در صورتی که اشکالی در ترجمه می بینید می توانید از طریق شماره زیر در واتساپ نظرات خود را برای ما بفرستید

A second attempt at domesticating the tomato

دومین تلاش برای اهلی کردن گوجه فرنگی

It took at least 3,000 years for humans to learn how to domesticate the wild tomato and cultivate it for food. Now two separate teams in Brazil and China have done it all over again in less than three years.
حداقل 3000 سال طول کشید تا انسان یاد بگیرد چگونه گوجه فرنگی وحشی را اهلی کند و آن را برای غذا پرورش دهد. اکنون دو تیم مجزا در برزیل و چین این کار را در کمتر از سه سال دوباره انجام داده اند.

And they have done it better in some ways, as the re-domesticated tomatoes are more nutritious than the ones we eat at present. This approach relies on the revolutionary CRISPR genome editing technique, in which changes are deliberately made to the DNA of a living cell, allowing genetic material to be added, removed or altered.
و آنها این کار را از جهاتی بهتر انجام داده‌اند، زیرا گوجه‌فرنگی‌های تازه اهلی‌شده مغذی‌تر از آن‌هایی هستند که در حال حاضر می‌خوریم. این رویکرد متکی بر تکنیک ویرایش ژنوم انقلابی CRISPR است که در آن تغییراتی عمدی در DNA یک سلول زنده ایجاد می‌شود و افزودن، حذف یا تغییر مواد ژنتیکی را امکان پذیر می‌کند.

The technique could not only improve existing crops, but could also be used to turn thousands of wild plants into useful and appealing foods. In fact, a third team in the US has already begun to do this with a relative of the tomato called the groundcherry.
این تکنیک نه تنها می تواند محصولات موجود را بهبود بخشد، بلکه می تواند برای تبدیل هزاران گیاه وحشی به غذاهای مفید و جذاب نیز مورد استفاده قرار گیرد. در واقع، یک تیم سوم در ایالات متحده قبلاً این کار را با یکی از هم خانواده های گوجه فرنگی به نام چرچری آغاز کرده است.

This fast-track domestication could help make the world’s food supply healthier and far more resistant to diseases, such as the rust fungus devastating wheat crops.
این اهلی‌سازی سریع می‌تواند به سالم‌تر کردن و مقاوم تر کردن مواد غذایی در برابر بیماری‌هایی مانند قارچ عامل زنگ گندم که محصولات گندم را ویران می‌کند، کمک کند.

‘This could transform what we eat,’ says Jorg Kudla at the University of Munster in Germany, a member of the Brazilian team. ‘There are 50,000 edible plants in the world, but 90 percent of our energy comes from just 15 crops.’
یورگ کودلا از دانشگاه مونستر در آلمان، یکی از اعضای تیم برزیلی، می‌گوید: «این می‌تواند چیزی را که ما می‌خوریم تغییر دهد». 50000 گیاه خوراکی در جهان وجود دارد، اما 90 درصد انرژی ما فقط از 15 محصول به دست می آید.

‘We can now mimic the known domestication course of major crops like rice, maize, sorghum or others,’ says Caixia Gao of the Chinese Academy of Sciences in Beijing.
کایکسیا گائو از آکادمی علوم چین در پکن می‌گوید: «ما اکنون می‌توانیم سیر اهلی‌سازی شناخته شده محصولات عمده‌ای مانند برنج، ذرت، سورگوم یا سایر محصولات را تقلید کنیم.

‘Then we might try to domesticate plants that have never been domesticated.’
سپس ممکن است سعی کنیم گیاهانی را اهلی کنیم که هرگز اهلی نشده اند.

Wild tomatoes, which are native to the Andes region in South America, produce pea-sized fruits.
گوجه فرنگی وحشی که بومی منطقه آند در آمریکای جنوبی است، میوه هایی به اندازه نخود تولید می کند.

