Assessing the threat of marine debris

Chelsea Rochman, an ecologist at the University of California, Davis, has been trying to answer a dismal question: Is everything <strong>terrible</strong>, or are things just very, very bad
چلسی روچمن، بوم شناس دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، تلاش کرده است به یک سوال ناراحت کننده پاسخ دهد: آیا همه چیز <strong>وحشتناک</strong> است یا همه چیز بسیار بسیار بد است؟

Rochman is a member of the National Center for Ecological Analysis and Synthesis's marine-debris working group, a collection of scientists who study, among other things, the growing problem of marine <strong>debris</strong>, also known as ocean trash.
روچمن عضو گروه کاری <strong>زباله‌های</strong> دریایی مرکز ملی تجزیه و تحلیل اکولوژیکی و سنتز است، مجموعه‌ای از دانشمندان که علاوه بر مسائ دیگر روی مشکلات رو به رشد زباله‌های دریایی، که به عنوان زباله‌های اقیانوس نیز شناخته می‌شوند، مطالعه می‌کنند.

Plenty of studies have sounded alarm bells about the state of marine debris; in a recent paper published in the journal Ecology, Rochman and her colleagues set out to determine how many of those <strong>perceived</strong> risks are real
بسیاری از مطالعات، زنگ خطر را در مورد وضعیت زباله های دریایی به صدا درآورده اند. در مقاله‌ای که اخیراً در مجله Ecology منتشر شده است، روچمن و همکارانش تصمیم گرفتند تا مشخص کنند که چه میزان از این خطرات <strong>درک شده،</strong> واقعی هستند.

Often, Rochman says, scientists will end a paper by speculating about the broader <strong>impacts</strong> of what they've found.
روچمن می‌گوید که اغلب دانشمندان مقاله‌ای را با گمانه‌زنی درباره <strong>اثرات</strong> وسیع آنچه که یافته‌اند به پایان می‌رسانند.

For example, a study could show that certain seabirds eat plastic bags, and go on to warn that whole bird <strong>populations</strong> are at risk of dying out.
به عنوان مثال، یک مطالعه می تواند نشان دهد که برخی از پرندگان دریایی کیسه های پلاستیکی را می خورند و در ادامه هشدار می دهد که کل <strong>جمعیت</strong> پرندگان در معرض خطر مرگ هستند.

"But the truth was that nobody had yet tested those perceived <strong>threats</strong>,' Rochman says. "There wasn't a lot of information.
روچمن می‌گوید: «اما حقیقت این بود که هیچ‌کس هنوز این <strong>تهدیدات</strong> درک شده را آزمایش نکرده بود. اطلاعات زیادی وجود نداشت.

Rochman and her colleagues examined more than a hundred papers on the <strong>impacts</strong> of marine debris that were published through 2013.
روچمن و همکارانش بیش از صد مقاله در مورد <strong>اثرات</strong> زباله های دریایی را که تا سال 2013 منتشر شده بود، بررسی کردند.

Within each <strong>paper</strong>, they asked what threats scientists had studied - 366 perceived threats in all - and what they'd actually found
در هر <strong>مقاله</strong>، آنها بررسی کردند که دانشمندان چه تهدیدهایی را مورد مطالعه قرار داده اند - در مجموع 366 تهدید درک شده - و واقعا چه چیزی را یافته اند.

In 83 percent of cases, the perceived <strong>dangers</strong> of ocean trash were proven true.
در 83 درصد موارد، <strong>خطرات</strong> درک شده از زباله‌های اقیانوس درست است.

In the remaining cases, the working group found the studies had weaknesses in design and content which affected the validity of their conclusions - they lacked a control group, for example, or used faulty <strong>statistics</strong>
در موارد باقیمانده، این گروه تحقیقی دریافت که این مطالعات دارای نقاط ضعفی در طراحی و محتوا هستند که بر اعتبار نتیجه‌گیری‌های آنها تأثیر می‌گذارد - برای مثال، آنها فاقد گروه کنترل هستند یا از <strong>آمارهای</strong> نادرست استفاده می‌کنند.

Strikingly, Rochman says, only one well-designed study failed to find the effect it was looking for, an investigation of mussels <strong>ingesting</strong> microscopic plastic bits.
روچمن می گوید تعجب آور است که فقط یک مقاله نتوانسته بود اثری را که به دنبالش بود، پیدا کند، تحقیقی در مورد صدف هایی که تکه های پلاستیکی میکروسکوپی را <strong>بلعیده بودند.</strong>

The plastic moved from the mussels' <strong>stomachs</strong> to their bloodstreams, scientists found, and stayed there for weeks - but didn't seem to stress out the shellfish
دانشمندان دریافتند پلاستیک از <strong>معده</strong> صدف‌ها به جریان خون آنها منتقل شد و هفته‌ها در آنجا ماند - اما به نظر نمی‌رسید که صدف‌ها را تحت فشار قرار دهد.

