HAVING A LAUGH

The findings of psychological <strong>scientists</strong> reveal the importance of humor
یافته های <strong>دانشمندان</strong> روانشناسی اهمیت شوخ طبعی را آشکار می کند

Humans start developing a sense of humor as early as six weeks old, when babies begin to laugh and smile in <strong>response</strong> to stimuli.
انسان ها از شش هفتگی شروع به رشد حس شوخ طبعی می کنند، زمانی که نوزادان در <strong>پاسخ</strong> به محرک ها شروع به خندیدن و لبخند زدن می کنند.

Laughter is universal across all human <strong>cultures</strong> and even exists in some form in rats, chimps, and bonobos.
خنده در تمام <strong>فرهنگ‌های</strong> بشری جهانی است و حتی به شکلی در موش‌ها، شامپانزه‌ها و بونوبوها وجود دارد.

Like other human emotions and expressions, laughter and humour psychological scientists with rich resources for studying human psychology, ranging from the development of language to the neuroscience of social <strong>perception</strong>.
مانند سایر عواطف و احساسات انسانی، دانشمندان روانشناسی با منابع غنی برای مطالعه روانشناسی انسان، از توسعه زبان تا علوم اعصاب <strong>ادراک</strong> اجتماعی، درباره خنده و شوخ طبعی هم تحقیق می کنند.

Theories focusing on the evolution of laughter point to it as an important <strong>adaptation</strong> for social communication.
تئوری هایی که بر تکامل خنده تمرکز دارند از آن به عنوان یک <strong>انطباق</strong> مهم برای ارتباطات اجتماعی یاد می کنند.

Take, for example, the <strong>recorded</strong> laughter in TV comedy shows.
به عنوان مثال، خنده <strong>ضبط شده </strong>در برنامه های کمدی تلویزیونی را در نظر بگیرید.

Back in 1950, US sound engineer Charley Douglass hated dealing with the <strong>unpredictable</strong> laughter of live audiences, so started recording his own ‘laugh tracks’.
در سال 1950، مهندس صدای آمریکایی، چارلی داگلاس از اداره کردن خنده های <strong>غیرقابل پیش بینی </strong>مخاطبان متنفر بود، بنابراین خودش شروع به ضبط صدای خنده کرد.

These were intended to help people at home feel like they were in a social situation, such as a <strong>crowded</strong> theatre.
این روشها برای کمک به بینندگان خانگی بود که احساس کنند در یک محیط اجتماعی هستند، مانند یک تئاتر <strong>شلوغ</strong>.

Douglass even recorded various types of laughter, as well as mixtures of laugher from men, women, and children. In doing so, he picked up on a quality of laughter that is now interesting <strong>researchers</strong>: a simple ‘haha’ communicates a remarkable amount of socially relevant information.
داگلاس حتی انواع مختلف خنده و همچنین ترکیبی از خنده های مردان، زنان و کودکان را ضبط کرد. با انجام این کار، او کیفیتی از خنده را دریافت کرد که اکنون برای <strong>محققان</strong> جالب است: یک «هاها» ساده مقدار قابل توجهی از اطلاعات اجتماعی مرتبط را به فرد دیگری منتقل می کند.

In one study <strong>conducted</strong> in 2016, samples of laughter from pairs of English-speaking students were recorded at the University of California, Santa Cruz.  
در یک مطالعه که در سال 2016 <strong>انجام شد،</strong> نمونه هایی از خندیدن از دو دانشجوی انگلیسی زبان در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز ثبت شد.

A team made up of more than 30 psychological scientists, anthropologists, and biologists then played these recording to listeners from 24 diverse <strong>societies</strong>, from indigenous tribes in New Guinea to city-dwellers in India and Europe.
سپس تیمی متشکل از بیش از 30 دانشمند روان‌شناس، انسان‌شناس و زیست‌شناس این فایل صوتی را برای شنوندگانی از 24 <strong>جامعه</strong> مختلف، از قبیله‌های بومی در گینه نو گرفته تا ساکنان شهر در هند و اروپا، پخش کردند.

Participants were asked whether they thought the people laughing were friends or strangers. On average, the results were remarkably consistent: worldwide, people’s guesses were correct <strong>approximately</strong> 60% of the time.
از شرکت کنندگان پرسیده شد که آیا فکر می کنند افرادی که می خندند دوستشان هستند یا غریبه. به طور متوسط، نتایج به‌طور قابل ملاحظه‌ای ثابت بود: در سراسر جهان، حدس‌های مردم <strong>تقریباً</strong> در 60 درصد مواقع درست بود.

Researchers have also found that different types of laughter serve as codes to <strong>complex</strong> human social hierarchies.
محققان همچنین دریافته‌اند که انواع مختلف خنده به‌عنوان رمزی برای سلسله‌مراتب اجتماعی پیچیده انسان عمل می‌کند.

