The power of the big screen

The Lumière Brothers opened their Cinématographe, at 14 Boulevard des Capucines in Paris, to 100 paying <strong>customers</strong> over 100 years ago, on December 8, 1895.
برادران لومیر، سینماتوگراف خود را در بلوار 14 خیابان کاپوسینس پاریس  برای 100 <strong>مشتری</strong> در حدود 100 سال پیش و در دسامبر سال 1895، افتتاح کردند.

Before the eyes of the stunned, thrilled <strong>audience</strong>, photographs came to life and moved across a flat screen.
در مقابل چشمان <strong>تماشاگران</strong> حیرت زده و هیجان زده، عکس ها زنده می شدند و از صفحه تختی عبور می کردند.

<strong> </strong>

So <strong>ordinary</strong> and routine has this become to us that it takes a determined leap of the imagination to grasp the impact of those first moving images.
این موضوع آن چنان برای ما<strong> عادی</strong> شده است که برای درک تاثیر اولین تصاویر متحرک باید آن را تصور کنیم.

But it is worth trying, for to understand the <strong>initial shock</strong> of those images is to understand the extraordinary power and magic of cinema, the unique, hypnotic quality that has made film the most dynamic, effective art form of the 20th century.
اما مطمئنا ارزش تلاش برای تصور این موضوع را دارد، زیرا درک <strong>شوک ابتدایی </strong>این تصاویر، در واقع درک قدرت و جادوی خارق العاده سینما است؛ موضوعی بی نظیر و رویایی که فیلم را به پویاترین و موثرترین شکل از هنر در قرن بیستم تبدیل کرده است.

<strong> </strong>

One of the Lumière Brothers' <strong>earliest films</strong> was a 30-second piece which showed a section of a railway platform flooded with sunshine.
یکی از <strong>اولین فیلم های </strong>برادران لومیر قطعه 30 ثانیه ای بود که بخشی از سکوی راه آهن زیر نور خورشید را نشان می داد.

A train <strong>appears</strong> and heads straight for the camera.
قطاری در فیلم <strong>ظاهر می شود </strong>و مستقیما به سمت دوربین حرکت می کند.

And that is all that <strong>happens</strong>.
 و این دقیقا تمام چیزی است که<strong> اتفاق می افتد</strong>.

Yet the Russian director Andrei Tarkovsky, one of the <strong>greatest </strong>of all film artists, described the film as a 'work of genius'.
با این وجود، آندره تارکوفسکی، کارگردان روسی، یکی از <strong>بزرگ ترین </strong>هنرمندان سینما، این فیلم را "(بروز) کار نبوغ" نامگذاری و توصیف می کند.

'As the train approached,' wrote Tarkovsky, <strong>'panic</strong> started in the theatre: people jumped and ran away.
تارکوفسکی نوشت: "با نزدیک شدن قطار، <strong>وحشت</strong> در تئاتر شدید شد و مردم از جای خود می پریدند و فرار می کردند."

That was the moment when cinema was <strong>born</strong>.
آن لحظه، دقیقا لحظه <strong>تولد</strong> سینما بود.

<strong>The frightened audience</strong> could not accept that they were watching a mere picture.
<strong>مخاطبان ترسیده، </strong>نمی توانستند بپذیرند که فقط در حال تماشای یک عکس بوده اند.

Pictures were still, only <strong>reality</strong> moved; this must, therefore, be reality.
تصاویر هنوز هم در حال پخش بودند، فقط <strong>واقعیت</strong> نمایان شده بود؛ بنابراین این موضوع باید واقعیت هم داشته باشد.

In their <strong>confusion</strong>, they feared that a real train was about to crush them.
در همان <strong>حال آشفتگی </strong>آن ها از این ترس داشتند که یک قطار واقعی بخواهد آن ها را زیر بگیرد.

<strong> </strong>

<strong>Early</strong> cinema audiences often experienced the same confusion.
مخاطبان<strong> اولیه </strong>سینما، اغلب همین سردرگمی را تجربه می کنند.

In time, the idea of film became familiar, <strong>the magic</strong> was accepted - but it never stopped being magic.
با گذشت زمان، ایده فیلم (سازی) آشناتر شد و<strong> جادوی </strong>آن در بین مردم پذیرفته شد- اما هرگز جادوگری از فیلم سازی جدا نشد و جادوی فیلم همیشه ادامه داشت.

