Whatever happened to the Harappan Civilisation?

New research sheds light on the disappearance of an <strong>ancient</strong> society.
تحقیقات جدید از ناپدید شدن یک جامعه <strong>باستانی</strong> پرده بر می دارد.

The Harappan Civilisation of ancient Pakistan and India flourished 5,000 years ago, but a thousand years later their cities were <strong>abandoned</strong>.
تمدن هاراپان در پاکستان و هند باستان 5000 سال پیش شکوفا شد، اما هزار سال بعد، شهرهای آنها <strong>متروکه</strong> شد.

The Harappan Civilisation was a sophisticated Bronze Age society who built ‘megacities’ and traded internationally in luxury craft <strong>products</strong>, and yet seemed to have left almost no depictions of themselves.  
تمدن هاراپان یک جامعه پیچیده عصر برنز بود که "شهرهای بزرگ" می ساخت و <strong>محصولات</strong> دست ساز لوکس را در سطح بین المللی معامله می کرد و در عین حال به نظر می رسید تقریباً هیچ تصویری از خود به جا نگذاشته است.

But their lack of self-imagery – at a time when the Egyptians were carving and painting representations of themselves all over their temples – is only part of the <strong>mystery</strong>.
اما عدم به تصویر کشیدن خود-در زمانی که مصری ها در سراسر معابد خود نقش و نگار می کشیدند-تنها بخشی از این <strong>راز</strong> است.

‘There is plenty of <strong>archaeological</strong> evidence to tell us about the rise of the Harappan Civilisation, but relatively little about its fall,’ explains archaeologist Dr Cameron Petrie of the University of Cambridge.  
دکتر کامرون پتری، باستان شناس از دانشگاه کمبریج توضیح می دهد: "شواهد <strong>باستان شناسی</strong> زیادی در مورد ظهور تمدن هاراپان وجود دارد، اما نسبتاً در مورد سقوط آن بسیار کم است."

‘As populations <strong>increased</strong>, cities were built that had great baths, craft workshops, palaces and halls laid out in distinct sectors. Houses were arranged in blocks, with wide main streets and narrow alleyways, and many had their own wells and drainage systems. It was very much a “thriving” civilisation.’  
با <strong>افزایش</strong> جمعیت، شهرهایی ساخته شد که دارای حمام های بزرگ، کارگاه های صنایع دستی، کاخ ها و سالن هایی بود که در بخش های متمایز قرار گرفته بودند. خانه ها در بلوک ها، با خیابان های اصلی وسیع و کوچه های باریک چیده شده بودند و بسیاری از آنها دارای چاه و سیستم زهکشی مخصوص به خود بودند. این تمدنی بسیار "پررونق" بود. "

Then around 2100 BC, a <strong>transformation</strong> began. Streets went uncleaned, buildings started to be abandoned, and ritual structures fell out of use.  
سپس در حدود 2100 سال قبل از میلاد، <strong>تحولی</strong> آغاز شد. خیابانها تمیز نشدند، ساختمانها متروکه شدند و ساختار های آیینی از کار افتاد.

After their final demise, a millennium passed before really large-scale cities <strong>appeared</strong> once more in South Asia.
پس از سقوط نهایی آنها، یک هزاره گذشت تا شهرهای واقعاً بزرگ دوباره در جنوب آسیا <strong>ظاهر شدند</strong>.

Some have claimed that major glacier-fed rivers changed their course, dramatically affecting the water supply and agriculture; or that the cities could not cope with an increasing population, they exhausted their resource base, the trading economy broke down or they succumbed to invasion and conflict; and yet others that climate change caused an environmental change that affected food and water <strong>provision</strong>.
برخی ادعا کرده اند که رودخانه های اصلی که از یخچال تغذیه می شوند مسیر خود را تغییر داده و تأمین آب و کشاورزی را به شدت تحت تأثیر قرار داده اند. یا اینکه شهرها نمی توانستند با افزایش جمعیت کنار بیایند، منابع خود را به پایان رسانده اند، اقتصاد و تجارت از بین رفته یا تسلیم حمله و درگیری شده اند. و برخی دیگر معتقدند که تغییرات آب و هوایی باعث تغییر محیطی شد که <strong>تأمین</strong> غذا و آب را تحت تأثیر قرار داد.

