Feathers as decoration in European history

A Today, we do not generally associate feathers with the military in Europe, yet history shows that in fact feathers have played an intriguing role in European <strong>military</strong> clothing. 
امروزه، ما معمولاً پرها را با ارتش اروپا مرتبط نمی‌دانیم، با این حال تاریخ نشان می‌دهد که در واقع پرها نقش جالبی در لباس‌های <strong>نظامی</strong> اروپا داشته‌اند.

The Bersaglieri of the Italian Army, for example, still wear a bunch of long black feathers in their hats <strong>hanging</strong> down to one side, while British fusiliers have a clipped feather plume whose colour varies according to their regiment. 
برای مثال، برساگلیری‌های ارتش ایتالیا، هنوز یک دسته از پرهای بلند سیاه را در کلاه‌هایشان که به یک طرف <strong>آویزان</strong> است، می‌پوشند، در حالی که فوزیل‌های بریتانیایی دارای یک ردیف پر بریده‌شده هستند که رنگ آن بسته به هنگ آنها متفاوت است.

The Royalists in the English Civil War adorned their headgear with <strong>ostrich</strong> feathers. 
سلطنت طلبان در جنگ داخلی انگلیس، روسری خود را با پرهای <strong>شترمرغ</strong> می آراستند.

‘Historically, feathers were an <strong>incredibly</strong> expressive accessory for men,1 observes Cambridge historian, Professor Ulinka Rublack. 
پروفسور اولینکا روبلک، مورخ کمبریج می‌گوید: «از لحاظ تاریخی، پرها اکسسوری <strong>فوق‌العاده‌ای</strong> برای مردان بودند.

 ‘Nobody has really looked at why this was the case.
هیچ کس واقعاً به این موضوع نپرداخته است که چرا این چنین بوده است.

 That’s a story that! want to tell.’ 
  این داستانی است که! می خواهم بگویم.

Rublack is beginning to study the use of featherwork in early modern fashion as part of a joint project between the Universities of Cambridge, Basel and Bern. 
روبلک به عنوان بخشی از یک پروژه مشترک بین دانشگاه های کمبریج، بازل و برن شروع به مطالعه استفاده از پر در مد مدرن اولیه کرده است.

To the outsider, its preoccupations (her co-researchers are studying gold, glass and veils) might seem surprising. 
برای افراد خارج از این حیطه، کارهای آنها (همکاران او در حال مطالعه طلا، شیشه و پارچه نقاب ها هستند) ممکن است شگفت انگیز به نظر برسد.

Yet such materials sustained <strong>significant</strong> economies and expertise. 
با این حال، چنین موادی، اقتصاد و تخصص <strong>قابل توجهی </strong>را حفظ کردند.

Rublack has spotted that something unusual started to happen with feathers during the 16th century. 
Rublack متوجه شده است که در قرن شانزدهم اتفاقی غیرعادی برای پرها شروع شد.

In 1500, they were barely worn at all in Europe; 100 years later they had become an <strong>indispensable</strong> accessory for the fashionable European man. 
در سال 1500، آنها به ندرت در اروپا پوشیده می شدند. 100 سال بعد آنها تبدیل به یک اکسسوری <strong>ضروری</strong> برای مردان شیک پوش اروپایی شده بودند.

In prosperous trading centres, the citizens started <strong>wearing</strong> hats bedecked with feathers from cranes and swallows. 
در مراکز تجاری پر رونق، شهروندان شروع به <strong>پوشیدن</strong> کلاه های تزئین شده با پرهای درنا و پرستو کردند.

Headgear was specially <strong>manufactured</strong> so that feathers could be inserted more easily. 
گیره های سر به گونه ای <strong>ساخته می شد</strong> تا پرها راحت تر روی سر قرار گیرند.

By 1573, Plantin’s Flemish-French dictionary was even obliged to offer words to describe people who chose not to wear them, <strong>recommending</strong> such terms as: ‘the featherless’ and ‘unfeathered’. 
  تا سال 1573، فرهنگ لغت فلاندری-فرانسوی پلانتین حتی مجبور شد کلماتی را برای توصیف افرادی که ترجیح می‌دهند آن‌ها را نپوشند، ارائه دهد و اصطلاحاتی مانند «بی پر» و «بدون پر» را <strong>پیشنهاد دهد.</strong>

Featherworking became big business. 
تولید پر به یک تجارت بزرگ تبدیل شد.

