Oxytocin

The positive and negative <strong>effects</strong> of the chemical known as the ‘love hormone’
<strong>اثرات</strong> مثبت و منفی ماده شیمیایی موسوم به "هورمون عشق"

Oxytocin is a chemical, a hormone <strong>produced</strong> in the pituitary gland in the brain.  
اکسی توسین یک ماده شیمیایی است، هورمونی که در غده هیپوفیز در مغز <strong>تولید می شود</strong>.

It was through various studies focusing on animals that scientists first became aware of the <strong>influence</strong> of oxytocin.
از طریق مطالعات مختلف با تمرکز بر روی حیوانات بود که دانشمندان برای اولین بار از <strong>تأثیر</strong> اکسی توسین آگاه شدند.

 They discovered that it helps <strong>reinforce</strong> the bonds between prairie voles, which mate for life, and triggers the motherly behaviour that sheep show towards their newborn lambs.  
آنها دریافتند که این ماده به <strong>تقویت</strong> پیوندهای بین گلهای دشتی کمک می کند، که مادام العمر جفت می گیرند و باعث رفتار مادرانه ای می شود که گوسفندان در برابر بره های تازه متولد شده خود نشان می دهند.

It is also released by women in childbirth, <strong>strengthening</strong> the attachment between mother and baby.
همچنین توسط زنان در هنگام زایمان ترشح می شود و باعث <strong>تقویت</strong> دلبستگی بین مادر و نوزاد می شود.

 Few chemicals have as positive a reputation as oxytocin, which is sometimes <strong>referred</strong> to as the ‘love hormone’.
مواد شیمیایی کمی مثل اکسی توسین، که گاهی اوقات به عنوان "هورمون عشق" <strong>شناخته</strong> می شود، به این اندازه به داشتن تاثیر مثبت مشهور هستند.

 One sniff of it can, it is claimed, make a person more trusting, <strong>empathetic</strong>, generous and cooperative.  
ادعا می شود که استشمام آن می تواند باعث اعتماد بیشتر، <strong>همدلی</strong>، سخاوتمندی و مشارکت شود.

It is time, however, to <strong>revise</strong> this wholly optimistic view.  
اما زمان آن فرا رسیده است که در این دیدگاه کاملاً خوش بینانه <strong>تجدید</strong> <strong>نظر</strong> کنیم.

A new wave of studies has shown that its effects vary greatly depending on the person and the circumstances, and it can impact on our social <strong>interactions</strong> for worse as well as for better.
موج جدیدی از مطالعات نشان داده است که تأثیرات آن بسته به فرد و شرایط آن بسیار متفاوت است و می تواند بر <strong>تعاملات</strong> اجتماعی ما بدتر یا بهتر تأثیر بگذارد.

Oxytocin’s role in human behaviour first <strong>emerged</strong> in 2005.  
نقش اکسی توسین در رفتار انسان برای اولین بار در سال 2005 <strong>ظاهر شد.</strong>

In a groundbreaking experiments, Markus Heinrichs and his colleagues at the University of Freiburg, Germany, asked <strong>volunteers</strong> to do an activity in which they could invest money with an anonymous person who was not guaranteed to be honest.  
مارکوس هاینریکس و همکارانش در دانشگاه فرایبورگ آلمان در آزمایش های پیشگامانه از <strong>داوطلبان</strong> خواستند تا فعالیتی را انجام دهند که در آن می توانند با شخصی ناشناس سرمایه گذاری کنند که هیچ تضمینی برای صداقت او وجود ندارد.

The team found the participants who had sniffed oxytocin via a nasal spray beforehand invested more money than those who <strong>received</strong> a placebo instead.  
گروه تحقیقاتی دریافتند شرکت کنندگانی که قبلاً اکسی توسین را از طریق اسپری بینی استشمام کرده بودند نسبت به افرادی که به جای آنها دارونما <strong>دریافت کرده بودند</strong>، پول بیشتری سرمایه گذاری کردند.

The study was the start of <strong>research</strong> into the effects of oxytocin on human interactions. ‘For eight years, it was quite a lonesome field,’ Heinrichs recalls.  
این مطالعه شروع <strong>تحقیقات</strong> در مورد اثرات اکسی توسین بر تعاملات انسانی بود. هاینریکس یادآوری می کند: "به مدت هشت سال، این رشته کاملاً منزوی بود."

