The secret of staying young

Pheidole dentata, a native ant of the south-eastern U.S., isn't <strong>immortal</strong>.
Pheidole dentata، مورچه بومی جنوب شرقی ایالات متحده، <strong>عمر جاودانه </strong>ندارد.

But scientists have found that it doesn't seem to show any <strong>signs</strong> of aging.
اما دانشمندان دریافته اند که به نظر می رسد هیچ <strong>نشانه</strong> ای از پیری در او دیده نمی شود.

Old worker ants can do everything just as well as the youngsters, and their brains <strong>appear</strong> just as sharp.
مورچه های کارگر پیر می توانند همه کارها را به خوبی جوان ها انجام دهند و مغز آنها به همان اندازه باهوش <strong>به نظر می رسد.</strong>

'We get a picture that these ants really don't <strong>decline</strong>,' says Y sabel Giraldo, who studied the ants for her doctoral thesis at Boston University.
Y sabel Giraldo که برای پایان نامه دکترای خود در دانشگاه بوستون روی مورچه ها، مطالعه کرده، می گوید: "ما عکسی گرفتیم که نشان می دهد این مورچه ها واقعاً <strong>از بین نمی روند.</strong>"

Such age-defying feats are <strong>rare</strong> in the animal kingdom.
چنین شاهکارهایی که سن را به چالش می کشد در قلمرو حیوانات <strong>نادر</strong> است.

Naked mole rats can live for almost 30 years and stay <strong>fit</strong> for nearly their entire lives.
موش‌های خال دار می‌توانند تقریباً 30 سال زندگی کنند و تقریباً در تمام عمر خود <strong>تناسب اندامشان</strong> را حفظ کنند.

They can still <strong>reproduce</strong> even when old, and they never get cancer. But the vast majority of animals deteriorate with age just like people do.  
آنها هنوز هم می توانند <strong>تولید مثل کنند</strong> حتی در سنین بالا و هرگز سرطان نمی گیرند. اما اکثریت قریب به اتفاق حیوانات با بالا رفتن سن، مانند انسان ها رو به زوال می روند.

Like the naked mole rat, ants are social <strong>creatures</strong> that usually live in highly organised colonies.
مانند موش خال دار، مورچه ها نیز <strong>موجودات</strong> اجتماعی هستند که معمولاً در محیط های بسیار سازمان یافته زندگی می کنند.

'It's this social <strong>complexity</strong> that makes P. dentata useful for studying aging in people,' says Giraldo, now at the California Institute of Technology.
گیرالدو، اکنون در موسسه فناوری کالیفرنیا می گوید: «این <strong>پیچیدگی</strong> اجتماعی است که P. dentata را برای مطالعه پیری در افراد مفید می کند.

Humans are also highly social, a trait that has been <strong>connected</strong> to healthier aging.
انسان‌ها مانند آنها بسیار اجتماعی هستند، ویژگی‌ای که با پیر شدن سالم‌تر <strong>مرتبط</strong> است.

By contrast, most animal studies of aging use mice, <strong>worms</strong> or fruit flies, which all lead much more isolated lives
در عوض، بیشتر مطالعات روی حیوانات در مورد پیری موش‌ها، <strong>کرم‌ها</strong> یا مگس‌های میوه تحقیق می‌کنند که همگی زندگی منزوی‌تری دارند.

In the lab, P. dentata worker ants typically live for <strong>around</strong> 140 days.
در آزمایشگاه، مورچه های کارگر P. dentata معمولاً <strong>حدود</strong> 140 روز زندگی می کنند.

Giraldo focused on ants at four age ranges: 20 to 22 days, 45 to 47 days, 95 to 97 days and 120 to 122 days.
Giraldo روی مورچه هایی با چهار محدوده سنی تمرکز کرد: 20 تا 22 روز، 45 تا 47 روز، 95 تا 97 روز و 120 تا 122 روز.

Unlike all previous studies, which only estimated how old the ants were, her work tracked the ants from the time the pupae became adults, so she knew their <strong>exact</strong> ages.
برخلاف تمام مطالعات قبلی که فقط سن مورچه‌ها را تخمین می‌زدند، در مطالعه او، مورچه‌ها از زمانی که شفیره‌ها بالغ شدند مورد مطالعه قرار گرفتند، بنابراین او سن <strong>دقیق</strong> آنها را می‌دانست.

