>compared</strong> to native sounds.  
با فعال سازی نواحی محرک، مغز کودک در تلاش است تا در پاسخ شروع به صحبت کند و نشان می دهد که مغز بچه های هفت ماهه در حال تلاش برای یافتن چگونگی دستیابی به یک یافته جالب است، درحالیکه در هفت ماهگی، کودک به همه صداهای گفتاری صرفنظر از زبان آن پاسخ می دادند، مغز نوزادان بزرگتر <strong>در مقایسه</strong> با صداهای بومی با صداهای غیر بومی در فعال سازی محرک، فعالیت بیشتری نشان می داد.

The study may have also uncovered a process by which babies <strong>recognize</strong> differences between their native language and other tongues.
این مطالعه همچنین ممکن است فرآیندی را نشان دهد که در آن نوزادان تفاوت بین زبان مادری خود و سایر زبان ها را <strong>تشخیص می دهند</strong>.