History of women’s football in Britain

Womens’ football In Britain has deeper roots than might be <strong>expected</strong>. 
فوتبال زنان در بریتانیا ریشه‌های عمیق‌تری نسبت به آنچه که <strong>انتظار می‌رود،</strong> دارد.

In one town in 18th- century Scotland, single women played an annual match against their married counterparts, though the <strong>motives</strong> behind the contest were not purely sporting. 
در یکی از شهرهای قرن هجدهم اسکاتلند، زنان مجرد یک مسابقه سالانه با همتایان متاهل خود انجام دادند، اگرچه <strong>انگیزه های </strong>پشت این مسابقه صرفاً ورزشی نبود.

Some accounts say that the games were watched by a <strong>crowd</strong> of single men, who hoped to pick out a potential bride based on her footballing ability. 
برخی گزارش ها می گویند که این بازی ها توسط <strong>جمعیتی</strong> از مردان مجرد تماشا می شد که امیدوار بودند یک عروس بالقوه را بر اساس توانایی فوتبالی او انتخاب کنند.

By the late 19th century, with the men’s game <strong>spreading</strong> across Britain like wildfire, women also began to take up association football. 
در اواخر قرن نوزدهم، با <strong>گسترش</strong> بازی مردانه در سراسر بریتانیا مثل یک آتش سوزی، زنان نیز شروع به تشکیل دادن انجمن فوتبال زنان کردند.

Early pioneers included Nettie J Honeyball, who <strong>founded</strong> the British Ladies’ Football Club (BLFC) in 1895. 
پیشگامان اولیه عبارتند از نتی جی هانیبال، که باشگاه فوتبال بانوان بریتانیا BLFC را در سال 1895 <strong>تأسیس کرد.</strong>

Honeyball was an alias: like many of the middle- and upper-class women who played in the late 19th century, she was not keen to publicise her <strong>involvement</strong> with a contact sport played on muddy fields. 
هانیبال یک نام مستعار بود: مانند بسیاری از زنان طبقه متوسط و بالا که در اواخر قرن نوزدهم بازی می کردند، او تمایلی به تبلیغ <strong>مشارکت</strong> خود در یک ورزش تماسی که در زمین های گل آلود انجام می شد را نداشت.

 We know more about Lady Florence Dixie, who was <strong>appointed</strong> president of the BLFC in 1895 and who was an ardent believer in equality between the sexes. 
ما در مورد لیدی فلورانس دیکسی، که در سال 1895 به ریاست BLFC <strong>منصوب شد</strong> و به برابری بین دو جنس معتقد بود، بیشتر می دانیم.

The BLFC <strong>arranged</strong> games between teams representing the north and the south of England, where money would be raised for those in need. 
BLFC بازی‌هایی را بین تیم‌هایی که نماینده شمال و جنوب انگلیس بودند <strong>ترتیب داد،</strong> که در آن برای افراد نیازمند پول جمع‌آوری می‌شد.

These initially attracted healthy numbers of <strong>supporters</strong> although early newspaper reports were not particularly generous, with one reporter suggesting ‘when the novelty has worn off, I do not chink women’s football will attract the crowds’. 
اینها در ابتدا تعداد زیادی از <strong>هواداران</strong> را به خود جذب کردند، اگرچه گزارش‌های اولیه روزنامه‌ها چندان سخاوتمندانه نبودند، مثلا یکی از خبرنگاران بیان کرد که «وقتی این حواشی از بین رفت، فکر نمی‌کنم فوتبال زنان، جمعیتی را جذب کند».

And crowds did drop off as the growing popularity of the men’s game came to <strong>dominate</strong> public interest. 
و با <strong>تسلط</strong> روز افزون محبوبیت بازی مردانه بر علایق عمومی، واقعا از جمعیت طرفداران آنها کم شد.

In a country where women were not yet allowed to vote, it would take extraordinary circumstances for their efforts on the football pitch to <strong>attract</strong> widespread attention. 
در کشوری که زنان هنوز مجاز به رای دادن نبودند، شرایط فوق‌العاده‌ای لازم بود تا تلاش‌های آنها در زمین فوتبال توجه گسترده‌ای را به خود <strong>جلب کند.</strong>

Those <strong>circumstances</strong> arose in 1914 with the outbreak of the First World War. 
این <strong>شرایط</strong> در سال 1914 با شروع جنگ جهانی اول به وجود آمد.