While mussels may be fine eating trash, though, the analysis also have a clearer picture of the many ways that ocean debris is bothersome
اگرچه صدف ها ممکن است در خوردن زباله ها خوب عمل کنند، اما تجزیه و تحلیل ها درک واضح تری از روش های آزاردهنده ایجاد شده توسط زباله های اقیانوسی نشان می دهد.

Within the studies they looked at, most of the proven threats came from plastic debris, rather than other materials like <strong>metal</strong> or wood.
در مطالعاتی که آنها بررسی کردند، بیشتر تهدیدات اثبات شده از زباله های پلاستیکی بیشتر از مواد دیگر مانند <strong>فلز</strong> یا چوب ناشی می شد.

Most of the dangers also involved large pieces of debris - animals getting entangled in trash, for example, or eating it and severely <strong>injuring</strong> themselves
بیشتر خطرات شامل تکه های بزرگ زباله نیز می شود - به عنوان مثال حیوانات میان زباله ها گیر می کنند یا آنها را می خورند و به شدت خود را <strong>مجروح</strong> می کنند.

But a lot of <strong>ocean</strong> debris is 'microplastic', or pieces smaller than five millimeters.
اما بسیاری از زباله‌های <strong>اقیانوسی</strong> «ریز پلاستیک» یا تکه زباله هایی کوچک‌تر از پنج میلی‌متر هستند.

These may be ingredients used in <strong>cosmetics</strong> and toiletries, fibers shed by synthetic clothing in the wash, or eroded remnants of larger debris
اینها ممکن است موادی باشند که در <strong>لوازم آرایشی</strong> و بهداشتی استفاده می‌شوند، الیافی که توسط لباس‌های مصنوعی حین شستشو ریخته می‌شوند، یا بقایای فرسایش‌ یافته از زباله‌های بزرگ‌تر.

Compared to the number of studies <strong>investigating</strong> large-scale debris, Rochman's group found little research on the effects of these tiny bits.
در مقایسه با تعداد مطالعاتی که به <strong>بررسی</strong> زباله‌های در مقیاس بزرگ می‌پردازند، گروه روچمن تحقیقات کمی در مورد اثرات این تکه‌های کوچک پیدا کردند.

'There are a lot of open questions still for microplastic,' Rochman says, though she notes that more papers on the subject have been <strong>published</strong> since 2013, the cutoff point for the group's analysis.
روچمن می‌گوید: «هنوز سؤالات پاسخ داده نشده زیادی در مورد میکروپلاستیک وجود دارد»، اگرچه او به عنوان نکته پایانی در خصوص تجزیه و تحلیل گروه اشاره می‌کند مقالات بیشتری در این زمینه از سال 2013 <strong>منتشر شده است.</strong>

There are also, she adds, a lot of open questions about the ways that ocean debris can lead to sea-<strong>creature</strong> death.
او می‌افزاید، همچنین سؤالات بدون پاسخ زیادی درباره روش هایی که زباله‌های اقیانوس می‌توانند منجر به مرگ <strong>موجودات</strong> دریایی شوند، باقی مانده است.

Many studies have looked at how plastic affects an individual animal, or that animal's tissues or cells, rather than whole populations.  
بسیاری از مطالعات به این موضوع پرداخته‌اند که چگونه پلاستیک روی یک حیوان به طور مجزا، یا بر بافت‌ها یا سلول‌های آن حیوان تأثیر می‌گذارد، نه روی کل جمعیت.

And in the lab, <strong>scientists</strong> often use higher concentrations of plastic than what's really in the ocean.
و در آزمایشگاه، <strong>دانشمندان</strong> اغلب مقدار پلاستیک بیشتری نسبت به آنچه در اقیانوس وجود دارد را در نظر می گیرند.

None of that tells us how many birds or fish or sea turtles could die from plastic pollution - or how deaths in one species could aflect that animal's <strong>predators</strong>, or the rest of the ecosystem.
هیچ کدام از اینها به ما نمی گوید که چند پرنده یا ماهی یا لاک پشت دریایی می توانند در اثر آلودگی پلاستیکی بمیرند - یا چگونه مرگ در یک گونه می تواند بر <strong>شکارچیان</strong> آن گونه یا بقیه اکوسیستم تأثیر بگذارد.

'We need to be asking more ecologically <strong>relevant</strong> questions,' Rochman says.
روچمن می‌گوید: «ما باید سؤالاتی که بیشتر با محیط زیست <strong>مرتبط</strong> هستند را بپرسیم.

