Secrets of the Forest

In 1942 Allan R Holmberg, a doctoral student in <strong>anthropology</strong> from Yale University, USA, <strong>ventured</strong> deep into the jungle of Bolivian Amazonia and searched out an isolated band of Siriono Indians.
در سال 1942، آلن آر هولمبرگ، دانشجوی دکترای <strong>انسان شناسی</strong> از دانشگاه ییل آمریکا، در اعماق جنگل آمازون بولیوی <strong>ماجراجویی</strong> کرد و یک گروه جدا شده از سرخپوستان سیریونو را جستجو کرد.

The Siriono, Holmberg later wrote, led a "strikingly <strong>backward</strong>” existence. Their villages were little more than clusters of <strong>thatched</strong> <strong>huts</strong>.
بعداً هولمبرگ نوشت: سیریونوها زندگی به طور قابل ملاحظه ای <strong>غیر پیشرفته</strong> داشتند. روستاهای آنها بیشتر خوشه هایی از <strong>کلبه</strong> های <strong>کاهگلی</strong> بودند.

Life itself was a perpetual and punishing search for food: some families grew manioc and other starchy <strong>crops</strong> in small garden plots cleared from the forest, while other members of the tribe scoured the country for small <strong>game</strong> and promising fish holes.
زندگی به خودی خود جستجوی دائمی و سخت برای غذا بود: برخی از خانواده ها در زمین های کوچک باغی که از جنگل جدا شده بود، شیدک و سایر <strong>محصولات</strong> نشاسته ای پرورش می دادند، در حالی که دیگر اعضای قبیله در کشور به دنبال <strong>جانوران شکاری</strong> کوچک و گودال های ماهی نویدبخش می گشتند.

When local resources became <strong>depleted</strong>, the tribe moved on.
وقتی منابع محلی به <strong>اتمام</strong> می رسید، قبیله نقل مکان کرد.

As for technology, Holmberg noted, the Siriono "may be classified among the most <strong>handicapped</strong> peoples of the world".
هولمبرگ خاطرنشان كرد، از نظر فن آوري، سيريونوها "ممكن است در زمره <strong>عقب مانده ترین</strong> ترين مردم جهان طبقه بندي شوند".

Other than bows, arrows and <strong>crude</strong> digging sticks, the only tools the Siriono seemed to possess were "two <strong>machetes</strong> <strong>worn</strong> to the size of pocket- knives".
به غیر از کمان، تیر و چوب های حفاری <strong>زمخت</strong>، به نظر می رسید تنها ابزاری که سیریونوها در اختیار داشتند "دو <strong>کارد</strong> بزرگ است که در اثر <strong>ساییده</strong> شدن به اندازه چاقوهای جیبی درآمده است".

Although the lives of the Siriono have changed in the intervening decades, the image of them as Stone Age relics has endured.
اگرچه در دهه های گذشته زندگی سیریونوها تغییر کرده است، اما آنها هم چنان به عنوان یادگاران عصر حجر شناخته می شوند.

Indeed, in many respects the Siriono <strong>epitomize</strong> the popular conception of life in Amazonia.
در واقع، سیریونوها از بسیاری جهات تصور عمومی از زندگی در آمازونیه را <strong>مجسم می کنند</strong>.

To casual observers, as well as to influential natural scientists and regional planners, the luxuriant forests of Amazonia seem ageless, unconquerable, a habitat totally <strong>hostile</strong> to human civilization.
از نظر ناظران تصادفی و همچنین دانشمندان با نفوذ علوم طبیعی و برنامه ریزان منطقه ای، جنگل های سرسبز آمازونیا پیر، غیرقابل غلبه و زیستگاهی کاملاً <strong>ضد</strong> تمدن بشری به نظر می رسند.

The apparent simplicity of Indian ways of life has been judged an <strong>evolutionary</strong> adaptation to forest ecology, living proof that Amazonia could not - and cannot - sustain a more complex society.
سادگی ظاهری شیوه های زندگی سرخپوستی، به عنوان سازگاری <strong>تکاملی</strong> با بوم شناسی جنگل ارزیابی شده است، اثبات زنده اینکه آمازونیا نمی توانسته- و نمی تواند- جامعه پیچیده تری داشته باشد.

