THE ROLE OF THE SWISS POSTBUS

The Swiss PostBus Limited is the largest of the country’s 78 <strong>coach</strong> companies.
Swiss PostBus Limited بزرگترین شرکت از 78 شرکت <strong>مسافربری</strong> کشور است.

Administered by the Motor Services Department of the Post Office, it carries over 120 million passengers each year and is carefully integrated with other public <strong>transport</strong> services: trains, boats and mountain cableways. 
که توسط دپارتمان خدمات موتوری اداره پست اداره می شود، سالانه بیش از 120 میلیون مسافر را جابه جا می کند و به دقت با سایر خدمات <strong>حمل و نقل</strong> عمومی ادغام می شود: قطارها، قایق ها و تله کابین های کوهستانی.

The Swiss transportation system resembles a tree, with the larger branches representing federal and private railways, the smaller <strong>branches</strong> being the coaches, and the twigs being the urban transit operators running trams, city buses, boats, chairlifts and so on. 
سیستم حمل و نقل سوئیس شبیه یک درخت است، که در آن شاخه های بزرگتر نشان دهنده راه آهن فدرال و خصوصی، <strong>شاخه های</strong> کوچکتر اتوبوس ها، و شاخه های ریزتر، اپراتورهای حمل و نقل شهری هستند که تراموا، اتوبوس شهری، قایق، تله کابین و غیره را اداره می کنند.

But the trunk that holds the tree together is the vast postbus network, without which the whole network would not <strong>function</strong>.
اما تنه ای که شاخته های این درخت را کنار هم نگه می دارد، شبکه گسترده postbus است که بدون آن کل شبکه <strong>کار</strong> نمی کند.

There isn’t an inhabited place in Switzerland that cannot be <strong>reached</strong> by some sort of public transport. 
هیچ مکان مسکونی در سوئیس وجود ندارد که نتوان با نوعی وسیله نقلیه عمومی به آن <strong>رسید</strong>.

Federal law and the Swiss Constitution stipulate that every village with a <strong>population</strong> greater than 40 is entitled to regular bus services. 
قانون فدرال و قانون اساسی سوئیس تصریح می کند که هر روستا با <strong>جمعیت</strong> بیش از 40 نفر از خدمات اتوبوس منظم برخوردار است.

The <strong>frequency</strong> of these services is directly related to population density. 
<strong>فراوانی</strong> این خدمات ارتباط مستقیمی با تراکم جمعیت دارد.

<strong>Timetables</strong> are put together four years in advance, and seldom change. 
<strong>جدول زمانی</strong> چهار ساله از قبل تنظیم می شود و به ندرت تغییر می کند.

If a new route is to be introduced, the population of the area affected is <strong>invited</strong> to vote in a referendum.
اگر قرار باشد مسیر جدیدی معرفی شود، از جمعیت منطقه مربوطه <strong>دعوت می شود</strong> تا در یک همه پرسی به آن رای دهند.

At times, postbuses are the main — sometimes the only — links between <strong>settlements</strong>.
گاهی اوقات، postbuses اصلی‌ترین - گاهی تنها – راه ارتباطی بین <strong>مناطق مسکونی</strong> هستند.

 These coaches, often with a trailer in tow to increase their capacity, are a common sight in high-altitude <strong>regions</strong>, and their signature sound — part of Rossini’s William Tell Overturn, played by the drivers on three-tone post horns with electrical compressors at every road turn — is one of the most familiar Swiss sounds.
این واگن‌ها، اغلب با یک تریلر دارای یدک‌کش برای افزایش ظرفیت، منظره‌ای رایج در <strong>مناطق</strong> مرتفع هستند، و صدای مشخص آن‌ها - بخشی از Rossini’s William Tell Overturn ، که توسط رانندگان به صورت سه بوق‌ در هر پیچ جاده با کمپرسورهای الکتریکی ایجاد می شد - یکی از آشناترین صداهای سوئیس است.

The three-tone horns can still be used to ‘talk’ to post <strong>offices</strong> (and each other) from a distance. 
از بوق های سه گانه هنوز هم می توان برای «ارتباط» با <strong>دفاتر</strong> پست (و با یکدیگر) از راه دور استفاده کرد.

