The search for the anti-aging pill

In <strong>government</strong> laboratories and elsewhere, scientists are seeking a drug able to prolong life and youthful vigor.
در آزمایشگاه های<strong> دولتی</strong> و دیگر مراکز، دانشمندان به دنبال دارویی هستند که قادر به طولانی کردن عمر و قدرت جوانی باشد.

<strong> </strong>

Studies of <strong>caloric restriction</strong> are showing the way As researchers on aging noted recently, no treatment on the market today has been proved to slow human aging - the build-up of molecular and cellular damage that increases vulnerability to infirmity as we grow older.
پژوهش هایی که در خصوص<strong> محدودیت کالری</strong> انجام شده است راه را نشان می دهد، همان طور که محققان در زمینه پیر شدن اخیرا اشاره کرده اند، امروزه هیچ درمانی نمی تواند روند پیری انسان را آهسته کند- به دلیل تجمعات مولکولی و سلولی که با افزایش سن رخ می دهد و آسیب پذیری به سبب ناتوانی را افزایش می دهد.

But one <strong>intervention</strong>, consumption of a low-calorie* yet nutritionally balanced diet, works incredibly well in a broad range of animals, increasing longevity and prolonging good health.
اما یک<strong> مداخله</strong> که شامل مصرف رژیم غذایی کم کالری و در عین حال از نظر تغذیه ای متعادل است، در طیف وسیعی و گسترده ای از حیوانات به شکل فوق العاده ای خوب عمل کرده و باعث افزایش طول عمر و همچنین طولانی شدن دوره سلامتی (افراد) می شود.  

<strong>Those findings</strong> suggest that caloric restriction could delay aging and increase longevity in humans, too.
<strong>این یافته ها </strong>نشان می دهد که محدودیت (گذاری برای مصرف) کالری می تواند باعث به تاخیر افتادن پیری و همچنین باعث افزایش طول عمر در انسان شود.

<strong> </strong>

<strong>Unfortunately</strong>, for maximum benefit, people would probably have to reduce their caloric intake by roughly thirty per cent, equivalent to dropping from 2,500 calories a day to 1,750.
<strong>متاسفانه</strong> به احتمال زیاد برای آن که افراد حداکثر سود را از این قضیه ببرند، باید میزان کالری دریافتی خود را تقریبا 30% کاهش دهند و این به معنی کاهش 2500 کالری دریافتی در روز به 1750 کالری است.

Few <strong>mortals</strong> could stick to that harsh a regimen, especially for years on end.
تعداد معدودی از <strong>انسان ها </strong>توانایی پایبند بودن به این رژیم سخت به مدت چند سال متمادی را دارند.

But what if someone could <strong>create</strong> a pill that mimicked the physiological effects of eating less without actually forcing people to eat less? Could such a ‘caloric-restriction mimetic’, as we call it, enable people to stay healthy longer, postponing age-related disorders (such as diabetes, arteriosclerosis, heart disease and cancer) until very late in life? Scientists first posed this question in the mid-1990s, after researchers came upon a chemical agent that in rodents seemed to reproduce many of caloric restriction’s benefits.
اما اگر کسی بتواند قرصی را <strong>تولید کند</strong> که تاثیرات فیزیولوژیکی کمتر غذا خوردن را بدون آن که مردم ناچار به کمتر غذا خوردن شوند، داشته باشد، در این صورت چه اتفاقی می افتد؟ آیا چنین روشی برای محدود کردن کالری می تواند افراد را قادر به حفظ سلامتی شان در مدت طولانی تری کند و اختلالات مربوط به سن (همچون دیابت، تصلب شرائن، بیماری های قلبی و سرطان) را به تاخیر بیاندازد؟ دانشمندان نخستین بار این سوال را در اواسط دهه 1990 مطرح کردند، طرح این سوال پس از آن بود که محققان متوجه شدند در جوندگان ماده شیمیایی وجود دارد که بسیاری از مزیت های سیستم محدودیت کالری را به وجود می آورد.

