DINOSAURS AND THE SECRETS THEY STILL HOLD

I was recently part of a team of palaeontologists that discovered a new dinosaur. من اخیراً بخشی از یک تیم دیرینه شناسان بودم که دایناسور جدیدی را کشف کردند.

Living in what is now China, the species would have resembled a strange bird. این گونه که در چین کنونی زندگی می کرد، شبیه پرنده ای عجیب بود.

It was about the size of a sheep and covered in feathers, with a sharp beak that it probably used to crack open shellfish. به اندازه یک گوسفند بود و از پر پوشیده شده بود و منقاری تیز داشت که احتمالاً از آن برای شکستن صدف های باز استفاده می کرد.

It was given the formal scientific name Tongtianlong, but we called it ‘Mud Dragon’ because its skeleton was discovered in rock that had hardened from ancient mud. نام علمی رسمی Tongtianlong به آن داده شد، اما ما آن را «اژدهای گلی» نامیدیم زیرا اسکلت آن در سنگ هایی کشف شد که از گل باستانی سخت شده بود.

It seems that the creature got trapped in the mud and died. به نظر می رسد که این موجود در گل و لای گیر کرده و مرده است.

Then its fossil remains were found a few months ago when workmen were excavating a site in order to build a school.سپس بقایای فسیلی آن چند ماه پیش هنگامی که کارگران در حال حفاری سایتی برای ساختن مدرسه بودند، پیدا شد.

It is every dinosaur-obsessed child’s dearest wish to discover and name a completely new species. این عزیزترین آرزوی هر کودک شیفته دایناسور است که یک گونه کاملاً جدید را کشف و نامگذاری کند.

In fact what my colleagues and I did wasn’t that unusual. در واقع کاری که من و همکارانم انجام دادیم چندان غیرعادی نبود.

New dinosaurs are appearing everywhere these days – about 50 each year. دایناسورهای جدید این روزها در همه جا ظاهر می شوند - حدود 50 دایناسور در هر سال.

And this pace shows no signs of slowing, as different areas continue to open up to fossil hunters and a fresh generation of scientists comes of age. هیچ نشانه‌ای از کند شدن این سرعت دیده نمی شود، زیرا مناطق مختلف همچنان به روی شکارچیان فسیل باز می‌شوند و نسل جدیدی از دانشمندان لبه صحنه وارد می شوند.

Because of this plentiful supply of new fossils, we now know more about dinosaurs than we do about many modern animals. به دلیل وجود تعداد زیادی فسیل جدید، ما در حال حاضر بیشتر از بسیاری از حیوانات مدرن در مورد دایناسورها می دانیم.

But there are still many unsolved mysteries. اما هنوز بسیاری از معماهای حل نشده وجود دارد.

Dinosaurs didn’t start out as huge monsters like Tyrannosaurus Rex. دایناسورها به صورت هیولاهای بزرگی مانند Tyrannosaurus Rex شروع نشدند.

Instead they evolved from a group of angular, cat-sized reptiles called dinosauromorphs. در عوض آنها از گروهی از خزندگان لاغر و به اندازه گربه به نام دایناسورومورف تکامل یافته اند.

These creatures remained small and rare for millions of years until they developed into dinosaurs. این موجودات برای میلیون ها سال کوچک و نادر باقی ماندند تا اینکه به دایناسور تبدیل شدند.

The boundary between dinosauromorphs and dinosaurs is becoming less and less distinct with each new discovery that’s made, but what’s becoming clear is that it took millions of years for these first dinosaurs to spread around the world, grow to huge sizes and become truly dominant. مرز بین دایناسورومورف و دایناسورها با هر کشف جدیدی که انجام می شود کمتر و کمتر متمایز می شود، اما آنچه مشخص می شود این است که میلیون ها سال طول کشید تا این اولین دایناسورها در سراسر جهان پخش شوند، به اندازه های عظیمی رشد کنند و واقعاً غالب شوند.

Some discoveries in the 1970s, like the agile and strangely bird-like Deinonychus, proved that dinosaurs were far more dynamic and intelligent than previously thought. برخی از اکتشافات در دهه 1970، مانند Deinonychus چابک و پرنده مانند، ثابت کردند که دایناسورها بسیار پویاتر و باهوش تر از آن چیزی هستند که قبلا تصور می شد.

