The thylacine

The extinct thylacine, also known as the Tasmanian tiger, was a marsupial that bore a superficial <strong>resemblance</strong> to a dog.
تیلاسین منقرض شده که با نام ببر تاسمانی نیز شناخته می شود، جزو کیسه داران* بود که <strong>شباهت</strong> ظاهری به سگ داشت.

 Its most distinguishing feature was the 13–19 dark brown stripes over its back, beginning at the rear of the body and <strong>extending</strong> onto the tail.  
متمایزترین ویژگی آن 13 تا 19 خط قهوه ای تیره روی کمرش بود که از پشت بدن شروع شده و تا دم <strong>امتداد</strong> می یافت.

The thylacine’s average nose- to-tail length for adult males was 162.6 cm, <strong>compared to</strong> 153.7 cm for females.
میانگین طول تیلاسین از بینی تا دم برای نرهای بالغ 162.6 سانتی متر <strong>در مقایسه با </strong>153.7 سانتی متر برای ماده ها بود.

The thylacine appeared to occupy most types of terrain except dense rainforest, with open eucalyptus forest thought to be its prime <strong>habitat</strong>.  
به نظر می‌رسد که تیلاسین تقریبا هر نوع زمینی را اشغال می کرد، به جز جنگل‌های بارانی متراکم، در حالیکه جنگل‌های اکالیپتوس باز، <strong>زیستگاه</strong> اصلی آن تصور می‌شود.

In terms of feeding, it was exclusively carnivorous, and its stomach was muscular with an ability to distend so that it could eat large amounts of food at one time, probably an <strong>adaptation</strong> to compensate for long periods when hunting was unsuccessful and food scarce.  
از نظر تغذیه، منحصراً گوشتخوار و معده‌اش عضلانی بود و توانایی انبساط داشت به طوری که می‌توانست مقدار زیادی غذا را در یک وعده بخورد، احتمالاً این <strong>سازگاری</strong> برای جبران دوره‌های طولانی مدت که شکار ناموفق  و غذا کمیاب بود، بوجود آمده بود.

The thylacine was not a fast runner and probably caught its prey by exhausting it during a long pursuit. During long-distance chases, thylacines were likely to have <strong>relied</strong> more on scent than any other sense.  
تیلاسین دونده سریعی نبود و احتمالاً طعمه خود را در طی یک تعقیب و گریز طولانی با خسته کردن شکار می گرفت. در طول تعقیب و گریزهای طولانی مدت، احتمالاً تیلاسین ها بیش از هر حس دیگری به بو <strong>متکی</strong> بوده اند.

They emerged to <strong>hunt</strong> during the evening, night and early morning and tended to retreat to the hills and forest for shelter during the day.  
آنها در طول غروب، شب و صبح زود برای <strong>شکار</strong> بیرون می آمدند و در طول روز تمایل داشتند برای سرپناه گرفتن به سمت تپه ها و جنگل ها عقب نشینی کنند.

Despite the common name ‘tiger’, the thylacine had a shy, <strong>nervous</strong> temperament. Although mainly nocturnal, it was sighted moving during the day and some individuals were even recorded basking in the sun.
با وجود نام رایج «ببر»، تیلاسین دارای خلق و خوی خجالتی و <strong>عصبی</strong> بود. اگرچه عمدتاً شبرو بود، اما در طول روز نیز در حال حرکت بود و حتی ثبت شده کا برخی از آنها در حال آفتاب در زیر نور خورشید بودند.

The thylacine had an extended breeding season from winter to spring, with indications that some <strong>breeding</strong> took place throughout the year. The thylacine, like all marsupials, was tiny and hairless when born.  
تیلاسین فصل تولید مثل طولانی‌تری از زمستان تا بهار داشت، با توجه به نشانه‌هایی که تعدادی از <strong>تولید مثل</strong> آنها در طول سال انجام می‌شد. تیلاسین، مانند همه کیسه‌داران، هنگام تولد ریز و بدون مو بود.

