SHOULD WE TRY TO BRING EXTINCT SPECIES BACK TO LIFE?

The passenger pigeon was a legendary <strong>species</strong>.
کبوتر مسافر، <strong>گونه</strong> ای افسانه ای بود.

Flying in vast numbers across North America, with potentially many millions within a single flock, their <strong>migration</strong> was once one of nature’s great spectacles. Sadly, the passenger pigeon’s existence came to an end on 1 September 1914, when the last living specimen died at Cincinnati Zoo.  
با پرواز در تعداد زیاد در سراسر آمریکای شمالی که به طور بالقوه شامل میلیون ها نفر در یک دسته می شد، <strong>مهاجرت</strong> آنها زمانی یکی از مناظر عالی طبیعت بود. متأسفانه، وجود کبوتر مسافر در 1 سپتامبر 1914، زمانی که آخرین نمونه زنده در باغ وحش سینسیناتی درگذشت، به پایان رسید.

Geneticist Ben Novak is a lead researcher on an ambitious project which now aims to bring the bird back to life through a <strong>process</strong> known as ‘de-extinction’.  
بن نواک، متخصص ژنتیک، محقق اصلی پروژه‌ای بلندپروازانه است که اکنون با هدف بازگرداندن پرنده به زندگی از طریق <strong>فرآیندی</strong> به نام «انقراض زدایی» انجام می‌شود.

The basic premise involves using cloning technology to turn the DNA of extinct animals into a <strong>fertilized</strong> embryo, which is carried by the nearest relative still in existence – in this case, the abundant band-tailed pigeon – before being born as a living, breathing animal.  
فرض اصلی شامل استفاده از فناوری شبیه سازی شده برای تبدیل DNA حیوانات منقرض شده به یک جنین <strong>بارور</strong> شده است که توسط نزدیکترین خویشاوندی که هنوز وجود دارد - در این مورد، کبوتر دم نواری فراوان - قبل از تولد به عنوان یک حیوان زنده و تنفسی باردار می شود.

Passenger <strong>pigeons</strong> are one of the pioneering species in this field, but they are far from the only ones on which this cutting-edge technology is being trialed.
<strong>کبوترهای</strong> مسافر، یکی از گونه های پیشگام در این زمینه هستند، اما تنها گونه هایی نیستند که این فناوری پیشرفته روی آنها آزمایش می شود.

In Australia, the thylacine, more commonly known as the Tasmanian tiger, is another <strong>extinct</strong> creature that genetic scientists are striving to bring back to life.  
در استرالیا، تیلاسین، که بیشتر به عنوان ببر تاسمانی شناخته می شود، یکی دیگر از موجودات <strong>منقرض</strong> شده است که دانشمندان ژنتیک در تلاش برای بازگرداندن آن به زندگی هستند.

 ‘There is no carnivore now in Tasmania that fills the niche which thylacines once <strong>occupied</strong>,’ explains Michael Archer of the University of New South Wales.  
مایکل آرچر از دانشگاه نیو ساوت ولز توضیح می دهد: «اکنون در تاسمانی هیچ گوشتخواری وجود ندارد که جایگاهی را که تیلاسین ها زمانی <strong>اشغال می کردند،</strong> پر کند.

He points out that in the decades since the thylacine went extinct, there has been a spread in a ‘dangerously debilitating’ facial tumor syndrome which <strong>threatens</strong> the existence of the Tasmanian devils, the island’s other notorious resident.  
او اشاره می‌کند که در دهه‌های پس از انقراض تیلاسین، سندرم «خطرناک و ناتوان‌کننده» تومور صورت  شیوع پیدا کرده که وجود درندگان تاسمانی، دیگر ساکنان ترسناک جزیره را <strong>تهدید می‌کند.</strong>

Thylacines would have prevented this spread because they would have killed <strong>significant</strong> numbers of Tasmanian devils.  
Thylacines از این شیوع جلوگیری می کرد زیرا آنها می توانستند تعداد <strong>قابل توجهی</strong> از درندگان تاسمانی را بکشند.

 ‘If that contagious <strong>cancer</strong> had popped up previously, it would have burned out in whatever region it started. The return of thylacines to Tasmania could help to ensure that devils are never again subjected to risks of this kind.’
«اگر آن <strong>سرطان</strong> مسری، قبلا ظاهر می شد، در هر منطقه ای که شروع می شد از بین می رفت. بازگشت تیلاسین ها به تاسمانی می تواند اطمینان حاصل کند که این درندگان دیگر هرگز در معرض خطراتی از این نوع قرار نخواهند گرفت.