 ‘It is unlikely that there was a single cause for the decline of the civilisation. But the fact is, until now, we have had little solid evidence from the area for most of the key elements,’ said Petrie. ‘A lot of the archaeological <strong>debate</strong> has really only been well-argued speculation.’
"بعید است که علت انحطاط تمدن تنها یک دلیل داشته باشد. اما واقعیت این است که تا کنون، برای اکثر عوامل اصلی، شواهد محکم بسیار کمی از منطقه در دسترس بوده است. "بسیاری از <strong>بحث</strong> های باستان شناسی واقعاً فقط گمانه زنی های مستدل بوده است."

A research team led by Petrie, together with Dr Ravindanath Singh of Banaras Hindu University in India, found early in their <strong>investigations</strong> that many of the archaeological sites were not where they were supposed to be, completely altering understanding of the way that this region was inhabited in the past.  
یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی پتری، همراه با دکتر راویندانات سینگ از دانشگاه هندو Banaras در هند، در اوایل <strong>تحقیقات</strong> خود دریافتند که بسیاری از محوطه های باستان شناسی در جایی که تصور می شد، نبوده است که درک از نحوه سکونت در این منطقه در گذشته را کاملاً تغییر داد.

When they carried out a survey of how the larger area was settled in relation to sources of water, they found inaccuracies in the published geographic locations of ancient <strong>settlements</strong> ranging from several hundred metres to many kilometres.  
وقتی آنها در مورد چگونگی استقرار مناطق بزرگتر نزدیک به منابع آب تحقیق کردند، متوجه شدند تخمین های نادرستی در گسترش مکان های جغرافیایی <strong>استقرار</strong> شهرک های باستانی از چند صد متر تا چندین کیلومتر زده شده است.

They realised that any attempts to use the existing data were likely to be fundamentally flawed. Over the course of several seasons of fieldwork they carried out new surveys, finding an <strong>astonishing</strong> 198 settlement sites that were previously unknown.
آنها دریافتند که هرگونه تلاش برای استفاده از داده های موجود به احتمال زیاد دارای اشکال اساسی است. آنها در طول چندین فصل کار میدانی، نظرسنجی های جدیدی را انجام دادند و 198 مکان شهرک سازی <strong>شگفت انگیز</strong> پیدا کردند که قبلاً ناشناخته بودند.

Now, research published by Dr Yama Dixit and Professor David Hodell, both from Cambridge’s Department of Earth Sciences, has provided the first definitive <strong>evidence</strong> for climate change affecting the plains of north-western India, where hundreds of Harappan sites are known to have been situated.  
در حال حاضر، تحقیقات منتشر شده توسط دکتر یاما دیکسیت و پروفسور دیوید هودل، هر دو از گروه علوم زمین کمبریج، اولین <strong>شواهد</strong> قطعی را برای تغییرات آب و هوایی که بر دشتهای شمال غربی هند تأثیر می گذارد، ارائه کرده است، جایی که صدها منطقه سکونت هاراپان در آنجا واقع شده بود.

The researchers gathered shells of Melanoides tuberculate snails from the sediments of an ancient lake and used geochemical <strong>analysis</strong> as a means of tracing the climate history of the region.  
محققان، صدف حلزون های سلونوئید را از رسوبات یک دریاچه باستانی جمع آوری کردند و از <strong>تجزیه و تحلیل</strong> ژئوشیمیایی به عنوان ابزاری برای ردیابی تاریخ اقلیم منطقه استفاده کردند.

‘As today, the major source of water into the <strong>lake</strong> is likely to have been the summer monsoon,’ says Dixit.
دیکسیت می گوید: "امروزه، منبع اصلی آب <strong>دریاچه</strong> به احتمال زیاد باران های موسمی تابستانی بوده است."

 ‘But we have observed that there was an abrupt change about 4,100 years ago, when the amount of evaporation from the lake exceeded the rainfall – indicative of a <strong>drought</strong>.’  
"اما ما مشاهده کرده ایم که حدود 4100 سال پیش، هنگامی که میزان تبخیر از دریاچه از میزان بارندگی فراتر رفت، تغییر ناگهانی رخ داد - این نشان دهنده <strong>خشکسالی</strong> است."

