SAVING THE SOIL

More than a third of the Earth’s top layer is at risk. Is there hope for our planet’s most precious <strong>resource</strong>?
بیش از یک سوم لایه بالایی زمین در خطر است. آیا امیدی به ارزشمندترین <strong>منبع</strong> سیاره ما است؟

More than a third of the world’s soil is <strong>endangered</strong>, according to a recent UN report.  
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، بیش از یک سوم خاک جهان <strong>در معرض خطر</strong> است.

If we don’t slow the decline, all <strong>farmable</strong> soil could be gone in 60 years.  
اگر فرسایش را کاهش ندهیم، تمام خاک <strong>قابل کشت </strong>طی 60 سال دیگر از بین می رود.

Since soil grows 95% of our food, and <strong>sustains</strong> human life in other more surprising ways, that is a huge problem.
از آنجا که خاک 95 درصد غذای ما را رشد می دهد و زندگی انسان را به طرق شگفت انگیز دیگری <strong>حفظ می کند</strong>، این یک مشکل بزرگ است.

Peter Groffman, from the Cary Institute of Ecosystem Studies in New York, points out that soil scientists have been warning about the <strong>degradation</strong> of the world’s soil for decades.  
پیتر گروفمن، از موسسه Cary of Ecosystem Studies در نیویورک، اشاره می کند که خاک شناسان، ده ها سال است در مورد <strong>تخریب</strong> خاک جهان هشدار می دهند.

At the same time, our understanding of its <strong>importance</strong> to humans has grown.
در عین حال، درک ما از <strong>اهمیت</strong> آن برای انسان افزایش یافته است.

A single gram of healthy soil might contain 100 million bacteria, as well as other microorganisms such as viruses and fungi, living amid <strong>decomposing</strong> plants and various minerals.
یک گرم خاک سالم ممکن است حاوی 100 میلیون باکتری و سایر میکروارگانیسم ها مانند ویروس ها و قارچ ها باشد که در بین گیاهان <strong>تجزیه شده </strong>و مواد معدنی مختلف زندگی می کنند.

That means soils do not just grow our food, but are the source of nearly all our existing antibiotics, and could be our best hope in the fight against antibiotic-<strong>resistant</strong> bacteria.  
این بدان معناست که خاکها نه تنها غذای ما را پرورش می دهند، بلکه منبع تقریبا تمام آنتی بیوتیک های موجود ما هستند و می توانند بهترین امید ما در مبارزه با باکتری های <strong>مقاوم</strong> به آنتی بیوتیک ها باشند.

Soil is also an ally against climate change: as microorganisms within soil <strong>digest</strong> dead animals and plants, they lock in their carbon content, holding three times the amount of carbon as does the entire atmosphere.  
خاک همچنین متحدی در برابر تغییرات آب و هوایی است: همانطور که میکروارگانیسم های موجود در خاک، حیوانات و گیاهان مرده را <strong>هضم</strong> می کنند، مقدار کربن را در خود حبس کرده و سه برابر کل کربن موجود در اتمسفر را در خود نگه می دارند.

Soils also store water, preventing flood <strong>damage</strong>: in the UK, damage to buildings, roads and bridges from floods caused by soil degradation costs £233 million every year.
خاک همچنین آب را ذخیره می کند و از <strong>خسارت </strong>ناشی<strong> </strong>از سیل جلوگیری می کند: در انگلستان، خسارت به ساختمان ها، جاده ها و پل ها از سیل ناشی از تخریب خاک سالانه 233 میلیون پوند هزینه دارد.

If the soil loses its ability to perform these functions, the human race could be in big <strong>trouble</strong>.  
اگر خاک توانایی انجام این وظایف را از دست بدهد، نژاد بشر ممکن است با <strong>مشکل</strong> بزرگی روبرو شود.

The danger is not that the soil will <strong>disappear</strong> completely, but that the microorganisms that give it its special properties will be lost.  
خطر این نیست که خاک به طور کامل <strong>ناپدید شود</strong>، بلکه از بین رفتن میکروارگانیسم هایی است که خواص ویژه ای به آن می دهند.

And once this has happened, it may take the soil thousands of years to <strong>recover</strong>.
و هنگامی که این اتفاق افتاد، ممکن است هزاران سال طول بکشد تا خاک <strong>بازیابی شو</strong>د.

<strong>Agriculture</strong> is by far the biggest problem.  
<strong>کشاورزی</strong>، در هر حال، بزرگترین مشکل است.

