Marine Ecosystems

For some time now, the world’s oceans and the people who fish them have been a constant <strong>source</strong> of bad environmental news: cod is effectively an endangered species of fish in some places now; every year thousands of dolphins are injured by fishing vessels, huge tuna farms are ruining the Mediterranean Sea.
مدتی است که اقیانوس‌های جهان و افرادی که در آن صید می‌کنند <strong>منبع</strong> دائمی اخبار بد زیست‌محیطی بوده‌اند. هر ساله هزاران دلفین توسط کشتی های ماهیگیری مجروح می شوند، صید عظیم ماهی تن دریای مدیترانه را ویران می کنند.

What is more, <strong>marine</strong> biologists recently warned that our seafood is in terminal decline.  
علاوه بر این، زیست شناسان <strong>دریایی</strong> اخیرا هشدار داده اند که غذاهای دریایی ما در حال کاهش است.

According to research published in Science last November, stocks of all the fish and shellfish that we currently eat will collapse before 2050. Or at least that’s how the media <strong>reported</strong> it.
طبق تحقیقاتی که نوامبر گذشته در Science منتشر شد، ذخایر تمام ماهی‌ها و صدف‌هایی که در حال حاضر می‌خوریم تا قبل از سال 2050 از بین می‌روند. یا حداقل رسانه‌ها اینطور را <strong>گزارش</strong> کردند.

However the scientist who led the study has said that the main conclusion of his <strong>research</strong> has been buried beneath the headlines.  
با این حال، دانشمندی که این مطالعه را رهبری کرده است، گفته است که نتیجه اصلی <strong>تحقیق</strong> او در زیر تیترها مدفون شده است.

While the danger to our seafood supply is real enough, says Boris Worm, assistant professor of marine conservation biology at Dalhousie University, Canada, there is a more serious point: that the way in which we manage the oceans is not only threatening the survival of individual species, it’s upsetting the delicate balance of marine communities and thus causing the <strong>collapse</strong> of entire ecosystems.  
بوریس ورم، استادیار زیست شناسی حفاظت از دریا در دانشگاه دالهوسی، کانادا، می گوید: در حالی که خطر برای عرضه غذاهای دریایی ما به اندازه کافی واقعی است، یک نکته جدی تری وجود دارد: اینکه نحوه مدیریت اقیانوس ها نه تنها بقای تک تم گونه های اقیانوس ها را تهدید می کند بلکه تعادل ظریف جوامع دریایی را به هم می زند و در نتیجه باعث <strong>فروپاشی</strong> کل اکوسیستم ها می شود.

Research has shown that the number of ecosystems where all higher forms of life are extinct, so-called dead zones is <strong>increasing</strong>.
تحقیقات نشان داده است که تعداد اکوسیستم هایی که در آنها همه گونه های سطح بالاتر زنده، در حال انقراض هستند که به اصطلاح مناطق مرده نامیده می شوند، در حال <strong>افزایش</strong> است.

The point that many reports failed to highlight, says Worm, is that we have to revolutionise the way our marine resources are run, changing the focus from stocks and quotas to biodiversity and ecosystem <strong>protection</strong>.  
وورم می‌گوید، نکته‌ای که بسیاری از گزارش‌ها نتوانسته‌اند برجسته کنند این است که ما باید شیوه مدیریت منابع دریایی خود را متحول کنیم و تمرکز را از ذخیره سازی و سهمیه بندی به تنوع زیستی و <strong>حفاظت</strong> از اکوسیستم تغییر دهیم.

And to do that, we must change the way the debate about our marine resources is conducted in the <strong>public</strong> domain.
و برای انجام این کار، ما باید بحث در مورد منابع دریایی خود را به صورت <strong>عمومی</strong> انجام دهیم.

Around 7,500 years ago, <strong>shrinking</strong> glaciers and the resulting higher water levels led to the development of what’s called the Wadden Sea, a 13,500-square-kilometre area of the North Sea.  
در حدود 7500 سال پیش، <strong>آب</strong><strong> شدن</strong> یخچال های طبیعی و در نتیجه افزایش سطح آب منجر به توسعه چیزی شد که دریای وادن نامیده می شود، منطقه ای به وسعت 13500 کیلومتر مربع از دریای شمال.

During the first 5,000 years or so, the sea <strong>pulsated</strong> with life.  
در طول 5000 سال اول یا بیشتر، این دریا <strong>مملو</strong> از حیات بود.