Over many generations, peoples such as the Aztecs and Incas transformed the plant by selecting and breeding plants with mutations* in their genetic structure, which resulted in desirable traits such as larger fruit.
طی چندین نسل، مردمانی مانند آزتک ها و اینکاها این گیاه را با انتخاب و پرورش گیاهان دارای جهش* در ساختار ژنتیکی خود تغییر دادند که منجر به صفات مطلوبی مانند میوه های بزرگتر شد.

But every time a single plant with a mutation is taken from a larger population for breeding, much genetic diversity is lost.
اما هر بار که یک گیاه دارای جهش از یک جمعیت بزرگتر به طور مجزا برای اصلاح نژاد گرفته می شود، تنوع ژنتیکی زیادی از بین می رود.

And sometimes the desirable mutations come with less desirable traits. For instance, the tomato strains grown for supermarkets have lost much of their flavor.
و گاهی اوقات جهش های مطلوب با صفاتی که کمتر مطلوب هستند، همراه می شوند. برای مثال، گونه‌های گوجه‌فرنگی که برای فروش در سوپرمارکت‌ها پرورش داده می شوند، بیشتر طعم خود را از دست داده‌اند.

By comparing the genomes of modern plants to those of their wild relatives, biologists have been working out what genetic changes occurred as plants were domesticated.
با مقایسه ژنوم گیاهان مدرن با ژنوم هم خانواده های وحشی آنها، زیست شناسان به بررسی اینکه چه تغییرات ژنتیکی با اهلی شدن در گیاهان ایجاد شده، پرداخته اند.

The teams in Brazil and China have now used this knowledge to reintroduce these changes from scratch while maintaining or even enhancing the desirable traits of wild strains.
تیم‌های برزیل و چین اکنون از این دانش برای بازگرداندن مجدد این تغییرات از ابتدا استفاده کرده‌اند و در عین حال ویژگی‌های مطلوب گونه‌های وحشی را حفظ کرده یا حتی آن‌ها را تقویت می‌کنند.

Kudla’s team made six changes altogether. For instance, they tripled the size of fruit by editing a gene called FRUIT WEIGHT, and increased the number of tomatoes per truss by editing another called MULTIFLORA.
تیم سی کودلا در مجموع شش تغییر ایجاد کرد. به عنوان مثال، آنها با ویرایش ژنی به نام FRUIT WEIGHT اندازه میوه را سه برابر کردند و با ویرایش دیگری به نام MULTIFLORA تعداد گوجه فرنگی در هر بوته را افزایش دادند.

While the historical domestication of tomatoes reduced levels of the red pigment lycopene – thought to have potential health benefits – the team in Brazil managed to boost it instead.
در حالی که سابقه اهلی‌سازی گوجه‌فرنگی موجب کاهش رنگدانه قرمز لیکوپن شده - که تصور می‌شود برای سلامتی فواید بالقوه‌ای دارد – در عوض تیمی در برزیل موفق به تقویت آن شدند.

The wild tomato has twice as much lycopene as cultivated ones; the newly domesticated one has five times as much.
گوجه فرنگی وحشی دو برابر بیشتر از گوجه فرنگی های پرورشی لیکوپن دارد. یکی از گوجه فرنگی های تازه اهلی شده ۵ برابر بیشتر لیکوپن دارد.

‘They are quite tasty,’ says Kudla. ‘A little bit strong. And very aromatic.’
کودلا می گوید: «آنها کاملاً خوشمزه، کمی گوشتی و بسیار معطر هستند.'

The team in China re-domesticated several strains of wild tomatoes with desirable traits lost in domesticated tomatoes.
این تیم در چین، چندین گونه از گوجه فرنگی های وحشی که ویژگی های مطلوب شان از دست رفته بود دوباره اهلی کردند.

In this way they managed to create a strain resistant to a common disease called bacterial spot race, which can devastate yields. They also created another strain that is more salt tolerant – and has higher levels of vitamin C.
به این ترتیب آنها توانستند گونه ای مقاوم در برابر بیماری رایجی به نام نژاد لکه باکتریایی که می‌تواند محصول را از بین ببرد، ایجاد کنند. آنها همچنین یک سویه دیگر ایجاد کردند که آستانه تحمل بیشتری برای نمک دارد - و دارای سطوح بالاتر ویتامین C است.