No <strong>compound</strong> that would safely achieve the same feat in people has been found yet, but the search has been informative and has fanned hope that caloric-restriction (CR) mimetics can indeed be developed eventually.
تا به حال هیچ<strong> ترکیبی</strong> به وجود نیامده است که بتواند به موفقیت آن ماده اصلی برسد، اما جستجو و پژوهش در خصوص ان بسیار آموزنده بوده و امید برای پیدا کردن ماده مقلد سیستم محدود کننده کالری واقعی که در نهایت می تواند توسعه پیدا کند را افزایش داده است.

The <strong>benefits</strong> of caloric restriction.
<strong>مزیت های </strong>سیستم محدودیت کالری

<strong>The hunt</strong> for CR mimetics grew out of a desire to better understand caloric restriction’s many effects on the body.
<strong>جستجو</strong> برای مقلدهای سیستم محدودیت کالری به دلیل درک بهتر تاثیرات بسیار زیاد محدودیت کالری بر بدن، شکل گرفت.

<strong>Scientists</strong> first recognized the value of the practice more than 60 years ago, when they found that rats fed a low-calorie diet lived longer on average than free-feeding rats and also had a reduced incidence of conditions that become increasingly common in old age.
حدود 60 سال پیش<strong> دانشمندان</strong> برای نخستین بار ارزش این موضوع را متوجه شدند، در واقع زمانی که متوجه شدند موش هایی که از رژیم غذایی کم کالری استفاده می کنند، به طور میانگین نسبت به موش هایی که تغذیه آزادی دارند، بیشتر عمر می کنند و همچنین کمتر دچار بیماری هایی می شوند که در پیری بروز پیدا می کند (به درک این موضوع رسیدند.) 

What is more, some of the treated animals <strong>survived</strong> longer than the oldest-living animals in the control group, which means that the maximum lifespan (the oldest attainable age), not merely the normal lifespan, increased.
علاوه بر این برخی از حیوانات تحت درمان نسبت به پیرترین حیوانات گروه آزمایشی <strong>زنده ماندند</strong>، این به معنی آن است که حداکثر طول عمر (سابقه بیشترین سنی که جانور می تواند داشته باشد) و نه فقط طول عمر طبیعی، نیز افزایش پیدا می کند.

<strong>Various</strong> interventions, such as infection-fighting drugs, can increase a population’s average survival time, but only approaches that slow the body’s rate of aging will increase the maximum lifespan.
راه های مداخلات <strong>مختلف</strong> از جمله داروهای مقابله با عفونت می تواند باعث افزایش میانگین بقای جمعیت شود، اما تنها رویکردهایی که سرعت پیر شدن بدن را کاهش می دهند، می توانند حداکثر طول عمر را نیز بالا ببرند.

<strong> </strong>

The <strong>rat findings</strong> have been replicated many times and extended to creatures ranging from yeast to fruit flies, worms, fish, spiders, mice and hamsters.
<strong>یافته های مربوط به موش ها</strong> بارها تکرار شدند و بر روی موجوداتی از مخمر گرفته تا مگس میوه، کرم، ماهی، عنکبوت، موش و همستر نیز گسترش پیدا کردند.

Until fairly recently, the studies were <strong>limited </strong>to short-lived creatures genetically distant from humans.
تا چند وقت پیش، پژوهش ها <strong>محدود به </strong>جاندارانی (با عمر) کوتاه می شد که از نظر ژنتیکی با انسان بسیار فاصله داشتند.

But <strong>caloric-restriction projects</strong> underway in two species more closely related to humans - rhesus and squirrel monkeys - have made scientists optimistic that CR mimetics could help people.
اما پروژه های مربوط به<strong> سیستم محدودیت کالری</strong> در دو گونه که ارتباط نزدیک تری با انسان ها دارند- میمون های رزوس و سنجاب ها- باعث شد تا دانشمندان با دید بهتری این سیستم ها را بررسی کنند و بتوانند به مردم کمک کنند.

