Language Barrier

The discovery that language can be a barrier to communication is <strong>quickly</strong> made by all who <strong>travel</strong>, study, govern or sell.
تمام کسانی که <strong>سفر می کنند</strong>، کتاب میخوانند و یا مشغول تجارت و خرید و فروش هستند <strong>به سرعت</strong> درمیابند که زبان مانعی بزرگ برای برقراری ارتباط است.

Whether the activity is tourism, research, government, policing, business, or data dissemination, the lack of a common language can severely impede progress or can halt it altogether.
فعالیت چه توریستی، تحقیقاتی، دولتی، بازپرسی، تجاری یا نشر اطلاعات باشد، فقدان یک زبان مشترک می تواند یا به شدت مانع پیشرفت واکنش شود و یا حتی می تواند باعث توقف کامل آن گردد.

‘Common language’ here usually means a foreign language, but the same point <strong>applies</strong> in principle to any encounter with unfamiliar dialects or styles within a single language.
زبان مشترک در اینجا به معنای یک زبان خارجی است اما همان نکات ذکر شده در اصول مربوط به هر برخورد با گویش ها و سبک های مختلف و ناآشنا در یک زبان هم <strong>نمود پیدا می کند.</strong>

‘They don’t talk the same language’ has a major metaphorical meaning alongside its <strong>literal</strong> one.
جمله ی آن ها با یک زبان صحبت نمی کنند در کنار معنای <strong>واقعی اش</strong>، یک معنای استعاری نیز دارد.

Although communication problems of this kind must happen thousands of times each day, very few become <strong>public knowledge</strong>.
اگرچه مشکلات مربوط به ارتباطات از این نوع هر روز بایستی هزاران مرتبه اتفاق بیفتند و تعداد بسیاری کمی از آن ها به <strong>دانش عمومی</strong> تبدیل می شوند.

Publicity comes only when a failure to communicate has <strong>major </strong>consequences, such as strikes, lost orders, legal problems, or fatal accidents — even, at times, war.
تبلیغات فقط زمانی صورت می گیرند که عدم برقراری ارتباط نتایج <strong>مهمی</strong> همچون اعتصاب، دستورات انجام نشده، مشکلات حقوقی و یا تصادفات مرگبار و یا حتی جنگ را در پی داشته باشند.

One reported instance of communication failure took place in 1970, when several Americans ate a species of poisonous mushroom. No remedy was known, and two of the people died within days.
گزارشی مبنی بر عدم موفقیت در برقراری ارتباط در سال 1970 به ثبت رسید که در آن چند نفر آمریکایی نوعی <strong>قارچ سمی</strong> را خورده بودند که هیچ درمانی برای آن شناخته نشده بود و باعث شد تا دو نفر از آن ها طی چند روز بمیرند.

 A radio report of the case was heard by a chemist who knew of a treatment that had been successfully used in 1959 and <strong>published</strong> in 1963.
شیمیدانی گزارشی رادیویی در این مورد را شنید که درمان این بیماری را می شناخت زیرا این درمان در سال 1959 با موفقیت عمل کرده بود و در سال 1960 هم مقاله ای در خصوص آن <strong>به چاپ رسیده بود.</strong>

Why had the American doctors not heard of it <strong>seven</strong> years later?
اما چرا پزشکان آمریکایی بعد از گذشت <strong>هفت</strong> سال هیچ خبری هم حتی از آن نشنیده بودند؟

<strong>Presumably</strong>, because the report of the treatment had been published only in journals written in European languages other than English.
زیرا <strong>به احتمال قوی</strong> گزارش این روش درمانی تنها در مجلاتی چاپ شده بود که زبان های اروپایی غیر از انگلیسی داشتند.

<strong>Several</strong> comparable cases have been reported.
<strong>چندین</strong> مورد مشابه این نیز گزارش شده بود.