With many men leaving their jobs to <strong>join</strong> the army, women started to work in factories and just as men had done before them, they began to play informal games of football during their lunch breaks. 
با ترک شغل بسیاری از مردان برای <strong>پیوستن</strong> به ارتش، زنان شروع به کار در کارخانه ها کردند و درست مانند مردان قبل از خود، شروع به انجام بازی های غیررسمی فوتبال در ساعت استراحت ناهار خود کردند.

After some initial uncertainty, their superiors came to see these games as a means to boost morale and thus increase <strong>productivity</strong>. 
پس از مدتی عدم اطمینان اولیه، مافوق آن ها این بازی ها را وسیله ای برای تقویت روحیه و در نتیجه افزایش <strong>بهره وری</strong> دیدند.

Teams soon formed and friendly matches were <strong>arranged</strong>. 
به زودی تیم هایی تشکیل شد و بازی های دوستانه <strong>ترتیب داده شد.</strong>

In the town of Preston in the north of England, the female workers at a <strong>manufacturing</strong> company called Dick, Kerr & Co showed a particular aptitude for the game. 
در شهر پرستون در شمال انگلستان، کارگران زن در یک شرکت <strong>تولیدی</strong> به نام Dick, Kerr & Co استعداد خاصی برای بازی از خود نشان دادند.

Watching from a window above the yard where they played, office worker Alfred Frankland <strong>spotted</strong> their talent and he set about forming a team. 
آلفرد فرانکلند، کارمند اداری، با تماشای آنها از پنجره بالای حیاطی که در آن بازی می‌کردند، استعداد آنها را <strong>شناسایی کرد</strong> و تصمیم گرفت تیمی تشکیل دهد.

Under Frankland’s management, they soon drew <strong>significant</strong> crowds to see their games. 
تحت مدیریت فرانکلند، آنها به زودی جمعیت <strong>قابل توجهی</strong> را برای دیدن بازی های خود جذب کردند.

Known as Dick, Kerr’s Ladies, they <strong>beat</strong> rival factory Arundel Coulthard 4-0 on Christmas Day 1917, with 10,000 watching at Preston stadium. 
آنها که با نام Dick, Kerr's Ladies شناخته می شدند، کارخانه رقیب آروندل کولتارد را در روز کریسمس 1917 با 10000 تماشاگر در استادیوم پرستون 4-0 <strong>شکست دادند.</strong>

After the war ended in 1918 the Dick, Kerr’s side and other women’s teams continued to draw large crowds. 
پس از پایان جنگ در سال 1918، دیک، کر ساید و سایر تیم های زنان همچنان جمعیت زیادی را به خود جذب می کردند.

In 1920 there were <strong>around</strong> 150 women’s sides in England and Dick, Kerr’s Ladies packed 53,000 into Everton’s Goodison Park stadium. 
در سال 1920 <strong>حدود</strong> 150 تیم زن در انگلستان وجود داشت و خانم های دیک، کر 53000 نفر را در استادیوم گودیسون پارک اورتون جمع کردند.

The same year, the team found their one true <strong>genius</strong>: Lily Parr. Parr grew up playing football with her brothers, and began her career with her town’s ladies’ team at the age of 14. 
در همان سال، تیم، <strong>نابغه</strong> واقعی خود را پیدا کرد: لیلی پار. پار با بازی کردن فوتبال با برادرانش بزرگ شده بود و کار خود را با تیم بانوان شهرش در سن 14 سالگی آغاز کرد.

When they played <strong>against</strong> the Dick, Kerr’s side, she caught Frankland’s eye and was offered a job at the factory – as well as a spot on the team. 
هنگامی که آنها <strong>مقابل</strong> تیم دیک، کر بازی کردند، او توجه فرانکلند را به خود جلب کرد و به او پیشنهاد کار در کارخانه داده شد - و همچنین یک جایگاه در تیم.

Close to six-feet tall and with jet-black hair, she had a ferocious <strong>appetite</strong> and a fierce left foot. 
با نزدیک به شش فوت قد و موهای سیاه و سفید، <strong>اشتهای</strong> عجیب و پای چپ فوق العاده ای داشت.