Hodell adds: ‘We <strong>estimate</strong> that the weakening of the Indian summer monsoon climate lasted about 200 years before recovering to the previous conditions, which we still see today.’
هودل می افزاید: "ما <strong>تخمین می زنیم</strong> که تضعیف آب و هوای موسمی تابستان هند تا قبل از بهبود شرایط ، که هنوز هم امروز شاهد آن هستیم، حدود 200 سال طول کشید."

It has long been thought that other great Bronze Age civilisations also <strong>declined</strong> at a similar time, with a global-scale climate event being seen as the cause.  
از قدیم تصور می شد که دیگر تمدن های بزرگ عصر برنز نیز در زمان مشابهی <strong>افول کرده اند</strong> و علت آن یک رویداد آب و هوایی در مقیاس جهانی است.

While it is possible that these local-scale processes were linked, the real archaeological interest lies in <strong>understanding</strong> the impact of these larger-scale events on different environments and different populations.  
در حالی که ممکن است این فرایندها در مقیاس بومی به هم مرتبط باشند، اما علاقه واقعی باستان شناسی در <strong>درک</strong> تأثیر این رویدادها در مقیاس های بزرگتر بر محیط های مختلف و جمعیت های مختلف نهفته است.

‘Considering the vast area of the Harappan Civilisation with its variable weather systems,’ <strong>explains</strong> Singh, ‘it is essential that we obtain more climate data from areas close to the two great cities at Mohenjodaro and Harappa and also from the Indian Punjab.’
سینگ <strong>توضیح می دهد</strong>: "با توجه به مساحت وسیع تمدن هاراپان با سیستم های آب و هوایی متغیر، ضروری است که اطلاعات آب و هوایی بیشتری را از مناطق نزدیک به دو شهر بزرگ موهنجودارو و هاراپان و همچنین از پنجاب هند دریافت کنیم. "

Petrie and Singh’s team is now examining archaeological <strong>records</strong> and trying to understand details of how people led their lives in the region five millennia ago.  
تیم پتری و سینگ در حال بررسی <strong>سوابق</strong> باستان شناسی و تلاش برای درک جزئیات نحوه زندگی مردم پنج هزار سال پیش در این منطقه هستند.

They are analysing grains cultivated at the time, and trying to work out whether they were grown under extreme conditions of water stress, and whether they were adjusting the <strong>combinations</strong> of crops they were growing for different weather systems.  
آنها در حال تجزیه و تحلیل دانه های کشت شده در آن زمان هستند و سعی می کنند بفهمند که آیا آنها در شرایط شدید تنش آبی رشد کرده اند و آیا آنها <strong>ترکیباتی</strong> از محصولات را کشت می کردند که برای سیستم های آب و هوایی مختلف سازگار شود.

They are also looking at whether the types of pottery used, and other aspects of their material culture, were distinctive to <strong>specific</strong> regions or were more similar across larger areas.  
آنها همچنین در حال بررسی این هستند که آیا انواع سفال مورد استفاده و سایر جنبه های فرهنگ مادی آنها در مناطق <strong>خاصی</strong> متمایز بوده یا در مناطق بزرگتر به هم شبیه تر بوده است.

This gives us insight into the types of interactive networks that the population was <strong>involved</strong> in, and whether those changed.
این به ما بینشی در مورد انواع شبکه های تعاملی که مردم <strong>درگیر</strong> آن بودند و اینکه آیا آنها تغییر کرده اند، می دهد.

Petrie <strong>believes</strong> that archaeologists are in a unique position to investigate how past societies responded to environmental and climatic change.
پتری <strong>معتقد است</strong> که باستان شناسان در موقعیتی منحصر به فرد برای بررسی نحوه واکنش جوامع گذشته به تغییرات محیطی و آب و هوایی قرار دارند.

‘By investigating responses to environmental pressures and threats, we can learn from the past to engage with the public, and the relevant governmental and administrative bodies, to be more proactive in issues such as the management and administration of water supply, the balance of urban and rural development, and the importance of preserving cultural heritage in the future.’ 
با بررسی پاسخ به فشارها و تهدیدهای زیست محیطی، می توان از گذشته آموخت که با مردم و نهادهای دولتی و اداری مربوطه مشارکت داشته باشیم و در موضوعاتی مانند <strong>مدیریت</strong> و اداره تامین آب، تعادل شهرها، توسعه روستایی و اهمیت حفظ میراث فرهنگی در آینده فعال تر عمل کنیم.