Meanwhile, Joyce Van Eck at the Boyce Thompson Institute in New York state decided to use the same approach to domesticate the groundcherry or goldenberry (Physalis pruinosa) for the first time.
در همین حال، جویس ون اک در مؤسسه بویس تامپسون در ایالت نیویورک تصمیم گرفت از همین رویکرد برای اهلی کردن گیلاس زمینی یا توت طلایی (Physalis pruinosa) برای اولین بار استفاده کند.

This fruit looks similar to the closely related Cape gooseberry (Physalis peruviana).
این میوه شبیه به انگور فرنگی کیپ (Physalis peruviana) است.

Groundcherries are already sold to a limited extent in the US but they are hard to produce because the plant has a sprawling growth habit and the small fruits fall off the branches when ripe.
گیلاس زمینی در حال حاضر به میزان محدودی در ایالات متحده فروخته می شود، اما تولید آن سخت است زیرا گیاه عادت هرزه روییدن شدیدی ای دارد و میوه های کوچک آن، هنگام رسیدن از شاخه ها می ریزند.

Van Eck’s team has edited the plants to increase fruit size, make their growth more compact and to stop fruits dropping. ‘There’s potential for this to be a commercial crop,’ says Van Eck.
تیم Van Eck گیاهان را به منظور افزایش اندازه میوه، فشرده‌تر کردن رشد آنها و جلوگیری از ریزش میوه‌ها ویرایش کرده است. ون اک می گوید: «این احتمال وجود دارد که یک محصول تجاری شود.

But she adds that taking the work further would be expensive because of the need to pay for a licence for the CRISPR technology and get regulatory approval.
اما او می افزاید که ادامه کار به دلیل نیاز به پرداخت هزینه بابت مجوز فناوری CRISPR و دریافت تاییدیه نظارتی، گران تمام خواهد شد.

This approach could boost the use of many obscure plants, says Jonathan Jones of the Sainsbury Lab in the UK.
جاناتان جونز از آزمایشگاه Sainsbury در بریتانیا می گوید: این رویکرد می تواند استفاده از بسیاری از گیاهان گمنام را تقویت کند.

But it will be hard for new foods to grow so popular with farmers and consumers that they become new staple crops, he thinks.
اما او فکر می‌کند که رشد غذاهای جدید در بین کشاورزان و مصرف‌کنندگان به حدی که به محصولات اصلی جدید تبدیل شوند، سخت خواهد بود.

The three teams already have their eye on other plants that could be ‘catapulted into the mainstream’, including foxtail, oat-grass and cowpea.
این سه تیم در حال حاضر به گیاهان دیگری که می‌توانند «در مسیر چنین فرایندی» قرار گیرند، از جمله دم روباهی، علف جو دوسر و لوبیا چشم بلبلی توجه کرده‌اند.

By choosing wild plants that are drought or heat tolerant, says Gao, we could create crops that will thrive even as the planet warms.
گائو می‌گوید با انتخاب گیاهان وحشی آستانه تحمل بیشتری نسبت‌ به خشکی یا گرما دارند، می‌توانیم محصولاتی ایجاد کنیم که حتی با گرم شدن سیاره مان رشد کنند.

But Kudla didn’t want to reveal which species were in his team’s sights, because CRISPR has made the process so easy. ‘Any one with the right skills could go to their lab and do this.’
اما کودلا نمی‌خواست فاش کند کدام گونه‌ها مورد توجه تیمش قرار گرفتند، زیرا CRISPR این فرآیند را بسیار آسان کرده است. "هر کسی که مهارت های مناسبی داشته باشد می تواند به آزمایشگاه خود برود و این کار را انجام دهد."

Questions & answers

نظرات کاربران

هنوز نظری درج نشده است!