NUTMEG – A VALUABLE SPICE

The nutmeg tree, Myristica fragrans, is a large evergreen tree native to Southeast Asia. Until the late 18th century, it only <strong>grew</strong> in one place in the world: a small group of islands in the Banda Sea, part of the Moluccas – or Spice Islands – in northeastern Indonesia.
درخت جوز هندی، Myristica fragrans، درختی بزرگ و همیشه سبز بومی آسیای جنوب شرقی است. تا اواخر قرن هجدهم، تنها در یک مکان در جهان <strong>رشد می کرد</strong>: گروه کوچکی از جزایر در دریای باندا، بخشی از Moluccas - یا جزایر Spice - در شمال شرقی اندونزی.

The tree is thickly branched with dense foliage of tough, dark green oval <strong>leaves</strong>, and produces small, yellow, bell-shaped flowers and pale yellow pear-shaped fruits. The fruit is encased in a flesh husk.
این درخت دارای شاخه های ضخیم با شاخ و <strong>برگ های</strong> انبوه از برگ های بیضی شکل سبز تیره است و گل های کوچک زرد رنگ زنگوله ای شکل و میوه های گلابی شکل زرد کم رنگ تولید می کند. میوه در یک پوسته گوشتی قرار گرفته است.

When the fruit is <strong>ripe</strong>, this husk splits into two halves along a ridge running the length of the fruit.
هنگامی که میوه <strong>رسیده</strong> است، این پوسته در امتداد لبه ای که در طول میوه قرار گرفته به دو قسمت تقسیم می شود.

Inside is a purple-brown shiny seed, 2-3 cm long by about 2 cm across, <strong>surrounded</strong> by a lacy red or crimson covering called an ‘aril’.
درون آن، یک دانه براق بنفش مایل به قهوه‌ای به طول ۲ تا ۳ سانتی‌متر و عرض حدود ۲ سانتی‌متر قرار دارد که با یک پوشش توری مااند به رنگ قرمز یا زرشکی به نام «آریل» <strong>احاطه شده است.</strong>

These are the sources of the two spices nutmeg and mace, the former being produced from the dried seed and the latter from the aril.
اینها منابع تولید دو نوع ادویه جوز هندی و mace هستند که اولی از دانه خشک و دومی از آریل تولید می شود.

Nutmeg was a highly prized and costly ingredient in European cuisine in the Middle Ages and was used as a <strong>flavoring</strong>, medicinal, and preservative agent.
جوز هندی در قرون وسطی یک ماده بسیار ارزشمند و پرهزینه در غذاهای اروپایی بود و به عنوان <strong>طعم دهنده</strong>، ماده دارویی و نگهدارنده استفاده می شد.

Throughout this period, the Arabs were the <strong>exclusive</strong> importers of the spice to Europe.
در تمام این دوره، اعراب واردکننده <strong>انحصاری</strong> ادویه به اروپا بودند.

They sold nutmeg for high prices to merchants based in Venice, but they never <strong>revealed</strong> the exact location of the source of this extremely valuable commodity.
آنها جوز هندی را به قیمت های بالا به بازرگانان مستقر در ونیز می فروختند، اما هرگز محل دقیق منبع این کالای بسیار ارزشمند را <strong>فاش نکردند.</strong>

The Arab-Venetian dominance of the trade finally ended in 1512, when the Portuguese reached the Banda Islands and began exploiting its <strong>precious</strong> resources.
تسلط اعراب و ونیزی بر تجارت سرانجام در سال 1512 پایان یافت، زمانی که پرتغالی ها به جزایر باندا رسیدند و شروع به بهره برداری از منابع <strong>گرانبهای</strong> آن کردند.

Always in danger of competition from neighboring Spain, the Portuguese began subcontracting their spice <strong>distribution</strong> to Dutch traders.
پرتغالی ها که همیشه در خطر رقابت از سوی اسپانیا قرار داشتند، <strong>توزیع</strong> ادویه خود را به بازرگانان هلندی واگذار کردند.

<strong>Profits</strong> began to flow into the Netherlands, and the Dutch commercial fleet swiftly grew into one of the largest in the world.
<strong>سود</strong> شروع به سرازیر شدن به هلند کرد و ناوگان تجاری هلند به سرعت به یکی از بزرگترین ناوگان ها در جهان تبدیل شد.

The Dutch quietly gained control of most of the shipping and <strong>trading</strong> of spices in Northern Europe.
هلندی ها بی سر و صدا کنترل بیشتر حمل و نقل و <strong>تجارت</strong> ادویه در شمال اروپا را به دست گرفتند.

