The importance of children’s play

Brick by brick, six-year-old Alice is building a magical kingdom. Imagining fairy-tale turrets and fire-breathing dragons, wicked witches and gallant heroes, she’s creating an enchanting world. Although she isn’t aware of it, this fantasy is helping her take her first steps towards her capacity for creativity and so it will have important <strong>repercussions</strong> in her adult life. 
آجر به آجر، آلیس شش ساله در حال ساختن یک مهدکودک جادویی است. با تصور برجک‌های افسانه‌ای و اژدهای آتشین نفس، جادوگران پلید و قهرمانان شجاع، او در حال خلق دنیایی مسحورکننده است. اگرچه او از آن آگاه نیست، اما این خیال پردازی به او کمک می کند اولین گام های خود را به سمت شکوفایی خلاقیت را بردارد که <strong>پیامدهای</strong> مهمی در زندگی بزرگسالی او خواهد داشت.

Minutes later, Alice has abandoned the kingdom in favour of playing schools with her younger brother. When she bosses him around as his ‘teacher’, she’s practicing how to regulate her emotions through pretense. Later on, when they tire of this and settle down with a board game, she’s learning about the need to follow rules and <strong>take turns</strong> with a partner.
دقایقی بعد، آلیس قلمرو پادشاهی را ترک می کند تا با برادر کوچکترش مدرسه بازی کند. وقتی او در نقش «معلم» برادرش به او امر و نهی می کند، در حال تمرین است که چگونه احساسات خود را هنگام تظاهر کردن تنظیم کند. سپس، وقتی از این بازی خسته می‌شوند و رو به انجام بازی رومیزی می آورند، در مورد نیاز به پیروی از قوانین و <strong>عوض کردن نوبت</strong> با همبازی یاد می گیرند.

‘Play in all its rich variety is one of the highest achievements of the human species,’ says Dr David Whitebread from the Faculty of Education at the University of Cambridge, UK. ‘It underpins how we develop as intellectual, problem-solving adults and is crucial to our success as a highly <strong>adaptable</strong> species.’
"بازی با همه تنوع غنی خودش یکی از بالاترین دستاوردهای نوع بشر است."دکتر دیوید وایت برد از دانشکده آموزش دانشگاه کمبریج بریتانیا می گوید: "بازی مشخص میکند که ما چگونه به صورت افراد بزرگسال منطقی و حل کننده مشکلات رشد پیدا می کنیم و برای موفقیت ما به عنوان یک گونه بسیار <strong>سازگار</strong> مهم است.

Recognising the importance of play is not new: over two millennia ago, the Greek philosopher Plato extolled its virtues as a means of developing <strong>skills</strong> for adult life, and ideas about play-based learning have been developing since the 19th century.
درک اهمیت بازی چیز جدیدی نیست: بیش از دو هزار سال پیش، افلاطون فیلسوف یونانی از فضایل بازی به عنوان ابزاری برای توسعه <strong>مهارت‌ها</strong> در زندگی بزرگسالان تمجید کرده و ایده‌هایی در مورد یادگیری مبتنی بر بازی از قرن نوزدهم در حال توسعه بوده است.

But we live in changing times, and Whitebread is mindful of a worldwide decline in play, pointing out that over half the people in the world now live in cities. ‘The opportunities for free play, which I experienced almost every day of my childhood, are becoming increasingly scarce,’ he says. Outdoor play is curtailed by perceptions of risk to do with traffic, as well as parents’ increased wish to protect their children from being the victims of crime, and by the emphasis on ‘earlier is better’ which is leading to greater competition in academic learning and schools.
اما ما در زمان‌های در حال تغییر زندگی می‌کنیم، و وایت برد به کاهش بازی در سراسر جهان توجه کرده و به این نکته اشاره می‌کند که بیش از نیمی از مردم جهان اکنون در شهرها زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «فرصت‌ برای بازی در فضای آزادی که من تقریباً هر روز در دوران کودکی‌ام تجربه می‌کردم، به طور فزاینده‌ای کمیاب شده است. بازی در فضای باز با درک خطرات ناشی از ترافیک، همچنین افزایش تمایل والدین برای محافظت از فرزندان خود در برابر قربانی جنایت شدن، و با تأکید بر "هرچه زودتر، بهتر" که منجر به رقابت بیشتر در شروع آموزش آکادمیک و مدارس می شود، کاهش یافته است.