By altering the combination of the tones, a driver can <strong>announce</strong> ‘departure of post1, ‘arrival of post’, ‘arrival of special post’, and so on – so much more romantic and often more reliable than radio or mobile phones. 
با تغییر تن صداها، راننده می‌تواند «رسیدن واگن»، «رفتن واگن»، «ورود واگن ویژه» و غیره را <strong>اعلام کند</strong> – بسیار رمانتیک تر و اغلب قابل اعتمادتر از رادیو یا تلفن‌های همراه.

This musical ‘language’ started in the mid-nineteenth century, when the coach drivers could also blow their horns a certain number of times on approaching the station to indicate the number of horses needing to be fed, giving the <strong>stationmaster</strong> time to prepare the fodder.
این «زبان» موسیقی در اواسط قرن نوزدهم آغاز شد، زمانی که رانندگان اتوبوس همچنین می‌توانستند در هنگام نزدیک شدن به ایستگاه تعداد معینی بوق بزنند تا تعداد اسب‌هایی را که نیاز به تغذیه دارند مشخص کنند، و به <strong>رئیس ایستگاه</strong> فرصت دهند تا علوفه را آماده کند.

The postbus <strong>history</strong> goes back to 1849, when the Swiss postal service was made a monopoly. 
<strong>تاریخچه</strong> postbus  به سال 1849 باز می گردد، زمانی که خدمات پستی سوئیس در انحصار قرار گرفت.

The role of today’s modern yellow buses was, back then, played by horse-drawn <strong>carriages</strong> (or in winter by sleighs, in order to travel on snow), which were the same colour. 
نقش اتوبوس‌های زرد مدرن امروزی را در آن زمان، <strong>کالسکه‌های</strong> اسب‌کشی (یا در زمستان سورتمه برای سفر روی برف) ایفا می کردند که به همان رنگ بودند.

By 1914, eight years after the first motor coaches were introduced, there were still 2,500 horses, 2,231 coaches (or carriages) and 1,059 sleighs in <strong>service</strong>.
تا سال 1914، هشت سال پس از معرفی اولین واگن های موتوری، هنوز 2500 اسب، 2231 کالسکه (یا کالسکه) و 1059 سورتمه در حال <strong>خدمت</strong> بودند.

After the First World War, Swiss Post bought a fleet of decommissioned <strong>military</strong> trucks which were converted into postbuses, but it was not until 1961 that the last horse-drawn coach was replaced with a motorised version.
پس از جنگ جهانی اول، پست سوئیس ناوگانی از کامیون های <strong>نظامی</strong> از کار افتاده را خریداری کرد که به postbuses  تبدیل شدند، اما تا سال 1961 بود که آخرین کالسکه اسبی با یک نسخه موتوری جایگزین شد.

Today, the Swiss Post Office boasts one of the worlds most advanced coach fleets, including fuel-cell models and the world’s first driverless bus. 
امروزه، اداره پست سوئیس دارای یکی از پیشرفته ترین ناوگان مسافربری جهان، از جمله مدل های پیل سوختی و اولین اتوبوس بدون راننده در جهان است.

This was launched in 2015 in the town of Sion, the capital of the canton of Valais, one of the 26 cantons, or <strong>administrative</strong> regions, that make up the country.
که در سال 2015 در شهر Sion، مرکز کانتون Valais، یکی از 26 کانتون یا منطقه <strong>اداری</strong> که کشور را تشکیل می‌دهند، راه‌اندازی شد.

Postbuses often go to places that other means of <strong>transport</strong> cannot reach. 
Postbuse ها اغلب به مکان هایی می روند که وسایل <strong>حمل و نقل</strong> دیگر نمی توانند به آنها دسترسی پیدا کنند.

Most of the drivers therefore see themselves as educators and tour <strong>guides</strong>. 
بنابراین اکثر رانندگان خود را به عنوان مربی و <strong>راهنمای</strong> تور در نظر می گیرند.

Although it’s not in their job <strong>description</strong>, they’re likely to point out the sights — waterfalls, gorges, and so on — and are always ready to pull over for a photo opportunity.
اگرچه این در <strong>شرح</strong> وظایف آنها نیست، آنها احتمالاً به مناظر - آبشارها، دره ها و غیره - اشاره می کنند و همیشه آماده هستند تا در یک فرصت  برای عکس گرفتن به آنجا بروند.