Film has never lost its <strong>unique power</strong> to embrace its audiences and transport them to a different world.
فیلم (و سینما) هرگز <strong>قدرت منحصر به فرد </strong>خود را در زمینه در آغوش کشیدن مخاطبان و انتقال آن ها به دنیای دیگر از دست نداده است.

For Tarkovsky, the key to that magic was the way in which cinema <strong>created</strong> a dynamic image of the real flow of events.
از نظر تارکوفسکی، کلید رسیدن به این جادو در واقع راهی بود که سینما، تصویری پویا از جریان واقعی وقایع رویداده را <strong>ایجاد می کرد. </strong>

A still picture could only imply the <strong>existence</strong> of time, while time in a novel passed at the whim of the reader.
یک عکس ثابت فقط می تواند<strong> وجود</strong> زمان را نشان دهد، این در حالی است که زمان در یک رمان دقیقا به همان منوالی می گذرد که خواننده آن رمان را می خواند.

But in cinema<strong>, the real</strong>, objective flow of time was captured.
اما در سینما جریان <strong>واقعی</strong> و عینی زمان گرفته شده است.

<strong> </strong>

One <strong>effect</strong> of this realism was to educate the world about itself.
یکی از <strong>تاثیرات</strong> این واقع گرایی آموزش به دنیا درباره خود آن است.

For cinema makes the world <strong>smaller.</strong><strong>
</strong>که در سینما، دنیا <strong>کوچک تر </strong>می شود.
<strong>Long before</strong> people travelled to America or anywhere else, they knew what other places looked like; they knew how other people worked and lived.
<strong>مدت ها پیش از آن که</strong> مردم به آمریکا و یا هرجای دیگری سفر کنند، می دانستند که مکان های دیگر چگونه است، دیگران چگونه کار می کنند و چگونه زندگی می کنند.

<strong>Overwhelmingly</strong>, the lives recorded - at least in film fiction — have been American.
<strong>به طور کلی</strong>، زندگی های ثبت شده، حداقل در داستان های سینمایی- آمریکایی بود.

From the <strong>earliest days</strong> of the industry, Hollywood has dominated the world film market.
از همان <strong>روزهای ابتدایی </strong>این صنعت، هالیوود بر بازار فیلم های جهانی تسلط داشت.

American <strong>imagery</strong> - the cars, the cities, the cowboys - became the primary imagery of film.
<strong>تصاویر</strong> آمریکایی- اتومبیل ها، شهرها و گاوچران ها- تصاویر اصلی فیلم ها شدند.

Film carried American life and <strong>values</strong> around the globe.
فیلم در واقع حامل زندگی و <strong>ارزش های </strong>آمریکایی در سرتاسر دنیا بود.

<strong> </strong>

And, thanks to film<strong>, future generations</strong> will know the 20th century more intimately than any other period.
و به لطف وجود فیلم،<strong> نسل های آینده</strong>، قرن بیستم را بیشتر از هر دوره دیگری می شناسند.

We can only <strong>imagine</strong> what life was like in the 14lh century or in classical Greece.
اما ما فقط می توانیم <strong>تصور کنیم </strong>که زندگی در قرن چهاردهم یا دوران یونان کلاسیک به چه شکل بوده است.

But the life of the <strong>modern world</strong> has been recorded on film in massive, encyclopaedic detail.
اما <strong>زندگی مدرن </strong>با جزئیات عظیم و(به شکل) یک دایره المعارف بر روی فیلم ثبت شده است.

We shall be known <strong>better than</strong> any preceding generations.
و ما <strong>بهتر از </strong>هر نسل پیش از خودمان، شناخته خواهیم شد.

<strong> </strong>

The 'star' was another <strong>natural</strong> consequence of cinema.
(پدیدار شدن) ستاره یکی دیگر از پیامدهای <strong>طبیعی</strong> سینما بود.

The <strong>cinema star</strong> was effectively born in 1910.
<strong>ستاره سینما</strong> در سال 1910 ظهور کرد.

Film <strong>personalities</strong> have such an immediate presence that, inevitably, they become super-real.
<strong>شخصیت های </strong>فیلم چنان حضور واقعی و ضروری پیدا می کنند که در نهایت و به ناچار فوق واقعی دیده می شوند.