In the wild, when plants grow they remove nutrients from the soil, but then when the plants die and <strong>decay</strong> these nutrients are returned directly to the soil.  
در طبیعت، وقتی گیاهان رشد می کنند، مواد مغذی را از خاک خارج می کنند، اما وقتی گیاهان می میرند و <strong>پوسیده می شوند</strong>، این مواد مغذی مستقیماً به خاک بازگردانده می شوند.

Humans tend not to return unused parts of harvested crops directly to the soil to enrich it, meaning that the soil gradually becomes less <strong>fertile</strong>.  
انسانها تمایل ندارند قسمتهای بلااستفاده از محصولات برداشت شده را مستقیماً به خاک برگردانند تا خاک را غنی کنند، به این معنی که خاک به تدریج کمتر <strong>حاصلخیز</strong> می شود.

In the past we developed strategies to get around the problem, such as <strong>regularly</strong> varying the types of crops grown, or leaving fields uncultivated for a season.
در گذشته ما راهکارهایی برای حل مشکل ارائه کردیم، مثل تغییر <strong>منظم</strong> در انواع محصولات کاشته شده، یا عدم کشت محصول در مزارع برای یک فصل.

But these practices became inconvenient as <strong>populations</strong> grew and agriculture had to be run on more commercial lines.  
اما این شیوه ها با افزایش <strong>جمعیت</strong> نامطلوب شده و کشاورزی باید در خطوط تجاری بیشتری اداره می شد.

A solution came in the early 20th century with the Haber-Bosch process for <strong>manufacturing</strong> ammonium nitrate. Farmers have been putting this synthetic fertiliser on their fields ever since.
راه حلی در اوایل قرن 20 با فرآیند Haber-Bosch برای <strong>تولید</strong> نیترات آمونیوم ارائه شد. از آن زمان، کشاورزان این کود مصنوعی را در مزارع خود به کار می برند.

But over the past few <strong>decades</strong>, it has become clear this wasn’t such a bright idea.  
اما در چند <strong>دهه</strong> گذشته، مشخص شد که این ایده چندان روشن نیست.

Chemical fertilisers can release polluting nitrous oxide into the atmosphere and excess is often washed away with the rain, <strong>releasing</strong> nitrogen into rivers.  
کودهای شیمیایی می توانند اکسید نیتروژن آلوده را به اتمسفر آزاد کنند که مقدار اضافی آن، اغلب با باران شسته می شود و نیتروژن را در رودخانه ها، <strong>رها</strong> می کند.

More recently, we have found that indiscriminate use of fertilisers hurts the soil itself, turning it acidic and salty, and degrading the soil they are <strong>supposed</strong> to nourish.
اخیراً، ما دریافتیم که استفاده بی رویه از کودها به خود خاک آسیب می رساند، آن را اسیدی و شور می کند و خاکی را که <strong>قرار است </strong>تغذیه کند، تخریب می کند.

One of the people looking for a solution to his problem is Pius Floris, who started out running a tree-care business in the Netherlands, and now <strong>advises</strong> some of the world’s top soil scientists.  
یکی از افرادی که به دنبال راه حلی برای مشکل خود است، پیوس فلوریس است که در هلند فعالیت تجاری مراقبت از درختان را آغاز کرده و اکنون به برخی از خاک شناسان برتر در جهان <strong>مشاوره</strong> می دهد.

He came to realise that the best way to ensure his trees flourished was to take care of the soil, and has <strong>developed</strong> a cocktail of beneficial bacteria, fungi and humus* to do this.  
او متوجه شد که بهترین راه برای اطمینان از شکوفایی درختانش مراقبت از خاک است و برای این کار مخلوطی از باکتری های مفید، قارچ ها و هوموس* <strong>تهیه کرده است.</strong>

Researchers at the University of Valladolid in Spain recently used this cocktail on soils <strong>destroyed</strong> by years of fertiliser overuse.  
محققان دانشگاه وایادولید اسپانیا اخیراً از این مخلوط در خاکهایی استفاده کرده اند که در اثر مصرف بیش از حد کودها طی چندین سال <strong>از بین رفته بودند</strong>.

When they applied Floris’s mix to the desert-like test plots, a good crop of plants <strong>emerged</strong> that were not just healthy at the surface, but had roots strong enough to pierce dirt as hard as rock. The few plants that grew in the control plots, fed with traditional fertilisers, were small and weak.
هنگامی که آنها ترکیب فلوریس را در قطعات آزمایشی بیابانی به کار بردند، محصول خوبی از گیاهان <strong>ظاهر شد</strong> که نه تنها از نظر سطحی سالم بودند، بلکه ریشه های آنها آنقدر قوی بود که بتوانند خاک را به سختی سنگ سوراخ کنند. معدود گیاهانی که در قطعات شاهد رشد کرده و از کودهای سنتی تغذیه کردند، کوچک و ضعیف بودند.