A team led by Christopher Oveis from the University of California, San Diego, found that high-status individuals had different laughs from low-status individuals, and that strangers’ judgements of an individual’s social status were influenced by the dominant or submissive <strong>quality</strong> of their laughter. 
تیمی به رهبری کریستوفر اویس از دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، دریافتند که افراد با موقعیت اجتماعی سطح بالا، خنده های متفاوتی نسبت به افراد سطح پایین دارند و قضاوت غریبه ها در مورد موقعیت اجتماعی یک فرد تحت تأثیر <strong>کیفیت</strong> غالب یا مطیع خنده آنها قرار دارد.

In their study, 48 male college students were randomly assigned to groups of four, with each group composed of two low-status members, who had just <strong>joined</strong> their college fraternity group, and two high-status members, older student took a turn at being teased by the others, involving the use of mildly insulting nicknames.
در مطالعه ای، 48 دانشجوی پسر به طور تصادفی در گروه‌های چهار نفری قرار گرفتند که هر گروه شامل دو عضو رده پایین بود که به تازگی به گروه برادری کالج خود <strong>پیوسته بودند </strong>و دو عضو رده بالا. دانشجوی بزرگتری که در گروه حضور داشت، به نوبت توسط دیگران مسخره می شد، که شامل استفاده از نام های مستعار و کمی توهین آمیز بود.

Analysis revealed that, as expected, high-status individuals produced more dominant laughs and fewer submissive laughs relative to the low-status <strong>individuals</strong>.  
تجزیه و تحلیل نشان داد، همانطور که انتظار می رفت، افراد رده بالا نسبت به <strong>افراد</strong> رده پایین، خنده های غالب بیشتر و خنده های مطیعانه کمتری تولید کردند.

Meanwhile, low-status individuals were more likely to change their laughter based on their position of power; that is, the newcomers produced more <strong>dominant</strong> laughs when they were in the ‘powerful’ role of teasers. Dominant laughter was higher in pitch, louder, and more variable in tone than submissive laughter.  
در عین حال، احتمال بیشتری وجود داشت که افراد رده پایین، خنده خود را بر اساس موقعیت قدرت شان تغییر دهند. یعنی تازه واردها وقتی در نقش «قدرتمند» تیزرها قرار می گرفتند، خنده های <strong>غالب تری </strong>تولید می کردند. خنده غالب از نظر بلندی صدا، بلندتر و از نظر لحن، متغیرتر از خنده مطیعانه بود.

A random group of volunteers then listened to an equal number of dominant and submissive laughs from both the high- and low-status individuals, and were asked to <strong>estimate</strong> the social status of the laughter.
سپس گروهی تصادفی از داوطلبان، به تعداد مساوی به خنده های مسلط و مطیع افراد رده بالا و پایین گوش دادند و از آنها خواسته شد که وضعیت اجتماعی خنده ها را <strong>تخمین بزنند.</strong>

In line with predictions, laughers producing dominant laughs were perceived to be <strong>significantly</strong> higher in status than laughers producing submissive laughs.
مطابق با پیش‌بینی‌ها، خنده‌هایی که خنده‌های غالب تولید می‌کنند <strong>به طور قابل‌توجهی</strong> از نظر رده، بالاتر از خنده‌هایی که خنده‌های مطیع تولید می‌کنند، هستند.

 ‘This was particularly true for low-status individuals, who were rated as significantly higher in status when displaying a dominant versus <strong>submissive</strong> laugh,’ Oveis and colleagues note.
اویس و همکارانش خاطرنشان می‌کنند: «این به‌ویژه در مورد افراد رده پایینی صدق می کرد، که وقتی خنده‌های غالب را به جای <strong>مطیعانه</strong>، تولید کرده بودند، به‌طور قابل‌توجهی از لحاظ رده، در رده بالاتری رتبه‌بندی شدند.»

 ‘Thus, by strategically displaying more dominant laughter when the context allows, low-status individuals may <strong>achieve</strong> higher status in the eyes of others.’
"بنابراین، با نمایش استراتژیک خنده غالب زمانی که شرایط اجازه می دهد، افراد رده پایین می توانند در چشم دیگران به جایگاه بالاتری <strong>دست یابند.</strong>"

However, high-status individuals were rated as high-status whether they produced their natural dominant laugh or tried to do a submissive one.
با این حال، افراد رده بالا، چه خنده غالب طبیعی خود را ایجاد کنند و چه سعی در ایجاد خنده مطیع داشته باشند، به عنوان افراد رده بالا رتبه بندی شدند.

Another study, conducted by David Cheng and Lu Wang of Australian National University, was based on the hypothesis that humour might provide a respite from tedious <strong>situations</strong> in the workplace.
مطالعه دیگری که توسط دیوید چنگ و لو وانگ از دانشگاه ملی استرالیا انجام شد، بر اساس این فرضیه بود که شوخ طبعی ممکن است در <strong>موقعیت</strong> های خسته کننده در محل کار، فرجه ای برای استراحت بدهد.