Then, in 1580, Portugal fell under Spanish rule, and by the end of the 16th century, the Dutch found themselves locked out of the <strong>market</strong>.
سپس، در سال 1580، پرتغال تحت سلطه اسپانیا قرار گرفت و در پایان قرن شانزدهم، هلندی ها متوجه شدند که از <strong>بازار</strong> خارج شده اند.

As prices for pepper, nutmeg, and other spices soared across Europe, they decided to <strong>fight back</strong>.
از آنجایی که قیمت فلفل، جوز هندی و سایر ادویه ها در سراسر اروپا افزایش یافت، آنها تصمیم گرفتند که با این کار <strong>مقابله کنند.</strong>

In 1602, Dutch merchants founded the VOC, a trading corporation better known as the Dutch East India Company. By 1617, the VOC was the richest <strong>commercial</strong> operation in the world.
در سال 1602، بازرگانان هلندی VOC را تأسیس کردند، یک شرکت تجاری که بیشتر به عنوان شرکت هلندی هند شرقی شناخته می شد. تا سال 1617، VOC پربارترین عملیات <strong>تجاری</strong> در جهان بود.

The company had 50,000 <strong>employees</strong> worldwide, with a private army of 30,000 men and a fleet of 200 ships.
این شرکت 50000 <strong>کارمند</strong> در سراسر جهان داشت، با ارتش خصوصی 30000 نفری و ناوگانی متشکل از 200 کشتی.

At the same time, thousands of people across Europe were dying of the plague, a highly contagious and deadly <strong>disease</strong>.
در همان زمان، هزاران نفر در سراسر اروپا بر اثر طاعون، یک <strong>بیماری</strong> بسیار مسری و کشنده، جان خود را از دست دادند.

Doctors were desperate for a way to stop the spread of this disease, and they decided nutmeg held the <strong>cure</strong>.
پزشکان به دنبال راهی برای جلوگیری از گسترش این بیماری بودند و آنها متوجه شدند که جوز هندی می تواند <strong>درمان</strong> این بیماری باشد.

Everybody wanted nutmeg, and many were willing to spare no <strong>expense</strong> to have it.
همه جوز هندی می خواستند و بسیاری حاضر بودند برای داشتن آن از هیچ <strong>هزینه ای</strong> دریغ نکنند.

Nutmeg bought for a few pennies in Indonesia could be sold for 68,000 times its original cost on the streets of London. The only problem was the short <strong>supply</strong>.
جوز هندی خریداری شده با چند پنی در اندونزی می توانست 68000 برابر قیمت اصلی آن در خیابان های لندن فروخته شود. تنها مشکل کمبود <strong>عرضه</strong> بود.

And that’s where the Dutch found their <strong>opportunity</strong>.
و این جایی بود که هلندی ها <strong>فرصت</strong> خود را پیدا کردند.

The Banda Islands were ruled by local sultans who <strong>insisted on</strong> maintaining a neutral trading policy towards foreign powers.
جزایر باندا توسط سلاطین محلی اداره می شد که بر حفظ سیاست تجاری بی طرفانه در قبال قدرت های خارجی <strong>اصرار داشتند.</strong>

This allowed them to <strong>avoid</strong> the presence of Portuguese or Spanish troops on their soil, but it also left them unprotected from other invaders.
این امر به آنها اجازه می داد از حضور نیروهای پرتغالی یا اسپانیایی در خاک خود <strong>اجتناب کنند،</strong> اما آنها را در مقابل مهاجمان دیگر نیز بی دفاع نگه می داشت.

 In 1621, the Dutch <strong>arrived</strong> and took over.
در سال 1621 هلندی ها <strong>از راه رسیدند </strong>و زمام امور را به دست گرفتند.

Once securely in control of the Bandas, the Dutch went to work <strong>protecting</strong> their new investment.
هلندی‌ها پس از کنترل بانداها، برای <strong>حفاظت</strong> از سرمایه‌گذاری جدید خود دست به کار شدند.

They concentrated all nutmeg production into a few easily guarded areas, uprooting and <strong>destroying</strong> any trees outside the plantation zones.
آنها تمام جوز هندی تولید شده را به راحتی در چند منطقه تحت مراقبت تجمیع کردند و هر درختی را در خارج از آن مناطق تحت کشت، ریشه کن و <strong>نابود کردند.</strong>

Anyone caught growing a nutmeg seedling or carrying seeds without the proper authority was severely <strong>punished</strong>.
هر شخصی که در حال رشد نهال جوز هندی یا حمل بذر آن بدون مجوز مناسب بود، به شدت <strong>مجازات می شد.</strong>

In addition, all exported nutmeg was covered with lime to make sure there was no chance a fertile seed which could be <strong>grown</strong> elsewhere would leave the islands.
علاوه بر این، تمام جوز هندی صادراتی با آهک پوشانده شد تا اطمینان حاصل شود که هیچ احتمالی برای این که بذر بارور بتواند جزیره را ترک کرده و در جای دیگری <strong>رشد کند،</strong> وجود ندارد

There was only one obstacle to Dutch <strong>domination</strong>.
تنها یک مانع برای <strong>سلطه</strong> هلندی ها وجود داشت.

