Back to the future of skyscraper design

Answers to the problem of excessive electricity use by skyscrapers and large public buildings can be found in <strong>ingenious</strong> but forgotten architectural designs of the 19th and early-20th centuries.
پاسخ به مشکل مصرف بیش از حد برق توسط آسمان‌خراش‌ها و ساختمان‌های عمومی بزرگ را می‌توان در طرح‌های معماری <strong>مبتکرانه</strong> اما فراموش شده قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم یافت.

The Recovery of Natural Environments in Architecture by Professor Alan Short is the culmination of 30 years of research and <strong>award-winning</strong> green building design by Short and colleagues in Architecture, Engineering, Applied Maths and Earth Sciences at the University of Cambridge.
 . بازیابی محیط های طبیعی در معماری توسط پروفسور آلن شورت نتیجه 30 سال تحقیق است که <strong>برنده جایزه</strong> طراحی ساختمان سبز توسط شورت و همکارانش در معماری، مهندسی، ریاضیات کاربردی و علوم زمین در دانشگاه کمبریج شده است.

'The crisis in building design is already here,' said Short.
شورت گفت: «بحران طراحی ساختمان در حال حاضر اینجاست.

<strong>'Policy makers</strong> think you can solve energy and building problems with gadgets.
<strong>سیاست گذاران</strong> فکر می کنند که شما می توانید مشکلات انرژی و ساخت و ساز را با گجت ها حل کنید.

You can't.
اما نمی توانید.

As global temperatures continue to rise, we are going to continue to squander more and more energy on keeping our buildings mechanically cool until we have run out of <strong>capacity</strong>.'
با ادامه افزایش یافتن دمای در جهان، ما انرژی بیشتر و بیشتری را برای خنک نگه داشتن ساختمان‌هایمان از نظر مکانیکی تا زمانی که <strong>ظرفیتمان</strong> تمام شود، هدر خواهیم داد.

Short is calling for a sweeping reinvention of how skyscrapers and major public buildings are designed - to end the reliance on sealed buildings which exist solely via the 'life support' system of vast <strong>air conditioning </strong>units.
شورت خواستار ابداع مجدد نحوه طراحی آسمان خراش ها و ساختمان های عمومی بزرگ است تا اتکا به ساختمان های ایزوله شده که صرفاً از طریق سیستم "حمایت از زندگی" واحدهای <strong>تهویه مطبوع</strong> وسیع ساخته شده، را پایان دهد.

Instead, he shows it is entirely possible to accommodate natural ventilation and cooling in large buildings by looking into the past, before the widespread introduction of air conditioning systems, which were 'relentlessly and aggressively marketed' by their <strong>inventors</strong>.
در عوض، او نشان می‌دهد که با نگاهی به گذشته، قبل از ظهور گسترده سیستم‌های تهویه مطبوع، که توسط <strong>مخترعان</strong> آنها «به‌طور بی‌وقفه و تهاجمی به بازار عرضه شده‌اند»، می‌توان تهویه و سرمایش طبیعی را در ساختمان‌های بزرگ با نگاهی به گذشته انجام داد.

Short points out that to make most contemporary buildings <strong>habitable</strong>, they have to be sealed and air conditioned.
 شورت اشاره می کند که برای <strong>قابل سکونت شدن</strong> اکثر ساختمان های معاصر، باید ایزوله شدن و تهویه مطبوع در نظر گرفته شوند.

The energy use and carbon <strong>emissions</strong> this generates is spectacular and largely unnecessary.
مصرف انرژی و انتشار کربنی که این عوامل <strong>منتشر می کند</strong> کاملا بی نظیر و تا حد زیادی غیر ضروری است.

Buildings in the West <strong>account</strong> for 40-50% of electricity usage, generating substantial carbon emissions, and the rest of the world is catching up at a frightening rate.
ساختمان‌ها در غرب 40 تا 50 درصد مصرف برق را به خود <strong>اختصاص می‌دهند </strong>و گازهای گلخانه‌ای قابل‌توجهی منتشر می‌کنند، و انتشار در بقیه جهان با سرعت وحشتناکی در حال افزایش است.

Short regards glass, steel and air-conditioned skyscrapers as symbols of status, rather than <strong>practical</strong> ways of meeting our requirements.
از آسمان‌خراش‌های دارای تهویه مطبوع و ساخته شده از فولاد و شیشه، به جای روش‌های <strong>عملی</strong> برای برآورده کردن نیازهای مان، به‌عنوان نمادی از این وضعیت یاد می‌کنیم.

Short's book highlights a developing and <strong>sophisticated</strong> art and science of ventilating buildings through the 19th and earlier-20th centuries, including the design of ingeniously ventilated hospitals.
کتاب دی. شورت، هنر و علم در حال توسعه و <strong>پیچیده</strong> تهویه ساختمان‌ها را در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، از جمله طراحی بیمارستان‌هایی با تهویه هوشمند را، برجسته می‌کند.