<strong> </strong>

The monkey projects <strong>demonstrate </strong>that, compared with control animals that eat normally, caloric-restricted monkeys have lower body temperatures and levels of the pancreatic hormone insulin, and they retain more youthful levels of certain hormones that tend to fall with age.
پروژه های انجام شده بر روی میمون (ها) <strong>نشان می دهد</strong> که در مقایسه با حیوانات شاهد (حیوانات معمولی) که به طور معمول غذا می خوردند، میمون هایی با سیستم محدود کننده کالری دارای دمای بدن پایین تر و همچنین سطح هورمون انسولین کمتری هستند، همچنین میزان بیشتری از هورمون های جوانی را که با افزایش سن و پیر شدن، تولیدشان در بدن کاهش پیدا می کند، را در بدنشان حفظ می کنند.

<strong> </strong>

<strong>The caloric-restricted animals</strong> also look better on indicators of risk for age-related diseases.
<strong>حیوانات با سیستم محدود کننده کالری</strong> در شاخص های ابتلا به بیماری های وابسته به سن نیز نتایج بهتری را نشان می دهند.

For example, they have lower <strong>blood pressure</strong> and triglyceride levels (signifying a decreased likelihood of heart disease), and they have more normal blood glucose levels (pointing to a reduced risk for diabetes, which is marked by unusually high blood glucose levels).
به عنوان مثال آن ها <strong>فشار خون</strong> و تری گلیسرید پایین تری دارند (که این به معنای کاهش احتمال بیماری های قلبی است) و سطح گلوکز خون نرمال تری را نیز نشان می دهند (یعنی کاهش خطر ابتلا به دیابت که با سطح غیر معمول گلوکز خون مشخص می شود).

<strong>Further</strong>, it has recently been shown that rhesus monkeys kept on caloric-restricted diets for an extended time (nearly 15 years) have less chronic disease.
<strong>علاوه بر آن</strong>، اخیرا نشان داده شده است که میمون های رزوس که مدت زمان طولانی (نزدیک به 15 سال) با رژیم های غذایی کم کالری تغذیه شده اند، بیماری های مزمن کمتری را از خودشان نشان می دهند.

They and the other monkeys must be followed still longer, <strong>however</strong>, to know whether low-calorie intake can increase both average and maximum lifespans in monkeys.
<strong>با این حال</strong>، برای آن که بدانیم آیا دریافت کالری کم می تواند باعث افزایش طول عمر متوسط و همچنین حداکثر طول عمر میمون ها شود یا خیر، باید آن ها و دیگر میمون ها را بیشتر مورد بررسی قرار دهیم.

<strong>Unlike</strong> the multitude of elixirs being touted as the latest anti-aging cure, CR mimetics would alter fundamental processes that underlie aging.
<strong>برخلاف</strong> انبوه اکسیرها و موادی که به عنوان آخرین و جدیدترین داروی ضد پیری معرفی می شوند، مقلدهای سیستم محدودیت کالری، فرایندهای اساسی زمینه ساز پیری را تغییر می دهند.

We aim <strong>to develop</strong> compounds that fool cells into activating maintenance and repair.
هدف ما تولید و <strong>توسعه</strong> ترکیباتی است که می تواند سلول ها را برای فعال سازی روند نگهداری و همچنین ترمیم فریب دهد.

<strong>How a prototype caloric-restriction mimetic works</strong><strong>
نحوه عملکرد نمونه اولیه تقلیدی با محدودیت کالری</strong>

<strong>The best-studied candidate</strong> for a caloric-restriction mimetic, 2DG (2-deoxy-D-glucose), works by interfering with the way cells process glucose.
<strong>بهترین کاندید مورد پژوهش</strong> برای مقلد سیستم محدود کننده کالری، DG2 است که با تداخل در روش کار سلول ها برای پردازش گلوکز کار می کند.