Switzerland’s longest postbus <strong>journey</strong>, and one of the highest, crosses four mountain passes – an eight-hour trip undertaken by a single postbus. 
طولانی ترین <strong>سفر</strong> postbus سوئیس و یکی از بلندترین آنها، از چهار گردنه کوهستانی عبور می کند - یک سفر هشت ساعته که با یک postbus انجام می شود.

The route goes through several cantons; two languages (German and Italian); all four seasons – from burning sunshine to showers and heavy snowfalls; and <strong>countless</strong> places of interest, One of the passes, the Gotthard, is often described as ‘the People’s Road’, probably because it connects the German-speaking canton of Uri with Italian-speaking Ticino. 
این مسیر از چندین کانتون با دو زبان (آلمانی و ایتالیایی)؛ چهار فصل - از آفتاب سوزان گرفته تا رگبار و بارش برف سنگین و مکان های دیدنی <strong>بی شماری</strong>، می گذرد. یکی از گذرگاه ها، گوتارد، است که اغلب به عنوان «جاده مردم» توصیف می شود، احتمالاً به این دلیل که کانتون Uri آلمانی زبان را به Ticino ایتالیایی زبان متصل می کند.

Like Switzerland itself, postbuses ‘speak’ all four state languages: German, French, Italian and Romansh – and by law, their automated intercom <strong>announcements</strong> are given in the language of whichever canton the bus is currently passing through.
مانند خود سوئیس، postbuses به هر چهار زبان ملی صحبت می‌کنند: آلمانی، فرانسوی، ایتالیایی و رومانیایی – و طبق قانون، <strong>اعلان‌های</strong> ارتباطی خودکار آن‌ها به زبان هر کانتونی که اتوبوس از آن عبور می‌کند، ارائه می‌شود.

Irrespective of their previous driving experience, drivers undergo lots of <strong>training</strong>. 
صرف نظر از تجربه قبلی در رانندگی، رانندگان تحت <strong>آموزش</strong> های زیادی قرار می گیرند.

During the first year, they have, to drive postbuses under the supervision of a more <strong>experienced</strong> driver. 
در طول سال اول، آنها باید زیر نظر یک راننده <strong>باتجربه</strong> تر، postbuses را برانند.

Only after two years of <strong>safe</strong> driving in the valleys can they be pronounced ready for a mountain bus.
تنها پس از دو سال رانندگی <strong>ایمن</strong> در دره ها می توان آنها را برای رانندگی با اتوبوس کوهستانی آماده دانست.

Some routes are not at all <strong>busy</strong>, with the bus often carrying just two or three passengers at a time. 
برخی از مسیرها اصلاً <strong>شلوغ</strong> نیستند، اتوبوس اغلب تنها دو یا سه مسافر را در یک زمان جابجا می کند.

But for most people living in small mountain villages, the postbus is of the utmost <strong>importance</strong>. 
اما برای اکثر مردمی که در دهکده های کوچک کوهستانی زندگی می کنند، postbus از <strong>اهمیت</strong> بالایی برخوردار است.

It not only carries the villagers to town and back, it takes village children to and from school, delivers mail, transports milk from the village farms down to the valley, collects rubbish from the village (Swiss laws do not allow <strong>dumping</strong> anywhere in the mountains), and brings building materials to households. 
نه تنها روستاییان را به شهر می برد و برمی‌گرداند، بلکه بچه‌های روستا را به مدرسه می‌برد و برمی‌گرداند، پست می‌فرستد، شیر را از مزارع روستایی به دره می‌برد، زباله‌های روستا را جمع‌آوری می‌کند (قوانین سوئیس اجازه<strong> دفن زباله</strong> در هر نقطه از کوهستان را نمی‌دهد) و مصالح ساختمانی را به خانه ها می آورد.

It takes <strong>elderly</strong> villagers to shops and carries their shopping up the hill to their homes. 
روستاییان <strong>مسن</strong> را به مغازه ها می برد و خرید آنها را از بالای تپه به خانه هایشان می رساند.

More a friend than just a means of transportation, for the dwellers of mountain villages the postbus is an <strong>essential</strong> part of life.
postbus برای ساکنان روستاهای کوهستانی بیشتر از اینکه یک وسیله حمل و نقل باشد، بخش <strong>ضروری</strong> از زندگی است.