Some palaeontologists even proposed that they were warm-blooded creatures like modern birds with a constant high body temperature that they controlled internally, rather than from warming themselves by lying in the sun. برخی دیرینه شناسان حتی پیشنهاد کردند که آنها موجوداتی خونگرم مانند پرندگان مدرن با دمای بدن بالا ثابت هستند که به جای گرم کردن خود با دراز کشیدن در خورشید، گرم کردن خودشان را از درون کنترل می کنند.

A few decades later opinions are still mixed. چند دهه گذشته، اما نظرات هنوز درهم آمیخته است.

The problem is that dinosaurs can’t be observed. مشکل این است که دایناسورها را نمی توان مشاهده و بررسی کرد.

Palaeontologists must rely on studying fossils. دیرینه شناسان باید بر مطالعه فسیل ها تکیه کنند.

Some results are convincing: we know from studying their bones that dinosaurs had rapid growth rates, just like modern, warm-blooded animals. برخی از نتایج قانع کننده هستند: ما از مطالعه استخوان های آنها می دانیم که دایناسورها مانند حیوانات مدرن و خونگرم سرعت رشد سریعی داشتند.

Other palaeontologists, however, use the same fossils to suggest that dinosaurs were somewhere between cold-blooded reptiles and warm-blooded birds. با این حال، دیرینه شناسان دیگر از همین فسیل ها استفاده می کنند تا نشان دهند دایناسورها موجوداتی بین خزندگان خونسرد و پرندگان خون گرم بودند.

More studies are needed to provide more clarity.مطالعات بیشتری برای شفاف تر شدن مسئله‌ مورد نیاز است.

The discovery of Deinonychus with its long arms, skinny legs, arched neck and big claws on its feet, helped to strengthen the theory that birds evolved from dinosaurs. کشف Deinonychus با دست‌های بلند، پاهای لاغر، گردن کمانی و پنجه‌های بزرگ روی پاهایش، به تقویت این نظریه کمک کرد که پرندگان از دایناسورها تکامل یافته‌اند.

In the late 1990s, the discovery of thousands of feather- covered dinosaurs closed the argument. در اواخر دهه 1990، کشف هزاران دایناسور پوشیده از پر، به این بحث، پایان داد.

But the fossils raised another question: why did feathers first develop in dinosaurs? They probably originated as simple, hair-like strands — a necessary means of keeping warm. اما فسیل ها سؤال دیگری را مطرح کردند: چرا پرها از ابتدا در دایناسورها رشد کردند؟ علت رشد آنها احتمالاً به صورت رشته های ساده و مو مانند - وسیله ای ضروری برای گرم نگه داشتن بود.

 Many dinosaurs retained this basic fluffy coat, but in one group the strands modified.   بسیاری از دایناسورها این پوشش کرکی اصلی را حفظ کردند، اما در یک گروه رشته ها تغییر کردند.

They grew bigger, started to branch out and changed into feathers like those on modern birds. آنها بزرگتر شدند، شروع به منشعب شدن کردند و به پرهایی مانند پرندگان امروزی تبدیل شدند.

They lined the arms, and sometimes the legs, forming wings. آنها در امتداد بازوها، و گاهی اوقات، پاها رشد می کردند و بال می ساختند.

These feathers were probably for display: to attract mates or scare off rivals. این پرها احتمالاً برای نمایش بودند: برای جذب جفت یا ترساندن رقبا.

They appeared in species such as the ostrich-like Ornithomimosaur. آنها در گونه هایی مانند Ornithomimosaur شترمرغ مانند، ظاهر شدند.

Such creatures were too large to fly. چنین موجوداتی بزرگتر از آن بودند که پرواز کنند.

Flight may actually have come about by accident when smaller winged dinosaurs began jumping between trees or leaping in the air, and suddenly found that their wings had aerodynamic properties. پرواز ممکن است در واقع به طور تصادفی اتفاق بیفتد، زمانی که دایناسورهای بالدار کوچکتر شروع به پریدن بین درختان یا جست و خیز کردن در هوا کردند و ناگهان متوجه شدند که بال های آنها دارای خواص آیرودینامیکی است.

This is one of the most stimulating new notions about dinosaurs and a fascinating area for further investigation. این یکی از محرک ترین مفاهیم جدید در مورد دایناسورها و حوزه ای جذاب برای بررسی بیشتر است.

There’s something else that these feathers can tell us. چیز دیگری وجود دارد که این پرها می توانند به ما بگویند.