From Prague and Nuremberg to Paris and Madrid, people started to make a living from decorating feathers for clothing. <strong>Impressive</strong> efforts went into dyeing them. 
از پراگ و نورنبرگ گرفته تا پاریس و مادرید، مردم شروع به گذران زندگی خود از تزئین پرهای لباس کردند. تلاش های <strong>چشمگیری</strong> برای رنگرزی آنها انجام شد.

A 1548 <strong>recipe</strong> recommends using ashes, lead monoxide and river water to create a ‘very beautiful’ black, for example. 
به عنوان مثال، یک <strong>دستور العمل</strong> در سال 1548 استفاده از خاکستر، مونوکسید سرب و آب رودخانه را برای ایجاد رنگ سیاه "بسیار زیبا" توصیه می کند.

Why this happened will become clearer as Rublack’s project <strong>develops</strong>. 
اینکه چرا این اتفاق افتاده است با <strong>پیشرفت</strong> پروژه Rublack واضح تر خواهد شد.

One crucial <strong>driver</strong>, however, was exploration – the discovery of new lands, especially in South America. 
با این حال، یک <strong>محرک</strong> مهم، اکتشاف بود - کشف سرزمین های جدید، به ویژه در آمریکای جنوبی.

Compared with many of the other species that early European colonists encountered, exotic birds could be captured, <strong>transported</strong> and kept with relative ease. 
در مقایسه با بسیاری از گونه های دیگر که مستعمره نشینان اولیه اروپایی با آنها روبرو شدند، پرندگان عجیب و غریب را می توان با سهولت نسبی دستگیر، <strong>حمل</strong> و نگهداری کرد.

Europe experienced a sudden ‘bird-craze’, as exotic birds became a relatively common sight in the continent’s largest <strong>markets</strong>. 
اروپا یک «جو پرنده» ناگهانی را تجربه کرد، زیرا پرندگان عجیب و غریب به یک منظره نسبتاً رایج در بزرگترین <strong>بازارهای</strong> این قاره تبدیل شدند.

Given the link with new territories and conquest, ruling elites wore feathers partly to <strong>express</strong> their power and reach. 
برای ایجاد ارتباط با سرزمین های جدید و فتح شده، اشراف زادگان حاکم تا حدی برای <strong>بیان</strong> قدرت و سلطه خود پر پوشیدند.

But there were also more <strong>complex</strong> reasons. 
اما دلایل <strong>پیچیده</strong> تری نیز وجود داشت.

In 1599, for example, Duke Frederick of Wurttemberg held a display at his court at which he personally appeared wearing a costume covered in exotic feathers and <strong>representing</strong> the Americas. 
برای مثال، در سال 1599، دوک فردریک وورتمبرگ در دربار خود نمایشی برگزار کرد که در آن شخصاً با لباسی پوشیده از پرهای عجیب و غریب و به <strong>نمایندگی</strong> از قاره آمریکا ظاهر شد.

This was not just a symbol of power, but of <strong>cultural</strong> connectedness, Rublack suggests: The message seems to be that he was embracing the global in a duchy that was quite insular and territorial.’ 
روبلک بیان می کند که این فقط نمادی از قدرت نبود، بلکه پیوند <strong>فرهنگی</strong> بود: به نظر می رسد پیام این است که او جهان را در یک دوک نشین که به صورت یک جزیره و کاملا قلمروی جداگانه ای بود، در آغوش می کشد.

Nor were feathers worn by the powerful alone. In 1530, a legislative assembly at Augsburg imposed <strong>restrictions</strong> on peasants and traders adopting what it clearly felt should be an elite fashion. 
نه تنها پرها فقط توسط قدرتمندان پوشیده می شد بلکه در سال 1530، مجلس قانونگذاری آگسبورگ <strong>محدودیت</strong> هایی را برای دهقانان و بازرگانان اعمال کرد که به وضوح مشخص می کرد که این باید یک مد برای اشراف زادگان باشد.

The measure did not last, perhaps because health manuals of the era recommended feathers could keep the wearer safe from ‘bad’ air – cold, miasma, damp or excessive heat – all of which were regarded as <strong>hazardous</strong>. 
این مصوبه دوام نیاورد، شاید به این دلیل که دستورالعمل‌های بهداشتی آن دوره توصیه می‌کرد که پرها می توانند فردی که آن را پوشیده از هوای «بد» مصون نگه دارند - سرما، میاسما، رطوبی یا گرمای بیش از حد - که همه آنها <strong>خطرناک</strong> تلقی می‌شدند.