Newborns crawled into the pouch on the belly of their mother, and <strong>attached</strong> themselves to one of the four teats, remaining there for up to three months.  
نوزادان داخل کیسه روی شکم مادرشان می خزیدند و خود را به یکی از چهار پستان <strong>چسبانده</strong> و تا سه ماه در آنجا می ماندند.

When old enough to leave the <strong>pouch</strong>, the young stayed in a lair such as a deep rocky cave, well-hidden nest or hollow log, whilst the mother hunted.
وقتی نوزاد به اندازه کافی بزرگ شد که <strong>کیسه</strong> را ترک کند، در زمانی که مادر شکار می کرد، نوزاد در لانه ای مثلا در یک غار صخره ای عمیق، آشیانه ای کاملا پنهان یا کنده توخالی درخت می ماند.

Approximately 4,000 years ago, the thylacine was <strong>widespread</strong> throughout New Guinea and most of mainland Australia, as well as the island of Tasmania.
تقریباً 4000 سال پیش، تیلاسین در سراسر گینه نو و بیشتر مینلند استرالیا و همچنین جزیره تاسمانی <strong>پخش بود</strong><strong>.</strong>

 The most recent, well-dated <strong>occurrence</strong> of a thylacine on the mainland is a carbon-dated fossil from Murray Cave in Western Australia, which is around 3,100 years old.  
جدیدترین تیلاسین که قدمت کامل آن <strong>دقیق</strong> در مینلند مشخص است، فسیلی از غار موری در غرب استرالیا است که براساس تاریخ سنجی کربن، حدود 3100 سال قدمت دارد.

Its extinction coincided closely with the arrival of wild dogs called dingoes in Australia and a similar <strong>predator</strong> in New Guinea. Dingoes never reached Tasmania, and most scientists see this as the main reason for the thylacine’s survival there.
انقراض آن دقیقاً با ورود سگ های وحشی به نام دینگو در استرالیا و یک <strong>شکارچی</strong> مشابه در گینه نو همزمان شد. دینگوها هرگز به تاسمانی نرسیدند و بیشتر دانشمندان این را دلیل اصلی بقای تیلاسین در آنجا می دانند.

The dramatic decline of the thylacine in Tasmania, which began in the 1830s and continued for a century, is generally <strong>attributed</strong> to the relentless efforts of sheep farmers and bounty hunters** with shotguns.  
کاهش چشمگیر تیلاسین در تاسمانی، که از دهه 1830 آغاز شد و برای یک قرن ادامه یافت، عموماً به تلاش های بی وقفه گوسفندداران و شکارچیان جایزه بگیر ** با تفنگ های ساچمه ای <strong>نسبت</strong> داده می شود.

While this determined campaign undoubtedly played a large part, it is likely that various other factors also contributed to the decline and eventual <strong>extinction</strong> of the species.  
در حالی که این ارتش مصمم بدون شک نقش مهمی ایفا کردند، به احتمال زیاد عوامل مختلف دیگری نیز در کاهش و <strong>انقراض</strong> نهایی این گونه نقش داشته اند.

These include competition with wild dogs introduced by European settlers, loss of habitat along with the disappearance of prey species, and a distemper-like disease which may also have <strong>affected</strong> the thylacine.
این عوامل، شامل جنگ با سگ های وحشی که توسط مهاجران اروپایی، اورده شدند، از دست دادن زیستگاه همراه با ناپدید شدن طعمه ها و یک بیماری شبیه دیستمپر بود که ممکن است تیلاسین را نیز <strong>تحت تأثیر</strong> قرار داده باشد.

There was only one successful attempt to <strong>breed</strong> a thylacine in captivity, at Melbourne Zoo in 1899. This was despite the large numbers that went through some zoos, particularly London Zoo and Tasmania’s Hobart Zoo.  
تنها یک تلاش موفقیت آمیز برای <strong>پرورش</strong> تیلاسین در قفس، در باغ وحش ملبورن در سال 1899 انجام شد که علاوه بر تعداد زیادی از این گونه بود که در باغ وحش های دیگر، به ویژه باغ وحش لندن و باغ وحش هوبارت تاسمانی بودند.