‘Now, everyone is interested.’ These follow-up studies have shown that after a sniff of the hormone, people become more charitable, better at reading emotions on others’ faces and at <strong>communicating</strong> constructively in arguments.  
اکنون همه به آن علاقه مند شده اند." این مطالعات پیگیری نشان داده است که پس از استشمام هورمون، افراد خیرخواه تر می شوند، در خواندن احساسات در چهره دیگران و <strong>برقراری ارتباط</strong> سازنده حین مشاجره، بهتر عمل می کنند.

Together, the results fuelled the view that oxytocin universally <strong>enhanced</strong> the positive aspects of our social nature.
این نتایج در کنار هم به این دیدگاه دامن زد که اکسی توسین در سطح جهانی جنبه های مثبت ماهیت اجتماعی ما را <strong>تقویت</strong> می کند.

Then, after a few years, <strong>contrasting</strong> findings began to emerge.  
سپس، پس از چند سال، یافته های <strong>متضادی</strong> ظاهر شد.

Simone Shamay-Tsoory at the at the University of Haifa, Israel, found that when volunteers played a <strong>competitive</strong> game, those who inhaled the hormone showed more pleasure when they beat other players, and felt more envy when others won.  
سیمون شمای تسوری در دانشگاه حیفا، اسرائیل دریافت که وقتی داوطلبان یک بازی <strong>رقابتی</strong> انجام می دادند، کسانی که این هورمون را استنشاق می کردند هنگام شکست سایر بازیکنان لذت بیشتری را نشان می دادند و وقتی دیگران برنده می شدند، حسادت بیشتری می کردند.

What’s more, administering oxytocin also has sharply <strong>contrasting</strong> outcomes depending on a person’s disposition.  
علاوه بر این، تجویز اکسی توسین نیز بسته به گرایش افراد نتایج <strong>متضادی</strong> دارد.

Jennifer Bartz from Mount Sinai School of Medicine, New York, found that it <strong>improves</strong> people’s ability to read emotions, but only if they are not very socially adept to begin with.  
جنیفر بارتز از دانشکده پزشکی Mount Sinai، نیویورک، دریافت که این امر توانایی افراد را در خواندن احساسات تنها در صورتی <strong>بهبود</strong> می بخشد که از ابتدا از نظر اجتماعی چندان ماهر نباشند.

Her research also shows that oxytocin in fact reduces <strong>cooperation</strong> in subjects who are particularly anxious or sensitive to rejection.
تحقیقات او همچنین نشان می دهد که اکسی توسین در واقع باعث کاهش <strong>همکاری</strong> در افرادی می شود که به خصوص نسبت به به رد شدن حساس یا مضطرب هستند.

Another discovery is that oxytocin’s effects vary depending on who we are interacting with. <strong>Studies</strong> conducted by Carolyn DeClerck of the University of Antwerp, Belgium, revealed that people who had received a dose of oxytocin actually became less cooperative when dealing with complete strangers.  
کشف دیگر این است که تأثیر اکسی توسین بسته به اینکه با چه کسی در تعامل هستیم متفاوت است. <strong>مطالعات</strong> انجام شده توسط Carolyn DeClerck از دانشگاه آنتورپ، بلژیک، نشان داد افرادی که یک دوز اکسی توسین دریافت کرده اند، در هنگام برخورد با افراد غریبه، همکاری کمتری داشته اند.

Meanwhile, Carsten De Dreu at the University of Amsterdam in the Netherlands discovered that volunteers given oxytocin showed favouritism: Dutch men became quicker to <strong>associate</strong> positive words with Dutch names than with foreign ones, for example.  
در همین حال، کارستن دِرو در دانشگاه آمستردام هلند دریافت که داوطلبانی که اکسی توسین به آنها داده شد، جانبداری از خود نشان می دادند: به عنوان مثال، هلندی ها، سریعتر کلمات مثبت را با اسامی هلندی <strong>ربط می دادند</strong> تا با کلمات خارجی.

According to De Dreu, oxytocin drives people to care for those in their <strong>social</strong> circles and defend them from outside dangers.  
به گفته دی درئو، اکسی توسین افراد را به مراقبت از خود در محافل <strong>اجتماعی</strong> خود سوق می دهد و از آنها در برابر خطرات بیرونی دفاع می کند.

So, it appears that oxytocin <strong>strengthens</strong> biases, rather than promoting general goodwill, as was previously thought.
بنابراین، به نظر می رسد که اکسی توسین همانطور که قبلاً تصور می شد به جای ترویج حسن نیت عمومی، تعصبات را <strong>تقویت</strong> می کند.