Of particular interest were those built to the designs of John Shaw Billings, including the first Johns Hopkins Hospital in the US city of Baltimore (1873-1889)
ساختمان هایی که با طرح های جان شاو بیلینگز ساخته شده بودند، از جمله اولین بیمارستان جانز هاپکینز در شهر بالتیمور ایالات متحده (1873-1889) بسیار جالب توجه بودند.

'We spent three years digitally modelling Billings' final designs,' says Short.
شورت می‌گوید: ما سه سال را صرف مدل‌سازی دیجیتالی طرح‌های نهایی بیلینگز کردیم.

'We put pathogens in the airstreams, modelled for someone with tuberculosis (TB) coughing in the wards and we found the <strong>ventilation</strong> systems in the room would have kept other patients safe from harm.
ما پاتوژن‌ها را در جریان هوا قرار دادیم که برای افراد مبتلا به سل TB که در بخش‌ها سرفه می‌کردند، نمونه برداری می شد و متوجه شدیم که سیستم‌های <strong>تهویه</strong>، اتاق سایر بیماران را از آسیب در امان نگه می‌دارد.

'We discovered that 19th-century hospital wards could <strong>generate</strong> up to 24 air changes an hour-that's similar to the performance of a modern-day, computer-controlled operating theatre.
 "ما کشف کردیم که بخش های بیمارستان قرن نوزدهمی می توانند تا 24 تغییر در هوا طی یک ساعت <strong>ایجاد کنند</strong> - که مشابه عملکرد یک سالن جراحی مدرن و کنترل شده با کامپیوتر است.

We believe you could build wards based on these <strong>principles</strong> now.
ما معتقدیم که اکنون می توانید بر اساس این <strong>اصول</strong>، بخش ها را بسازید.

Single rooms are not appropriate for all patients.
اتاق های تک نفره برای همه بیماران مناسب نیست.

Communal wards appropriate for certain patients - older people with dementia, for example - would work just as well in today's hospitals, at a fraction of the energy cost.’
بخش‌های عمومی مناسب برای بیماران خاص - برای مثال افراد مسن‌تر مبتلا به زوال عقل - در بیمارستان‌های امروزی با کسری از هزینه انرژی به خوبی جوابگو خواهند بود.

Professor Short contends the mindset and skill-sets behind these <strong>designs</strong> have been completely lost, lamenting the disappearance of expertly designed theatres, opera houses, and other buildings where up to half the volume of the building was given over to <strong>ensuring</strong> everyone got fresh air.
پروفسور شورت معتقد است که ذهنیت و مجموعه مهارت‌های پشت این <strong>طراحی ها</strong> کاملاً از بین رفته است، و از ناپدید شدن تئاترها، خانه‌های اپرا و سایر ساختمان‌هایی که با طراحی ماهرانه طراحی شده‌اند، که در آن‌ها نیمی از حجم ساختمان برای <strong>اطمینان</strong> از اینکه هوای تازه برای همه وجود دارد، اختصاص داده شده است.

Much of the ingenuity present in 19th-century hospital and building design was driven by a panicked public clamouring for buildings that could <strong>protect</strong> against what was thought to be the lethal threat of miasmas - toxic air that spread disease.
 بسیاری از نبوغ موجود در طراحی بیمارستان ها و ساختمان های قرن 19 ناشی از غوغای وحشتناک عمومی برای ساختمان هایی بود که می توانستند از انسان در برابر آنچه تصور می شد تهدید مرگبار میاسما باشد - هوای سمی که بیماری را گسترش می دهد - <strong>محافظت کنند.</strong>

Miasmas were feared as the principal agents of disease and epidemics for centuries, and were used to explain the spread of infection from the Middle Ages right through to the cholera outbreaks in London and Paris during the 1850s. Foul air, rather than germs, was believed to be the main driver of 'hospital fever', leading to <strong>disease</strong> and frequent death.
میاسماها به عنوان عوامل اصلی بیماری ها و اپیدمی ها برای قرن ها همه را ترسانده بودند و برای توضیح گسترش عفونت از قرون وسطی تا شیوع وبا در لندن و پاریس در طول دهه 1850 مورد استفاده قرار می گرفتند. اعتقاد بر این بود که هوای کثیف، به جای میکروب‌ها، محرک اصلی «تب بیمارستانی» است که منجر به <strong>بیماری</strong> و مرگ مکرر می‌شود.

The <strong>prosperous</strong> steered clear of hospitals.
افراد <strong>مرفه</strong> از بیمارستان ها دوری می کردند.