Because we watch them so closely and because <strong>everybody</strong> in the world seems to know who they are, they appear more real to us than we do ourselves.
از آنجایی که ما آن ها را بسیار دقیق تماشا می کنیم و به نظر می رسد که <strong>همه افراد </strong>در جهان می دانند که آن ها چه کسانی هستند، در واقع می توان گفت آن ها نسبت به همه ما واقعی تر به نظر می رسند. (به قدری واقعی هستند که آن ها را باور می کنیم).

The star as <strong>magnified human</strong> self is one of cinema's most strange and enduring legacies.
ستاره سینما به عنوان یک نماد<strong> اغراق انسانی </strong>در واقع یکی از میراث های عجیب و ماندگار سینما است.

<strong> </strong>

Cinema has also given a new lease of life to the <strong>idea of the story.</strong><strong>
</strong>سینما روح تازه ای به <strong>ایده داستان پردازی</strong> بخشیده است.

When the Lumière Brothers and other <strong>pioneers</strong> began showing off this new invention, it was by no means obvious how it would be used.
زمانی که برادران لومیر و دیگر <strong>پیشگامان</strong> شروع به نشان دادن این اختراع جدید کردند، به هیچ وجه روش استفاده از آن مشخص نبود.

All that mattered at first was the <strong>wonder of movement</strong>.
در ابتدا تنها چیزی که مهم بود، <strong>تعجبی</strong> بود که به خاطر <strong>(تصاویر) متحرک </strong>به وجود می آمد.

<strong>Indeed</strong>, some said that, once this novelty had worn off, cinema would fade away.
<strong>در واقع </strong>برخی افراد اظهار داشتند که هر چقدر این تازگی متحرک بودن از بین برود، سینما نیز از بین می رود.

It was no more than a <strong>passing gimmick</strong>, a fairground attraction.
این واقعه چیزی بیشتر از یک <strong>حیله گذرنده</strong> نبود، بلکه یک جاذبه نمایشی بود.

<strong> </strong>

Cinema might, for example, have become <strong>primarily</strong> a documentary form.
به عنوان مثال، سینما<strong> در درجه اول</strong> به یکی از اشکال مستند تبدیل شده است.

Or it might have <strong>developed</strong> like television - as a strange, noisy transfer of music, information and narrative.
یا حتی ممکن است همچون تلویزیون- به عنوان انتقال (داده های) عجیب، موسیقی های پر سر و صدا و اطلاعات و روایت ها، <strong>توسعه پیدا کرده باشد. </strong>

But what happened was that it became, <strong>overwhelmingly</strong>, a medium for telling stories.
اما چیزی که رخ داد آن بود که <strong>به طرز قریب به اتفاقی </strong>این جریان به رسانه ای برای بیان داستان تبدیل شد.

<strong>Originally</strong> these were conceived as short stories - early producers doubted the ability of audiences to concentrate for more than the length of a reel.
<strong>در اصل </strong>این داستان ها به عنوان داستان کوتاه تصور می شدند- تولید کنندگان اولیه در توانایی مخاطبان برای تمرکز بر روی بیش از یک حلقه فیلم شک داشتند.

Then, in 1912, an Italian 2-hour film was <strong>hugely</strong> successful, and Hollywood settled upon the novel-length narrative that remains the dominant cinematic convention of today.
سپس در سال 1912، یک فیلم دو ساعته ایتالیایی <strong>بسیار موفق </strong>تولید شد و هالیوود تنها به یک روایت رمان گونه که همچون کنوانسیون سینمایی امروزی بود، در خصوص آن فیلم اکتفا کرد.

<strong> </strong>

And it has all happened so quickly.
و تمامی این اتفاقات سریع رخ داد.

Almost <strong>unbelievably</strong>, it is a mere 100 years since that train arrived and the audience screamed and fled, convinced by the dangerous reality of what they saw, and, perhaps, suddenly aware that the world could never be the same again - that, maybe, it could be better, brighter, more astonishing, more real than reality.
تقریبا <strong>نمی توان باور کرد </strong>که فقط 100 سال از زمان عبور آن قطار و جیغ هایی که تماشاچیان از سر واقعی پنداشتن دیده هایشان می زدند، می گذرد؛ و شاید به ناگاه متوجه شدند که دیگر جهان هرگز نمی تواند همچون گذشته باشد، بلکه می تواند بهتر، روشن تر، حیرت انگیزتر و واقعی تر از واقعیت های موجود باشد.