There was a high level of biodiversity on the seabed too, and the salt marshes and mud flats on the coast <strong>supported</strong> millions of birds.  
سطح بالایی از تنوع زیستی در بستر دریا نیز وجود داشت و شوره‌زارها و گل‌زارهای ساحلی از میلیون‌ها پرنده <strong>پشتیبانی</strong> می‌کردند.

This continued until around 2,000 years ago, when human pressure began to <strong>affect</strong> it.  
این امر تا حدود 2000 سال پیش ادامه داشت، زمانی که فشار انسان شروع به <strong>تأثیرگذاری</strong> بر آن کرد.

Research has shown that some of the larger creatures <strong>disappeared</strong> more than 500 years ago.  
تحقیقات نشان داده است که برخی از موجودات بزرگتر بیش از 500 سال پیش <strong>ناپدید شدند.</strong>

And by the late19th century, populations of most of the other mammals and fish were severely <strong>reduced</strong>, leading to the collapse of several traditional fisheries.
و در پایان قرن 19، جمعیت بسیاری از پستانداران و ماهی های دیگر به شدت <strong>کاهش یافت</strong>، که منجر به فروپاشی ماهیگیری سنتی شد.

What’s interesting is that overfishing isn’t the main agent of the <strong>decline</strong>, as we might assume.  
آنچه جالب است این است که صید بی رویه عامل اصلی <strong>کاهش</strong> نیست، آنطور که ممکن است به نظر برسد.

It’s due to an ongoing combination of exploitation, habitat destruction and pollution. Coastal development, for example, <strong>destroys</strong> large areas of wetlands that support a range of species.  
بلکه به دلیل ترکیبی مداوم از بهره برداری، تخریب زیستگاه و آلودگی است. به عنوان مثال، توسعه سواحل، مناطق وسیعی از تالاب ها را که از گونه های مختلفی حمایت می کنند، <strong>از بین می برد.</strong>

<strong>Pollution</strong> fuels a process known as eutrophication, which kills certain seagrasses.  
<strong>آلودگی</strong> به فرآیندی به نام اوتروفیکاسیون دامن می زند که علف های دریایی خاصی را می کشد.

Nutrients such as nitrogen and phosphorus contained in human and industrial waste promote the <strong>growth</strong> of tiny phytoplankton.  
مواد مغذی مانند نیتروژن و فسفر موجود در زباله های انسانی و صنعتی باعث <strong>رشد</strong> فیتوپلانکتون های کوچک می شود.

This over-<strong>enrichment</strong> of the sea can ultimately lead to the collapse of the entire system through oxygen starvation.
این <strong>غنی سازی</strong> بیش از حد دریا در نهایت می تواند به فروپاشی کل سیستم از طریق کمبود اکسیژن منجر شود.

Most marine ecosystems have an in-built <strong>capacity</strong> to deal with a certain amount of pollution because shellfish can absorb phytoplankton.  
اکثر اکوسیستم های دریایی <strong>ظرفیت</strong> داخلی برای مقابله با مقدار معینی از آلودگی را دارند زیرا صدف ها می توانند فیتوپلانکتون ها را جذب کنند.

But in many cases, these have been largely removed by fishing, so the effect of any <strong>nutrient</strong>-rich pollutants entering the system is increased.  
اما در بسیاری از موارد، اینها تا حد زیادی توسط ماهیگیری حذف شده اند، بنابراین تأثیر هر گونه آلاینده غنی از <strong>مواد مغذی</strong> که وارد سیستم می شود افزایش می یابد.

In a healthy system, coastal wetlands also act as filters, so their <strong>destruction</strong> causes even more pollution.  
در یک سیستم سالم، تالاب های ساحلی به عنوان فیلتر نیز عمل می کنند، بنابراین <strong>تخریب</strong> آنها باعث آلودگی بیشتر می شود.

These <strong>processes</strong> have been fairly well understood for a number of years.
این <strong>فرآیندها</strong> طی چندین سال به خوبی درک شده اند.

What the Science paper has demonstrated, however, is that the decline in the health of ecosystems is greater where the number of different <strong>species</strong> is low.  
با این حال، آنچه که مقاله علمی نشان داده است این است که کاهش سلامت اکوسیستم ها جایی که تعداد <strong>گونه</strong> های مختلف کم است، بیشتر است.