They allow us to determine what colour dinosaurs were. If you look at modern bird feathers under a microscope, you can see tiny blobs called melanosomes. آنها به ما اجازه می دهند تا تشخیص دهیم دایناسورها چه رنگی بودند. اگر به پرهای پرندگان مدرن زیر میکروسکوپ نگاه کنید، می توانید حباب های ریزی به نام ملانوزوم را ببینید.

These structures contain melanin, one of the main colour-producing pigments in animals. این ساختارها حاوی ملانین، یکی از رنگدانه‌های اصلی رنگ‌ساز در حیوانات هستند.

Some are round, others are egg-shaped, etc. And that’s important, because different shapes contain different colour pigments.   برخی گرد، برخی دیگر به شکل تخم مرغ و غیره هستند. و این مهم است، زیرا اشکال مختلف حاوی رنگدانه های رنگی متفاوتی هستند.

So if you can identify the shape, you can identify the colour. بنابراین اگر بتوانید شکل آنها را تشخیص دهید، می توانید رنگ را تشخیص دهید.

A few years ago, some palaeontologists realised that you could find melanosomes in particularly well-preserved fossil feathers. چند سال پیش، برخی دیرینه شناسان متوجه شدند که می توان ملانوزوم ها را در پرهای فسیلی که به خوبی حفظ شده بودند، پیدا کرد.

They discovered that different dinosaurs had different melanosomes, which meant they had a variety of colours. آنها دریافتند که دایناسورهای مختلف، ملانوزوم های متفاوتی دارند، به این معنی که رنگ های متنوعی دارند.

Dinosaurs, therefore, probably came in a rainbow of colours – yet another thing that links them to modern birds. بنابراین، دایناسورها احتمالاً با رنگین کمانی از رنگ‌ها آمده‌اند - چیزی که آنها را به پرندگان مدرن پیوند می‌دهد.

The most enduring mystery of all, which has been argued about ever since the first dinosaur fossils were found, is ‘Why aren’t dinosaurs around today?’ Of course, we now know that birds evolved from dinosaurs, so some dinosaurs do continue in a sense. طولانی ترین راز کشف نشده ای که از زمان پیدا شدن اولین فسیل دایناسورها در مورد آن بحث می شود این است که "چرا دایناسورها امروز در اطراف ما نیستند؟" البته، اکنون می دانیم که پرندگان از دایناسورها تکامل یافته اند، بنابراین برخی از دایناسورها به نحوی در این جهان ادامه یافتند.

But there’s nothing like a Tyrannosaurus Rex today. اما امروز هیچ موجودی شبیه تیرانوزاروس رکس نیست.

They dominated the planet for over 150 million years, but suddenly disappeared from the fossil record 66 million years ago. آنها بیش از 150 میلیون سال بر این سیاره تسلط داشتند، اما 66 میلیون سال پیش به طور ناگهانی از یافته های فسیلی ناپدید شدند.

That’s when a 10 km-wide asteroid came out of space and struck what is now Mexico, impacting with huge force and unleashing earthquakes, tidal waves, wildfires and hurricane-force winds. این زمانی بود که یک سیارک به وسعت 10 کیلومتر از فضا بیرون آمد و با مکزیک کنونی برخورد کرد و با نیروی عظیمی آنجا را منهدم کرد و زمین‌لرزه‌ها، امواج جزر و مدی، آتش‌سوزی‌های جنگلی و بادهای طوفانی ایجاد کرد.

Although palaeontologists still like to argue about what part the asteroid played in the dinosaurs’ extinction, there really isn’t much of a mystery left. اگرچه دیرینه شناسان هنوز دوست دارند در مورد نقش این سیارک در انقراض دایناسورها بحث کنند، اما واقعاً راز زیادی باقی نمانده است.

The asteroid did it and did it quickly. این سیارک این کار را کرد و به سرعت آن را انجام داد.

There are few signs that dinosaurs were struggling before the impact. نشانه‌های کمی وجود دارد که نشان می‌دهد دایناسورها قبل از برخورد در حال مقابله بوده‌اند.

None survived except a few birds and some small furry mammals. هیچ کدام به جز چند پرنده و چند پستاندار کوچک پشمالو زنده نماندند.

They found themselves in an empty world, and as the planet started to recover, they evolved into new creatures, including the first apes, and so the long journey began to the beginning of humankind. آنها خود را در یک دنیای خالی یافتند، و با شروع بهبود یافتن سیاره، آنها به شکل موجودات جدیدی از جمله اولین میمون ها تکامل یافتند و بنابراین سفر طولانی به ظهور نوع بشر آغاز شد.