Then she put them through a range of tests
سپس او آنها را تحت یک سری آزمایش قرار داد.

Giraldo watched how well the ants took care of the young of the colony, recording how often each ant attended to, carried and fed them.
گرالدو مشاهده کرد که چگونه مورچه ها، به خوبی از بچه‌های کلنی مراقبت می‌کردند، و اینکه هر مورچه چقدر به آنها <strong>توجه</strong> می‌کرد، آنها را حمل می‌کرد و به آنها غذا می‌داد را ثبت می کرد.

She compared how well 20-day-old and 95-day-old ants followed the telltale scent that the insects usually leave to mark a trail to food. She tested how ants responded to light and also <strong>measured</strong> how active they were by counting how often ants in a small dish walked across a line.
او مقایسه کرد که مورچه های 20 روزه و 95 روزه چقدر، عطر و بوی نشانه ای که حشرات معمولا برای نشان دادن ردی از غذا از خود به جا می گذارند، را دنبال می کنند. او نحوه واکنش مورچه ها به نور را آزمایش کرد و همچنین میزان فعال بودن آنها را با شمارش تعداد دفعاتی که مورچه ها در یک ظرف کوچک از یک خط عبور می کردند را <strong>اندازه گیری کرد.</strong>

And she <strong>experimented</strong> with how ants react to live prey: a tethered fruit fly.
و او نحوه واکنش مورچه ها به طعمه زنده را <strong>آزمایش کرد</strong>: یک مگس میوه بسته شده.

Giraldo expected the older ants to perform poorly in all these <strong>tasks</strong>.
ژیرالدو انتظار داشت که مورچه های مسن در تمام این <strong>وظایف</strong> ضعیف عمل کنند.

But the elderly <strong>insects</strong> were all good caretakers and trail-followers- the 95-day-old ants could track the scent even longer than their younger counterparts.
اما <strong>حشرات</strong> مسن همگی از لحاظ مراقبت و دنبال کردن، به خوبی کار می کردند - مورچه‌های 95 روزه می‌توانستند عطر را حتی طولانی‌تر از همتایان جوان‌تر خود دنبال کنند.

They all <strong>responded</strong> to light well, and the older ants were more active.
همه آنها به خوبی به نور <strong>واکنش نشان می دادند</strong> و مورچه های مسن تر فعال تر بودند.

And when it came to <strong>reacting</strong> to prey, the older ants attacked the poor fruit fly just as aggressively as the young ones did, flaring their mandibles or pulling at the fly's legs
و هنگامی که نوبت به <strong>واکنش</strong> در برابر طعمه می‌شد، مورچه‌های مسن‌تر به مگس میوه بیچاره به همان شکل تهاجمی حمله می‌کردند که فک پایین‌شان را باز می‌کردند یا پاهای مگس را می‌کشیدند.

Then Giraldo <strong>compared</strong> the brains of 20-day-old and 95-day-old ants, identifying any cells that were close to death.
سپس ژیرالدو مغز مورچه های 20 روزه و 95 روزه را <strong>مقایسه کرد</strong> و سلول هایی را که نزدیک به مرگ بودند شناسایی کرد.

She saw no major differences with age, nor was there any difference in the location of the dying cells, showing that age didn't seem to affect specific brain <strong>functions</strong>.
او هیچ تفاوت عمده ای با افزایش سن در آنها ندید، و همچنین تفاوتی در موقعیت سلول های در حال مرگ وجود نداشت، که نشان می داد به نظر نمی رسد سن بر <strong>عملکردهای</strong> مغزی خاصی تأثیر بگذارد.

Ants and other insects have structures in their brains called mushroom bodies, which are important for <strong>processing</strong> information, learning and memory.
مورچه ها و سایر حشرات در مغز خود ساختارهایی به نام اجزای قارچی دارند که برای <strong>پردازش</strong> اطلاعات، یادگیری و حافظه مهم هستند.

She also wanted to see if aging affects the density of synaptic complexes within these <strong>structures</strong>-regions where neurons come together.
او همچنین می‌خواست ببیند که آیا پیری بر تراکم کمپلکس‌های سیناپسی در این <strong>ساختارها</strong> که در آن نورون‌ها به هم می‌رسند، تأثیر می‌گذارد.