While miasma theory has been long since disproved, Short has for the last 30 years <strong>advocated</strong> a return to some of the building design principles produced in its wake.
هرچند نظریه میاسما مدت‌هاست که رد شده اما شورت طی 30 سال گذشته از بازگشت به برخی از اصول طراحی ساختمان که در پی آن ایجاد شده‌اند، <strong>حمایت کرده است.</strong>

Today, huge amounts of a building's space and construction <strong>cost</strong> are given over to air conditioning.
 امروزه مقادیر زیادی از فضا و <strong>هزینه</strong> ساخت یک ساختمان به تهویه مطبوع داده می شود.

'But I have designed and built a series of buildings over the past three decades which have tried to reinvent some of these ideas and then <strong>measure</strong> what happens.
اما من طی سه دهه گذشته مجموعه‌ای از ساختمان‌ها را طراحی و ساخته‌ام که سعی کرده‌اند برخی از این ایده‌ها را دوباره ابداع کنند و سپس آنچه را که اتفاق می‌افتد، <strong>اندازه‌گیری کردم.</strong>

'To go forward into our new low-energy, low-carbon future, we would be well <strong>advised</strong> to look back at design before our high-energy, high-carbon present appeared.
برای اینکه به سمت آینده جدیدی با مصرف انرژی و انتشار کربن کمتر برویم، به ما <strong>توصیه می شود</strong> که به طرح های قبل از این عصر با مصرف انرژی و انتشار کربن بالا، نگاه کنیم.

What is surprising is what a <strong>rich</strong> legacy we have abandoned.'
آنچه مایه تعجب است این است که چه میراث <strong>غنی</strong> را رها کرده ایم.

Successful examples of Short's approach include the Queen's Building at De Montfort University in Leicester.
 نمونه های موفق از رویکرد شورت شامل ساختمان ملکه در دانشگاه دی مونتفورت در لستر است.

Containing as many as 2,000 staff and students, the entire building is naturally <strong>ventilated</strong>, passively cooled and naturally lit, including the two largest auditoria, each seating more than 150 people.
کل ساختمان دارای 2000 پرسنل و دانش آموز است که به طور طبیعی <strong>تهویه می شود،</strong> به طور غیرفعال خنک می شود و به طور طبیعی روشن می شود، از جمله دو سالن بزرگ که هر کدام بیش از 150 نفر را در خود جای می دهند.

The award-winning building uses a fraction of the electricity of comparable buildings in the UK. Short contends that glass skyscrapers in London and around the world will become a liability over the next 20 or 30 years if climate modelling predictions and energy price rises come to pass as <strong>expected</strong>.
این ساختمان برنده جایزه، کسری از برق ساختمان های مشابه در بریتانیا را مصرف می کند. شورت ادعا می‌کند که اگر پیش‌بینی‌های مدل‌سازی آب و هوا و افزایش قیمت انرژی همانطور که <strong>انتظار می‌رود</strong> محقق شود، آسمان‌خراش‌های شیشه‌ای در لندن و سراسر جهان در ۲۰ یا ۳۰ سال آینده به یک بدهی تبدیل خواهند شد.

He is convinced that sufficiently cooled skyscrapers using the natural environment can be produced in almost any <strong>climate</strong>.
او معتقد است آسمان خراش هایی که با استفاده از محیط طبیعی به اندازه کافی خنک می شوند را تقریباً در هر <strong>آب و هوایی</strong> می توان ساخت.

He and his team have worked on hybrid buildings in the harsh climates of Beijing and Chicago - built with natural ventilation assisted by back-up air conditioning - which, <strong>surprisingly</strong> perhaps, can be switched off more than half the time on milder days and during the spring and autumn.
او و تیمش روی ساختمان‌های هیبریدی در آب‌وهوای سخت پکن و شیکاگو کار کرده‌اند - که با تهویه طبیعی به کمک تهویه مطبوع پشتیبان  که شاید <strong>در کمال تعجب</strong> بتوان بیش از نیمی از زمان‌ها را در روزهای خنک تر بهار و پاییز در طول سال آنها را خاموش کرد، ساخته شده اند.

 “My book is a recipe book which looks at the past, how we got to where we are now, and how we might reimagine the cities, offices and homes of the future. There are <strong>compelling</strong> reasons to do this.
کتاب من، دستور العملی است که به گذشته نگاه می کند، چگونه به جایی که اکنون هستیم رسیدیم، و چگونه می توانیم شهرها، ادارات و خانه های آینده را دوباره تصور کنیم. دلایل <strong>قانع کننده ای </strong>برای این کار وجود دارد.

The Department of Health says new hospitals should be <strong>naturally</strong> ventilated, but they are not.
وزارت بهداشت می گوید بیمارستان های جدید باید <strong>به طور طبیعی </strong>تهویه شوند، اما اینطور نیست.

Maybe it’s time we changed our outlook.”
شاید زمان آن رسیده است که نگاهمان را تغییر دهیم.»