International bodies like the United Nations and the European Union have begun to develop policies concerned with children’s right to play, and to consider implications for leisure <strong>facilities</strong> and educational programmes. But what they often lack is the evidence to base policies on.
نهادهای بین‌المللی مانند سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا شروع به توسعه سیاست‌های مربوط به حق بازی کودکان و در نظر گرفتن مصوباتی برای <strong>امکانات</strong> تفریحی و برنامه‌های آموزشی کرده‌اند. اما آنچه که اغلب فاقد آن هستند، شواهدی است که خط مشی ها را به آن استناد کنند.

‘The type of play we are interested in is child-initiated, spontaneous and unpredictable – but, as soon as you ask a five-year-old “to play”, then you as the researcher have <strong>intervened</strong>,’ explains Dr Sara Baker. ‘And we want to know what the long-term impact of play is. It’s a real challenge.’
دکتر سارا بیکر توضیح می‌دهد: «نوع بازی‌ای که مورد توجه ما است، بازی است که توسط خود کودکان آغاز می‌شود، خود به خود و غیرقابل پیش‌بینی – اما به محض اینکه از یک کودک پنج ساله می‌خواهید بازی کند، شما به عنوان محقق <strong>مداخله کرده‌اید</strong> و ما می خواهیم بدانیم که تاثیر درازمدت بازی چیست. این یک چالش واقعی است.》

Dr Jenny Gibson agrees, pointing out that although some of the steps in the puzzle of how and why play is important have been looked at, there is very little data on the <strong>impact</strong> it has on the child’s later life.
دکتر جنی گیبسون موافق است و اشاره می کند که اگرچه برخی از مراحل معمای چگونه و چرا بازی مهم است بررسی شده است، اما داده های بسیار کمی در مورد <strong>تأثیر</strong> آن بر زندگی آینده کودک وجود دارد.

Now, thanks to the university’s new Centre for Research on Play in Education, Development and Learning (PEDAL), Whitebread, Baker, Gibson and a team of researchers hope to provide <strong>evidence</strong> on the role played by play in how a child develops.
اکنون، به لطف مرکز جدید دانشگاه که برای تحقیقات در خصوص تاثیر بازی در آموزش، توسعه و یادگیری PEDAL ، توسعه یافته ، وایت برد، بیکر، گیبسون و تیمی از محققان امیدوارند <strong>شواهدی</strong> در مورد نقش بازی در نحوه رشد کودک ارائه دهند.

‘A strong possibility is that play supports the early development of children’s self control,’ explains Baker. ‘This is our ability to develop awareness of our own thinking processes – it <strong>influences</strong> how effectively we go about undertaking challenging activities.’
بیکر توضیح می دهد: "یک احتمال قوی این است که بازی از رشد اولیه خودکنترلی کودکان حمایت کند که همان توانایی ما برای ایجاد آگاهی از فرآیندهای فکری خودمان است – این توانایی در اینکه چقدر در انجام فعالیت های چالش برانگیز موثر عمل می کنیم <strong>تاثیر می گذارد."</strong>

In a study carried out by Baker with toddlers and young pre-schoolers, she found that children with greater self-control solved problems more quickly when exploring an unfamiliar set-up requiring scientific <strong>reasoning</strong>. ‘This sort of evidence makes us think that giving children the chance to play will make them more successful problem solvers in the long run.’
در مطالعه‌ای که بیکر روی کودکان نوپا و خردسالان پیش‌دبستانی انجام داد، دریافت که کودکانی که خودکنترلی بیشتری دارند، زمانی که در حال بررسی یک مجموعه ناآشنا هستند که نیاز به <strong>استدلال</strong> علمی دارد، مشکلات را سریع‌تر حل می‌کنند، «این نوع شواهد باعث می‌شود نتیجه بگیریم که ایجاد فرصت بازی به بچه‌ها باعث می‌شود در درازمدت بتوانند مشکلات را موفق‌تر حل کنند.

If playful experiences do <strong>facilitate</strong> this aspect of development, say the researchers, it could be extremely significant for educational practices, because the ability to self regulate has been shown to be a key predictor of academic performance.
محققان می گویند، اگر تجربه ناشی از بازی، این جنبه از رشد را <strong>تسهیل کند</strong>، می تواند برای شیوه های آموزشی، بسیار مهم باشد زیرا مشخص شده که توانایی خودتنظیمی، پیش بینی کننده اصلی عملکرد تحصیلی است.