If extinct species can be brought back to life, can humanity begin to correct the <strong>damage</strong> it has caused to the natural world over the past few millennia?  
اگر بتوان گونه های منقرض شده را به زندگی بازگرداند، آیا بشریت می تواند <strong>آسیب هایی</strong> را که در چند هزار سال گذشته به جهان طبیعی وارد کرده است، اصلاح کند؟

 ‘The idea of de-extinction is that we can reverse this <strong>process</strong>, bringing species that no longer exist back to life,’ says Beth Shapiro of the University of California Santa Cruz’s Genomics Institute.  
بث شاپیرو از موسسه ژنومیک دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز می‌گوید: ایده ضد انقراض این است که ما می‌توانیم این <strong>فرآیند</strong> را معکوس کنیم و گونه‌هایی را که دیگر وجود ندارند به زندگی بازگردانیم.

 ‘I don’t think that we can do this.  
من فکر نمی کنم که ما بتوانیم این کار را انجام دهیم.

There is no way to bring back something that is 100 percent <strong>identical</strong> to a species that went extinct a long time ago.’  
هیچ راهی برای بازگرداندن چیزی که 100 درصد <strong>مشابه</strong> گونه‌ای است که مدت‌ها پیش منقرض شده است، وجود ندارد.

A more practical approach for long-extinct species is to take the DNA of existing species as a template, ready for the insertion of strands of extinct animal DNA to create something new; a hybrid, based on the living species, but which looks and/or <strong>acts</strong> like the animal which died out.
رویکرد عملی‌تر برای گونه‌های منقرض شده برای طولانی‌مدت این است که DNA گونه‌های موجود را به‌عنوان یک الگو در نظر بگیریم، تا بتواند رشته‌هایی از DNA حیوانات منقرض شده را برای ایجاد گونه ای جدید درج کند. یک هیبرید، بر اساس گونه های زنده، اما شبیه حیوانی است که از بین رفته است و/یا مثل آن <strong>عمل می کند.</strong>

This complicated process and questionable outcome beg the question: what is the actual point of this technology? ‘For us, the goal has always been replacing the extinct species with a suitable <strong>replacement</strong>,’ explains Novak.  
این فرآیند پیچیده و نتیجه مشکوک، این سوال را ایجاد می کند: هدف واقعی این فناوری چیست؟ نواک توضیح می دهد: برای ما، هدف همیشه <strong>جایگزینی</strong> گونه های منقرض شده با یک جایگزین مناسب بوده است.

 ‘When it comes to breeding, band-tailed pigeons <strong>scatter</strong> and make maybe one or two nests per hectare, whereas passenger pigeons were very social and would make 10,000 or more nests in one hectare.’  
وقتی صحبت از تولید مثل می شود، کبوترهای دم نواری <strong>پراکنده</strong> می شوند و در هر هکتار شاید یک یا دو لانه می سازند، در حالی که کبوترهای مسافر، بسیار اجتماعی بودند و در یک هکتار 10000 یا بیشتر لانه می ساختند.

Since the disappearance of this key species, ecosystems in the eastern US have suffered, as the lack of disturbance caused by thousands of passenger pigeons wrecking trees and branches means there has been a minimal need for <strong>regrowth</strong>.  
از زمان ناپدید شدن این گونه کلیدی، اکوسیستم ها در شرق ایالات متحده آسیب دیده اند، زیرا فقدان مزاحمت ناشی از هزاران کبوتر مسافری که درختان و شاخه ها را خراب می کنند به این معنی است که نیاز بسیار کمی به <strong>رشد مجدد</strong> وجود داشته است.

This has left forests stagnant and therefore unwelcoming to the plants and animals which evolved to help <strong>regenerate</strong> the forest after a disturbance.  
این امر باعث شده که جنگل ها راکد شوند و در نتیجه از گیاهان و حیواناتی که تکامل می یافتند تا به <strong>بازسازی</strong> جنگل پس از یک اختلال کمک می کنند، استقبال نشود.

According to Novak, a hybridized band-tailed pigeon, with the added nesting habits of a passenger pigeon, could, in theory, re-establish that forest <strong>disturbance</strong>, thereby creating a habitat necessary for a great many other native species to thrive.
به گفته نواک، یک کبوتر دم نواری ترکیب شده، با عادات لانه سازی اضافه شده از یک کبوتر مسافری، در تئوری می تواند دوباره آن <strong>اختلال</strong> را در جنگل ایجاد کند و در نتیجه زیستگاهی برای رشد بسیاری از گونه های بومی دیگر ایجاد کند.

Another popular candidate for this technology is the <strong>woolly</strong> mammoth.  
یکی دیگر از نامزدهای محبوب برای این فناوری، ماموت <strong>پشمی</strong> است.