But isolated examples do not give an <strong>impression </strong>of the size of the problem — something that can come only from studies of the use or avoidance <strong>of foreign-language</strong> materials and contacts in different communicative situations.
اما نمونه های بیان نشده هیچ <strong>درکی</strong> از میزان بزرگی مشکل ارائه نمی دهند- چیزی که می تواند  ناشی از مطالعات استفاده یا خودداری از استفاده ی <strong>زبان های خارجی</strong> و محتواها در موقعیت های ارتباطی مختلف شود.

In the English-speaking scientific world, for example, surveys of books and documents consulted in libraries and other <strong>information agencies</strong> have shown that very little foreign-language material is ever consulted.
در دنیای علمی که زبانش انگلیسی است بررسی کتب و اسناد در کتابخانه ها و دیگر <strong>آژانس های اطلاعاتی </strong>نشان داده است که از مطالب علمی که با زبان های دیگر نگارش شده اند استفاده ی بسیار کمی می شود.

Library requests in the field of science and technology showed that only 13 <strong>per cent</strong> were for foreign language periodicals.
درخواست کتابخانه ها در زمینه ی کتب و مقالات علمی و فناوری نشان داد که تمایل آن ها به زبان های خارجی فقط 13 <strong>درصد</strong> از درخواستشان را شامل شده است.

Studies of the sources cited in publications lead to a similar conclusion: the use of <strong>foreign-language</strong> sources is often found to be as low as 10 per cent.
مطالعات منابع واقع در نشریات همگی به یک نتیجه می سند: استفاده از منابع <strong>خارجی زبان</strong> فقط حدود 10 درصد است.

The <strong>language barrier</strong> presents itself in stark form to firms who wish to market their products in other countries.
<strong>مانع زبانی</strong> بیشتر در کشورهایی که تمایل به عرضه ی محصولات خود در بازار دیگر کشورها دارند خود را نشان می دهد.

 British<strong> industry</strong>, in particular, has in recent decades often been criticised for its linguistic insularity – for its assumption that foreign buyers will be happy to communicate in English, and that <strong>awareness</strong> of other languages is not therefore a priority.
<strong>صنعت</strong> بریتانیا به خصوص در دهه های اخیر به دلیل انحصاری بودن زبان مورد انتقادات شدیدی قرار گرفته است زیرا آن ها فکر می کنند چون دیگر افراد از برقراری ارتباط به زبان انگلیسی خوشحال هستند پس یادگیری و <strong>آگاهی</strong> زبان های دیگر نمی تواند در الویت قرار گیرد.

 In the 1960s, over two-thirds of British firms dealing with non-English-speaking customers were using English for outgoing correspondence; many had their sales literature only in English; and as many as 40 per cent employed no-one able to communicate in the customers’ languages.
در دهه ی 1960 حدود دو سوم کارخانه ها و شرکت های انگلیسی با مشتریانی داد و ستد داشتند که زبانشان انگلیسی نبود و تنها انگلیسی را برای مکاتبات و ارتباطات خارج از کشور استفاده می کردند؛ بسیاری هم بودند که زبان تجارتشان انگلیسی بود؛ و حتی حدود 40 درصد کارمندان نیز قادر به صحبت به زبان مشتری نبودند.

A <strong>similar problem</strong> was identified in other English-speaking countries, notably the USA, Australia and New Zealand. And non-English-speaking countries were by no means exempt – although the widespread use of English as <strong>an alternative</strong> language made them less open to the charge of insularity.
یک <strong>مشکل مشابه</strong> در دیگر کشورهای انگلیسی زبان به خصوص در آمریکا، استرالیا و نیوزلند تشخیص داده شد. حتی کشورهای غیر انگلیسی زبان نیز از این قاعده مستثنی نبودند. اگرچه گسترش استفاده از انگلیسی به عنوان یک زبان <strong>جایگزین</strong> باعث شد این مشکل برای آن ها کمتر جلوه کند.