Gibson adds: ‘Playful behaviour is also an important <strong>indicator</strong> of healthy social and emotional development. In my previous research, I investigated how observing children at play can give us important clues about their well-being and can even be useful in the diagnosis of neurodevelopmental <strong>disorders</strong> like autism.’
گیبسون می افزاید: «رفتار بازیگوشانه نیز <strong>شاخص</strong> مهمی از رشد اجتماعی و عاطفی سالم است. در تحقیقات قبلی‌ام، بررسی کردم که چگونه مشاهده کودکان در حال بازی می‌تواند سرنخ‌های مهمی در مورد سلامت آنها به ما بدهد و حتی می‌تواند در تشخیص <strong>اختلالات</strong> عصبی رشدی مانند اوتیسم مفید باشد.

Whitebread’s recent research has <strong>involved</strong> developing a play-based approach to supporting children’s writing.
تحقیقات اخیر وایت برد <strong>شامل</strong> ایجاد یک رویکرد مبتنی بر بازی برای حمایت از نوشتن کودکان است.

 ‘Many primary school children find writing difficult, but we showed in a previous study that a playful stimulus was far more <strong>effective</strong> than an instructional one.’
از نظر بسیاری از کودکان دبستانی، نوشتن بسیار دشوار است، اما ما در مطالعه قبلی نشان دادیم که یک محرک بازیگوشانه بسیار <strong>مؤثرتر</strong> از یک محرک آموزشی است.»

Children wrote longer and better-<strong>structured</strong> stories when they first played with dolls representing characters in the story.  
  وقتی بچه ها در ابتدا با عروسک هایی که شخصیت های داستان را به نمایش می گذاشتند، بازی کردند، داستان های طولانی تر و با <strong>ساختار</strong> بهتری نوشتند.

In the latest study, children first <strong>created</strong> their story with Lego, with similar results. 
در یک مطالعه اخیر، کودکان ابتدا داستان خود را با لگو <strong>خلق کردند</strong> که نتایج مشابهی داشت.

‘Many teachers <strong>commented</strong> that they had always previously had children saying they didn’t know what to write about. With the Lego building, however, not a single child said this through the whole year of the project.’
«بسیاری از معلمان <strong>اظهار داشتند</strong> که قبلاً همیشه کودکانی بودند که نمی‌دانستند درباره چه چیزی بنویسند. اما با ساختن لگو، حتی یک کودک نیز در کل سال تحصیلی این پروژه، چنین چیزی را نگفت.

Whitebread, who directs PEDAL, trained as a primary school teacher in the early 1970s, when, as he <strong>describes</strong>, ‘the teaching of young children was largely a quiet backwater, untroubled by any serious intellectual debate or controversy.’
وایت برد، که PEDAL را مدیریت می کند، در اوایل دهه 1970 به عنوان معلم مدرسه ابتدایی آموزش دید، زمانی که، همانطور که او <strong>توضیح می دهد</strong>، "تدریس کودکان خردسال عمدتاً مثل یک آب راکد بود، بدون هیچ گونه بحث و جدل فکری جدی."

Now, the <strong>landscape</strong> is very different, with hotly debated topics such as school starting age.
در حال حاضر، با وجود موضوعات داغ مورد بحث مانند سن شروع مدرسه، این <strong>چشم انداز</strong> بسیار متفاوت شده است.

 ‘Somehow the <strong>importance</strong> of play has been lost in recent decades.
<strong>اهمیت</strong> بازی در دهه های اخیر به نوعی از بین رفته است.

It’s regarded as something <strong>trivial</strong>, or even as something negative that contrasts with “work”.
و به عنوان چیزی <strong>پیش پا افتاده </strong>یا حتی به عنوان چیزی منفی که مخالف با "کار" است در نظر گرفته می شود.

Let’s not lose sight of its <strong>benefits</strong>, and the fundamental contributions it makes to human achievements in the arts, sciences and technology.
بیایید از <strong>مزایای</strong> آن، و کمک های اساسی آن به دستاوردهای بشر در هنر، علوم و فناوری غافل نشویم.

Let’s make sure children have a rich diet of play <strong>experiences</strong>.’
بیایید مطمئن شویم که کودکان یک رژیم غنی از <strong>تجربیات</strong> همراه با بازی دارند.