It has <strong>proved</strong> toxic at some doses in animals and so cannot be used in humans.
در برخی از دوزها در حیوانات، این ماده سمی<strong> نشان داده شده است</strong> و نمی تواند در انسان مورد استفاده قرار گیرد.

But it has <strong>demonstrated that</strong> chemicals can replicate the effects of caloric restriction; the trick is finding the right one.
اما همچنین <strong>نشان داده شده است</strong> که مواد شیمیایی می توانند اثرات محدودیت کالری را مجددا تکرار کنند؛ در واقع می توان گفت ترفند، پیدا کردن یک راه درست است.  

<strong> </strong>

<strong>Cells </strong>use the glucose from food to generate ATP (adenosine triphosphate), the molecule that powers many activities in the body.
<strong>سلول ها</strong> از گلوکز موجود در غذا برای تولید ATP (آدنوزین تری فسفات) استفاده می کنند، ای.تی.پی مولکولی است که قدرت انجام فعالیت های بسیار زیادی در بدن را تامین می کند.

<strong>By limiting</strong> food intake, caloric restriction minimizes the amount of glucose entering cells and decreases ATP generation.
<strong>با محدود کردن</strong> مصرف غذا، سیستم محدودیت کالری، میزان گلوکز وارد شده به سلول ها را به حداقل می رساند و تولید ای.تی.پی را کاهش می دهد.

When 2DG is <strong>administered</strong> to animals that eat normally, glucose reaches cells in abundance but the drug prevents most of it from being processed and thus reduces ATP synthesis.
زمانی که DG2 به حیواناتی که به شکل معمولی غذا می خورند، <strong>تجویز می شود</strong>؛ گلوکز به وفور به سلول ها می رسد اما دارو از پردازش بیشتر آن جلوگیری می کند و بنابراین سنتز ATP را کاهش می دهد.

<strong>Researchers </strong>have proposed several explanations for why interruption of glucose processing and ATP production might retard aging.
<strong>محققان</strong> در خصوص اینکه چرا قطع فرایند سوخت و ساز گلوکز و تولید ای.تی.پی ممکن است موجب تاخیر در روند پیری شود، چندین توضیح را ارائه داده اند.

One <strong>possibility</strong> relates to the ATP-making machinery’s emission of free radicals, which are thought to contribute to aging and to such age-related diseases as cancer bydamaging cells.
یک <strong>احتمال </strong>مربوط به انتشار رادیکال های آزاد در سیستم ای.تی.پی است که تصور می شود به پیری و بیماری های مرتبط با آن همچون سلول های سرطانی آسیب رساننده کمک می کند(و باعث پیشرفت آن ها می شود).

<strong>Reduced operation</strong> of the machinery should limit their production and thereby constrain the damage.
<strong>کاهش عملکرد </strong>این سیستم باید تولید آن ها (سلول های سرطانی) را محدود کرده و در نتیجه آسیب های وارده به بدن را کاهش دهد.

Another <strong>hypothesis </strong>suggests that decreased processing of glucose could indicate to cells that food is scarce (even if it isn't) and induce them to shift into an anti-aging mode that emphasizes preservation of the organism over such ‘luxuries' as growth and reproduction.
<strong>فرضیه</strong> دیگری نشان می دهد که کاهش سوخت و ساز گلوکز می تواند به سلول ها این پیام را بدهد که غذا کم است (حتی اگر واقعا اینطور نباشد) و آن ها را وادار کند تا به حالت ضد پیری تبدیل شوند، این حالت بر روی حفظ ارگانیسم بدن بیشتر تاکید دارد تا آن که بر روی روندهای مصرف گرایانه انرژی همچون رشد و تولید مثل تمرکز کرده باشد.