The famous naturalist John Gould foresaw the thylacine’s demise when he published his Mammals of Australia between 1848 and 1863, writing, ‘The numbers of this singular animal will speedily diminish, <strong>extermination</strong> will have its full sway, and it will then, like the wolf of England and Scotland, be recorded as an animal of the past.’
جان گولد، طبیعت‌شناس معروف، هنگام انتشار کتاب خود پستانداران استرالیا بین سال‌های 1848 و 1863، مرگ تیلاسین را پیش‌بینی کرد و نوشت: «تعداد این حیوان منحصربه‌فرد به سرعت کاهش می‌یابد، <strong>نابودی</strong> تأثیر کامل خود را خواهد داشت، و پس از آن، مانند گرگ انگلستان و اسکاتلند به عنوان حیوانی از سالیان گذشته ثبت می شود《.

However, there seems to have been little public pressure to <strong>preserve</strong> the thylacine, nor was much concern expressed by scientists at the decline of this species in the decades that followed.  
با این حال، به نظر می رسد فشار عمومی کمی برای <strong>حفظ</strong> تیلاسین وجود داشته است، و همچنین نگرانی زیادی توسط دانشمندان در مورد کاهش این گونه در دهه های بعد ابراز نشد.

A notable exception was T.T. Flynn, Professor of Biology at the University of Tasmania. In 1914, he was sufficiently concerned about the scarcity of the thylacine to suggest that some should be <strong>captured</strong> and placed on a small island.  
یک استثنای قابل توجه T.T. Flynn، استاد زیست شناسی در دانشگاه تاسمانی بود. در سال 1914، او به قدری نگران کمبود تیلاسین بود که پیشنهاد کرد برخی از آنها باید <strong>گرفته شده </strong>و در یک جزیره کوچک قرار گیرند.

But it was not until 1929, with the species on the very edge of extinction, that Tasmania’s Animals and Birds Protection Board <strong>passed</strong> a motion protecting thylacines only for the month of December, which was thought to be their prime breeding season.
اما تنها در سال 1929، زمانی که این گونه در آستانه انقراض قرار داشت، هیئت حفاظت از حیوانات و پرندگان تاسمانی طرحی را برای محافظت از تیلاسین ها فقط برای ماه دسامبر، که تصور می شد فصل اول تولید مثل آنها باشد، <strong>تصویب کرد</strong>.

The last known <strong>wild</strong> thylacine to be killed was shot by a farmer in the north-east of Tasmania in 1930, leaving just captive specimens.  
آخرین تیلاسین <strong>وحشی</strong> شناخته شده ای با سلیک یک کشاورز در شمال شرقی تاسمانی در سال 1930 کشته شد و فقط نمونه های در قفس باقی ماندند.

<strong>Official</strong> protection of the species by the Tasmanian government was introduced in July 1936, 59 days before the last known individual died in Hobart Zoo on 7th September, 1936.
حمایت <strong>رسمی</strong> از این گونه توسط دولت تاسمانی در جولای 1936، 59 روز قبل از مرگ آخرین تیلاسین شناخته شده در باغ وحش هوبارت در 7 سپتامبر 1936 تصویب شد.

There have been numerous <strong>expeditions</strong> and searches for the thylacine over the years, none of which has produced definitive evidence that thylacines still exist.  
طی این سال‌ها، <strong>تحقیقات</strong> و جست‌وجوهای متعددی برای تیلاسین انجام شده است، که هیچ‌کدام شواهد قطعی مبنی بر اینکه تیلاسین‌ها هنوز وجود دارند، ارائه نکرده است.

The species was <strong>declared</strong> extinct by the Tasmanian government in 1986.
توسط دولت تاسمانی <strong>اظهار</strong> شده که این گونه در سال 1986 منقرض شده است.