Archaeological traces of far more <strong>elaborate</strong> cultures have been dismissed as the ruins of invaders from outside the region, abandoned to decay in the <strong>uncompromising</strong> tropical environment.
آثار باستان شناسی فرهنگهای بسیار <strong>پیچیده</strong> تر از بین رفته است زیرا ویرانه های مهاجمان خارج از منطقه رها شده اند تا در محیط گرمسیری <strong>ناسازگار</strong> خراب شود.

The popular conception of Amazonia and its native residents would be enormously <strong>consequential</strong> if it were true.
تصور عوامانه از آمازونیا و ساکنان بومی آن اگر واقعیت می داشت، بسیار <strong>با اهمیت </strong>می بود.

 But the human history of Amazonia in the past 11,000 years betrays that view as <strong>myth</strong>.
اما تاریخ بشر در 11000 سال گذشته، باعث می شود که این دیدگاه درباره آمازونیا صرفا یک <strong>افسانه</strong> باشد.

Evidence gathered in recent years from anthropology and archaeology indicates that the region has supported a series of <strong>indigenous</strong> cultures for eleven thousand years; an extensive network of complex societies - some with populations perhaps as large as 100,000 - <strong>thrived</strong> there for more than 1,000 years before the arrival of Europeans.
شواهد جمع آوری شده در سال های اخیر از انسان شناسی و باستان شناسی نشان می دهد که این منطقه طی یازده هزار سال شامل مجموعه ای از فرهنگ های <strong>بومی</strong> مختلف بوده است؛ شبکه گسترده ای از جوامع پیچیده- بعضی از آنها با جمعیتی شاید به 100000 نفر- بیش از 1000 سال قبل از ورود اروپایی ها در آنجا <strong>رونق یافته بودند</strong>.

(Indeed, some contemporary tribes, including the Siriono, still live among the <strong>earthworks</strong> of earlier cultures.)
(در واقع برخی از قبایل معاصر، از جمله سیرینیوها، هنوز هم در میان کنده کاری ها و <strong>زیرسازی</strong> های ساختمانی فرهنگ های قبلی زندگی می کنند).

Far from being evolutionarily retarded, prehistoric Amazonian people developed technologies and cultures that were advanced for their time.
مردم آمازون پیش از  تاریخ، به دور از عقب ماندگی تکاملی، فناوری ها و فرهنگ هایی را توسعه داده اند که برای زمان خود پیشرفته بوده اند.

If the lives of Indians today seem "primitive", the appearance is not the result of some environmental adaptation or ecological barrier; rather it is a comparatively recent adaptation to centuries of economic and political pressure.
اگر زندگی سرخپوستان امروزه "ابتدایی" به نظر می رسد، نتیجه برخی سازگاری های محیطی یا موانع زیست محیطی نیست. بلکه سازگاری نسبتاً تازه ای با قرن ها فشار اقتصادی و سیاسی است.

 Investigators who argue otherwise have unwittingly projected the present onto the past.
محققانی که استدلال های دیگری ارائه می دهند، ناخواسته زمان حال را بر گذشته تصویر کرده اند.

The evidence for a <strong>revised</strong> view of Amazonia will take many people by surprise.
شواهد موجود در مورد دیدگاه <strong>اصلاح</strong> شده درباره آمازونیا بسیاری از افراد را غافلگیر خواهد کرد.

Ecologists have assumed that tropical ecosystems were shaped entirely by natural forces and they have focused their research on habitats they believe have escaped human <strong>influence</strong>.
بوم شناسان فرض كرده اند كه اكوسيستم هاي گرمسيري كاملاً توسط نيروهاي طبيعي شكل گرفته و آنها تحقيقات خود را بر روي زيستگاه هايي متمركز كرده اند كه معتقدند از <strong>نفوذ</strong> انسان در امان مانده اند.