This ‘mental break’ might facilitate the replenishment of mental <strong>resources</strong>.
این «وقفه ذهنی» ممکن است پر کردن مجدد <strong>منابع</strong> ذهنی را تسهیل کند.

To test this theory, the researchers recruited 74 business students, ostensibly for an <strong>experiment</strong> on perception.
برای آزمایش این نظریه، محققان 74 دانشجوی بازرگانی را ظاهراً برای انجام <strong>آزمایشی</strong> روی ادراک، استخدام کردند.

First, the students performed a tedious task in which they had to <strong>cross</strong> out every instance of the letter ‘e’ over two pages of text.
ابتدا، دانش‌آموزان یک کار خسته‌کننده را انجام دادند که در آن باید تمام حرف ‘e’ ها روی دو صفحه متن <strong>خط می‌کشیدند.</strong>

The students then were randomly assigned to watch a video clip eliciting either humour, contentment, or neutral feelings. Some watched a clip of the BBC comedy Mr. Bean, others a relaxing scene with dolphins swimming in the ocean, and others a factual video about the <strong>management</strong> profession.
سپس دانش‌آموزان به‌طور تصادفی به تماشای یک کلیپ ویدیویی که شوخ طبعی، رضایت یا احساسات خنثی را برمی‌انگیخت، نشانده شدند. برخی کلیپی از کمدی بی‌بی‌سی مستر بین تماشا کردند، برخی دیگر صحنه‌ای آرامش‌بخش با دلفین‌هایی که در اقیانوس شنا می‌کردند، و برخی دیگر ویدیویی واقعی درباره شغل <strong>مدیریت</strong> را تماشا کردند.

The students then completed a task requiring persistence in which they were asked to guess the potential performance of employees based on provided profiles, and were told that making 10 correct <strong>assessments</strong> in a row would lead to a win.
سپس دانش‌آموزان وظیفه‌ای را انجام دادند که نیاز به پشتکار داشت و در آن از آنها خواسته شد تا عملکرد بالقوه کارکنان را بر اساس پروفایل‌های ارائه شده حدس بزنند، و به آنها گفته شد که انجام 10 <strong>ارزیابی</strong> صحیح پشت سر هم منجر به پیروزی می‌شود.

However, the software was programmed such that is was nearly <strong>impossible</strong> to achieve 10 consecutive correct answers.
با این حال، نرم افزار به گونه ای برنامه ریزی شده بود که دستیابی به 10 پاسخ صحیح متوالی تقریبا <strong>غیرممکن</strong> بود.

<strong>Participants</strong> were allowed to quit the task at any point.
به <strong>شرکت کنندگان</strong> اجازه داده شد که هر زمان خواستند از این کار دست بکشند.

Students who had watched the Mr. Bean video ended up spending significantly more time working on the task, making twice as many <strong>predictions</strong> as the other two groups.
دانش‌آموزانی که ویدیوی مستر بین را تماشا کرده بودند، در نهایت زمان بسیار بیشتری را صرف تمرکز روی این کار کردند و دو برابر دو گروه دیگر <strong>پیش‌بینی</strong> کردند.

Cheng and Wang then replicated these results in a second study, during which they had participants complete long multiplication questions by hand.  
چنگ و وانگ سپس این نتایج را در مطالعه دوم تکرار کردند، که طی آن از شرکت کنندگان خواسته شد تا سوالات ضرب طولانی را با دست، کامل کنند.

Again, participants who watched the humorous video spent significantly more time working on this tedious task and <strong>completed</strong> more questions correctly than did the students in either of the other groups.
باز هم، شرکت‌کنندگانی که ویدیوی طنز را تماشا کردند، زمان بیشتری را صرف انجام این کار خسته‌کننده کردند و سوالات بیشتری را نسبت به دانش‌آموزان هر یک از گروه‌های دیگر به درستی <strong>تکمیل کردند.</strong>

‘Although humour has been found to help relieve stress and facilitate social relationships, traditional view of task performance implies that individuals should avoid things such as humour that may distract them from the accomplishment of task goals,’ Cheng and Wang conclude. ‘We suggest that humour is not only <strong>enjoyable</strong> but more importantly, energising.’
چنگ و وانگ نتیجه‌گیری کردند: «اگرچه شوخ طبعی به کاهش استرس و تسهیل روابط اجتماعی کمک می‌کند، اما دیدگاه سنتی در مورد عملکرد وظایف نشان می‌دهد که افراد باید از چیزهایی مانند شوخ طبعی که ممکن است حواسشان را از انجام اهداف کاری منحرف کند، اجتناب کنند». "ما پیشنهاد می کنیم که طنز نه تنها <strong>لذت بخش</strong> است، بلکه مهمتر از آن، انرژی بخش است."