She is <strong>credited</strong> with 43 goals during her first season playing for Dick, Kerr’s Ladies and around 1,000 in total. 
او در اولین فصل بازی خود برای دیک کر لیدیز، ۴۳ گل و در مجموع حدود 1000 گل <strong>به ثمر رساند.</strong>

By 1921 Dick, Kerr’s Ladies were <strong>regularly</strong> attracting crowds in the tens of thousands. 
تا سال 1921 دیک، کر لیدیز <strong>مرتباً</strong> ده‌ها هزار نفر را جذب می‌کردند.

But the year ended in <strong>catastrophe</strong> for the women’s game. 
اما آن سال برای بازی زنان، <strong>فاجعه</strong> بار تمام شد.

The Football Association (FA) – officially the governing body for the sport as a whole, but really only concerned with men’s competitions — had always taken a poor view of female <strong>participation</strong>. 
اتحادیه فوتبالFA که رسماً نهاد حاکم بر ورزش به عنوان یک کل است، اما واقعاً فقط به مسابقات مردان مربوط می شود - همیشه دیدگاه ضعیفی نسبت به <strong>مشارکت</strong> زنان داشت.

Women’s football was tolerated during the war, but in the years that followed, driven by the fear that the women’s game could affect Football League <strong>attendances</strong>, the FA sought to assert itself. 
فوتبال زنان در طول جنگ تحمل می‌شد، اما در سال‌های بعد، به دلیل ترس از اینکه بازی زنان می‌تواند بر تعداد <strong>تماشاگران</strong> لیگ فوتبال تأثیر بگذارد، اتحادیه فوتبال انگلیس تلاش کرد خود را نشان دهد.

Its <strong>solution</strong> was decisive and brutal. On 5 December 1921, the FA banned its members from allowing women’s football to be played at its grounds, saying that football was ‘quite unsuitable for females’. 
<strong>راه حل</strong> آن، قاطع و وحشیانه بود. در 5 دسامبر 1921، فدراسیون فوتبال اعضای خود را از اینکه اجازه دهند فوتبال زنان در زمین های آنها انجام شود، منع کرد و گفت که فوتبال «برای زنان کاملاً نامناسب است».

The FA also forbade its members from acting as <strong>referees</strong> at women’s games. To all intents and purposes, women’s football in England was outlawed. 
  فدراسیون فوتبال همچنین اعضای خود را از <strong>داوری</strong> در بازی های زنان منع کرد. با وجود تمام نیات و مقاصدی که دنبال می کردند، فوتبال زنان در انگلیس غیرقانونی شد.

The FA also suggested that an excessive proportion of the gate receipts were absorbed in expenses and an inadequate percentage <strong>devoted</strong> to charity. 
اتحادیه فوتبال انگلیس همچنین پیشنهاد کرد که بخش زیادی از درآمدهای بدست آمده، صرف هزینه ها شده و درصد ناکافی به امور خیریه<strong> اختصاص داده شده است</strong>.

No such obligation to donate profits existed for men’s clubs and no proof of financial mismanagement was presented, but there was little the women’s clubs could do in <strong>response</strong>. 
چنین تعهدی برای اهدای سود از طرف باشگاه‌های مردان وجود نداشت و هیچ مدرکی دال بر سوء مدیریت مالی ارائه نشد، اما باشگاه‌های زنان نمی‌توانستند <strong>پاسخگو</strong> باشند.

There was outrage from players, with the captain of Plymouth Ladies remarking that the FA was ‘a hundred years behind the times’ and calling its decision ‘purely sex <strong>prejudice’</strong>. 
خشم بازیکنان به جوش آمد، کاپیتان پلیموث لیدیز گفت که اتحادیه فوتبال انگلیس صد سال از زمان خود عقب است و تصمیم آن را "<strong>تعصب</strong> صرفاً جنسیتی" نامید.

It was not until 1966 that serious efforts to revive the women’s game began, but <strong>progress</strong> remained painfully slow. 
در سال 1966 بود که تلاش های جدی برای احیای بازی زنان آغاز شد، اما <strong>پیشرفت</strong> به طرز دردناکی کند بود.

It took pressure from the Union of European Football Associations (UEFA), to finally force the FA to end <strong>restrictions</strong> on women’s football in 1971. By this time, half a century of progress had been lost. 
اتحادیه فدراسیون های فوتبال اروپا (یوفا) تحت فشار قرار گرفت تا در نهایت اتحادیه فوتبال انگلیس را مجبور به پایان دادن به <strong>محدودیت های</strong> فوتبال زنان در سال 1971 کند. در این زمان، نیم قرن پیشرفت از دست رفته بود.