Usually, scientists don't know exactly how disasters such as a tanker accidentally spilling its whole cargo of oil and <strong>polluting</strong> huge areas of the ocean will affect the environment until after they've happened.
معمولاً دانشمندان تا زمانیکه بلایایی مانند یک نفتکش که به طور تصادفی کل محموله نفت خود را می‌ریزد و مناطق عظیمی از اقیانوس را <strong>آلوده می‌کند</strong> اتفاق نیفتاده دقیقا نمی دانند که تا چه حد بر محیط زیست تأثیر می‌گذارد.

"We don't ask the right questions early enough,' she says. But if ecologists can understand how the slow-moving effect of ocean trash is damaging ecosystems, they might be able to <strong>prevent</strong> things from getting worse.
او می‌گوید: «ما به اندازه کافی سؤالات درست را نمی‌پرسیم. اما اگر بوم‌شناسان بتوانند بفهمند که چگونه تأثیر تدریجی ریختن زباله ها داخل اقیانوس به اکوسیستم آسیب می‌زند، ممکن است بتوانند از بدتر شدن اوضاع <strong>جلوگیری کنند.</strong>

Asking the right questions can help policy makers, and the public, figure out where to focus their <strong>attention</strong>. The problems that look or sound most dramatic may not be the best places to start.
پرسیدن سوالات درست می تواند به سیاست گذاران و عموم مردم کمک کند بدانند <strong>توجه</strong> خود را به کجا متمرکز کنند. مشکلاتی که به نظر دراماتیک یا اینطور تصور می شوند ممکن است بهترین تقطه شروع نباشند.

For example, the name of the 'Great Pacific Garbage Patch' - a collection of marine debris in the northern Pacific Ocean - might conjure up a vast, <strong>floating</strong> trash island.
به عنوان مثال، نام "لکه زباله بزرگ در اقیانوس آرام" - مجموعه ای از زباله های دریایی در شمال اقیانوس آرام - ممکن است یک جزیره از زباله های <strong>شناور</strong> و وسیع را به تصویر بکشد.

In reality though, much of the debris is tiny or below the <strong>surface</strong>; a person could sail through the area without seeing any trash at all.
با این حال، در واقعیت، بسیاری از زباله‌ها، کوچک یا زیر <strong>سطح</strong> آب هستند و ممکن است فردی بدون دیدن هیچ زباله ای از آن منطقه عبور کند.

A Dutch group called 'The Ocean Cleanup' is currently working on plans to put mechanical devices in the Pacific Garbage Patch and similar areas to <strong>suck up </strong>plastic.
یک گروه هلندی به نام «پاکسازی اقیانوس» در حال حاضر روی طرح‌هایی کار می‌کند تا دستگاه‌های مکانیکی را در لکه زباله اقیانوس آرام و مناطق مشابه قرار دهند تا پلاستیک ها را <strong>بمکد</strong>.

But a recent paper used simulations to show that strategically positioning the cleanup devices closer to shore would more <strong>effectively</strong> reduce pollution over the long term.
اما در یکی از مقاله های اخیر از شبیه‌سازی استفاده شد تا نشان دهد که قرار دادن استراتژیک دستگاه‌های پاکسازی در محلی نزدیک‌تر به ساحل، آلودگی را به طور <strong>موثرتری</strong> در درازمدت کاهش می‌دهد.

'I think clearing up some of these <strong>misperceptions</strong> is really important,;' Rochman says.  
"من فکر می کنم از بین بردن برخی از این <strong>برداشت های نادرست</strong> واقعا مهم است." روچمن می گوید.

Among scientists as well as in the media, she says, "A lot of the images about strandings and entanglement and all of that cause the <strong>perception</strong> that plastic debris is killing everything in the ocean.'
در میان دانشمندان و همچنین در رسانه‌ها، او می‌گوید: «تصاویر زیادی درباره گیر کردن و درهم‌تنیدگی زباله ها وجود دارد و همه این‌ها باعث این <strong>تصور</strong> می‌شود که زباله‌های پلاستیکی در حال کشتن همه چیز در اقیانوس هستند.»

Interrogating the existing scientific literature can help ecologists figure out which problems really need addressing, and which ones they'd be better off - like the mussels absorbing and ignoring
بررسی مقالات علمی موجود می‌تواند به اکولوژیست‌ها کمک کند تا بفهمند کدام مشکلات واقعاً نیاز به رسیدگی دارند، و کدام یک از آنها بهتر است، نادیده گرفته شوند - مانند صدف‌ها که آن را جذب کرده و نادیده می گیرند.