One of the Banda Islands, a sliver of land called Run, only 3 km long by less than 1 km wide, was <strong>under the control </strong>of the British.
یکی از جزایر باندا، قطعه زمینی به نام ران، که تنها 3 کیلومتر طول و کمتر از 1 کیلومتر عرض داشت، <strong>تحت کنترل</strong> انگلیسی ها بود.

After decades of fighting for control of this tiny island, the Dutch and British arrived at a compromise settlement, the Treaty of Breda, in 1667. Intent on securing their hold over every nutmeg-producing island, the Dutch offered a trade: if the British would give them the island of Run, they would in turn give Britain a <strong>distant</strong> and much less valuable island in North America.
پس از دهه‌ها جنگ برای کنترل این جزیره کوچک، هلندی‌ها و بریتانیایی‌ها در سال 1667 به توافقی مصالحه‌آمیز به نام پیمان بردا رسیدند. هلندی‌ها با هدف تضمین تسلط خود بر هر جزیره‌ای که جوز هندی تولید می‌کرد، تجارتی را پیشنهاد کردند: اگر بریتانیایی‌ها جزیره ران را به آن‌ها می‌دادند، آنها نیز به نوبه خود جزیره‌ای <strong>دوردست</strong> و بسیار کم ارزش در آمریکای شمالی را به بریتانیا می‌دادند.

The British agreed.
انگلیسی ها موافقت کردند.

That other <strong>island</strong> was Manhattan, which is how New Amsterdam became New York.
آن <strong>جزیره</strong> دیگر منهتن بود که دلیل تبدیل نیو آمستردام به نیویورک شد.

The Dutch now had a monopoly over the nutmeg <strong>trade</strong> which would last for another century.
اکنون هلندی ها بر <strong>تجارت</strong> جوز هندی انحصار داشتند که تا یک قرن دیگر ادامه داشت.

Then, in 1770, a Frenchman named Pierre Poivre successfully <strong>smuggled</strong> nutmeg plants to safety in Mauritius, an island off the coast of Africa.
سپس، در سال 1770، یک فرانسوی به نام پیر پویور با موفقیت گیاهان جوز هندی را در جزیره موریس، جزیره ای در سواحل آفریقا، <strong>قاچاق کرد.</strong>

Some of these were later <strong>exported</strong> to the Caribbean where they thrived, especially on the island of Grenada.
برخی از آنها بعداً به کارائیب <strong>صادر شد</strong> و در آنجا، به ویژه در جزیره گرانادا رشد کرد.

Next, in 1778, a volcanic eruption in the Banda region caused a tsunami that wiped out half the nutmeg groves. Finally, in 1809, the British returned to Indonesia and <strong>seized</strong> the Banda Islands by force.
بعد، در سال 1778، یک فوران آتشفشانی در منطقه باندا باعث سونامی شد که نیمی از باغات جوز هندی را از بین برد. سرانجام در سال 1809 انگلیسی ها به اندونزی بازگشتند و جزایر باندا را به زور <strong>تصرف کردند.</strong>

They returned the islands to the Dutch in 1817, but not before <strong>transplanting</strong> hundreds of nutmeg seedlings to plantations in several locations across southern Asia. The Dutch nutmeg monopoly was over.
آنها جزایر را در سال 1817 به هلندی ها بازگرداندند، اما نه قبل از اینکه، صدها نهال جوز هندی را در چندین مزارع در سراسر جنوب آسیا <strong>پیوند بزنند.</strong> بنابراین، انحصار جوز هندی به پایان رسیده بود.

Today, nutmeg is grown in Indonesia, the Caribbean, India, Malaysia, Papua New Guinea and Sri Lanka, and world nutmeg production is <strong>estimated</strong> to average between 10,000 and 12,000 tonnes per year.
امروزه جوز هندی در اندونزی، دریای کارائیب، هند، مالزی، پاپوآ گینه نو و سریلانکا کشت می شود و تولید جهانی جوز هندی به طور متوسط بین 10000 تا 12000 تن در سال <strong>تخمین زده می شود.</strong>