However, measures like this are not enough to <strong>solve</strong> the global soil degradation problem.  
با این حال، چنین اقداماتی برای <strong>حل</strong> مشکل تخریب جهانی خاک کافی نیست.

To assess our options on a global scale we first need an accurate picture of what types of soil are out there, and the problems they <strong>face</strong>.  
برای ارزیابی گزینه های خود در مقیاس جهانی، ابتدا به تصویری دقیق از انواع خاک موجود و مشکلاتی که با آن <strong>روبرو هستند،</strong> نیاز داریم.

That’s not easy. For one thing, there is no agreed international system for <strong>classifying</strong> soil.
این مسئله از آن جهت که هیچ سیستم بین المللی مورد توافقی برای <strong>طبقه بندی</strong> خاک وجود ندارد، آسان نیست.

 In an attempt to unify the different <strong>approaches</strong>, the UN has created the Global Soil Map project.  
در تلاش برای متحد کردن <strong>رویکردهای</strong> مختلف، سازمان ملل متحد، پروژه نقشه خاک جهانی را ایجاد کرده است.

Researchers from nine countries are working together to create a map linked to a database that can be fed measurements from field surveys, drone surveys, satellite imagery, lad analyses and so on to <strong>provide</strong> real-time data on the state of the soil.  
محققان از نه کشور با هم همکاری می کنند تا نقشه ای ایجاد کرده و به پایگاه داده متصل کنند که می تواند از اندازه گیری های حاصل از بررسی های میدانی، بررسی هواپیماهای بدون سرنشین، تصاویر ماهواره ای، تجزیه و تحلیل جوانه ها و غیره برای <strong>ارائه</strong> داده های زنده در مورد وضعیت خاک استفاده کند.

Within the next four years, they aim to have mapped soils worldwide to a depth of 100 metres, with the results freely <strong>accessible</strong> to all.
طی چهار سال آینده، آنها قصد دارند نقشه های خاکی را در سراسر جهان به عمق 100 متر ترسیم کنند که نتایج آن برای همه بهطور رایگان <strong>در دسترس است</strong>.

But this is only a first step. We need ways of presenting the problem that bring it home to governments and the wider public, says Pamela Chasek at the International <strong>Institute</strong> for Sustainable Development, in Winnipeg, Canada.
اما این تنها اولین قدم است. پاملا چاسک در <strong>موسسه</strong> بین المللی توسعه پایدار، در وینیپگ، کانادا می گوید: ما به روش هایی برای ارائه این مشکلات نیاز داریم که آن را برای دولتها و عموم مردم مطرح کند.

 ‘Most scientists don’t speak language that <strong>policy-makers </strong>can understand, and vice versa.’  
"اکثر دانشمندان به زبانی که <strong>سیاست گذاران</strong> بتوانند آن را بفهمند، صحبت نمی کنند و بالعکس."

Chasek and her colleagues have proposed a goal of ‘zero net land degradation’. Like the idea of carbon neutrality, it is an easily understood target that can help shape expectations and encourage <strong>action</strong>.
چاسک و همکارانش هدفی را برای " رساندن تخریب زمین به صفر" پیشنهاد کرده اند. مانند ایده بی اثر کردن کربن، این، یک هدف به راحتی قابل درک است که می تواند به شکل گیری انتظارات و تشویق به <strong>اقدام</strong>، کمک کند.

For soils on the brink, that may be too late. Several researchers are agitating for the immediate <strong>creation</strong> of protected zones for endangered soils.  
برای خاکهای در آستانه تخریب، ممکن است خیلی دیر باشد. چندین محقق در تلاش برای <strong>ایجاد</strong> فوری مناطق حفاظت شده برای خاکهای در معرض خطر هستند.

One difficulty here is <strong>defining</strong> what these areas should conserve:  
یکی از مشکلات، این است که <strong>مشخص شود </strong>در این مناطق، چه چیزی باید حفظ شود:

areas where the greatest soil <strong>diversity</strong> is present?  
مناطقی که بیشترین <strong>تنوع</strong> خاک در آن وجود دارد؟

Or areas of unspoilt soils that could act as a future benchmark of <strong>quality</strong>?
یا مناطقی از خاکهای دست نخورده که می توانند به عنوان معیار <strong>کیفیت</strong> در آینده عمل کنند؟

Whatever we do, if we want our soils to <strong>survive</strong>, we need to take action now.
  هر کاری که می کنیم، اگر می خواهیم خاکمان <strong>نجات یابد</strong>، باید از همین حالا اقدام کنیم.