The criticism and publicity given to this problem since the 1960s seems to have greatly improved the situation. Industrial training schemes have promoted an increase in <strong>linguistic and cultural</strong> awareness.
به نظر می آید که تبلیغات و انتقادات که از سال های 1960 تا کنون  صورت گرفته است توانسته تا پیشرفت بزرگی را در این زمینه به وجود بیاورد. طرح ها و دوره های آموزش صنعتی شامل آشنایی و آگاهی از <strong>فرهنگ ها و زبان ها</strong> نیز شده است.

Many <strong>firms</strong> now have their own translation services; to take just one example in Britain, Rowntree Mackintosh now publish their documents in six languages (English, French, German, Dutch, Italian and Xhosa).
در حال حاضر بسیاری از <strong>شرکت ها</strong> خدمات ترجمه ای خود را دارند؛ به طور مثال در بریتانیا شرکت رانتری مکینتاش اسناد و مدارک خود را به شش زبان انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، هلندی، ایتالیایی و ژوسا ترجمه می کنند.

Some firms run part-time language courses in the languages of the countries with which they are most involved; some produce their own technical glossaries, to <strong>ensure</strong> consistency when material is being translated.
برخی از کشورها دوره های نیمه وقت زبان کشورهایی که با آن ها تعاملات بیشتری دارند را برگزار می کنند و تعدادی از آن ها هم لغت نامه های مخصوص خود را تهیه می کنند تا از صحت ترجمه ی اسناد و مطالب <strong>مطمئن شوند. </strong>

It is now much more readily appreciated that marketing <strong>efforts</strong> can be delayed, damaged, or disrupted by a failure to take account of the linguistic needs of the customer.
با دانستن این موضوعات بسیار راحت تر می توان درک کرد که به دلیل عدم توجه به نیازهای زبانی مشتری ممکن است تمام <strong>تلاش </strong>های صورت گرفته در بازار یابی به تاخیر افتد، دچار مشکل شود و یا به طور کلی از بین رود.

The changes <strong>in awareness</strong> have been most marked in English-speaking countries, where the realisation has gradually dawned that by no means everyone in the world knows English well enough to negotiate in it.
تغییرات در <strong>میزان دانش و آگاهی</strong> اغلب در کشورهای انگلیسی زبان مشاهده می شود، یعنی جایی که به تدریج متوجه می شویم همه ی مردم در دنیا به قدر کافی انگلیسی بلد نیستند تا بتوانند به وسیله ی آن مذاکره کنند.

This is especially a problem when English is not <strong>an official language</strong> of public administration, as in most parts of the Far East, Russia, Eastern Europe, the Arab world, Latin America and French-speaking Africa.
این موضوع زمانی که انگلیسی <strong>زبان رسمی</strong> و عمومی در قسمت های زیادی از آسیای دور، روسیه، اروپای شرقی، کشورهای جهان عرب، امریکای لاتین و کشورهای افریقایی فرانسوی زبان نباشد، بیشتر نمود پیدا می کند.

Even in cases where <strong>foreign customers</strong> can speak English quite well, it is often forgotten that they may not be able to understand it to the required level – bearing in mind the regional and social variation which permeates speech and which can cause major <strong>problems</strong> of listening comprehension.
حتی در مواردی <strong>که مشتریان خارجی</strong> می توانند به خوبی انگلیسی صحبت کنند اغلب فراموش می شود که آن ها قادر به درک صد در صدی این زبان نیستند. زیرا تنوع منطقه ای و اجتماعی بسیاری در گفتار نفوذ می کند که می تواند <strong>مشکلات</strong> متعددی را به وجود آورد.

 In<strong> securing</strong> understanding, how ‘we’ speak to ‘them’ is just as important, it appears, as how ‘they’ speak to ‘us’.
برای <strong>اطمینان</strong> از درک مطلب اینکه ما با آن ها چطور صحبت می کنیم همانقدر مهم است که آن ها با ما چطور صحبت می کنند.