The population of marbled rock cod around the South Atlantic island of South Georgia, for example, still hasn’t <strong>recovered</strong> after the fishing industry caused its collapse during the 1970s. By contrast, North Sea cod has withstood very heavy fishing for hundreds of years, says Worm, and although it has declined substantially, it hasn’t yet collapsed completely.  
برای مثال، پس از فروپاشی صنعت ماهیگیری در دهه 1970، تعداد ماهی marbled rock cod در اطراف جزیره اقیانوس اطلس جنوبی در جورجیا جنوبی، هنوز <strong>بازیابی</strong> نشده است. در مقابل، ماهی کاد دریای شمال صدها سال است که در برابر ماهیگیری بسیار عظیم مقاومت کرده است، و اگرچه به میزان قابل توجهی کاهش یافته است، اما هنوز به طور کامل از بین نرفته است.

Worm believes that, ‘to have a greater number of species makes an ecosystem more <strong>robust’</strong>.  
وورم معتقد است که "وجود تعداد بیشتری از گونه ها، اکوسیستم را <strong>قوی</strong> تر می کند".

His theory is backed up by evidence from experiments into how ecosystems <strong>react</strong> to change.
نظریه او با شواهد حاصل از آزمایشات در مورد چگونگی <strong>واکنش</strong> اکوسیستم ها به تغییرات پشتیبانی می شود.

And some positive news came from the study. Worm and his colleagues were able to show that it’s possible to reverse such <strong>damage</strong> as long as there are enough species. A survey of 44 protected areas revealed increases in biodiversity and fish catches close to the reserves.  
و اخبار مثبتی نیز از این مطالعه به دست آمد. ورم و همکارانش توانستند نشان دهند که تا زمانی که گونه های کافی وجود داشته باشد، می توان چنین <strong>آسیبی</strong> را معکوس کرد. بررسی 44 منطقه حفاظت شده نشان داد که تنوع زیستی و صید ماهی تقریبا به اندازه ذخایر افزایش یافته است.

Worm says, ‘We should be focusing our attention on protecting all of our marine resources at the ecosystem level, and managing levels of fishing, pollution and habitat disturbance to ensure that crucial services that maintain the health of the ecosystem continue to function.’ To anyone who knows anything about ecology, it would appear that Worm is just stating the obvious. And many protected areas on land are now <strong>managed</strong> in this way.
وورم می‌گوید، "ما باید توجه خود را بر حفاظت از تمام منابع دریایی خود در سطح اکوسیستم متمرکز کنیم، و سطوح ماهیگیری، آلودگی و اختلالات زیستگاه را مدیریت کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که خدمات حیاتی که سلامت اکوسیستم را حفظ می‌کنند به عملکرد خود ادامه می‌دهند." برای هر کسی که چیزی در مورد اکولوژی می داند، به نظر می رسد که گفته های ورم فقط بدیهیات باشد. و بسیاری از مناطق حفاظت شده در خشکی اکنون به این روش <strong>مدیریت</strong> می شوند.

However, there has long been a tendency to view our oceans as a limitless resource, combined with a <strong>widespread</strong> failure to make an emotional connection with most marine wildlife.  
با این حال، مدت‌هاست که تمایل به مشاهده اقیانوس‌های ما به‌عنوان منبعی بی‌حد و حصر، همراه با خودداری <strong>گسترده</strong> در ایجاد ارتباط عاطفی با بیشتر حیات‌وحش‌های دریایی وجود داشته است.

True, we have <strong>created</strong> a small number of marine protected areas.
درست است، ما تعداد کمی مناطق حفاظت شده دریایی را <strong>ایجاد کرده ایم</strong>.

‘We seem to have understood the <strong>value</strong> of protecting ecosystems in areas such as the Australian Great Barrier Reef that we consider to be particularly beautiful/ says John Shepherd, Professor of Marine Sciences at Southampton University in the UK.  
جان شپرد، پروفسور علوم دریایی در دانشگاه ساوتهمپتون در بریتانیا می گوید: به نظر می رسد که ما <strong>ارزش</strong> حفاظت از اکوسیستم ها را در مناطقی مانند دیواره مرجانی بزرگ استرالیا که از نظر ما بسیار زیبا هستند، درک کرده ایم.

‘Human nature will always draw us towards those species or <strong>habitats</strong> that are more aesthetically pleasing.
«طبیعت بشر همیشه ما را به سمت گونه‌ها یا <strong>زیستگاه‌هایی</strong> می‌کشاند که از نظر زیبایی‌شناختی دلپذیرتر هستند.

That’s why there will always be support for protecting pandas and very little for worms, even though nematodes play a vital role in maintaining the health of an ecosystem.’
  به همین دلیل است که همیشه حمایت بیشتری برای محافظت از پانداها و حمایت بسیار کمتری برای کرم ها وجود خواهد داشت، حتی اگر کرم ها نقشی حیاتی در حفظ سلامت اکوسیستم ایفا کنند.