There were signs of these subtleties from the start. Bartz has recently shown that in almost half of the existing research results, oxytocin influenced only certain individuals or in certain <strong>circumstances</strong>.  
از همان ابتدا نشانه هایی از این ظرافت ها وجود داشت. بارتز به تازگی نشان داده است که تقریباً در نیمی از نتایج تحقیقات موجود، اکسی توسین فقط بر افراد خاصی یا در <strong>شرایط</strong> خاصی تأثیر می گذارد.

Where once researchers took no notice of such <strong>findings</strong>, now a more nuanced understanding of oxytocin’s effects is propelling investigations down new lines.  
در جایی که زمانی محققان به چنین <strong>یافته</strong> <strong>هایی</strong> توجه نمی کردند، اکنون درک دقیق تری از اثرات اکسی توسین، تحقیقات را در مسیرهای جدیدی پیش می برد.

To Bartz, the key to understanding what the hormone does lies in pinpointing its core <strong>function</strong> rather than in cataloguing its seemingly endless effects.  
از نظر بارتز، کلید درک آنچه هورمون انجام می دهد در تعیین <strong>عملکرد</strong> اصلی آن، نه در فهرست بندی اثرات ظاهراً بی پایان آن نهفته است.

There are several hypotheses which are not mutually exclusive. Oxytocin could help to <strong>reduce</strong> anxiety and fear.
چندین فرضیه وجود دارد که متقابلاً متضاد نیستند. اکسی توسین می تواند به <strong>کاهش</strong> اضطراب و ترس کمک کند.

 Or it could simply motivate people to seek out social connections. She believes that oxytocin <strong>acts</strong> as a chemical spotlight that shines on social clues – a shift in posture, a flicker of the eyes, a dip in the voice – making people more attuned to their social environment.  
یا می تواند به سادگی افراد را برای جستجوی ارتباطات اجتماعی ترغیب کند. او معتقد است که اکسی توسین به عنوان یک نورافکن شیمیایی <strong>عمل می کند</strong> که بر سرنخ های اجتماعی می درخشد - تغییر وضعیت، چشمک زدن چشم ها، افت صدا - باعث می شود افراد با محیط اجتماعی خود بیشتر هماهنگ شوند.

This would explain why it makes us more likely to look others in the eye and improves our ability to <strong>identify</strong> emotions.  
این توضیح می دهد که چرا ما را ترغیب می کند تا بیشتر در چشم دیگران نگاه کنیم و توانایی ما را در <strong>تشخیص</strong> احساسات بهبود می بخشد.

But it could also make things worse for people who are overly <strong>sensitive</strong> or prone to interpreting social cues in the worst light.
اما می تواند اوضاع را برای افرادی که بیش از حد <strong>حساس</strong> هستند یا تمایل به تفسیر نشانه های اجتماعی در بدترین حالت ممکن دارند، بدتر کند.

<strong>Perhaps</strong> we should not be surprised that the oxytocin story has become more perplexing.  
<strong>شاید</strong> نباید تعجب کنیم که داستان اکسی توسین گیج کننده تر شده است.

The hormone is found in everything from octopuses to sheep, and its <strong>evolutionary</strong> roots stretch back half a billion years.
این هورمون در همه چیز از هشت پا گرفته تا گوسفند یافت می شود و ریشه های <strong>تکاملی</strong> آن به نیم میلیارد سال قبل می رسد.

 ‘It’s a very simple and <strong>ancient</strong> molecule that has been co-opted for many different functions,’ says Sue Carter at the University of Illinois, Chicago, USA.
سو کارتر در دانشگاه ایلینوی، شیکاگو، ایالات متحده می گوید: "این یک مولکول بسیار ساده و <strong>باستانی</strong> است که برای عملکردهای مختلف انتخاب شده است."

 ‘It affects primitive parts of the brain like the amygdala, so it’s going to have many <strong>effects</strong> on just about everything.’  
"این هورمون بر قسمتهای اولیه مغز مانند آمیگدال تأثیر می گذارد، بنابراین تقریباً روی همه چیز <strong>تأثیرات</strong> زیادی خواهد گذاشت."

Bartz agrees. ‘Oxytocin probably does some very basic things, but once you add our higher-order thinking and social situations, these basic processes could manifest in different ways <strong>depending</strong> on individual differences and context.’
بارتز معتقد است: "اکسی توسین احتمالاً کارهای اساسی را انجام می دهد، اما هنگامی که تفکر و موقعیت های اجتماعی برتر ما را اضافه می کنید، این فرایندهای اساسی <strong>بسته</strong> به تفاوت ها و زمینه های فردی می تواند به روش های مختلفی ظاهر شود."