But as the University of Florida ecologist, Peter Feinsinger, has noted, an approach that leaves people out of the equation is no longer <strong>tenable</strong>.
اما همانطور که پیتر فینسینگر، بوم شناس دانشگاه فلوریدا، متذکر شده است، رویکردی که مردم را از معادله خارج کند دیگر <strong>پایدار</strong> نیست.

The archaeological evidence shows that the natural history of Amazonia is to a surprising <strong>extent</strong> tied to the activities of its prehistoric inhabitants.
 شواهد باستان شناسی نشان می دهد که تاریخ طبیعی آمازونیا تا <strong>حدی</strong> شگفت آور با فعالیت های ساکنان ماقبل تاریخ آن گره خورده است.

The <strong>realization</strong> comes none too soon. In June 1992 political and environmental leaders from across the world met in Rio de Janeiro to discuss how developing countries can advance their economies without destroying their natural resources.
<strong>تحقق این امر</strong> خیلی زود اتفاق نمی افتد. در ژوئن 1992 رهبران سیاسی و زیست محیطی از سراسر جهان در ریودوژانیرو گرد هم آمدند و بحث کردند که چگونه کشورهای در حال توسعه می توانند اقتصاد خود را بدون از بین بردن منابع طبیعی خود پیش ببرند.

The challenge is especially difficult in Amazonia. Because the tropical forest has been depicted as ecologically unfit for large-scale human occupation, some environmentalists have opposed development of any kind.
این چالش به خصوص در آمازونیا دشوار است. از آنجا که جنگل گرمسیری به لحاظ محیط زیست برای شغل های بزرگ انسانی مناسب نیست، برخی از دوستداران محیط زیست با هر نوع توسعه ای در آن مخالفت کرده اند.

Ironically, one major <strong>casualty</strong> of that <strong>extreme</strong> position has been the environment itself.
از قضا، یکی از <strong>تلفات</strong> بزرگ آن موضع <strong>افراطی</strong>، خود محیط زیست بوده است.

While policy makers struggle to define and implement appropriate <strong>legislation</strong>, development of the most destructive kind has continued apace over vast areas.
در حالی که سیاست گذاران برای تعریف و اجرای <strong>قانون</strong> مناسب تلاش می کنند، مخرب ترین نوع توسعه با سرعت  در مناطق وسیعی ادامه پیدا کرده است.

The other major casualty of the "naturalism" of environmental scientists has been the indigenous Amazonians, whose habits of hunting, fishing, and <strong>slash-and-burn cultivation</strong> often have been represented as harmful to the habitat.
عمده ترین تلفات "طبیعت گرایی" دانشمندان محیط زیست، اهالی بومی آمازون بوده اند که عادت های شکار، ماهیگیری و <strong>زراعت با بریدن و سوزاندن گیاهان جنگلی</strong> اغلب به عنوان عادت هایی مضر برای محیط زیست شناخته شده اند.

In the <strong>clash</strong> between environmentalists and developers, the Indians, whose presence is in fact <strong>crucial</strong> to the survival of the forest, have suffered the most.
در <strong>درگیری</strong> بین دوستداران محیط زیست و توسعه دهندگان، سرخپوستان، که در واقع حضور آنها برای بقای جنگل <strong>حیاتی</strong> است، بیشترین آسیب را دیده اند.

The new understanding of the pre-history of Amazonia, however, points toward a <strong>middle ground</strong>.
با این حال درک جدید از آمازونیا ماقبل تاریخ، به یک <strong>حد میانه</strong> اشاره می کند.

Archaeology makes clear that with <strong>judicious</strong> management selected parts of the region could support more people than anyone thought before. The <strong>long- buried</strong> past, it seems, offers hope for the future.
باستان شناسی روشن می سازد که با مدیریت <strong>خردمندانه</strong> مناطق منتخب می توان افراد بیشتری از آنچه هرکسی قبلا تصور می کرد، پشتیبانی کرد. به نظر می رسد که گذشته <strong>فراموش شده </strong>برای آینده امیدبخش باشد.