During the 1550s, Eleanor of Toledo had hats made from peacock <strong>feathers</strong> to keep her dry in the rain. 
در طول دهه 1550، النور از تولدو کلاه هایی از <strong>پر</strong> طاووس ساخته بود تا او را زیر باران خشک نگه دارد.

 Gradually, feathers came to indicate that the wearer was healthy and <strong>civilised</strong>. 
به تدریج داشتن پر نشان می داد که فردی که ان را پوشیده، سالم و <strong>متمدن</strong> است.

Artists and musicians took to wearing them as a mark of subtlety and <strong>style</strong>. 
هنرمندان و نوازندگان به پوشیدن آنها به عنوان نشانه ای از ظرافت و داشتن <strong>سبک</strong> توجه کردند.

As with most fads, this <strong>enthusiasm</strong> eventually wore off. 
مانند بسیاری از مدها، این<strong> شور و شوق</strong> در نهایت از بین رفت.

By the mid-17th century, feathers were out of style, with one striking <strong>exception</strong>. 
در اواسط قرن هفدهم، پرها از مد افتاده بودند، به <strong>استثنای</strong> یک مورد.

Within the armies of Europe feathers remained an <strong>essential</strong> part of military costume. 
در ارتش اروپا، پرها بخش <strong>ضروری</strong> از لباس نظامی بودند.

Rublack thinks that there may have been several reasons for this strange <strong>contradiction</strong>. 
روبلک فکر می کند که ممکن است دلایل متعددی برای این <strong>تناقض</strong> عجیب وجود داشته باشد.

 ‘It’s <strong>associated</strong> with the notion of graceful warfaring,’ she says. 
او می گوید: «پر با مفهوم جنگ برازنده <strong>مرتبط</strong> است.

This was a <strong>period</strong> when there were no standing armies and it was hard to draft soldiers. 
این <strong>دوره ای </strong>بود که هیچ ارتش ثابتی وجود نداشت و بدست آوردن سرباز سخت بود.

One solution was to aestheticise the military, to make it seem graceful and <strong>powerful</strong>.’ 
یک راه حل این بود که ارتش را زیبا بسازیم تا آن را برازنده و <strong>قدرتمند</strong> جلوه دهیم.

Feathers became associated with the idea of an art of <strong>warfare</strong>. 
پرها با ایده یک <strong>هنر جنگی</strong> مرتبط شدند.

They were also already a part of military garb among many <strong>native</strong> American peoples and in the Ottoman empire. 
آنها همچنین در میان بسیاری از مردم <strong>بومی</strong> آمریکا و امپراتوری عثمانی بخشی از لباس نظامی بودند.

Rublack believes that just as some of these cultures considered the feathers of certain birds to be highly significant, and sometimes sacred, European soldiers saw the feathers as imparting noble passions, <strong>bravery</strong> and courage. 
روبلک معتقد است که همانطور که برخی از این فرهنگ ها، پرهای پرندگان خاصی را بسیار مهم و گاهی مقدس می دانستند، سربازان اروپایی نیز پرها را به عنوان نشانه ای از نجابت، <strong>شجاعت</strong> و دلاوری می دیدند.

In time, her <strong>research</strong> may therefore reveal a tension about the ongoing use of feathers in this unlikely context. 
به مرور زمان، <strong>تحقیقات</strong> او ممکن است تنشی را درباره استفاده مداوم از پر در این وضعیت دور از ذهن، نشان دهد.

But, as she also notes, she is perhaps the first historian to have spotted the curious emotional resonance of feathers in military fashion at all. 
اما، همانطور که خودش نیز اشاره می کند، او شاید اولین مورخی است که به عجیب بودن وجود پرها در مد نظامی اصلاً توجه کرده است.

All this shows a sea-change in methodologies: historians now chart the ways in which our identities are shaped through deep <strong>connections</strong> with ‘stuff’ – the material objects that are parts of our lives. 
همه این‌ها نشان‌دهنده تغییر در روش‌شناسی است: اکنون مورخان شیوه هایی را مجسم می‌کنند که هویت‌ ما از طریق <strong>ارتباط</strong> عمیق با «مواد» - اشیاء مادی که بخشی از زندگی ما هستند - شکل گرفته است.