George Church, professor at Harvard Medical School and leader of the Woolly Mammoth Revival Project, has been focusing on cold <strong>resistance</strong>, the main way in which the extinct woolly mammoth and its nearest living relative, the Asian elephant, differ.  
جورج چرچ، استاد دانشکده پزشکی هاروارد و رهبر پروژه احیای ماموت پشمی، بر <strong>مقاومت</strong> در برابر سرما تمرکز کرده است، اصلی ترین تفاوت ماموت پشمالوی منقرض شده و نزدیکترین خویشاوند زنده آن، فیل آسیایی.

By <strong>pinpointing</strong> which genetic traits made it possible for mammoths to survive the icy climate of the tundra, the project’s goal is to return mammoths, or a mammoth-like species, to the area.  
با <strong>مشخص کردن</strong> ویژگی‌های ژنتیکی ماموت‌ها برای زنده ماندن در آب و هوای یخی تندرا، هدف این پروژه که بازگرداندن ماموت‌ها یا گونه‌های ماموت‌مانند به این منطقه است، براورده می شود.

 ‘My highest priority would be preserving the endangered Asian elephant,’ says Church, ‘<strong>expanding</strong> their range to the huge ecosystem of the tundra.  
چرچ می‌گوید: «بالاترین اولویت من، حفظ فیل آسیایی در خطر انقراض است، که دامنه آنها تا اکوسیستم عظیم توندرا <strong>گسترش</strong> یافته است.

Necessary adaptations would include smaller ears, thicker hair, and extra insulating fat, all for the purpose of <strong>reducing</strong> heat loss in the tundra, and all traits found in the now-extinct woolly mammoth.’  
سازگاری‌های اساسی شامل کوچکتر شدن گوش‌ها، ضخیم‌تر شدن موها، و چربی بیشتر به عنوان عایق، می شود که همگی به منظور <strong>کاهش</strong> اتلاف گرما در تاندرا، و کل صفات موجود در ماموت پشمی منقرض شده است.

This repopulation of the tundra and boreal forests of Eurasia and North America with large mammals could also be a useful factor in reducing carbon <strong>emissions</strong> – elephants punch holes through snow and knock down trees, which encourages grass growth.  
این افزایش جمعیت مجدد پستانداران بزرگ در جنگل‌های توندرا و شمالی اوراسیا و آمریکای شمالی نیز می‌تواند عامل مفیدی در کاهش <strong>انتشار</strong> کربن باشد - فیل‌ها در برف، سوراخ هایی می‌کنند و درختان را می‌کوبند که رشد علف را بیشتر می‌کند.

This grass growth would reduce temperature, and mitigate emissions from <strong>melting</strong> permafrost.
این رشد چمن باعث کاهش دما و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از <strong>ذوب</strong> یخ های دائمی می شود.

While the prospect of bringing extinct animals back to life might capture imaginations, it is, of course, far easier to try to save an existing species which is merely threatened with extinction.  
در حالی که چشم انداز بازگرداندن حیوانات منقرض شده به زندگی ممکن است نظرات را به خود جلب کند، اما تلاش برای نجات گونه های موجود که به شدت در معرض خطر انقراض هستند، بسیار ساده تر است.

 ‘Many of the technologies that people have in mind when they think about de-extinction can be used as a form of “genetic <strong>rescue</strong>”,’ explains Shapiro.  
شاپیرو توضیح می‌دهد: «بسیاری از فناوری‌هایی که هنگام فکر کردن به تکنولوژی ضد انقراض به ذهن خطور می کند، می‌توانند به عنوان نوعی «<strong>نجات</strong> ژنتیکی» استفاده شوند.

She prefers to focus the debate on how this emerging technology could be used to fully understand why various species went extinct in the first place, and therefore how we could use it to make genetic modifications that could <strong>prevent</strong> mass extinctions in the future.  
او ترجیح می‌دهد بحث را روی این موضوع متمرکز کند که در وهله اول چگونه می‌توان از این فناوری در حال ظهور برای درک کامل چرایی انقراض گونه‌های مختلف استفاده کرد، و سپس اینکه چگونه می‌توانیم از آن برای ایجاد تغییرات ژنتیکی استفاده کنیم که می‌تواند از انقراض دسته جمعی در آینده <strong>جلوگیری کند.</strong>

 ‘I would also say there’s an incredible moral hazard to not do anything at all,’ she continues. ‘We know that what we are doing today is not enough, and we have to be willing to take some calculated and <strong>measured</strong> risks.’
او ادامه می دهد: «من همچنین می گویم که یک خطر اخلاقی باورنکردنی این است که اصلاً کاری انجام ندهید. ما می دانیم که کاری که امروز انجام می دهیم کافی نیست و باید ریسک های محاسبه شده و <strong>اندازه گیری شده </strong>را بپذیریم.