Again, the answer was no.
باز هم پاسخ منفی بود.

What was more, the old ants didn't <strong>experience</strong> any drop in the levels of either serotonin or dopamine-brain chemicals whose decline often coincides with aging.
علاوه بر این، مورچه های پیر هیچ افتی در سطوح سروتونین یا مواد شیمیایی دوپامین مغزی که کاهش آنها اغلب با پیری همراه است را <strong>تجربه</strong> نکردند.

In humans, for example, a decrease in serotonin has been linked to Alzheimer's <strong>disease</strong>.
به عنوان مثال، در انسان، کاهش سروتونین با <strong>بیماری</strong> آلزایمر مرتبط است.

‘This is the first time anyone has looked at both behavioral and neural changes in these ants so thoroughly’; says Giraldo, who recently published the findings in the Proceedings of the Royal Society.
ژیرالدو که اخیراً این یافته‌ها را در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی منتشر کرده، می گوید: "این اولین بار است که کسی به تغییرات رفتاری و عصبی در این مورچه ها به این دقت نگاه می کند."

 Scientists have looked at some similar <strong>aspects</strong> in bees, but the results of recent bee studies were mixed-some studies showed age-related declines, which biologists call senescence, and others didn't.
دانشمندان برخی <strong>جنبه‌های</strong> مشابه را در زنبورها بررسی کرده‌اند، اما نتایج مطالعات اخیر زنبور عسل متناقض بود - برخی از مطالعات کاهش‌های مرتبط با افزایش سن را نشان دادند که زیست‌شناسان آن را پیری می‌نامند، و برخی دیگر چنین چیزی نشان نمی دادند.

'For now, the study <strong>raises</strong> more questions than it answers,' Giraldo says, "including how P. dentata stays in such good shape.'
گیرالدو می‌گوید: «در حال حاضر، این مطالعه سؤالات بیشتری <strong>بوجود می آورد </strong>از جمله اینکه چگونه P. dentata اینقدر خوب باقی می‌ماند».

Also, if the ants don't deteriorate with age, why do they die at all? Out in the wild, the ants probably don't live for a full 140 days thanks to predators, disease and just being in an environment that's much <strong>harsher</strong> than the comforts of the lab.
همچنین اگر مورچه ها با افزایش سن پیر نمی شوند، چرا اصلاً می میرند؟ در طبیعت، مورچه‌ها به علت وجود شکارچیان، بیماری‌ها و قرار گرفتن در محیطی <strong>خشن‌تر</strong> از امکانات آزمایشگاهی، تقریبا 140 روز کامل نیز زندگی نمی‌کنند.

'The lucky ants that do live into old age may suffer a steep decline just before dying,' Giraldo says, but she can't say for sure because her study wasn't <strong>designed</strong> to follow an ant's final moments.
ژیرالدو می‌گوید: «مورچه‌های خوش شانسی که تا سنین پیری زندگی می‌کنند ممکن است درست قبل از مرگ دچار افت شدیدی شوند،» اما او نمی‌تواند به طور قطع این را بگوید زیرا مطالعه او برای دنبال کردن لحظات آخر زندگی مورچه ها <strong>طراحی</strong> نشده بود.

"It will be important to <strong>extend</strong> these findings to other species of social insects,' says Gene E. Robinson, an entomologist at the University of Illinois at Urbana-Champaign.
Gene E. Robinson، حشره شناس دانشگاه ایلینویز در Urbana-Champaign می گوید: <strong>تعمیم دادن</strong> این یافته ها به گونه های دیگر حشرات اجتماعی، مهم خواهد بود.

This ant might be unique, or it might represent a broader <strong>pattern</strong> among other social bugs with possible clues to the science of aging in larger animals.
این مورچه ممکن است منحصر به فرد باشد، یا ممکن است <strong>الگوی</strong> وسیع تری را در میان سایر موجودات اجتماعی با سرنخ های احتمالی برای علم پیدا کردن درخصوص پیرشدن حیوانات بزرگتر نشان دهد.

Either way, it seems that for these ants, age really doesn't <strong>matter</strong>.
در هر صورت، به نظر می رسد که برای این مورچه ها، سن واقعاً <strong>مهم</strong> نیست.